Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1636 อดีตของจักรวาลเก่า

“น่าสนใจ”

ขณะที่ยืนอยู่ในยานอวกาศ นายพลเรนฮาร์ทซึ่งทั้งร่างของเขาปรากฏอยู่ในการฉายภาพโฮโลแกรมก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่โคมไฟระย้าบนเพดานตาไม่กะพริบ อย่างไรก็ตามหากพิจารณาจากการจับจ้องของลูกตาของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้จ้องมองเพดาน ดูเหมือนเขามองผ่านยานอวกาศลึกลงไปในชั้นหินสิบกิโลเมตรขณะที่จ้องเขม็งไปยังสถานที่แห่งหนึ่งบนดาวดวงนี้

ในตอนที่ได้ยินเสียงพึมพำ ลู่โจวก็หยุดเล่นกับโมเดลโฮโลแกรม เขาจ้องมองนายพลเรนฮาร์ทผู้ซึ่งเงยหน้าขึ้นไปบนเพดานด้วยความอยากรู้

“อะไรที่น่าสนใจขนาดนั้น?”

“เปล่า คุณไม่ต้องกังวลหรอก…” นายพลเรนฮาร์ทพูดต่อไปด้วยสีหน้าแบบพูดเรื่อยเปื่อย “ดูเหมือนจะมีการต่อสู้ด้านนอก”

การต่อสู้?

อะไรกัน?

หลังจากได้ยินคำตอบของนายพลเรนฮาร์ท ลู่โจวก็รู้สึกสับสนกว่าเดิม

“…ต่อสู้?”

“ใช่…” นายพลเรนฮาร์ทพูดอย่างครุ่นคิด “เสียงที่ดังมานั่นค่อนข้างจะดังทีเดียว… แต่เมื่อเทียบกับบ้านเกิดของผมแล้ว ขนาดก็ยังเล็กกว่ามาก”

การสู้รบครั้งสุดท้ายนั่นจนถึงตอนนี้ในใจของเขายังรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิด

ปืนบนยานของกองทัพของเอ็มไพร์ทำลายภูเขา แม่น้ำ และที่นาไร้ขอบเขตจนราบเป็นหน้ากลอง ดวงดาวที่มีการเกษตรอันอุดมสมบูรณ์กลายเป็นโลกที่เต็มไปด้วยลาวาในทันที และกองกำลังป้องกันกองสุดท้ายของกองทัพปฏิวัติก็ล่มสลายในฉับพลัน

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นในตอนนี้ นับเป็นปาฏิหาริย์ที่สามารถหนีมาจากที่นั่นได้และระหกระเหินมาที่ศูนย์กลางของจักรวาลภายใต้การนำทางของ ‘ออราเคิล’

ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะตกอยู่ในช่วงรำลึกถึงความหลัง ลู่โจวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรอยู่สักพัก อย่างไรก็ตามเขาก็เข้าใจในสิ่งที่ชายคนนี้กำลังพูดถึง

แต่เมื่อเทียบกับขนาดของคาลานเอ็มไพร์ อารยธรรมโลกซึ่งยังอยู่ในวัยทารกก็ถือว่าเล็กมาก แม้ว่ามันจะเป็นสงครามที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์มนุษย์ แต่ขนาดของสนามรบก็ยังจำกัดอยู่แค่บนดวงดาว

ระหว่างที่มองดูโมเดลโฮโลแกรมที่ลอยอยู่ในมือของเขา จู่ๆ ลู่โจวก็ถามขึ้นหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน “จะว่าไป คุณสามารถรับรู้เรื่องของโลกภายนอกได้ไหม?”

“คุณหมายถึงโลกบนพื้นผิวของดาวอังคารน่ะเหรอ?” เรนฮาร์ทยิ้มนิดๆ “นั่นง่ายมาก ไม่อย่างนั้นแล้วคุณคิดว่าผมใช้เวลาหลายพันปีทำอะไรกันล่ะ?”

ทันใดนั้นลู่โจวก็นึกถึงความทรงจำเกี่ยวกับอารยธรรมดาวอังคารที่เขาได้เห็นตอนที่เขาอยู่ในการพักตัวเยือกแข็ง ในตอนนี้เองที่เขาได้ตระหนักว่าดูเหมือนเขาจะถามคำถามที่โง่มากๆ ออกไป

“ผมไม่เข้าใจ คุณทำได้ยังไง?”

“ผ่านการวิเคราะห์ของกลุ่มปัจจัยต่างๆ อย่างเช่น คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า การเปลี่ยนแปลงการกระจายแรงโน้มถ่วงของดาวเคราะห์ อุณหภูมิใต้พิภพ เป็นต้น… หลายอย่างไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยตาแต่สามารถจะได้ยินด้วยหูหรือรู้สึกด้วยหัวใจ”

เสียงของนายพลเรนฮาร์ทเปี่ยมไปด้วยนัยของความภาคภูมิใจในอารยธรรมที่สูงกว่า แม้ว่าน้ำเสียงจะเบา แต่สามารถจะเข้าใจได้โดยง่ายจากความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของเขา

สิ่งที่ยืนอยู่ในแสงโฮโลแกรมก็คือ ‘สิ่งมีชีวิตต่างดาว’ ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์โดยมีผิวสีฟ้า

“ดูเหมือนว่าฟังก์ชันบนยานอวกาศลำนี้จะทรงพลังยิ่งกว่าที่ผมคิดไว้” ลู่โจวพูดระหว่างที่มองไปรอบๆ ห้องโดยสาร “อย่างน้อยเซ็นเซอร์นี่ก็เหนือกว่าจินตนาการของผม โดยผ่านการเปลี่ยนพารามิเตอร์แบบง่ายๆ เราก็สามารถสรุปได้ว่า… ความขัดแย้งทางทหารกำลังปะทุอยู่เหนือพวกเรา”

“แน่นอนว่าคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าไม่ได้ถ่ายทอดแค่ข้อมูลเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ด้วย” นายพลเรนฮาร์ทยิ้มนิดๆ และพูดต่อไปด้วยสีหน้าแบบเดิม “มีคนกลุ่มหนึ่งโจมตีคนอีกกลุ่มหนึ่งอย่างโกรธแค้น กระสุนปืนใหญ่และระเบิดปรากฏออกมาด้วยความโกรธของทั้งสองฝ่าย…โอ้พระเจ้า นี่มันเหมือนกันเกินไป”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เรื่องนี้ทำให้ลู่โจวรู้สึกไม่สบายใจ

เขารู้สึกเหมือนว่าในช่วงเวลาที่เขาอยู่ใต้ดิน บางสิ่งที่ผิดปกติกำลังเกิดขึ้นบนพื้นผิว

โจรสลัดอวกาศโจมตีอาณานิคม?

ไม่น่าจะเป็นไปได้…

โจรสลัดอวกาศจะมีพลังขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในความรู้สึกของเขา “ยานโจรสลัด” พวกนั้นซึ่งเคลื่อนไหวอยู่ในแถบดาวเคราะห์น้อยถนัดในการทำเรื่องอย่างเช่น การปล้นสถานีขุดเจาะ และการสกัดกั้นยานขนส่ง ถ้าพวกเขากล้าที่จะมาแตะอาณานิคม ปืนบนยานของกองทัพชุดแรกก็คงจะให้บทเรียนกับพวกเขา

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอก นายพลเรนฮาร์ทผู้ซึ่งไม่ได้พูดอะไรมาสักพัก จู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า

“จะว่าไปแล้วในวอยด์เมมโมรี่ คุณได้เห็นความทรงจำเรื่องเอ็มไพร์ของผมไหม?”

“เห็นครับ… เท่าที่ผมจำได้ มันเป็นสถานที่ที่สวยงาม”

ไม่ว่าจะเป็นโลกของเดอะริงหรือดาวที่เต็มไปด้วยทัศนียภาพอันสวยงาม ถ้าลู่โจวต้องหาตัวอย่างของโลกยูโทเปีย เขาก็คงจะไม่สามารถหาสิ่งใดที่เหมาะจะมาบรรยายได้ดีไปกว่านี้

เมื่อได้ยินคำชม นายพลเรนฮาร์ทก็ยิ้มและพูดต่อไปว่า “ขอบคุณสำหรับคำชม ผมก็คิดว่ามันเป็นสถานที่ที่สวยงาม ผมใช้เวลาหลายปีในการเร่ร่อนจากกาแล็กซีแห่งหนึ่งในจักรวาลเก่ามายังสถานที่แห่งนี้ แต่ผมก็ไม่สามารถจะหาที่อื่นที่จะเข้ากันกับความสวยงามของมันได้

“ต่อมาผมก็ได้เรียนรู้จากผู้สังเกตการณ์ว่าทั่วทั้งกาแล็กซี อารยธรรมสองสามแห่งฝังแน่นอยู่กับการเปลี่ยนกาแล็กซีต้นกำเนิดให้เป็นอย่างที่เราเป็น ถ้าไม่ใช่เพราะปาฏิหาริย์วิเศษ พวกเขาก็คงจะเต็มใจให้มันอยู่ในพิพิธภัณฑ์อารยธรรมจักรวาลเก่า… แต่โชคร้ายที่มีเพียงชิ้นส่วนความทรงจำเล็กๆ เหลืออยู่เท่านั้น”

ลู่โจวพูดว่า “น่าเสียดาย…”

“ใช่” นายพลเรนฮาร์ทถอนหายใจเบาๆ “ปาฏิหาริย์ที่เราสร้างมาตลอดหลายศตวรรษ เราได้ทำลายมันในเวลาไม่ถึงศตวรรษ นี่เป็นสถานที่ที่น่าสลดใจที่สุด มันไม่ได้ถูกทำลายโดยภัยพิบัติธรรมชาติแต่เป็นการแผ่ขยายของเราเอง”

นายพลเรนฮาร์ทถอนสายตาจากเพดานแล้วมองไปที่ลู่โจว และพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความหมาย “ดังนั้นถ้าคุณสามารถจะเรียนรู้จากประวัติศาสตร์ของเราได้ บางทีมันอาจจะมีค่าเสียยิ่งกว่าเทคโนโลยีใดๆ”

ลู่โจวพยักหน้าอย่างครุ่นคิดแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ผมจะจำคำแนะนำของคุณไว้”

“ก็ไม่เชิงเป็นคำแนะนำหรอก” นายพลเรนฮาร์ทยิ้มและพูดต่อไปว่า “ประวัติศาสตร์มีแรงเฉื่อยในตัวมันเอง และมีหลายสิ่งที่คุณและผมไม่สามารถควบคุมได้”

จู่ๆ นายพลเรนฮาร์ทก็เปลี่ยนหัวข้อ

“เรื่องนี้พอแค่นี้ จะว่าไปแล้วคุณทำการวิจัยของคุณเสร็จหรือยัง? ผมรู้สึกว่าคุณได้ก๊อปปี้วาร์ปไดรฟ์ทั้งหมดในเวอร์ชั่นอิเล็กทรอนิกส์ไปแล้ว ถ้ามันไม่ได้ผล คุณก็สามารถก๊อปปี้มันโดยตรงก็ได้”

ลู่โจวส่ายหน้า

“มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิด แม้ว่าจะมีพิมพ์เขียวที่เหมือนกันเป๊ะ แต่มันก็ยากที่จะสร้างสิ่งเดียวกันโดยใช้พื้นฐานทางอุตสาหกรรมของอารยธรรมโลก ผมต้องเข้าใจหลักการและเลือกวัสดุที่สามารถนำมาใช้แทนได้เพื่อสร้างสิ่งที่คล้ายกัน”

“พวกคุณชอบความยุ่งยากจริงๆ”

“มันไม่มีทางอื่นนี่ครับ ไม่ใช่แค่ประวัติศาสตร์ การพัฒนาของวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีก็มีแรงเฉื่อยของมันเองด้วยเช่นกัน การวิจัยขั้นสูงอาจจะเจอกับการต่อต้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้” โดยที่ทำสีหน้าอย่างที่ช่วยไม่ได้ ลู่โจวก็หันกลับไปจ้องมองโมเดลโฮโลแกรมในมือของเขาและพูดต่อไปว่า “แค่รอไปอีกสักนิด ผมใกล้เข้าถึงส่วนสุดท้ายมากแล้ว”

“ดี” นายพลเรนฮาร์ทพูดพร้อมกับถอนหายใจ “25 ชั่วโมงกับ 21 นาทีที่ผ่านมา คุณก็พูดอย่างเดียวกัน”

“ผมเสียใจมากๆ”

“ไม่ต้องกังวล คุณไม่ต้องเสียใจไป ผมไม่ได้สนใจเรื่องเวลาหยุมหยิมนี่หรอก อีกอย่าง เป็นแบบนี้ก็ดีกว่าด้วย” ทันใดนั้นนายพลเรนฮาร์ทซึ่งยืนอยู่ในลำแสงโฮโลแกรม ก็พูดขึ้นว่า “เมื่อคุณทำการวิจัยของคุณเสร็จสิ้น การสู้รบก็จบลง”

ลู่โจว “…?”