Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1665 ปฏิสสาร

ณ สำนักงานใหญ่ ILHCRC

ในฐานะที่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับนักฟิสิกส์ทั่วโลก สถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์แห่งนี้ที่ตั้งอยู่กลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีเป็นแหล่งรวมมันสมองที่เก่งกาจที่สุดในโลก ครอบคลุมเกือบทุกแขนงของฟิสิกส์ร่วมสมัย

ไม่ว่าจะเป็นทฤษฎีไฮเปอร์สเปซที่โด่งดังหรือการวิจัยปฏิสสารที่ค่อนข้างไม่เป็นที่นิยม

ด้วยเหตุนี้ผู้ชนะรางวัลวิทยาศาสตร์ลู่โจวที่เป็นที่รู้จักได้ประกาศว่าที่นี่เป็นสวรรค์ที่สนองต่อความอยากรู้ของนักฟิสิกส์ทุกคน

ความฝันมีราคาแพง และโอกาสที่จะได้โอบรับความฝันเหล่านี้ยากยิ่งกว่า

การได้ทำงานที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากมันเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของนักฟิสิกส์ทั่วโลก ไม่เพียงต้องอาศัยการทำงานหนักและความสามารถพิเศษ มันยังต้องมีโชคช่วยอีกด้วย

ในฐานะที่เขาเป็นนักวิจัยตลอดชีพที่ ILHCRC บรูโนเป็นหนึ่งในคนที่โชคดีที่สุดในสายตาเพื่อนร่วมงานโดยไม่ต้องสงสัย

เขาเพิ่งมีอายุ 40 ปี นอกจากเขาจะได้รับการเสนอรับรางวัลวิทยาศาสตร์ลู่โจว เขายังได้รับอนุญาตให้พำนักถาวรที่สหการพาน-เอเชียนสำหรับความสำเร็จที่โดดเด่นในด้านทฤษฎีปฏิสสาร

ในสายตาของผู้คนในบ้านเกิดของเขา เขาเป็นเหมือนพระเจ้าโดยไม่ต้องสงสัย

บรูโนเองไม่ได้ทะนงตนขนาดนั้น เขาไม่ได้สนใจในเรื่องเล็กน้อยพวกนั้น

นอกจากธีสิสของนักวิชาการลู่ สิ่งเดียวที่เขาสนใจน่าจะเป็นการวิจัยปฏิสสารของตัวเอง

เช้าวันหนึ่ง เขาเดินถือแซนด์วิชเข้าออฟฟิศตามปกติ

หลังจากสั่งให้หุ่นยนต์ผู้ช่วยชงกาแฟมาให้ เขารับประทานอาหารเช้าระหว่างที่อ่านอัปเดทวิชาการที่เว็บไซต์ LSPM

งานเขียนไร้ชื่อคนแต่งที่โด่งดังก็ดึงดูดความสนใจของเขากะทันหัน

ด้วยความรู้สึกอยากรู้ในใจ เขาคลิกโพสต์และดาวน์โหลดงานเขียน

แต่ก่อนที่เขาจะได้อ่านงานเขียนอย่างละเอียด เขาเห็นหัวข้องานเขียนและรู้สึกอึ้งจนเบคอนในแซนด์วิชหล่นลงบนโต๊ะโดยเขาไม่ได้สังเกต

“การวิจัยยุคของปฏิสสารและเทคโนโลยีการกักเก็บ?”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ

ก็มีเหตุผลอยู่เพียงข้อเดียว

เพราะมันฟังดูน่าขำขันเกินไป

มันไม่ใช่แค่ชื่อเรื่องที่ดูน่าตลก เมื่อเขาเห็นบทคัดย่อ คิ้วของเขาก็กระตุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“มันเป็นตลกเมษาโกหกเหรอ?”

จะบอกว่างานเขียนชิ้นนี้ไร้สาระก็ดูกล่าวเกินจริงไปหน่อย แต่เมื่อดูแค่บทคัดย่อ งานเขียนชิ้นนี้ฟังดูเหมือนเรื่องที่แต่งขึ้นมา

เอาตามตรง มันไม่ใช่แนวคิดของปฏิสสารที่ทำให้เขาประหลาดใจ ท้ายที่สุดแล้วผู้คนได้วิจัยเรื่องนี้เริ่มตั้งแต่ศตวรรษก่อน และทิศทางการวิจัยของเขาก็เป็นเรื่องปฏิสสารเช่นกัน

สิ่งที่ทำให้เขาอึ้งจริงๆ คือมีบางคนพยายามใช้มันในด้านพลังงานเพื่อเป็นวัสดุสื่อกลางในการเก็บพลังงาน?

แต่มันก็ดูไม่น่าเป็นไปได้

บรูโนมีอ่านเนื้อหาหลักอย่างขอไปที เขารีบอ่านงานเขียนโดยสังเขป

“โอ้ น่าสนใจ… การออกแบบการทดลองค่อนข้างใหม่ แต่ฉันสงสัยว่าผู้เขียนได้คิดไหมว่าเขาจะเก็บรักษาปฏิสสารที่ไม่มั่นคงสูงมากได้อย่างไร? มันยังมีปัญหาการใช้พลังงาน… พลังงานที่ถูกปล่อยโดยการทำลายไม่ใช่พลังงานนิวเคลียร์ที่สามารถใช้ได้อย่างนุ่มนวล ทุกอย่างรอบตัวมันจะถูกกลืนกินโดยพลังงานทำลายล้างที่ปล่อยออกมา”

หลังจากส่ายหน้า บรูโนลากนิ้วย้ายงานเขียนที่เพิ่งดาวน์โหลดลงถังขยะ

ในความเห็นของเขา งานเขียนชิ้นนี้เป็นเรื่องเสียเวลา…

หลังจากทำงานตลอดเช้า บรูโนยืดตัวที่เก้าอี้ จากนั้นเขาเอามือเท้าโต๊ะและลุกขึ้น

มันเป็นเวลาอาหารกลางวัน

เขาไม่อยากรีบกินอาหาร เขาจึงเดินผิวปากออกจากออฟฟิศและไปโรงอาหาร

เมื่อเขาเข้าโรงอาหาร เขาก็บังเอิญเจอกับเพื่อนเก่าอย่างศาสตราจารย์ซุนฉีกวง

เนื่องจากเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านทฤษฎีไฮเปอร์สเปซ ศาสตราจารย์ซุนก็ยังเป็นมีอำนาจท่ามกลางนักวิชาการอายุน้อยที่ ILHCRC

สองคนนี้พบกันครั้งแรกเนื่องจากการพูดคุยที่งานสัมมนา และพวกเขาเข้ากันได้โดยไม่คาดคิดและกลายเป็นเพื่อนกันตลอดชีวิต

ทั้งสองทักทายกันและหยิบจานของตัวเอง จากนั้นก็หาที่นั่งที่ลับตาคน

บรูโนกำลังจะถามเขาว่ามีข่าวคราวอะไรน่าสนใจในด้านทฤษฎีไฮเปอร์สเปซ แต่เพื่อนเก่าของเขาพูดขึ้นมาก่อน

“คุณอ่านงานเขียนนั่นหรือยัง?”

บรูโนเงียบไปสักพัก จากนั้นเขาตอบว่า “อันไหนล่ะ?”

“จะอันไหนอีก? นอกจากงานเขียนไม่ระบุตัวตนเรื่องปฏิสสาร มันมีข่าวอื่นในวันนี้อีกเหรอ? อย่าบอกนะว่าคุณยังไม่ได้อ่านมัน”

“ผมอ่านมันแล้ว… แต่คุณเรียกมันว่างานเขียนได้เหรอ?” บรูโนเหลือบมองเพื่อนเก่าและพูดด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ “พระเจ้า… ในความเห็นของผม มันเป็นเรื่องแต่ง คุณไม่คิดจริงๆ หรือว่าปฏิสสารสามารถใช้ได้เพียงแค่อ้างอิงจากข้อสรุปในงานเขียนนั้นเหรอ?”

ศาสตราจารย์ซุนถามว่า “ทำไม่ได้เหรอ?”

“ยากมาก” บรูโนส่ายหัว “จากที่เราได้เรียนรู้ในด้านดาราศาสตร์ มันไม่มีดาวเคราะห์ปฏิสสารในระยะ 30 ล้านปีแสง นั่นหมายความว่าภายใต้สภาวะรุนแรง วัสดุประเภทนี้เป็นเรื่องยากที่จะอยู่ในระดับใหญ่”

“ถึงแม้ว่ามันเป็นเรื่องจริง… แต่ผมไม่คิดว่าคุณต้องมองโลกในแง่ร้าย” ศาสตราจารย์ซุนจิบกาแฟและพูดต่อ “นอกจากนี้ ผมได้ยินข่าวลือที่คุณอาจจะสนใจ”

บรูโนถาม “ข่าวลืออะไร…”

“ดูเหมือนว่าเมื่อไม่นานมานี้ สตาร์สกายเทคโนโลยีใช้เงินหนึ่งพันล้านเครดิตเพื่อสร้างห้องแล็บปฏิสสารในเมืองเทียนกงและยังได้ออกแบบห้องแล็บขนาดเล็กสำหรับการทดลองปฏิสสารผ่านอีสต์เอเชียเฮฟวีอินดัสตรีส์… คุณน่าจะรู้ว่าสตาร์สกายเทคโนโลยีเป็นบริษัทที่ลู่โจวก่อตั้งขึ้น”

บรูโนรู้สึกอย่างเลือนรางว่ามีอะไรผิดพลาดไป เขาขมวดคิ้วและถามว่า “แล้ว…?”

“งานเขียนชิ้นนี้ถูกเผยแพร่จากดาวอังคาร และคุณรู้ว่าชุมชนฟิสิกส์ดาวอังคารไม่ได้สนใจในปฏิสสาร มีแต่คนที่สนใจในการวิจัยในด้านประยุกต์…” ศาสตราจารย์ซุนยักไหล่และพูดต่อ “ตอนนี้มีข่าวลือว่างานเขียนชิ้นนี้ถูกปล่อยออกมาโดยนักวิชาการลู่”

เมื่อบรูโนได้ยินสิ่งนี้ อยู่ดีๆ เขารู้สึกเขินอายขึ้นมากะทันหัน

“นักวิชาการลู่?! มัน… มันเป็นไปได้อย่างไร…?”

อยู่ดีๆ เขาเสียความมั่นใจในตัวเอง

ถึงหัวใจเขาบอกว่าแค่การพึ่งพาไอเดียง่ายๆ เพื่อไขปัญหาที่ก่อกวนมนุษยชาติเป็นเวลาสองศตวรรษเป็นแค่ความฝันเด็กน้อย…

แต่ว่า…

คนที่ท้าทายโจทย์นี้เป็นชายที่สร้างปาฏิหาริย์หลายครั้ง

บรูโนจำไม่ได้ว่าชายคนนี้สร้างปาฏิหาริย์กี่ครั้งแล้ว ซึ่งพวกมันดูเป็นไปไม่ได้เลยในสายตาผู้อื่น

อยู่ดีๆ เขารู้สึกมั่นใจน้อยลงใน ‘สามัญสำนึก’ ที่เขายึดถือด้วยความเชื่อมั่น…

เมื่อเห็นว่าเพื่อนเก่าลังเลขึ้นมา ศาสตราจารย์ซุนยิ้มปลอบใจเขา

“ผมเข้าใจนะว่าคุณรู้สึกอย่างไร… พวกเราที่อยู่ในด้านทฤษฎีไฮเปอร์สเปซเมื่อไม่กี่เดือนก่อนน่าจะรู้สึกแบบเดียวกับคุณ ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้เข้าใจเทคโนโลยีวาร์ปไดร์ฟอย่างถ่องแท้ และสตาร์เกทถูกเปิดใช้งานมากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ความรู้สึกที่ถูกเวลาทิ้งไว้ข้างหลังไม่สบายใจเสียเลย”

บรูโนฝืนยิ้มออกมาโดยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรไป

ศาสตราจารย์ซุนเห็นว่าเพื่อนนิ่งไป เขาถอนหายใจและพูดต่อด้วยน้ำเสียงมีแววประทับใจ

“พักเรื่องผู้เขียนและปัญหาวิชาการไว้ก่อน สิ่งที่ทำให้ผมสนใจคือถ้าไอเดียที่เขานำเสนอในงานเขียนถูกพิสูจน์ จะเกิดอะไรขึ้นกับฟิสิกส์?”

“เอาตามตรง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” บรูโนมองจานตัวเองด้วยสีหน้าคาดเดาไม่ถูก “งานเขียนชิ้นนั้นเกินจินตนาการของผมในด้านฟิสิกส์…”

…………………………………………………..