Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1452 ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!

ในห้องทำงานแคบๆ ห้องหนึ่ง

เสี่ยวไอมองดูสภาพแวดล้อมที่ดูสมถะ เธอกำลังยืนอยู่ข้างลู่โจวและหลิง เสี่ยวไอดูเหมือนจะมีลางสังหรณ์ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเธอจึงส่งสายตาไปทางลู่โจวอย่างน่าสงสารและกะพริบตา

“เจ้านาย ทำไมเสี่ยวไอต้องมาที่นี่?”

ลู่โจวเมินเฉยต่อแสงแห่งความสิ้นหวังที่สะท้อนในดวงตาคู่นั้นขณะที่เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “เพื่อความสะดวก”

แก้ปัญหาสองอย่างในเวลาเดียวกัน

หานหมิงจ้องมาที่หุ่นยนต์ข้างลู่โจวอยู่พักหนึ่ง เขาจับคางแล้วจู่ๆ ก็ดูเหมือนจะเกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา เขาพูดว่า “นี่… มันไม่ใช่ตัวที่หายไปจากพิพิธภัณฑ์ใช่ไหม?”

ลู่โจวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หานหมิงลดความอยากรู้อยากเห็นในใจลงแล้วกระแอมเบาๆ

“อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้ตั้งใจจะสืบหาที่มา ผมแค่อยากจะถาม… รหัสเครื่องจักรกลจำเป็นต้องเปลี่ยนไหม?”

“รหัสเครื่องจักรกลเหรอ?”

หานหมิงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ มันเทียบเท่ากับรหัสประจำตัวของหุ่นยนต์น่ะ รหัสเครื่องจักรกลของอุปกรณ์แต่ละอย่างมีความพิเศษ มันจะมีการลงทะเบียนไว้กับแผนกที่เกี่ยวข้องและจะติดตามชีวิตของหุ่นยนต์จนกว่าอุปกรณ์จะถูกส่งคืนไปที่โรงงานเพื่อทำลาย อย่างไรก็ตาม มันมีข้อยกเว้นสำหรับทุกอย่าง หุ่นยนต์บางตัวจะถูกทำลายด้วยวิธีการที่ไม่เคร่งครัด และรหัสเครื่องจักรกลก็มักจะไม่ถูกลบออกไป แต่รหัสจะถูกเก็บไว้ในอีกรูปแบบหนึ่งแทน”

ลู่โจวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “นั่นก็เท่ากับเป็นหมายเลขปลอมใช่ไหม?”

“ประมาณนั้น” หานหมิงยักไหล่และพูดต่อว่า “อย่างไรก็ตามปัญหามันไม่ใช่แค่เรื่องรูปลักษณ์ภายนอก รหัสเครื่องจักรกลส่วนใหญ่เป็นที่ต้องการของพวกเจ้าหน้าที่ ถ้ามันปรากฏในที่สาธารณะก็เป็นไปได้ว่ามันอาจจะกระตุ้นสัญญาณเตือนภัยได้… เออจริงสิ คุณนั่งแท็กซี่มาใช่ไหม?”

“ใช่”

ในที่สุดหานหมิงก็รู้สึกโล่งอก

“ดีแล้ว ถ้าคุณนั่งรถประจำทางหรือรถไฟรางเบามา ตำรวจอาจจะมาตามตัวคุณได้”

เสี่ยวไอ: “นั่นมันเป็นไปได้ยังไง…(* ̄〈 ̄)?”

โดยที่ไม่ได้ใส่ใจเสี่ยวไอ ลู่โจวเริ่มคิดถึงอะไรบางอย่างพร้อมกับทำสีหน้าประหลาดใจออกมา

ประสิทธิภาพในการจัดการคดีนั่นสูงขนาดนั้นเลยเหรอ?

“งั้นก็เปลี่ยนเลย… แล้วนี่ราคาเท่าไร?”

“ผมกำลังจะมีรหัสประจำตัวของหุ่นยนต์ที่ถูกทิ้งเป็นเศษในปี 2120 มันขึ้นทะเบียนไว้ในตลาดหุ่นยนต์มือสองในย่านดองเช็ง แหล่งที่มาปลอดภัยและเชื่อถือได้แน่นอน” หานหมิงยิ้มอย่างสดใสแล้วแจ้งราคาอย่างรวดเร็ว “5,000 เครดิต”

หลังจากได้ยินตัวเลขนี้ คิ้วของลู่โจวก็กระตุก

“ของชิ้นนี้ไม่ถูกเลยจริงๆ”

“อย่างไรก็ตามมันก็ถูกเก็บเข้าไปในระบบของทางการแล้ว” หานหมิงพูดขึ้นมาเองว่า “ถ้าคุณต้องการจะซื้อหมายเลขที่ยังไม่ได้ถูกจัดเก็บ แค่ 10 เครดิตก็พอแล้ว ถ้าคุณอยากจะให้เจ้าตัวนี้ใช้ชีวิตอยู่ในความมืด”

“ไม่ต้องหรอก 5,000 เครดิตก็จะทำ”

สำหรับคนทั่วไป 5,000 เครดิตก็เป็นเงินเดือนหนึ่งเดือนแล้ว เงินจำนวนหน่อยเดียวก็เพียงพอที่จะซื้อหุ่นยนต์ระดับปลายแถวตัวหนึ่งแล้ว

แต่สำหรับลู่โจวแล้ว เงินจำนวนเท่านี้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลเลย

เขายังมีเงินชดเชยล่วงหน้าจากสายการบินพานเอเชียอยู่ในบัญชีของเขา ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าจำนวนหนึ่งล้านเครดิตนั้นมีมูลค่ามากขนาดไหน เขาก็ควรจะใช้เวลาสักพัก

“เจ้านาย ผู้ชายคนนี้น่าสงสัย เสี่ยวไอไม่อยากไปกับเขา _:( ́□`」∠):_”

“หุ่นยนต์ของคุณนี่สร้างปัญหาจริงๆ คุณใส่โปรแกรมเสริมเข้าไปในความจำมากแค่ไหน? คุณไม่คิดว่ามันน่ารำคาญเหรอ?” หานหมิงพยักหน้าให้เด็กผู้หญิงที่สวมหน้ากากข้างๆ เขา และพูดอย่างเบื่อหน่าย “เธอเข้าใจแล้วนะ”

“โอเค เจ้านาย”

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้าอย่างสุภาพให้หานหมิง แล้วมองมาที่เสี่ยวไอ

“ตามฉันมา อีกไม่นานก็เรียบร้อยแล้ว”

แม้ว่าเสี่ยวไอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ยังตามเด็กหญิงไปอย่างน่าเวทนาภายใต้ความกดดันในดวงตาของลู่โจว

แล้วหานหมิงก็จ้องมองไปที่หุ่นยนต์ที่ถูกคลุมด้วยแผ่นพลาสติกซึ่งยืนอยู่ข้างลู่โจว มีร่องรอยความอยากรู้อยากเห็นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“นี่คือสิ่งที่คุณบอก… ซึ่งให้ใครเห็นไม่ได้ใช่ไหม?”

“ใช่”

“คุณช่วยถอดเสื้อกันฝนออกได้ไหม?”

ลู่โจวพยักหน้า แล้วเขาก็หันไปมองทหารอัจฉริยะ ‘ไพรเวท-1’ ที่ยืนแน่นิ่งอยู่ด้านหลังเขา

“หลิง ถอดเสื้อกันฝนออก”

“ครับ ผู้การ”

หานหมิงมองมาที่เสื้อเกราะโลหะสีดำที่เคลือบเป็นมันเงาและลูกตาสีแดงสดที่ดูชั่วร้าย เขารู้สึกตะลึงงันไปหมด และเขาก็ยืนอึ้งจนพูดไม่ออกอยู่ตรงนั้น

เมื่อเห็นว่าหานหมิงถึงกับพูดไม่ออก ลู่โจวกระแอมนิดหนึ่งแล้วพูดว่า

“เจ้าตัวนี้คือ… โอเคใช่ไหม?”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขากลืนน้ำลายแล้วก็พูดโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า

“นี่มัน…”

ลู่โจวถามว่า “ครับ?”

ไหล่ของหานหมิงสั่นระริกด้วยความตื่นเต้นขณะที่ดวงตาอันเป็นประกายของเขามองมาที่ลู่โจว

“นี่มันน่าทึ่งมาก!”

ลู่โจว “…”

…

งานเสร็จเร็วกว่าที่คาดไว้

ลู่โจวคิดว่ามันน่าจะใช้เวลาอย่างน้อยทั้งวัน เขาไม่คาดคิดว่ามันจะเสร็จในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน

อุปกรณ์ที่นำมาใช้คือเครื่องพิมพ์ 3 มิติแนวนอน ซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับเครื่องซีทีในโรงพยาบาลในศตวรรษที่ 21 เล็กน้อย

ชั้นของแสงที่มีรูปทรงเหมือนตารางคลุมทับพื้นผิวโลหะสีดำเคลือบเงา วัสดุของผิวที่ดูเหมือนจริงถูกเติมเต็มลงบนตารางอย่างต่อเนื่องและปืนสเปรย์ทั้งสองเดือนก็ดูเหมือนแปรงสองอันที่ทำการแปลงวัสดุของผิวชั้นดีทีละชั้นๆ

“โครงสร้างของหุ่นยนต์ตัวนี้ใหญ่กว่าชนิดอื่นๆ ที่ผมเคยเห็นมา… คุณได้เจ้านี่มาจากไหน?”

ลู่โจวมองไปที่หลิงซึ่งนอนอยู่บนเครื่องพิมพ์ 3 มิติขณะที่ตอบอย่างเรื่อยเฉื่อยว่า “ผมซื้อมา”

“… เอ่อ ถ้าคุณไม่อยากจะบอกผมก็ช่างมันเถอะ” หานหมิงถอนหายใจ เขาเดาว่าลู่โจวคงไม่อยากจะบอกเขา เขาพูดว่า “จริงๆ ผมไม่สามารถจะทำอะไรกับดวงตาที่ส่องแสงนั่นได้ ผมทำได้แค่พยายามเปลี่ยนพวกมันให้มีโครงร่างหยาบๆ แบบดวงตาของมนุษย์ คุณคิดว่ามันโอเคไหม?”

ลู่โจวตอบว่า “ตราบใดที่มันไม่ทำให้คนอื่นกลัว”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” หานหมิงพูดพร้อมกับยิ้ม “ยุคนี้ใจกว้างกว่าที่คุณคิด ผมเคยเห็นหุ่นยนต์ที่ประหลาดกว่านี้… แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของลูกค้า ผมก็เลยไม่สามารถจะเปิดเผยข้อมูลใดๆ ได้”

หลังจากทำการแก้ไขปรับปรุง ในที่สุดทหารอัจฉริยะ ‘ไพรเวท-1’ ซึ่งดูเหมือนคนเหล็กก็ถูกเปลี่ยนให้มีรูปลักษณ์ที่คล้ายกับมนุษย์

อย่างไรก็ตาม โครงสร้างของทหารอัจฉริยะนี้ ซึ่งถูกออกแบบมาโดยมีการอ้างอิงจากชาวคาลานก็จะมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์เล็กน้อย

“ถ้าคุณต้องการจะเปลี่ยนอุปกรณ์เสริมในอนาคตก็อย่าลืมติดต่อผม แต่ไม่ว่ายังไงคุณจะไม่ไปที่ร้านปกติเพื่อบำรุงรักษาใช่ไหม?” หานหมิงชื่นชมผลงานชิ้นเอกที่เขาทำเสร็จสมบูรณ์ราวกับกำลังมองดูผลงานศิลปะ จากนั้นเขาก็มองมาที่ลู่โจวแล้วพูดว่า “ผมให้ส่วนลดคุณได้นะ ผมสนใจของชิ้นนี้มากจริงๆ”

“เรื่องอนาคตไว้พูดกันวันหลังเถอะ”

เสี่ยวไอโน้มตัวมาหาเขาด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร ลู่พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อขอบคุณเด็กหญิงที่รับผิดชอบในการดัดแปลงเสี่ยวไอ จากนั้นเขาก็มองมาที่หานหมิง

“แล้วเจอกันครับ”

หานหมิงพูดพร้อมกับยิ้ม “รักษาตัวนะ”

…

เมื่อรวมเงินสำหรับซื้อรหัสเครื่องจักรกลแล้ว ลู่โจวต้องเสียค่าดัดแปลงชีวจักรกลสองตัวนี้ไปทั้งสิ้น 50,000 เครดิต หุ่นยนต์ในครัวเรือนระดับกลางที่สร้างขึ้นใหม่ก็มีราคาราวๆ นี้

หลังออกมาจากสตูดิโอของหานหมิง ลู่โจวก็เรียกรถที่ทางออกของตรอกและตรงกลับไปยังตึกอพาร์ทเมนท์

หลังจากที่ทั้งสามคนขึ้นลิฟต์มา เสี่ยวไอซึ่งไม่พอใจมาตลอดทาง ในที่สุดก็กระซิบว่า “ทำไมย้อมผมของเสี่ยวไอเป็นสีดำ? Õ_Õ”

หลังจากที่ได้ยินคำถามงี่เง่านี้ ลู่โจวก็ตอบไปตามธรรมชาติว่า “เพราะมันดูไม่สะดุดตา”

“แ-แต่สีชมพูมันดีกว่า! และผู้หญิงคนนั้นก็เปลี่ยนพารามิเตอร์ที่หน้าของฉันด้วย! สิ่งเหล่านั้นทั้งหมดออกแบบโดยเสี่ยวไอที่ใช้ข้อมูลที่รวบรวมมานะ! _:( ́□`” ∠):_”

ลู่โจวกลอกตาแล้วโวยวายออกมา

“พอที ก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดว่ารูปลักษณ์ของเธอไม่มีอะไรดีเลย! เธอดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นหลังจากที่เปลี่ยน”

“ฮะ? ตอนนี้ดีกว่าเหรอ? (•̀∀•́)”

หลังจากจ้องมองมันอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่พักหนึ่ง ลู่โจวก็พยักหน้า

“ใช่ มันดีแล้ว”

เสี่ยวไอ: “งั้นดูเหมือนว่าจำเป็นจะต้องอัพเดทฐานข้อมูลแล้ว! (๑•̀ᄇ•́)و✧”

ลู่โจว “…?”

ในที่สุดลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงชั้น 100

หลังจากที่หุ่นยนต์งี่เง่าสองตัวออกมาจากลิฟต์ ลู่โจวก็เดินไปทางบ้านของเขา

อย่างไรก็ตาม ตอนที่เขาเพิ่งจะเลี้ยวตรงหัวมุม ร่างของเขาทั้งร่างก็แข็งทื่อไป

เขาเห็นกลุ่มคนแต่งกายดีกลุ่มหนึ่งอยู่หน้าบ้านของเขา

เขาจำผู้นำของกลุ่มนั้นได้…

แล้วในตอนที่ลู่โจวสังเกตเห็นผู้ชายคนนั้น ชายคนนั้นก็เห็นเขาเข้าแล้วอย่างชัดเจน

“ไม่เจอกันนานนะครับ นักวิชาการลู่ ถึงเราจะเพิ่งเจอกันเมื่อสองวันก่อน!”

พร้อมกับยิ้มอย่างสดใส ผู้อำนวยการหลี่กวงหยายื่นมือขวาของเขาออกมาตั้งแต่ไกลแล้วทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น

ลู่โจวยื่นมือขวาของเขาออกไปแล้วจับมือทักทาย เขารู้สึกสับสนกับสถานการณ์นี้ เขากำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่หลี่กวงหยาก็พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า

“ช่วงบ่ายเมื่อวานนี้ ทีมสืบสวนที่เราตั้งขึ้นมาได้ดำเนินการรวบรวมหลักฐานสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยและได้ยื่นหลักฐานที่เกี่ยวข้องต่อศาลอนุญาโตตุลาการแล้ว”

“เนื่องด้วยการชี้ขาดของสหการพาน-เอเชียน ศาลสูงสุด และความเห็นเชิงปรึกษาของทีมผู้เชี่ยวชาญ เรามีเหตุผลให้เชื่อได้ว่าคุณคือนักวิชาการลู่ที่มาจากเมื่อร้อยปีที่แล้ว”

“ผมเสียใจจริงๆ ครับ! เราทุกคนคิดว่าคุณโชคร้ายที่ถูกสังหารในการสำรวจอนาคตของมวลมนุษยชาติ!”

ลู่โจวมองดูประธานหลี่กวงหยาด้วยสีหน้าที่สับสน แล้วเขาก็พูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไรครับ… คนทั่วไปไม่ว่าใครก็คงจะคิดแบบเดียวกัน”

หากจะพูดตามตรง ตอนนี้ผ่านมาแค่เพียงสามวันนับตั้งแต่เขากลับจากดาวอังคารมาที่โลก

การที่สามารถทำการสืบสวนและดำเนินการรวบรวมหลักฐานได้เสร็จสิ้นอย่างรวดเร็วมากนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของเขาไปแล้ว

อย่างไรก็ตามจากข้อมูลที่เขาได้ตรวจสอบบนอินเทอร์เน็ตก่อนหน้านี้ มีคนคนหนึ่งที่ใช้เวลาทั้งปีในการสืบสวนและรวบรวมหลักฐานเพื่อกู้คืนสัญชาติของเขากลับมา

นั่นคงจะไม่ใช่ประธานคนนี้ใช่ไหม…? เขามีเวลาว่างมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

ลู่โจวไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงนึกถึงเพื่อนเก่าคนหนึ่งขึ้นมาได้กะทันหัน

ผู้ชายคนนั้นก็ใช้นามสกุลหลี่เช่นกัน

และก็มักจะขอความช่วยเหลือจากเขาเสมอ

“ขอบคุณคุณมากๆ ครับที่เข้าใจในความลำบากของเรา เพื่อเห็นแก่เสถียรภาพทางสังคมและระเบียบ เราต้องทำการตัดสินอย่างเคร่งครัดเพื่อจะให้คำตอบที่เชื่อถือได้แก่สาธารณะ”

แสงของโดรนสัมภาษณ์กะพริบอยู่ คอยบันทึกช่วงเวลาประวัติศาสตร์นี้ด้วยเลนส์ของมัน

หลี่กวงหยาประกาศด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ผมอยากจะกล่าวกับคุณในนามของประเทศสมาชิกทั้งหมดและพลเมืองของสหการพาน-เอเชียนว่า”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ! นักวิชาการลู่!”