Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1658 ทุกวินาทีที่เราใช้คือนิยายไซไฟ

ก่อนที่เขาจะพูดอะไรตอบ กลิ่นน้ำหอมฟุ้งในอ้อมอกของเขา

ลู่โจวรู้สึกอึ้งเล็กน้อยจากการกอดกะทันหัน การเคลื่อนไหวของเขาแข็งนิ่ง เหมือนกับว่าเขาลังเลว่าจะวางมือไม้ไว้ตรงไหน

โชคดีที่เวร่าซึ่งพุ่งไปหาเขาดูเหมือนจะรู้ว่าเธอทำตัวน่าอายขนาดไหน เธอจึงหน้าแดงและรีบผละตัวออกจากเขา

เธอมองดูลู่โจวด้วยสีหน้าประหม่าและพูดกระซิบว่า “ฉัน… คิดถึงคุณมาก ฉันเลยมาหาคุณ… มันโอเคใช่ไหม?”

“โอเคสิ แต่คุณมาไกลถึงขนาดนี้… เคยขึ้นยานขนส่งมาก่อนไหม?”

สีหน้าของลู่โจวเต็มไปด้วยความกังวล เวร่าส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เลย… แต่เสี่ยวไอและฉันต่างเป็นห่วงคุณ”

ลู่โจวรู้สึกอึ้งที่เวร่ากลับเป็นฝ่ายที่ห่วงเขาแทน เขาพูดว่า “คุณไม่ต้องกังวลหรอกว่าผมทำอะไรอยู่ ผมโตแล้ว ผมดูแลตัวเองได้”

“ไม่จริง…” เวร่ากระซิบ “เสี่ยวไอเล่าให้ฉันฟังว่าร้อยปีก่อนคุณสร้างปัญหาให้คนจำนวนมาก”

หน้าของลู่โจวมีความละอายใจ

เสี่ยวไอ…

ทำไมเธอทำแบบนี้?

ในขณะที่แอนเดอริน่ากำลังจะบันทึกช่วงเวลาเปี่ยมอารมณ์นี้ไว้ มีเสียงกระแอมดังมาจากด้านข้าง

“ที่นี่ไม่อนุญาตให้ถ่ายรูปครับ”

แอนเดอริน่าหันไปเจอชายท่าทีประหลาดยืนอยู่ข้างเธอ เขาดูเหมือนกำลังปกป้องบางอย่างอยู่

“ฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แค่ตกใจนิดหน่อย… ขอโทษที ความผิดของฉันเอง”

เมื่อเห็นว่าแอนเดอริน่าขอโทษด้วยความจริงใจ หวังเผิงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ

ลู่โจวสังเกตเห็นความวุ่นวายในขณะที่เขาหันไปมอง

“ขอโทษนะครับ คุณคือ…”

“”ฉันคือ…” แอนเดอริน่ากำลังจะแนะนำตัวเอง แต่เธอตื่นเต้นมากที่ได้เห็นไอดอล เสียงของเธอก็ตะกุกตะกัก

โชคดีที่เวร่าที่ยืนอยู่ข้างลู่โจวยิ้มให้และอธิบายให้ฟัง

“เธอชื่อแอนเดอริน่า นักข่าวจากเลอมอนด์ เราเจอกันระหว่างเดินทาง เธอช่วยให้ฉันมาถึงที่นี่อย่างปลอดภัย”

หลังจากลู่โจวฟังที่เวร่าแนะนำ เขาพยักหน้าด้วยความครุ่นคิด เขามองแอนเดอริน่าและยิ้มให้เล็กน้อยพร้อมพูดด้วยท่าทีเป็นมิตร

“ขอบคุณที่ดูแลเธอนะครับ”

“ไม่ ไม่เลย ฉันไม่ได้ช่วยเหลืออะไรมาก” แอนเดอริน่าพูดด้วยสีหน้าเขินอาย เธอโบกมือให้และรู้สึกเขินเล็กน้อย “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ”

“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้” ลู่โจวยิ้มให้เธอ เขามองดูสีหน้าเขินอายของเธอและพูดต่อ “ดูเหมือนว่าคุณมีเรื่องอยากจะถามผมเยอะเลย”

แอนเดอริน่าพยักหน้าอย่างจริงใจ

“ใช่ค่ะ… หลักๆ ฉันมาที่ดาวอังคารครั้งนี้เพื่อสัมภาษณ์คุณ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี”

“ถ้านักข่าวคนอื่นเป็นแบบคุณได้ก็ดี พูดเล่นน้อยหน่อยและจริงใจมากกว่า” ลู่โจวมองดูเวร่าที่ยืนอยู่ข้างๆ และพูดเสียงเบา “บินมานานกว่าสองสัปดาห์ คุณคงเหนื่อยแน่เลย ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวผมให้หลิงพาคุณไปที่ห้อง เธอทิ้งสัมภาระไว้ตรงนั้นได้นะ”

“ได้…” เวร่ามองดูลู่โจวอย่างกระวนกระวาย จากนั้นเธอพูดด้วยสีหน้ากังวล “ฉันสร้างปัญหาให้คุณหรือเปล่า?”

“จะสร้างได้ไงล่ะ?” ลู่โจวพูดพร้อมรอยยิ้ม เขายื่นมือไปลูบหัวเธอ “ผมผิดเองที่ทำให้คุณกังวลเรื่องผม”

หลังจากเวร่าเดินเขินจากไป ลู่โจวมองแอนเดอริน่าที่ทำเป็นไม่เห็นอะไร เขาคิดอยู่สักพักและพูดต่อ “บังเอิญมาก… ผมกำลังจะไปห้องแล็บที่อีสต์เอเชียเฮฟวีอินดัสตรีส์”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด แอนเดอริน่ารีบพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรเลย ฉันทำตามตารางคุณได้ค่ะ!”

“ไม่ต้องหรอก เวลาของทุกคนมีค่าเท่ากัน” ลู่โจวส่ายหน้าและพูดต่อ “งั้นคุณมากับพวกเราไหมครับ?”

“หืม?” แอนเดอริน่ารู้สึกอึ้งเล็กน้อย “มัน… โอเคจริงๆ หรือคะ?”

“แน่นอนสิ” ลู่โจวพูดพร้อมยิ้มเบาๆ “ถ้าคุณเรียนรู้เทคโนโลยีของผมได้เพียงแค่เหลือบมองมัน ผมจะรู้สึกประหลาดใจมาก”

ลู่โจวเหลือบมองหวังเผิง เขาพยักหน้าและพูดว่า “ไปกันเถอะ”

ก่อนที่จะมาที่เมืองเทียนกง แอนเดอริน่าสงสัยว่าเธอจะสัมภาษณ์ลู่โจวได้อย่างไร เธอไม่คาดคิดว่าจะได้มีโอกาสสัมภาษณ์เขาแบบนี้

เธอปิดกล้องและโดรนสัมภาษณ์เองเพื่อแสดงความจริงใจ จากนั้นเธอยื่นพวกมันให้ชายที่ดูเหมือนบอดี้การ์ด

หวังเผิงพยักหน้าตอบรับและไม่ได้แสดงท่าทีอื่นๆ ออกมา

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสามมาถึงเขตอุตสาหกรรมด้วยรถไฟแม็กเลฟ

ในห้องเวิร์คช็อปขนาดใหญ่ แอนเดอริน่าเห็นวงแหวนโลหะขนาดยักษ์

วงแหวนโลหะสีเงินขาวถูกคลุมด้วยอุปกรณ์ซับซ้อน มันเหมือนกับงานศิลปะไซเบอร์พังค์ และมีการออกแบบที่จัดเต็มอลังการ

หลังจากจ้องมองมันอยู่นาน แอนเดอริน่าอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “สิ่งนี้คือ…?”

“สตาร์เกตส์” ลู่โจวมองดูวงแหวนขนาดใหญ่ เขายิ้มและพูดต่อ “จุดเริ่มต้นของช่องทางไฮเปอร์สเปซ… แน่นอนว่ามันก็ยังเป็นจุดสิ้นสุด”

หวังเผิงมองเขาด้วยท่าทีประหม่า ลู่โจวยิ้มกลับและทำท่าบอกให้เขาไม่ต้องกังวล “ไม่เป็นไปครับ ผมจะเริ่มทดสอบอุปกรณ์ในอีกไม่ช้า และมันจะมีการจัดแถลงข่าวในเร็วๆ นี้ มันถูกเปิดเผยต่อสาธารณะตอนนี้ก็ไม่เป็นไร… ดังนั้นมาเข้าเรื่องกันดีกว่า คุณแอนเดอริน่า ผมรู้ว่าคุณมีคำถามอยากจะถามผมหลายข้อ”

เมื่อเห็นว่าจู่ๆ เปลี่ยนมาพูดเรื่องเธอ แอนเดอริน่ารู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอรีบพยักหน้าและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่านักวิชาการหลายคนให้ความเห็นว่าเมื่อเทคโนโลยีความเร็วกว่าแสงถูกปรับใช้ในชีวิตประจำวัน มันจะสร้างความเปลี่ยนแปลงสะเทือนโลก… มันไม่ใช่การพูดเกินจริงเลยว่าเราจะเข้าสู่ยุคใหม่”

“พูดแบบนั้นก็ถูก” ลู่โจวพยักหน้าให้กับคำพูดของเธอ “จากการรักษาและเปิดช่องทางไฮเปอร์สเปซ ถึงแม้ว่าไม่มีวาร์ปไดร์ฟ ยานอวกาศทั่วไปสามารถใช้สตาร์เกตส์เพื่อเดินทางแบบไฮเปอร์สเปซและเดินทางในหน่วยดาราศาสตร์ด้วยเวลาระยะสั้นมาก สิ่งนี้ไม่ได้มีแค่การแลกเปลี่ยนสสารแต่เป็นเรื่องข่าวสารอีกด้วย”

แอนเดอริน่าถามว่า “นี่คือความคาดหวังต่ออนาคตใช่ไหม?”

“ประมาณนั้นครับ” ลู่โจวพูดพร้อมรอยยิ้ม “ผมรู้สึกว่าวันนั้นห่างไปอีกไม่ไกล”

“เมื่อวันนั้นมาถึง ไม่เพียงแต่แค่สสารและข่าวสาร แต่พวกเราทุกคน… จากแอนตาร์คติกาไปถึงแถบไคเปอร์ที่ห่างออกไปหลายหน่วยดาราศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นบนโลกหรือดาวอังคาร พวกเราจะเชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียว และทุกจิตวิญญาณในกาแล็กซี่จะถูกหลอมรวมภายใต้ชื่อเดียว”

“สิ่งนั้นคือมนุษยชาติ”

แอนเดอริน่ารู้สึกช็อกกับอนาคตที่ลู่โจววาดฝันไว้ เธอมีสีหน้าเหลือเชื่อ

ผ่านไปสักพัก เธอพูดขึ้น

“มันฟังดูเหมือน…ภาพยนตร์ไซไฟ”

“เทียบกับเมื่อวาน ทุกวินาทีที่เราใช้อยู่ก็เหมือนนิยายไซไฟ” ลู่โจวมองหน้าเธอและพูดต่อพร้อมรอยยิ้มบางๆ “ผมหวังว่าคุณจะใช้ความเชี่ยวชาญด้านภาษาเพื่อถ่ายทอดข้อความนี้สู่ชาวโลก”

เขากระแอมในลำคอและพูดต่อ

“คุณแอนเดอริน่า ผมอยากรู้ว่าคุณสนใจร่วมพิธีเปิดสตาร์เกตส์ของพวกเราไหม?”

……………………………………………………..