Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1659 ผมอยากฟื้นพันธมิตรมนุษย์ขึ้นมา

แอนเดอริน่าไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเธอจะมีโอกาสได้เข้าร่วมงานสำคัญหรือได้มีส่วนร่วมกับหน้าประวัติศาสตร์

“ทุกวินาทีที่เราใช้อยู่ก็เหมือนนิยายไซไฟ…”

หลังจากได้ยินเสียงกระซิบนี้ ชายที่นั่งข้างเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“คุณพูดถึงเรื่องอะไร?”

“เปล่า?” แอนเดอริน่าส่ายหน้า เธอมีสีหน้าแน่วแน่และพูดว่า “ฉันจะเขียนประโยคนี้ลงหนังสือ”

“หนังสือเหรอ?”

“ใช่ ฉันต้องใจจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับอนาคตของมนุษยชาติโดยใช้นามแฝง แอนนา… และฉันตั้งใจจะใช้ประโยคนี้เปิดหนังสือ”

“ฟังดูน่าสนใจ ผมขอหนังสือพร้อมลายเซ็นได้ไหม?”

แอนเดอริน่าเลิกคิ้วขึ้นและพูดแซว “แน่นอน ตราบใดที่คุณยินดีจ่าย คุณจะซื้อหนังสือมากกี่เล่มก็ได้ตามที่ต้องการ”

“ฮ่าฮ่า”

แอนเดอริน่าขึ้นยานขนส่งชื่อว่า ‘ทอร์ช’ พร้อมกับคนอื่นในบรรยากาศที่สบายและรื่นเริง จากการแนะนำของทีมงาน เธอคาดเข็มขัดและเชื่อมชุดอวกาศกับระบบดำรงชีพ

หลังจากมองไปรอบๆ แอนเดอริน่าอดไม่ได้ที่จะถามว่า

“จุดหมายของเราอยู่ที่ไหนเหรอ?”

ผู้โดยสารชายที่นั่งใกล้ๆ ตอบคำถามนี้

“โลก! เราต้องแบ่งปันช่วงเวลาพิเศษกับเพื่อนของเราบนโลก!”

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเคราของเขาดูเหมือนว่ากำลังสั่น เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “2.6 หน่วยดาราศาสตร์ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที อีกไม่นานเราก็จะเห็นสถานีอวกาศเทียนโจปรากฏต่อหน้าเรา”

“คุณคือ…”

ชายคนนี้ยิ้มยิงฟันให้เธอ เขาพูดต่อด้วยความตื่นเต้น “นักข่าวจากแพน-เอเชียนิวส์! ฮ่าฮ่า มันเป็นเกียรติที่ได้นั่งอยู่ตรงนี้และร่วมประจักษ์ช่วงเวลาประวัติศาสตร์นี้!”

เมื่อเวลาผ่านไป ยานอวกาศทอร์ชเข้าใกล้สตาร์เกทมากขึ้นเรื่อยๆ

มีคำแจ้งเตือนลอยอยู่ที่เพดานของเคบิน

“ผู้โดยสารทุกท่าน ยานโดยสารทอร์ชกำลังเข้าสู่วงโคจรที่กำหนดไว้และจะผ่านสตาร์เกทในอีก 5 นาที ผ่านเข้าช่องทางไฮเปอร์สเปซ”

“เนื่องจากสนามแรงโน้มถ่วงจะผันผวนอย่างมากเมื่อกำลังเข้าสตาร์เกท โปรดนั่งอยู่กับที่นั่งและคาดเข็มขัดเพื่อป้องกันอุบัติเหตุด้านความปลอดภัย”

เมื่อแอนเดอริน่าได้ยินประโยคนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ทุกเซลล์ในตัวเธอเกร็งจากความตึงเครียด

แต่ดูเหมือนว่าจะมีการคลาดเคลื่อนเล็กน้อยจากที่เธอคาดคิดไว้ ถึงแม้ว่าแรงจีจะทำให้เธอรู้สึกบีบอัดเล็กน้อย แต่เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ

ดวงดาวข้างนอกหน้าต่างดูเหมือนจะถูกยืดออก พวกมันถูกดึงเข้าไปในเส้นสีเงินและกลายเป็นสายกาลอวกาศเรืองแสง

“นี่คือช่องทางไฮเปอร์สเปซงั้นเหรอ? มันช่างสุดยอด… มหัศจรรย์จริงๆ”

ชายเคราสีเทานั่งอยู่ใกล้ๆ แอนเดอริน่า เขามองนอกหน้าต่างด้วยท่าทีตื่นเต้น จนแทบจะเอาจมูกไปแนบกระจก

เมื่อดูจากพื้นอารมณ์และรูปลักษณ์ภายนอก เขาดูเหมือนนักวิชาการหรือนักวิจัยมากกว่านักข่าว

จากประสบการณ์นักข่าวหลายปี แอนเดอริน่าค่อนข้างมั่นใจในทักษะมองคนของตัวเอง

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะหาวิธีพูดคุยกับเขา แรงโน้มถ่วงแปรปรวน ปริมาณมากจู่โจมอีกครั้ง และกดให้เธอนั่งนิ่งที่เก้าอี้

แต่มันเป็นแค่ชั่วคราว

ทิวทัศน์นอกหน้าต่างเปลี่ยนไปกะทันหัน

‘กรอบประตู’ ทรงโค้งพัดผ่านสายตาเธอไป และกาแล็กซี่กลับมานิ่งสงบอีกครั้ง เหมือนกับว่าได้เหยียบเบรกแล้ว ความเร็วของยานอวกาศทั้งลำช้าลงในทันที

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นช่วงที่ยานอวกาศทอร์ชผ่านวงแหวนโค้งนั่น!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้แอนเดอริน่าตกตะลึงมากที่สุด

เธอเห็นดาวสีฟ้าเลือนรางในอวกาศกว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด

“โลก…”

“นั่นโลกนี่!”

มีใครบางคนตะโกนตามเธอ

ถ้าไม่มีเข็มขัดรัดไว้อยู่ คนที่ตื่นเต้นคงจะกระโดดขึ้นจากที่นั่งแล้วโผกอดใส่กัน

“ยอดเยี่ยมไปเลย…”

แอนเดอริน่ายกมือที่สั่นเทาขึ้นมาเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ

จากวงโคจรดาวอังคารไปวงโคจรพ้องคาบโลก…

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที!

ในขณะเดียวกัน ลู่โจวที่ยืนอยู่ในห้องประชุมที่สำนักงานใหญ่อีสต์เอเชียเฮฟวีอินดัสตรีส์ในเมืองเทียนกงก็ได้ประจักษ์ช่วงเวลาประวัติศาสตร์นี้พร้อมกับชายที่ยื่นอยู่ตรงข้ามเขา

ชายคนนี้คือหลี่กวงหยา เขาเป็นประธานของสหการพาน-เอเชียน

ในทางเทคนิค เขาไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ มันเป็นภาพโฮโลแกรมของเขา

“ช่างมหัศจรรย์…” เขาพูดกระซิบ หลี่กวงหยามองดูมือของเขาและหันไปมองรอบๆ อีกครั้ง “นี่หรือดาวอังคาร?”

ลู่โจวถาม “คุณไม่เคยมาที่นี่เหรอ?”

“ผมมีแผนว่าจะมาที่นี่อยู่ตลอด แต่ผมไม่มีเวลาว่างเลย แล้วผมก็ต้องตัดขาดเป็นสัปดาห์หรือสองสัปดาห์เมื่อผมบินมาที่นี่ พันธมิตรของเราขาดผู้นำไปไม่ได้ในเวลานานขนาดนั้น”

ระหว่างที่หลี่กวงหยาพูดสีหน้าของเขาตื่นเต้นเล็กน้อย

จากนั้นเขาหันมองลู่โจวในทันที

“การสื่อสารแบบเรียลไทม์ทำสำเร็จแล้ว… นี่เป็นการทดลองสตาร์เกทครั้งแรกที่ประสบความสำเร็จใช่ไหม?”

ลู่โจวมองดูนาฬิกาข้อมือและคิดอยู่สักพัก เขาพูดขึ้นว่า “ยานอวกาศทอร์ชเพิ่งเข้าสตาร์เกท และมันจะออกมาภายในประมาณครึ่งนาที”

“แล้วทำไมการโทรของเราถึงไม่ดีเลย์ล่ะ?”

ลู่โจวตอบว่า “เวลาที่โฟตอนไร้มวลและอนุภาคมีมวลใช้เพื่อผ่านช่องทางไฮเปอร์สเปซนั้นต่างกัน”

หลี่กวงหยาไอกระแอมด้วยความประหม่าเล็กน้อย

“ผมเข้าใจแล้ว…”

ทันใดนั้น ห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบไปสักพัก

ผ่านไปไม่นาน ข่าวการมาถึงอย่างประสบความสำเร็จของทอร์ชได้แพร่ไปถึงดาวอังคารผ่านช่องทางไฮเปอร์สเปซ

ลู่โจวซึ่งอยู่ที่ดาวอังคารและหลี่กวงหยาที่อยู่ในปักกิ่งได้รับข่าวดีแทบจะพร้อมกัน

ถึงเขาจะคาดคิดไว้แล้ว ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ความคาดหวังของเขาต่ออนุภาคซีได้รับการเติมเต็มในช่วงเวลานี้เสียที

ถึงลู่โจวไม่เคยคิดว่าบทนี้จะถูกเขียนโดยเขา เมื่อเทคโนโลยีนี้เสร็จสมบูรณ์ มนุษยชาติก็จะก้าวสู่ยุคใหม่

ในขณะที่ลู่โจวกำลังมีอารมณ์ปลื้มปีติก็มีเสียงดังมาจากอีกฟากโต๊ะประชุมกะทันหัน

“สตาร์เกทเสร็จสมบูรณ์ คุณวางแผนจะไปหรือยัง?”

ลู่โจวมองดูสีหน้าเคร่งขรึมของหลี่กวงหยา หลังจากคิดอยู่สักพัก ลู่โจวพูดขึ้น

“ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำให้เสร็จ ผมยังไม่รีบ”

“คุณจำเป็นต้องไปด้วยเหรอ?”

ลู่โจวพยักหน้า

“หลังจากผมไปเทาเซติ ผมจะไปที่จุดศูนย์กลางทางช้างเผือก”

หลี่กวงหยาถอนหายใจและพูดว่า “ผมไม่เคยเข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณถึงดึงดันขนาดนี้”

“ผมมีเหตุผลของผม และผมเป็นคนเดียวที่ทำมันได้” ลู่โจวยังคงมองหลี่กวงหยาอยู่และพูดว่า “เชื่อผมเถอะ มันเป็นไปเพื่ออนาคตของมนุษยชาติ”

“อนาคต?” หลี่กวงหยาถอนหายใจ สายตาของเขาล่องลอยไปรอบๆ ระหว่างที่เขาพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ตราบใดที่คุณยังอยู่ อนาคตก็สดใส และถ้าคุณจากไป พวกเราเองก็ต้องเป็นคนสำรวจเส้นทางนี้

ลู่โจวตอบว่า “วันนี้จะมาถึงในที่สุด ผมไม่สามารถนำทางไปได้ตลอด หรือผมก็คงไม่ถูกต้องไปตลอด”

หลี่กวงหยาพูดขึ้น “ผมขอถามคุณอีกอย่างได้ไหม?”

ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “ก่อนผมจะไป คุณถามผมได้มากตามที่ต้องการเลย”

เขาคิดว่าหลี่กวงหยาจะถามคำถามวิชาการหรือความเป็นไปได้ของเทคโนโลยีบางอย่าง

เขาไม่คิดว่าชายคนนี้จะถามคำถามที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องวิชาการ

“ผมอยากใช้ความก้าวหน้าของเทคโนโลยีเร็วกว่าแสงเพื่อรื้อฟื้นสหพันธ์สัมพันธมิตรมนุษย์ขึ้นมาอีกครั้ง”

“คุณคิดว่าเวลานี้เหมาะสมไหม?”

…………………………………………………………………