Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1587 ตำนานของฮีโร่น่ะยาวจะตาย

กระบวนการปล่อยตัวผู้ป่วยเสร็จอย่างรวดเร็ว

อันที่จริงพอลู่เสี่ยวเฉียวโทรหาลู่โจวเสร็จ เวร่าก็พักฟื้นร่างกายจนหายดีแล้ว

แต่เพราะว่าเธอหลับไปชั่วคราวเป็นเวลานาน อวัยวะในร่างกายหลายอย่างของเวร่าจึงยังไม่สามารถปรับตัวทำงานได้ในสภาพที่เธอตื่นเต็มที่ จริงทำให้หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยและอ่อนแรงบ้างเป็นบางเวลา หากไม่นับตรงนั้นแล้ว สุขภาพของเธอก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากคนอื่นๆ เลย

เทคโนโลยีของยุคอนาคตนี่น่ามหัศจรรย์จริงๆ

จากมุมมองของคนในสมัยศตวรรษที่ 21 แล้ว สิ่งนี้เหมือนกับเป็นปาฏิหาริย์

กลับไปที่แถบชานเมืองจินหลิง

เสี่ยวไอที่มีโดรนอยู่บนหัวกำลังแอบมองอยู่เงียบๆ สองตาจ้องไปทางแขกพิเศษคนนี้

ในฐานะที่เป็นปัญญาประดิษฐ์ ลางสังหรณ์จากบิ๊กดาต้าบอกเธอว่า บ้านหลังที่เคยอยู่สองคน อันประกอบด้วยตัวเธอกับนายท่าน อาจจะไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว

อย่างน้อยก็สักพักหนึ่ง

ลู่โจวใช้นิ้วชี้ปาดผ่านอินเตอร์เฟสปฏิบัติการโฮโลแกรมอย่างชำนาญ เขากดอนุญาตให้เวร่าสามารถใช้สิทธิล็อกประตูในบ้านได้

หลังจากกดปิดแผงโฮโลแกรมไป เขาก็มองไปทางสาวน้อยท่าทีตื่นกลัวที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น แก้มของสาวเจ้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง ลู่โจวอธิบายว่า “ก่อนจะหาที่อยู่ได้ ช่วงนี้คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ห้องของคุณคือห้องนอนแขกตรงชั้นสอง จัดการเรื่องการประตูได้ผ่านเครื่องเทอร์มินอลส่วนตัวของคุณเลยนะ ผมส่งกุญแจอิเล็กทรอนิกส์ไปให้แล้ว”

“เอ๋?”

พอเห็นว่าเวร่าแสดงหน้าเหมือนคนที่คาดไม่ถึง ลู่โจวก็เหลือบตามองเธอด้วยความฉงน

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

เวร่ากระซิบ “แล้วถ้าเกิดว่าฉันหาที่อยู่ที่เหมาะกับฉันไม่ได้ล่ะ?”

“จะเกิดอะไรขึ้น?” ลู่โจวส่งยิ้มและแววตาปลอบโยนให้ “เดี๋ยวผมจะช่วยคุณเอง”

เวร่าค่อยๆ ขยับริมฝีปากเป็นรูปทรงเหมือนตัวดับเบิลยูในภาษาอังกฤษ แต่ไม่นานก็ปรับกลับมาเป็นปกติ เธอกระซิบ “ขอบคุณค่ะ” ด้วยน้ำเสียงสุภาพ

เธอดูตะขิดตะขวงใจอยู่

ลู่โจวใช้เวลาทั้งบ่ายช่วยเวร่าจัดห้อง บวกกับช่วยสอนความรู้และเรื่องพื้นฐานในการใช้ชีวิตยุคนี้ให้เธอด้วย

อย่างเรื่องว่าเสี่ยวไอเป็นหุ่นยนต์ และหุ่นยนต์เองก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อมนุษยชาติ อีกทั้งยังเป็นผู้ช่วยในครอบครัวอีกด้วย

อีกอย่างในยุคข้อมูลสื่อสารแบบนี้ โค้ดไอดีโฮโลแกรมซึ่งเป็นสิ่งบอกตัวตนของคนคนหนึ่งนั้นเป็นทุกอย่าง ทั้งแต้มเครดิตและทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ มันเป็นโค้ดที่ลิงก์กับไอดีของบุคคลแต่ละคน ซึ่งต้องเก็บรักษาไว้ให้ดี

แล้วเขาก็เล่าให้เธอฟังเรื่อง…

โปรเจกต์วิจัยที่เขากำลังทำอยู่

หลังจากเล่าเรื่องพวกนั้นเสร็จ ลู่โจวกำลังจะเดินทางกลับห้องแล็บพอดี แต่มือเล็กๆ ก็คว้าชายเสื้อเขาไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ…”

ในเสียงอันนุ่มนวลนั้นมีความมั่นใจปนอยู่

พอลู่โจวเผชิญหน้ากับแววตาที่เปล่งประกายราวกับน้ำในทะเลสาบ เขาก็เงียบกริบ

เขาพอจะเดาได้แล้วว่าเวร่าจะพูดอะไรออกมา

“ถึงสำหรับคุณจะเหมือนผ่านมาหนึ่งศตวรรษแล้ว แต่สำหรับฉัน มันเหมือนว่าเรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง ขอบคุณสำหรับจูบสุดท้ายตอนนั้น ถึงสุดท้ายแล้วฉันจะหลับไป…แต่ก็ยังโชคดีที่พอตื่นมาคุณก็ยังอยู่ตรงนี้”

“ถึงจะผ่านมาร้อยปีแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่เปลี่ยนใจ”

“คนแรกที่ฉันคิดถึงหลังจากตื่นขึ้นมาก็คือคุณ คนที่ฉันอยากจะเจอมากที่สุดก็คือคุณ…”

“ดังนั้นแล้ว…”

เขามองหญิงสาวที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและความหวัง ลู่โจวรู้ดีว่าเขาไม่สามารถลังเลในสถานการณ์อย่างนี้ได้ เขาจึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นมา มองตรงไปที่เธอ แล้วเอ่ยว่า “ฟังนะ ผมต้องบอกเรื่องอย่างหนึ่งให้คุณฟัง”

เสียงที่สั่นเครือไปด้วยความรู้สึกของเวร่าหยุดไปเล็กน้อย

พอมองลู่โจวที่เปลี่ยนสีหน้าไปเป็นจริงจัง เวร่าที่สัมผัสอะไรบางอย่างได้ตั้งแต่แรกแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบาด้วยเสียงสั่นๆ

“บอกมาเถอะค่ะ”

“ผม…” ลู่โจวเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง “ผมมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”

บรรยากาศเงียบกริบไปชั่วขณะ

เหมือนอุณหภูมิของพื้นที่จะลดต่ำลงจนแช่แข็งคนได้ แม้แต่เสี่ยวไอที่หลบและแอบมองพวกเขาอยู่ก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองถูกแช่แข็งเช่นกัน

สุดท้ายแล้วดวงตาที่สั่นไหวนั้นก็เป็นตัวทำลายความเงียบ

พอเห็นความเศร้าที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของเวร่า ลู่โจวก็อยากจะพูดอะไรปลอบใจเธอ แต่หญิงสาวกลับเอ่ยขึ้นมาก่อนทันทีว่า “คนคนนั้น…ต้องเป็นหญิงสาวที่สวยมากๆ เลยสินะคะ”

ถึงลู่โจวจะไม่เข้าใจว่าทำไมเวร่าถึงพูดแบบนี้ เขาก็ยังพยักหน้ารับคำ

“ใช่ ในความคิดผมแล้วเธอคนนั้นเป็นคนที่ไม่มีใครแทนได้เลย”

แม้ว่าเธอจะเป็นคนจากศตวรรษที่แล้วก็ตาม…

พอได้ยินคำพูดที่เขาพูดออกมาได้โดยไม่มีความลังเลใดๆ นั้น เวร่าก็รู้สึกว่าในอกกำลังเจ็บแปลบอยู่เล็กๆ

แต่เธอไม่ใช่เด็กสาวขี้ขลาดคนเดิมที่เอาแต่คอยให้คนอื่นมาช่วยแล้ว

หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอก็พยายามกักเก็บความเศร้าในอกของเธอแล้วพูดต่อ “บางทีฉันอาจจะเคยเห็นเธอค่ะ”

“คุณน่าจะได้เห็นเธอที่สตอกโฮล์มเมื่อนานมาแล้ว เธอคือคนที่…”

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยเล่าไปแล้วว่าตอนที่ฉันหลับ ฉันฝันอยู่นานมากเลย” เวร่าพูดขัดลู่โจว แล้วเธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน ว่าต่อ “ถึงตอนนั้นฉันจะไม่ค่อยมั่นใจเรื่องคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าโลงศพคริสทัล แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าคนที่ฉันเห็นตอนนั้นเป็นใคร”

ระหว่างการหลับไปชั่วคราวด้วยวิธีแช่แข็งมีการฝันด้วยเหรอ?

ถึงในทางทฤษฎีวิทยาศาสตร์จะเป็นไปได้ยาก แต่ในฐานะนักวิชาการแล้ว ลู่โจวมั่นใจในธรรมชาติของวิทยาศาสตร์เอามากๆ ว่ายังมีสิ่งที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้อยู่หลายอย่าง…

แถมเขาก็เคยมีประสบการณ์ที่คล้ายๆ กันตอนอยู่บนดาวอังคารด้วย

“คุณฝันเรื่องเธอเหรอครับ?”

“อันที่จริง มันอาจจะไม่ใช่ฝันก็ได้ ถึงจะมีอะไรบางอย่างมากั้นระหว่างพวกเราสองคน แต่เธอคนนั้นก็เหมือนจะยืนอยู่ข้างๆ ฉันจริง”

ลู่โจวถามขึ้นมาทันที “แล้วเธอคนนั้นคุยอะไรกับคุณบ้าง?”

“ฉันก็จำเรื่องทั้งหมดไม่ได้แล้ว แต่ที่จำได้ก็คือ เธอคนนั้นบอกว่าคุณอยู่ในที่ที่ไกลมาก ไกลมากจริงๆ เธอยังพูดอีกว่า ปาฏิหาริย์อาจจะเกิดขึ้นได้ เธอหวังว่าฉันจะช่วยดูแลคุณเพื่อเธอด้วย”

นั่นก็ฟังดูเหมือนสิ่งที่เธอคนนั้นจะพูดอยู่หรอก…

เหมือนกับ ‘คำส่งท้าย’ ของเขาในวิดีโอโฮโลแกรมนั้น ที่เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะลืมเขาแล้วไปเริ่มชีวิตใหม่เหมือนกัน

เวร่ามองลู่โจวที่ตกอยู่ในความเงียบงัน ดวงตาของหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความหวัง เธอพูดขึ้นเบาๆ “ฉันไม่รู้เรื่องเวลาแล้ว…แต่โชคดีที่ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริงๆ วันนี้ ในอีก 100 ปี จากตอนนั้น ฉันก็ได้พบคุณอีกครั้ง”

ลู่โจวทัก “แต่ผมก็อาจจะไม่เปลี่ยนใจอยู่ดี สำหรับคุณแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งร้อยปีเป็นเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน สำหรับผมแล้ว ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคุณเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เมื่อสองปีก่อนผมให้สัญญาไว้ที่หน้าทะเลสาบเมลาเรน ผมสัญญาไว้กับเธอในคืนที่หิมะตก สัญญาว่าผมจะมองดวงดาวให้เธอ…”

เวร่ากะพริบตาถี่ๆ

“แต่นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อหนึ่งศตวรรษที่แล้วนะ”

หลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ลู่โจวจึงพยักหน้า

“ใช่…ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องเมื่อหนึ่งศตวรรษที่แล้ว”

เวร่ายิ้มขึ้นมา เธอพูดต่อว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไม่ทำให้คนที่ฉันรักกลายเป็นคนโกหกเด็ดขาด สำหรับฉันแล้วเขาคือฮีโร่”

พอมองไปที่ลู่โจวซึ่งก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม เธอก็พูดต่อ “สูตรนั้น…เป็นสูตรที่มีไว้เพื่อการนำทางความเร็ว”

ลู่โจวพยักหน้า

พอมองลู่โจว เวร่าก็รวบรวมความกล้าและพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น “ฉันจะช่วยคุณทำสิ่งนั้นให้เสร็จเองค่ะ”

พอได้ยินดังนั้น ใบหน้าของลู่โจวก็ปิดงำความประหลาดใจไว้ไม่มิด เขามองเธอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ถามย้ำว่า “คุณพูดจริงแน่นะ?”

“แน่สิ”

เธอพยักหน้าเล็กๆ ผมที่นุ่มนวลและฟูฟ่องของเธอกระจายตัวเป็นเหมือนรัศมีของนางฟ้า

เธอมองลู่โจวที่อยู่ตรงหน้า แล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงจริงจัง “ตำนานของฮีโร่น่ะยาวจะตาย ฉันจะไปที่เทาเซติกับคุณ ไม่ว่าคุณวางแผนจะกลับมาหรือไม่ก็ตาม”

“พอคุณทำตามสัญญาเสร็จแล้ว เรื่องที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพวกเราแล้วล่ะ”