Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 163 รอบคอบ

ทีมศาสตราจารย์หรูเสินเจียนพรีเซนต์ตามกำหนดการ

ทีมผู้ตรวจสอบของ SHCb นั่งอยู่แถวหน้า พวกเขารอเริ่มการพรีเซนต์อย่างอดทน

ทีมวิจัยทีมอื่นก็กำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมเช่นกัน

เคอเรลล่ามีโน้ตบุ๊คอยู่บนโต๊ะ เธอถือวิทยานิพนธ์แน่นพลางสอดสายตาจ้องมองไปที่โพเดียม

เมื่อเธอเห็นคนเดินขึ้นไปบนโพเดียม เธอก็ยิ้มมุมปาก

ดี

เธอเชื่อว่าเขาคงกลัวมาก

แต่ดูเหมือนเขาจะมีความกล้าอยู่บ้าง

การพรีเซนต์พาวเวอร์พอยนต์ก็เริ่มต้นขึ้น

ลู่โจวไม่ได้สังเกตเห็นเคอเรลล่า กลับกันเขาจับไมโครโฟนแล้วเริ่มพูด

เขาพูดไปสามสิบนาที

สิบห้านาทีสุดท้ายเป็นช่วงถามคำถาม

ลู่โจวมองผู้ชมแล้วถาม “สถานการณ์ปกติเป็นเช่นนี้ ข้อมูลของ B1 ได้รับการยืนยันว่าปกติและแผนภูมิดาลิทส์อยู่บนพาวเวอร์พอยนต์ ทุกท่านมีคำถามอะไรไหม?”

ห้องประชุมเงียบ

ไม่มีใครยกมือสักคน

อันที่จริงมีบางคนที่อยากจะถาม แต่พวกเขาไม่รู้จะถามอะไร

ลู่โจวคิดว่าทีมวิจัยของมหาวิทยาลัยซีราคิวส์คงสร้างปัญหาให้เขา แต่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าทำไม

เพราะยังไงเสียการประมวลข้อมูลแบบนี้ไม่ได้จำเป็นต้องใช้วิธีการใหม่ๆ ดังนั้นทุกคนจึงรู้ข้อสรุปอยู่แล้ว มันไม่มีปัญหากับข้อมูล B1 และการมีอยู่ของเพนตาควาร์ก…

ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาข้อผิดพลาดจากการพรีเซนต์

พวกเขาได้แต่หาข้อผิดพลาดจากข้อมูลการคำนวณ

ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาเมื่อวานทั้งวันเพื่อตรวจทานงานกับเหยียนซินเจวี๋ย พวกเขาไม่พบปัญหาอะไรเลย

ลู่โจวมั่นใจว่ามันไม่มีข้อผิดพลาด

…

หลังจากรอไปห้านาทีก็ไม่มีใครยกมือสักคน

ผู้ตรวจสอบจาก LHCb เดินขึ้นไปบนโพเดียมแล้วสรุปการพรีเซนต์สั้นๆ เขาขอบคุณนักวิจัยแล้วประกาศการยอมรับ

วิทยานิพนธ์นี้จะถูกรวมอยู่ในห้องเก็บเอกสารวิจัยของ LHCb

หลังพรีเซนต์เสร็จ ผู้คนก็เริ่มออกจากห้องประชุม

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ในนั้น

“เป็นไปไม่ได้…”

เคอเรลล่าจ้องมองวิทยานิพนธ์ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย

ตั้งแต่ช่วงถามคำถามมาถึงจบ

LHCb ก็ประกาศการยอมรับแล้ว

แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะไม่พบข้อผิดพลาดแม้แต่จุดเดียว

“มันต้องมีจุดผิดบ้าง แต่เราแค่ยังหาไม่เจอ…” เคอเรลล่าพึมพำขณะจ้องมองข้อมูลบนกระดาษเอสี่ เธอใช้คอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบคำตอบซ้ำ

อย่างไรก็ตามเธอไม่พบข้อผิดพลาดอะไรเลย

ไม่เพียงแค่เธอจะไม่พบข้อผิดพลาดเท่านั้น เธอยังอดชื่นชมตรรกะที่ใช้ในวิทยานิพนธ์ของคู่แข่งไม่ได้

นี่เป็นปฏิกิริยาในจิตใต้สำนึกของนักวิจัยที่มีให้วิทยานิพนธ์ที่เขียนมาอย่างสวยงาม

วิทยานิพนธ์นี้พิถีพิถันมาก

เธอยังนั่งอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมีนักวิจัยจากทีมเธอเดินมาหา

“ช่างมันเถอะเคอเรลล่า ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ถ้าคุณอยากหาข้อผิดพลาดในส่วนคำนวณจากเขา มันคงเป็นไปไม่ได้”

เขาชื่อเนลสัน เขาเป็นเหมือนเธอ เป็นนักศึกษาปริญญาเอกภายใต้ศาสตราจารย์บรูนอส ทิศทางวิจัยของเขาคือฟิสิกส์เชิงคณิตศาสตร์ และเขาก็คำนวณร่วมกับเคอเรลล่า

แม้เคอเรลล่าจะรู้ว่าเธอแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เธอก็ยังไม่พอใจกับความพยายามไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้

เธอดูวิทยานิพนธ์แล้วถาม “ทำไม?”

เนลสันถอนหายใจ “คุณไม่เห็นเหรอว่าเด็กฝึกงานคนนั้นเป็นใคร?”

เคอเรลล่าถามอย่างเฉยเมย “ชาวเอเชีย แล้ว?”

เนลสันส่ายหน้า “ไม่ ฉันรู้ว่าเขาเป็นชาวเอเชีย เขาชื่อลู่โจว ฟังดูคุ้นหูไหม?”

เคอเรลล่าขมวดคิ้ว “คุ้นหูงั้นเหรอ?”

“ก็ได้ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สนใจสาขาคณิตศาสตร์นัก” เนลสันกล่าว เขายักไหล่แล้วกล่าวต่อ “ต้นปี เขาพิสูจน์ข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝด มีหลายคนบอกว่าเขาอาจได้รับรางวัลโคลสาขาทฤษฎีจำนวนในปีนี้ แถมเขายังอาจได้รับเหรียญฟิลด์ของปี 2018 อีกด้วย…คู่แข่งของคุณคือผู้มีโอกาสได้เหรียญฟิลด์ส คุณคิดว่าเรามีโอกาสเหรอ?”

ถ้านี่เป็นโปรเจกต์วิจัยอย่างอื่น อย่างการวิเคราะห์สเปกตรัม เนลสันคงไม่เห็นเด็กฝึกงานคนนี้อยู่ในสายตานัก

อย่างไรก็ตามสำหรับการวิเคราะห์ข้อมูลแบบนี้นั้น…

พวกเขาไม่มีโอกาสชนะเลย

ท้ายที่สุดแล้วเขารู้ว่าลู่โจวเป็นสัตว์ประหลาดจากพรินซ์ตัน

เนลสันเห็นว่าเคอเรลล่าเงียบ เขาจึงพยายามปลอบเธอ

“อันที่จริงมันไม่สำคัญหรอกว่าแพ้หรือชนะ คุณก็รู้ว่าบนโลกนี้มีอัจฉริยะอยู่มากมาย เราไปดื่มกันไหม?”

“…ฉันรับเรื่องนี้ไม่ได้”

“คุณบ้าไปแล้ว”

เนลสันส่ายหน้าแล้วเดินจากไป

…

ณ เฮลล์ไฟร์บาร์…

เพลงเฮฟวี่เมทัลแทบระเบิดแก้วหูลู่โจว แสงไฟสีสันสดใสสาดส่องเข้ามาในวิสัยทัศน์

ถ้าลู่โจวรู้ว่าเสียงมันดังขนาดนี้ เขาคงไม่มาแน่ เขาอยากผ่อนคลาย แต่นี่มันทำให้เขาเหนื่อยขึ้นมากกว่า

อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขามาแล้ว จะให้ไปเลยมันก็ใช่เรื่อง

เพราะยังไงเสียเขาก็บอกแล้วว่าเขาจะเลี้ยงเครื่องดื่มหลัวเหวินเซวียนเป็นการขอบคุณ

“ขอกิ๊บสันสองแก้ว”

หลัวเหวินเซวียนสั่งเหล้ากับบาร์เทนเดอร์อย่างชำนาญก่อนจะกลับมาคุยกับลู่โจว

เขาอยู่ที่นี่นานกว่าลู่โจว ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับทุกอย่างที่นี่

“…CERN เป็นเหมือนมหาวิทยาลัย มันมีทุกอย่างที่มหาวิทยาลัยพึงมี”

ลู่โจวชำเลืองมองบาร์เทนเดอร์ชงเหล้าแล้วถาม “อย่างเช่น?”

หลัวเหวินเซวียนยิ้ม “ยกตัวอย่างชมรมต่างๆ และวงดนตรีสองวง ครั้งก่อนฉันพลาดการแสดงพวกเขา แต่ครั้งนี้ฉันไม่พลาด”

“ทำไม?”

“เพราะพวกเขาแสดงตอนวันสุดท้ายของการทดลอง”

บาร์เทนเดอร์วางกิ๊บสันสองแก้วบนโต๊ะ

ลู่โจวมองดูของเหลวสีใสก่อนจะยกแก้วขึ้นมาด้วยสีหน้างงๆ

มันคืออะไร?

เขาจิบไปนิดหน่อย

จากนั้น…

เขาไอ

“แค่กๆ!”

ลู่โจววางแก้วบนโต๊ะและไอไม่หยุด

บัดซบ!

เหล้าอะไรเนี่ย?

…………………………………