Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1628 พบกับเรนฮาร์ทอีกครั้ง

ณ เหมืองแร่ของบริษัทฮิดเดลล์ มายนิ่ง

ลู่โจวเดินตามหลิงไปตามรางรถที่ถูกทิ้งร้าง ลงไปสู่เส้นทางที่อยู่ในความทรงจำของเขา จากนั้นเขามุ่งไปยังส่วนลึกของเหมือง

เพราะถูกทิ้งร้าง เหมืองแห่งนี้จึงดูค่อนข้างทรุดโทรม ราวกับว่ามันจะสามารถพังลงมาได้ทุกเมื่อ

สายตาของลู่โจวเลี้ยวเลาะเตร็ดเตร่เข้าไปด้านในเหมือง เมื่อพวกเขาเดินทางมาได้ครึ่งทาง จู่ๆ เขาก็หยุดและคุกเข่าลง เขายื่นนิ้วชี้ออกไปแล้วถูมันที่พื้น

เขาจ้องมองไปที่ฝุ่นบนถุงมือคาร์บอนไฟเบอร์

ลู่โจวกระซิบกับตัวเองขณะที่เขาเอานิ้วมือถูกัน “มีคนเคยมาที่นี่”

ถ้ำแห่งนี้เป็นทางตัน และลมกับทรายจากด้านนอกก็ไม่สามารถจะพัดผ่านเข้ามาในนี้ได้ แต่รอยเท้าบนพื้นทั้งหมดถูกลบออกไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เขาออกไป ใครบางคนมาที่นี่และมาตรวจสอบสถานการณ์

ลู่โจวจำได้ว่าหลี่กวงหยาเคยพูดว่าตอนที่สหการพาน-เอเชียนช่วยเขารับรองตัวตน หลี่กวงหยาก็ส่งเรื่องนี้ให้กับสำนักงานความมั่นคง

ดังนั้นแล้วร่องรอยเหล่านี้น่าจะเป็นของร้อยเอกซิงและเพื่อนร่วมงานของเขา

“ผมหวังว่าพวกเขาจะไม่เจอยานอวกาศลำนั้น…”

หลิงกำลังเดินไปข้างหน้าระหว่างที่เขาหันกลับมาจ้องมองลู่โจวด้วยความสงสัย ลู่โจวปัดฝุ่นออกไปจากถุงมือของเขาและลุกขึ้นจากพื้น

“ไปต่อเถอะ… เออนี่ คุณเอาของนั้นมาหรือเปล่า?”

“ครับ”

“ดีมาก” ลู่โจวฉายไฟจากไฟฉายของเขาไปทางด้านหน้า “อีกไม่นานมันก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว”

จริงๆ ของสิ่งนั้นเป็นแค่วัตถุระเบิดเหมืองสองสามชิ้น

หลังจากเหมืองถูกขุดทะลุไปทั่วเพื่อป้องกันการรั่วไหลของความลับเกี่ยวกับนายพลเรนฮาร์ทและยานอวกาศ ลู่โจวจึงทำการระเบิดทางเข้าที่ไปยังเดอะเกตส์ออฟเฮลล์

ถ้าเขาต้องการจะกลับไปอีกครั้ง แน่นอนว่าทางที่ตรงที่สุดก็คือจะต้องระเบิดมันอีกครั้ง

“ระเบิดถูกติดตั้งแล้ว กรุณาออกมาจากระยะระเบิด”

“โอเค”

เมื่อหลิงจัดวางวัตถุระเบิดเสร็จเรียบร้อย ลู่โจวก็พยักหน้าและเริ่มถอยกลับมา

หลังจากเขาถอยมายังระยะห่างที่ปลอดภัย หลิงก็หันหัวกลับไปและเริ่มกระบวนการระเบิด

มีเสียงดังมาจากใต้พื้นระหว่างที่กองซากปรักหักพังด้านหน้าพวกเขาทั้งสองระเบิดออกเป็นชิ้นๆ

ลู่โจวยกมือขึ้นไปปัดฝุ่นออกจากหมวกกันน็อกของเขาก่อนจะเคาะฝุ่นที่ปกคลุมพื้นที่รอบๆ ออก จากนั้นเขาก็ก้าวข้ามเศษหินบนพื้น เข้าไปยังเศษซากนี้ซึ่งมนุษย์ดาวอังคารได้ทิ้งเอาไว้จากเมื่อหลายพันล้านปีก่อน

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปยังซากปรักหักพัง เสียงถอนหายใจแผ่วเบาก็ดังมาจากช่องสื่อสาร

“ในที่สุดคุณก็กลับมา”

ลู่โจวจ้องไปที่ข้อความที่ชวนสับสนซึ่งปรากฏอยู่บนช่องทางสื่อสาร แล้วเขาก็ยิ้มอย่างเขินอายนิดๆ

“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ”

“ไม่เป็นไรแค่ปีเดียวเอง เมื่อเทียบกับวันเวลาที่ผมได้ประสบมามันก็เป็นแค่น้ำหนึ่งหยดในถังน้ำ อันที่จริงผมคิดว่ามันคงจะใช้เวลาสัก 10 หรือ 20 ปีด้วยซ้ำ คุณกลับมาภายในพริบตาเดียว ด้วยความสัตย์จริงผมค่อนข้างประหลาดใจ”

ระหว่างที่ยืนอยู่ข้างลู่โจว หลิวมองไปรอบตัวอย่างประหม่า แสงสีแดงสดในลูกตาของเขาเข้มขึ้นเรื่อยๆ และทั้งร่างของเขาอยู่ในระดับการเตือนภัยสูงสุด

ดูเหมือนว่าเรนฮาร์ทจะสังเกตเห็นหุ่นยนต์ที่ยืนอยู่ข้างลู่โจว เสียงของเขาในช่องสื่อสารบ่งบอกนัยของความสนใจใครรู้ระหว่างที่เขาถามว่า “หุ่นยนต์พลทหารเหรอ? มันเอ่อ… คุณได้เจ้านี่มาจากไหน?”

ลู่โจวเกือบจะไม่ได้ตอบอะไรออกไปในครั้งแรกที่เขาได้ยินคำว่า พลทหาร

จนกระทั่งสายตาของเขาไปจับจ้องที่หลิง ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าตอนที่หลิงมาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตเขาครั้งสุดท้ายนั้น ร่างของหลิงยังเป็นหุ่นยนต์ขุดเจาะล้าสมัย

แต่ตอนนี้ ร่างที่เขาควบคุมอยู่นั้นเป็น “ตัวอย่าง” รางวัลที่เขาได้รับมาจากระบบ ชื่อเต็มก็คือ ยามมนุษย์อัจฉริยะ ‘ไพรเวท-1’ ผลิตขึ้นโดยคาลานเอ็มไพร์ และติดตั้งอยู่ในพลร่มอวกาศ บ่อยครั้งมันถูกใช้เพื่อกำจัดสิ่งมีชีวิตที่เป็นภัยในอาณานิคมและเพื่อจุดประสงค์ต่างๆ ของปฏิบัติการทางอากาศในวงโคจรของการบิน

แม้ว่าในแง่ของการวางตำแหน่งทางยุทธวิธีแล้ว ไพรเวท-1จะเป็นหุ่นยนต์โจมตีที่ผลิตขึ้นเป็นจำนวนมากซึ่งถูกควบคุมโดยหน่วยประมวลผลกลาง แต่เนื่องจากความแตกต่างทางเทคโนโลยี มันจึงไม่สามารถถูกทำลายได้ตอนที่มันไปอยู่บนโลก

“คนพวกนั้นมอบมันให้ผม…”

“ผู้สังเกตการณ์เหรอ?”

ลู่โจวพยักหน้า

“ใช่ครับ”

ราวกับได้ยินบางสิ่งที่น่าสนใจ เสียงในช่องสื่อสารดูตื่นเต้นยิ่งขึ้นกว่าตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด

“ผมเข้าใจแล้ว ผมสงสัยว่าเจ้านี่มาอยู่ในมือของคุณได้ยังไง ผมขอดูหน่อย อืม แกนสังหารถูกนำมาใช้แทน ไม่ต้องสงสัยเลยที่มันดูทึ่มทื่อ… คุณได้ติดตั้ง AI อเนกประสงค์ให้มันหรือเปล่า? AI ดั้งเดิมใช้ไม่ง่ายเลยใช่ไหมล่ะ?”

ลำแสงสีฟ้าอ่อนยิงออกมาจากส่วนลึกของถ้ำ ฉายกลับไปกลับมาบนร่างของหลิง

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่โจวเห็นหลิงทำสีหน้าวิตก

“พอเถอะ”

ลำแสงสีฟ้าอ่อนค่อยๆ หายไปในทันที

เสียงกระแอมเชิงขอโทษเบาๆ ดังมาจากช่องสื่อสาร

นายพลเรนฮาร์ทพูดอย่างอับอายว่า “ขออภัย ผมก็แค่ตื่นเต้นนิดหน่อยที่ได้เห็นสิ่งต่างๆ จากบ้านเกิดของผม… คุณน่าจะเข้าใจความรู้สึกนี้ โลกของผมถูกทำลายไปแล้ว แต่สิ่งต่างๆ ที่เป็นของโลกใบนั้นกลับปรากฏขึ้นมาตรงหน้าผมอีกครั้ง อีกอย่างนั่นเป็นลำแสงสแกนบนยานอวกาศซึ่งอาจจะมีผลกระทบต่อความคงที่ของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าอยู่บ้าง… แต่เชื่อผมเถอะว่ามันไม่เป็นอันตราย”

“ผมเข้าใจและผมก็เชื่อคุณ แต่สำหรับคำถามของคุณก่อนหน้านี้ มันไม่ใช่เพราะว่ามันใช้ยากหรอก มันเป็นเพราะว่ามันทรงพลังเกินไปจนผมไม่สามารถใช้พลังการต่อสู้ที่เพิ่มเติมขึ้นมาได้เลย” ลู่โจวยักไหล่ “อย่างไรก็ตามผมอาศัยอยู่ในอารยธรรมอันสงบสุข… อย่างน้อยก็ค่อนข้างสงบ”

“ครั้งหนึ่งเราเคยรักสงบเหมือนกัน อย่างน้อยก็ช่วงเวลาหนึ่ง”

นายพลเรนฮาร์ทเงียบไปครู่หนึ่งราวกับว่ากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องบางอย่าง แล้วจู่ๆ เขาก็พูดกับตัวเองว่า “ดูเหมือนว่าการคาดคะเนของผมก่อนหน้านี้จะถูกต้อง”

ลู่โจวถามว่า “คาดคะเนเรื่องอะไรครับ?”

“ผู้สังเกตการณ์ที่มีอำนาจทุกอย่างพวกนั้นไม่เพียงแต่สามารถนำสิ่งต่างๆ จากจักรวาลเก่าเข้ามาสู่เดอะวอยด์ แต่พวกเขายังสามารถสร้างสิ่งต่างๆ ที่ไม่ได้มีอยู่ออกมาจากอากาศอันบางเบาโดยอิงจากความทรงจำได้… ยกตัวอย่างเช่น ไพรเวท-1 ผมจำไม่ได้ว่าได้นำเจ้าสิ่งนี้ไปที่ศูนย์กลางจักรวาล”

สร้างบางสิ่งที่ไม่ได้มีอยู่ออกมาจากอากาศอันบางเบา?

ด้วยความสัตย์จริง ลู่โจวไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับเรื่องนี้เท่าใดนัก

อย่างไรก็ตามจากสิ่งที่นายพลเรนฮาร์ทพูด ผู้สังเกตการณ์ในเดอะวอยด์เป็นอารยธรรมที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปกว่าคาลานเอ็มไพร์ ไม่ว่ามันจะเป็นควาร์กสตาร์ที่ลอยอยู่ในจักรวาลหรือเทคโนโลยีลึกลับในการหลบหนีจากจักรวาลที่แท้จริงเข้าไปสู่เดอะวอยด์เพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติทางธรรมชาติ พวกเขาก็ล้ำหน้าไปกว่าอารยธรรมคาลานแล้ว

“เรื่องนี้พอเถอะ” มีร่องรอยของความเศร้าในน้ำเสียงของเขา ราวกับว่าเขากำลังรำลึกถึงสิ่งต่างๆ ที่บ้านเกิดของเขา นายพลเรนฮาร์ทพูดต่อไปว่า “ดูเหมือนคุณจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อพาผมออกไป งั้นบอกผมทีว่าคุณมาเพื่ออะไร ผมไม่คิดว่าเป็นเพราะคุณคิดถึงผม”

“คุณเดาถูกแล้ว ผมคิดถึงคุณไม่มากไปกว่าสิบครั้งในช่วงเวลาหนึ่งปีครึ่งนี้” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลู่โจวก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ผมได้คัดแยกเทคโนโลยีความเร็วแบบวาร์ปออกมาแล้ว”

เสียงในช่องสื่อสารดูมีท่าทีประหลาดใจ

“โอ้ จริงเหรอ?”

ลู่โจวตอบว่า “โดยการใช้การรบกวนสนามโน้มถ่วงตอนที่อนุภาคมิติสูงตกลงไปสู่พื้นที่มิติต่ำ มันได้ส่งผลต่อความโค้งของกาลอวกาศและเปิดช่องทางไฮเปอร์สเปซขึ้นมา พูดสั้นๆ ก็คือ เราบรรลุผลสำเร็จในการทำระบบนำทางที่เร็วกว่าแสงเป็นครั้งแรก…”

“นี่มันน่าประหลาดใจจริงๆ…” นายพลเรนฮาร์ทพูดต่ออย่างไม่อยากเชื่อ “ผมคิดว่าหลังจากที่เห็นคุณจากไป ผมคงจะต้องรอให้ดาวอังคารโคจรรอบดวงอาทิตย์สักอย่างน้อยร้อยรอบกว่าที่คุณจะเข้าใจความลึกลับของความเร็วอันล้ำหน้าของแสง แต่คุณใช้เวลาแค่เพียงประมาณ 50 สัปดาห์”

เวลาของดาวอังคารในการหมุนหนึ่งรอบนั้นคือ 687 วัน ดังนั้นมันต้องใช้เวลาประมาณสองศตวรรษในการหมุน 100 รอบ พูดอีกอย่างก็คือ ในสายตาของชาวคาลาน เทคโนโลยีที่เร็วกว่าแสงนั้นเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยสำหรับอารยธรรมโลกอย่างไม่ต้องสงสัย

ในความเป็นจริงแล้วนั่นเป็นปัญหา

ถ้าหากไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ได้ค้นพบการมีอยู่ของอนุภาคซี ถึงกับรู้ด้วยว่าการเดินทางที่เร็วกว่าแสงเป็นจริงขึ้นมาได้ มันก็คงจะไม่ใช่ภารกิจที่ง่ายเลยในการทำให้มันเป็นจริง

“เห็นชัดๆ เลยว่าคุณประเมินพวกเราต่ำไป”

นายพลเรนฮาร์ทหัวเราะ

“ประเมินพวกคุณต่ำไปงั้นเหรอ? ยังไงล่ะ? ผมคิดว่าอย่างมากผมก็ประเมินคุณต่ำไป”

“เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่องดีกว่า” ลู่โจวพูดต่อไปขณะที่จ้องไปยังกลุ่มแถว ID ที่ผสมปนเปกันซึ่งเป็นของนายพลเรนฮาร์ทบนอินเตอร์เฟสการสื่อสาร “ผมจำได้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่คล้ายกับประตูในคาลานเอ็มไพร์”

“คุณหมายถึงสตาร์เกทเหรอ?”

“ใช่… ผมอยากรู้ว่าคุณรักษาช่องทางไฮเปอร์สเปซที่คงที่ไว้ยังไง ให้สาระและข้อมูลเคลื่อนย้ายไปอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพในช่องทางนั้นโดยไม่มีความแออัด? สิ่งนี้สำเร็จได้ยังไง?”

เกิดความเงียบขึ้นอย่างยาวนานในช่องการสื่อสาร

ราวหนึ่งนาทีต่อมานายพลเรนฮาร์ทก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“ผมไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ แม้ว่าคุณจะถามผม ผมก็ไม่เข้าใจหลักการเฉพาะของมัน รวมถึงอนุภาคมิติสูงที่คุณพูดถึง ผมก็ไม่แน่ใจว่าวาร์ปไดรฟ์ได้สร้างอนุภาคมิติสูงขึ้นมาหรือเปล่า ผมรู้แค่ว่าตอนที่ผมกดสวิตช์ ช่องทางไฮเปอร์สเปซก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าผม และเส้นแรงโน้มถ่วงก็ดึงเราผ่านเข้ามาเหมือนกับเชือกเส้นหนึ่ง”

เมื่อได้ยินคำตอบที่ไร้ประโยชน์นี้ ลู่โจวก็อดที่จะแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาไม่ได้

อย่างไรก็ตามเขาก็เข้าใจคำอธิบายของเรนฮาร์ท

แต่ยิ่งวิทยาศาสตร์ก้าวหน้ามากขึ้นไปเท่าไร สนามย่อยต่างๆ ก็จะเกิดความหลากหลายยิ่งขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าผู้เชี่ยวชาญที่ศึกษาช่องทางไฮเปอร์สเปซจะประสบกับปัญหาในการจัดการการวิจัยที่ลับเฉพาะ แต่พวกเขาก็อาจจะไม่สามารถให้คำตอบอันน่าพอใจได้

ดูเหมือนว่าการเดินทางของเขาจะไร้ประโยชน์

อย่างไรก็ตาม ในตอนที่เขากำลังจะกล่าวขอบคุณและออกไปพร้อมกับหลิง คำพูดต่อมาของนายพลเรนฮาร์ทก็ทำให้อารมณ์ของเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“ถึงแม้ผมจะไม่สามารถให้คำแนะนำที่เหมาะสมกับคุณได้จริงๆ แต่จริงๆ แล้วเศษซากของวาร์ปไดรฟ์นั้นอยู่ในเหมืองที่นำไปสู่จุดศูนย์กลางของดาวเคราะห์

“ถ้าคุณสนใจจริงๆ…

“ทำไมคุณไม่ซ่อมมันด้วยตัวเองเลยล่ะ?”