Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1652 ข่าวใหญ่

“ไม่เลย เพื่อนรัก เราไม่ได้ตกไปในหลุมดำหรือเราโดนแรงโน้มถ่วงมหาศาลจับเอาไว้ ในทางกลับกันเราก็ผ่านมันไปได้! แรงโน้มถ่วงเป็นเหมือนสลิงช็อต ยิ่งเราไปสู่ดาวประกายฟ้าในท้องฟ้ากลางคืน เรากำลังประจักษ์ดาวส่องแสงต่อหน้าเราและดาวแม่ที่อยู่หลังเราค่อยๆ มืดลง เราจะนำคบเพลิงห่างไกลออกไป และรอให้ข่าวดีนำทางลูกหลานของเรา…”

แอนเดอริน่ากำลังมองหน้าจอโฮโลแกรม เธอนั่งอยู่ในออฟฟิศและอ่านบทความด้วยน้ำเสียงผู้ประกาศ

จริงๆ แล้วการเขียนคำพวกนี้ที่เธอทุ่มเทแรงทั้งหมดไปไม่ใช่งานของเธอ ในฐานะนักข่าว จริยธรรมของเธอไม่อนุญาตให้เธอผสมสำนวนเข้าไปกับรายงานข่าวที่เคร่งครัด

เธอรู้สึกมาตลอดว่างานนี้ดูถูกความสามารถของเธออย่างมาก แทนที่จะเขียนรายงานสื่อน่าเบื่อ เธอหวังว่าคนที่อ่านคำที่เธอเขียนจะรู้สึกเศร้า มีความสุข หรือตื่นเต้น จากภาษาสำนวนของเธอ

เธอได้ตัดสินใจแล้ว

วันหนึ่งเธอจะตีพิมพ์นิยายภายใต้นามแฝงแอนนา และทำให้นามแฝงนี้เป็นชื่อที่แพร่หลายที่สุดในโลก

เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น เธอจะโยนจดหมายลาออกใส่โต๊ะเจ้านายอย่างเกรี้ยวกราดและโวยวายสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาตลอดหลายปี

ระหว่างที่เธอฝันหวานถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ประตูออฟฟิศก็ถูกเปิดออก เธอปิดหน้าจอโฮโลแกรมลงไม่ทัน ชายวัยกลางคนในชุดทางการเดินเข้ามา

“คุณแอนเดอริน่า การพักผ่อนในที่ทำงานไม่ใช่เรื่องเหมาะสม”

“ทราบค่ะ คุณเทดรา แต่งานของฉันเสร็จแล้ว และเวลาพักกลางวันจะเริ่มในอีกสองนาที” เธอมองดูเขาและรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แอนเดอริน่าอดไม่ได้ที่จะพูดบ่น “ก่อนเดินเข้ามาเคาะประตูก่อนไม่ได้หรือไง?”

“แต่ว่ายังเหลือเวลาอีกสองนาทีไม่ใช่เหรอ?” เขาไม่ได้สนใจประโยคครึ่งหลังของเธอ เทรดาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือและพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “นี่เป็นครั้งที่สองในเดือนนี้แล้วที่ผมเจอคุณอู้ในที่ทำงาน ผมหวังว่าจะไม่มีครั้งที่สามนะ”

“ไม่มีใครชอบคนเขี้ยวหรอกนะ” แอนเดอริน่าพูดกระซิบ เธอรีบกระแอมและเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา “แล้วคุณต้องการอะไรจากฉันล่ะ?”

“ผมต้องการให้คุณไปที่กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้”

“กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือ? ไปทำอะไร?”

กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือแทบตกขบวนไปแล้ว เพราะตามยุคอวกาศไม่ทัน

แอนเดอริน่าไม่คิดว่ามีข่าวที่น่าไปขุดคุ้ยที่นั่น และถึงมันจะเป็นทริปธุรกิจ เธออยากที่จะไปสถานที่อย่างแคลิฟอร์เนียหรือสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี และกลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำจูเจียงที่อีกฟากมหาสมุทรแปซิฟิก

“เราได้นัดสัมภาษณ์กับนักโบราณคดี คุณไม่ได้ชื่นชมนักวิชาการลู่หรือไง? คุณเคยใส่เขาลงไปในนิยายของคุณไม่ใช่เหรอ? มันเป็นเพราะว่าศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดไปขุดไอ้คนจืดชืด คุณสามารถถามคำถามที่ทุกคนนั้นสนใจ”

แอนเดอริน่ายอมรับว่าสิ่งนี้เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมากจริงๆ แต่เรื่องที่ทำให้เธอไม่พอใจคือเขาเรียกไอดอลของเธอว่าไอ้จืดชืดและทำให้ความฝันของเธอดูไร้ค่า

“เฮ้ พูดว่านิยายนั่นคืออะไร! ฉันจะตีพิมพ์มัน—”

“พอแล้ว ผมไม่สนใจ แค่อย่าเอานิยายไร้สาระผสมเข้าไปในรายงาน เอาเถอะ ผมอยากให้คุณเอาตารางเวลาและแบบร่างสัมภาษณ์มาวางที่โต๊ะก่อนเลิกงาน… ถ้าคุณยังชอบงานที่ทำอยู่…”

ความเย่อหยิ่งของแอนเดอริน่าลดลงทันทีเหมือนลูกโป่งเหี่ยวลม

สาเหตุที่เธอเลือกก้มหัวไม่ใช่เพราะว่าเธอรักงานของตัวเองมาก แต่เป็นเพราะว่าการหางานในยุคนี้เป็นเรื่องยากจริงๆ

กลุ่มพันธมิตรไอบีเรีย-ฝรั่งเศสไม่เหมือนกับสหการพาน-เอเชียน สวัสดิการสังคมที่เต็มเปี่ยมได้หรูหราจนถึงขั้นที่ว่าคนว่างงานสามารถมีชีวิตที่ดีได้

เทดรามองดูแอนเดอริน่าที่ก้มหัวให้ เขามีสีหน้าที่อวดดี

แต่เมื่อเขากำลังจะตำหนิเธอ ประตูออฟฟิศเปิดขึ้นกะทันหันอีกครั้ง และมีชายวัยกลางคนที่มีหัวเปล่งประกายเดินเข้ามา

เมื่อมองดูชายที่เดินเข้าออฟฟิศมา เทดรามีสีหน้าประหลาดใจ

ไม่ใช่จากการกระทำที่ไม่ให้ตั้งตัว แต่มาจากสถานะของเขา…

“บอส? ทำไมคุณถึง…”

“มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นบนดาวอังคาร!”

เทดราใจเย็นลงและถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “มีการสู้กันอีกแล้ว?”

“ไม่ มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เพอร์เซลล์วางมือขวาที่อวบลง เขาจ้องมองแอนเดอริน่าและเจ้านายของเธอ เทดรา จากนั้นเขาพูดต่อด้วยความตื่นเต้น “ผมต้องการให้แผนกคุณส่งใครสักคนไปที่ดาวอังคารเดี๋ยวนี้!”

เทดราอ้าปากพูดด้วยสีหน้าที่ดูอาย

“แต่ว่า… เรามีนักข่าวเหลือแค่คนเดียว และนักข่าวคนนี้นัดสัมภาษณ์กับศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดซึ่งมีความก้าวหน้าในการวิจัยอารยธรรมดาวอังคาร…”

เพอร์เซลล์ทุบโต๊ะด้วยกำปั้น เขาจ้องมองสองคนนี้และพูดว่า “ใครเขาสนเรื่องอารยธรรมดาวอังคารล่ะ? ไม่มีใครสนใจเรื่องโบราณนี้แล้ว สิ่งที่สำคัญคือการตามปัจจุบันให้ทัน คุณเข้าใจใช่ไหม!”

“แต่… ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงอยากไปดาวอังคารครั้งนี้?” แอนเดอริน่ามองเจ้านายอย่างไม่เชื่อสายตา เธอมีตาเบิกกว้างขึ้น “ถึงแม้ว่ามันมีข่าวใหญ่ที่นั่น… มันต้องใช้เวลาเดินทางไปอย่างน้อยสองสัปดาห์! หลังจากเราไปถึงจุดหมาย มันจะยังสำคัญอยู่ไหม?”

เพอร์เซลล์ไม่ได้สนใจความกังวลของลูกน้อง เขาพูดโดยไม่ใส่ใจ “มันก็แค่สองสัปดาห์ ตราบใดที่คุณเร็วพอ มันจะไม่สายเกินไป”

แอนเดอริน่ารู้สึกปวดหัวระหว่างที่มองดูเจ้านายที่ดื้อดึง

หลังจากหยิกจมูกตัวเอง เธอพูดด้วยเสียงอ่อน

“ข่าวนี้… มันเป็นเรื่องหุ้นกู้อีกแล้วใช่ไหม? หรือว่าคุณได้ยินเรื่องซุบซิบใหม่—”

เพอร์เซลล์ยื่นนิ้วชี้มาแตะบนอากาศสองครั้ง แล้วขัดเธอด้วยการดันอินเตอร์เฟสโฮโลแกรมไปตรงหน้าเธอ

เมื่อดูหน้าจอโฮโลแกรมต่อหน้าเธอ แอนเดอริน่ารู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่คำบนหน้าจอ

“สิ่งนี้มัน…”

เทดราอดไม่ได้ที่จะพูดกับตัวเอง “นี่มัน… ข่าวใหญ่มากๆ”

แอนเดอริน่าไม่ได้พูดอะไรตอบ ความคิดของเธอลอยไปยังที่ที่ห่างไกลออกไป

วิธีการนำทางปกติจะถูกทิ้งหรือผูกมัดอยู่ที่ระหว่างดวงดาวและสถานที่แถวนั้น และวิธีการเดินทางอินเตอร์สเตลลาร์ที่เธอพูดถึงในนิยายโดยใช้สลิงช็อตแรงโน้มถ่วงจะกลายเป็นเทคโนโลยีโบราณ

โลกใหม่ที่ไม่คาดคิดจะค่อยๆ คลี่คลายต่อหน้าเธอ

จากการสื่อสาร การเดินทาง วิถีชีวิต และการช็อปปิ้ง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหมด…