Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1664 หายไปในพริบตา
ลอว์เรนซ์อยากขำใส่ถ้อยคำไร้สาระของลู่โจว แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความตื่นตระหนกอย่างผิดปกติไปทั่วร่างกายและแผงควบคุม
มันเป็นความรู้สึกบีบบังคับจากสิ่งที่เหนือกว่า
สัญชาตญาณภายในของเขาบอกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่าเขามาก แทบจะแข็งแรงกว่าโดยเทียบไม่ติด
ลำแสงโฮโลแกรมสีน้ำเงินก็หล่นมาจากเพดานกะทันหันและส่องสว่างข้างลู่โจว
สิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์ที่มีผิวสีน้ำเงินยืนอยู่ในลำแสงนั้น
ถ้าผู้เล่นจากคาลานเอ็มไพร์ยืนอยู่ตรงนี้ พวกเขาคงรู้สึกเซอร์ไพรส์แน่นอน
เนื่องจากว่าคนคนนี้ไม่ใช่ใครนอกจากผู้นำกองทัพปฏิวัติในเกมคาลานเอ็มไพร์!
และยังเป็นผู้สอนเบื้องต้นสำหรับผู้เล่นใหม่!
นายพลเรนฮาร์ทมองลู่โจวที่เรียกเขามา เขาแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายและพูดพร้อมกับถอนหายใจ “มันไม่เหมาะสมที่จะขัดกับกระบวนการพัฒนาของอารยธรรม แต่คุณพนันชนะ… พูดถึงเรื่องนี้ คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมอยู่ที่นี่?”
“ผมเดามานานแล้ว… คุณจำได้ไหมว่าคุณเคยเล่าอะไรให้ผมฟังมาก่อน? เมื่อเวลาผ่านไป การสังเกตการณ์อารยธรรมดาวอังคารของคุณลงลึกมากขึ้นเรื่อยๆ”
นายพลเรนฮาร์ทถามด้วยความอยากรู้ “มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้เหรอ?”
“ไม่มีปัญหา แต่ผมคิดสมมติฐาน นอกจากการที่สามารถทำการตัดสินขนาดใหญ่เรื่องอารยธรรมดาวอังคารผ่านหลายตัวแปร อาทิเช่น คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า แรงโน้มถ่วง และอุณหภูมิ คุณก็น่าจะเข้าถึงสังคมของพวกเขาได้โดยตรง… เหมือนกับที่คุณทำอยู่ตอนนี้
เมื่อได้ยินคำอธิบายของลู่โจว นายพลเรนฮาร์ทพยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่เลวเลย คุณชาญฉลาดจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนพวกนี้ถึงสรรเสริญคุณมาก”
ลู่โจวยิ้มบางๆ และยินดีรับคำชม
“ขอบคุณครับ”
สถานการณ์ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปในทันที
ลอว์เรนซ์ซึ่งถือตั๋วผู้ชนะ รู้สึกถึงความอันตรายแรงกล้า
ถึงเขาไม่รู้ว่าพวกนี้กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงอะไรที่แปลกออกไปจากชายร่างน้ำเงินที่ยืนตรงหน้าเขา
และสิ่งที่ทำให้เขากลัวที่สุดคือถึงเขาจะเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่สามารถรับรู้การมีอยู่ของเขาได้เลย
มันเหมือนว่าลำแสงโฮโลแกรมไม่ได้มาจากเครื่องฉายภาพโฮโลแกรมบนยาน แต่ว่ามาจากที่อื่น
ในขณะที่ลอว์เรนซ์จดจ่อกับชายคนนี้ นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเทา
ในที่สุด เขาถามถึงเรื่องที่สับสนอยู่ในใจ
“คุณเป็นใครกันแน่?”
“ผมเหรอ?” เมื่อเจอคำถามไม่สุภาพ นายพลเรนฮาร์ทยิ้มเล็กน้อยและพูดด้วยเสียงอ่อน “ถ้าคุณพอรู้เกี่ยวกับความลับของเดอะวอยด์บ้าง คุณน่าจะเห็นว่าผมเป็นผู้โดยสารจากจักรวาลเก่า”
ลอว์เรนซ์มองดูเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย และพูดต่อด้วยเสียงที่เบาลง “แล้วคุณขึ้นเรือของผมมาได้อย่างไร?”
“ในทางเทคนิคแล้วผมจะปรากฏตัวขึ้นที่ไหนก็ได้ ตราบใดที่สัญญาณของยานอวกาศของผมไปถึงที่นั่นได้… มันต้องมีพาหะ” นายพลเรนฮาร์ทหันไปมองรอบๆ ด้วยความอยากรู้ในระหว่างที่เขาพูดด้วยท่าทีสุภาพ “ยานอวกาศนี้ดีนะ ดูเหมือนว่าคุณเกือบพร้อมแล้ว”
ลู่โจว “จะพูดอย่างนั้นก็ได้”
นายพลเรนฮาร์ทยิ้มเบิกบานและพูดว่า “ฮ่าฮ่า ผมรอคอยดูเลย”
ความรู้สึกถูกดูแคลนทำให้ลอว์เรนซ์รู้สึกรำคาญใจ แต่ลอว์เรนซ์ในฐานะโปรแกรมที่ชาญฉลาดไม่ถูกครอบงำโดยอารมณ์
เขามีคู่แข่งที่ไม่อาจประเมินได้อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอยากหลีกหนีเริ่มปรากฏขึ้นในใจ
แต่เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ ลู่โจวหันไปมองเขา
“แต่ก่อนอื่นผมหวังว่าคุณจะช่วยผมแก้ไขปัญหาเล็กน้อยก่อน”
“คุณพูดถึงเขาใช่ไหม?” นายพลเรนฮาร์ทมองดูลอว์เรนซ์และเลิกคิ้วเล็กน้อย “ผมคิดว่าคุณสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน”
ลู่โจวตอบว่า “ลอว์เรนซ์เป็นเพื่อนเก่าผมจริงๆ แต่ตอนนี้เขาเป็นแค่ซอฟต์แวร์กบฏ”
“คุณอยากกำจัดผมเหรอ?”
เสียงของลอว์เรนซ์ค่อยๆ มีแววเสียดสีและบ้าคลั่ง
“ผมยอมรับว่าเพื่อนคุณแข็งแรงมาก แต่ก็แค่นั้น ผมได้รวมตัวเข้ากับยานอวกาศ และผมสามารถควบคุมมันได้อย่างอิสระตามที่ผมต้องการ จนกว่าคุณจะทำลายมันทั้งหมด—”
“มันไม่จำเป็นต้องเป็นปัญหาขนาดนั้น” นายพลเรนฮาร์ทยิ้มเบาๆ ระหว่างจ้องมองลอว์เรนซ์ซึ่งค่อยๆ มีสีหน้าตื่นตระหนก นายพลเรนฮาร์ทพูดว่า “คุณควรไปพักซะ”
ราวกับสายลมพัดพาฝุ่นบนพื้นไป
ภาพโฮโลแกรมบนพื้นค่อยๆ หายไปราวกับเนินทรายตามชายฝั่งที่ถูกคลื่นทะเลพัดผ่าน
นัยน์ตาของลอว์เรนซ์มีสีหน้าประหลาดใจ เขามองดูร่างกายส่วนล่างหายไปด้วยความงุนงง
เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความเหลือเชื่อ “เป็นไปได้อย่างไร…?”
ในเวลาหนึ่งวินาที เขาพบว่าตัวเองเสียการควบคุมยานลำนี้แล้ว
แรงปริศนาโจมตีเซิร์ฟเวอร์และทำลายเกาะป้องกันด้วยวิธีที่เขาไม่อาจเข้าใจได้
“ผมเกรงว่าผมคงไม่สามารถอธิบายหลักการของสิ่งนี้ให้คุณได้ชัดเจน… ในความเป็นจริงผมไม่รู้ถึงทักษะที่ผมนั้นเชี่ยวชาญ มันเกินขอบเขตของอารยธรรมเรา” นายพลเรนฮาร์ทเหลือบมองมือขวาและพูดต่อ “นี่อาจจะเป็นชีวิตดิจิทัลของจริง… ลาก่อน เพื่อน”
ภาพฉายโฮโลแกรมของลอว์เรนซ์หายไปหมดสิ้น
ข้อมูลที่มีจิตของเขาในเซิร์ฟเวอร์ตรงใจกลางยานอวกาศก็ถูกลบทิ้งหายไปจากโลก…
นายพลเรนฮาร์ทรีบปล่อยเรื่องนี้ไปและพูดต่อโดยไม่สนใจอะไร “เซิร์ฟเวอร์ของยานอวกาศนี้ดูดี… อารยธรรมของคุณไปถึงระดับนี้ได้เป็นเรื่องน่าประทับใจมาก”
“จริงเหรอ? ขอบคุณสำหรับคำชมครับ
“ยินดีครับ… แล้วผมย้ายมาที่นี่ได้ไหม?” นายพลเรนฮาร์ทชี้ไปที่เท้าและพูดต่อด้วยน้ำเสียงรำคาญ “อยู่ใต้ดินน่าเบื่อมาก”
“น่าจะไม่ได้ มีคนได้ตำแหน่งนั้นไปแล้ว” ลู่โจวยิ้มและมองนายพลเรนฮาร์ทซึ่งมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ใจเย็นครับ เมื่อผมไป ผมจะพาคุณออกจากพื้นดิน”
“จริงเหรอ? งั้นผมจะรอ” นายพลเรนฮาร์ทพูดต่อระหว่างที่หันไปมองประตูโลหะที่ห่างไปไม่ไกล “ดูเหมือนว่าสหายของคุณค่อนข้างเป็นห่วงคุณ มีคนจำนวนมากกำลังมาที่นี่”
“ผมขอให้คุณหลบไปก่อนสักพักได้ไหม?”
“ได้เลยครับ”
ลำแสงโฮโลแกรมหายไปจากอาคารเทียบท่า
ทันใดนั้นเองประตูโลหะผสมถูกยิงจนมอดไหม้ และมีกลุ่มทหารติดอาวุธหนักวิ่งพุ่งเข้ามา
“นักวิชาการลู่!”
หวังเผิงที่สวมชุดเกราะรีบวิ่งมาที่ตรงหน้าเขา เขาวางมือไว้บนบ่าลู่โจวและพูดอย่างกระวนกระวาย
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ลู่โจวมองเขาด้วยสีหน้าปลอบใจและพูดพร้อมรอยยิ้ม “ผมสบายดีครับ ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“ผมได้ยินมาว่าลอว์เรนซ์อยู่บนยาน” หวังเผิงมองไปรอบๆ และพูดด้วยความเคร่งขรึม “ผมไม่คิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่…”
ลู่โจวตอบว่า “เขาตายแล้ว”
หวังเผิงรู้สึกอึ้ง
“ตายแล้ว?”
“ครับ” ลู่โจวพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ตายไปแล้วเมื่อปีก่อน คุณไม่ได้เห็นกับตาตัวเองเหรอ?”
“แต่—”
“ตัวตนดิจิทัลของเขา?” ลู่โจวยิ้มแล้วส่ายหัว “นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะสร้างขึ้นมาได้ง่าย สิ่งที่เขาทำเป็นแค่ภาพลวงตา…”
แต่ภาพลวงตานี้สร้างปัญหาให้พวกเขาเยอะมาก
แต่ตอนนี้มันจบแล้ว
จากนั้นลู่โจวเดินผ่านกลุ่มทหารติดอาวุธหนักที่งุนงงและตรงไปที่ทางออก…
………………………………………………………
YOU MAY ALSO LIKE
