Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1666 ราวกับว่าชะตาลิขิต
อยู่ดีๆ งานเขียนไร้ชื่อที่เผยแพร่บนฟอรั่ม LSPM ก็สร้างความวุ่นวายต่อชุมชนฟิสิกส์ทั้งหมด
มันคงไม่เป็นไรถ้าเกิดมันเป็นแค่งานจินตนาการโดยแท้จริง แต่นั่นคือปัญหา จากคำอธิบายในงานเขียนมันชัดเจนว่าผู้เขียนมีประสิทธิภาพ
ผู้คนเชื่อมโยงเรื่องนี้เข้ากับสิ่งที่สตาร์สกายเทคโนโลยีทำในช่วงที่ผ่านมา คนจำนวนมากคาดเดาว่างานเขียนชิ้นนี้น่าจะถูกเผยแพร่โดยนักวิชาการลู่
มันดูเหมือนว่างานเขียนชินนี้กำลังปูทางสำหรับสิ่งมหัศจรรย์…
ในเวลาเดียวกันภายในอาคารผู้โดยสารของเมืองเทียนกง ชายร่างผอมสูงกำลังถือกระเป๋าเดินทางและรีบเดินผ่านจุดตรวจ
“อากาศที่นี่ยังเหมือนปีที่แล้ว มันมีกลิ่นผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม”
“อากาศของที่นี่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมา ที่คุณรู้สึกแบบนี้ก็ไม่น่าแปลกใจเลย” ระหว่างศาสตราจารย์เฟอเรนมองดูอาคารโดยรอบ เขามีสีหน้าสนใจ “ผมจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่ผมมาที่นี่ก็สิบกว่าปีก่อน”
ลีโอนาร์ดมองดูเขาด้วยสีหน้าไม่คาดคิด
“คุณเคยมาที่นี่ด้วยเหรอ?”
“ใช่ เคยมามากกว่าหนึ่งครั้ง” ศาสตราจารย์เฟอเรนหรี่มองถนนที่เขาคุ้นชินแต่ไม่คุ้นเคยและพูดว่า “พ่อคุณกับผมขุดหาเบาะแสอารยธรรมดาวอังคาร เราสองคนมาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วน ผมได้เห็นความรุ่งเรืองและการตกต่ำของเมืองนี้
บางครั้งผมรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเหมือนการเรียกจากเบื้องบน ราวกับว่าทั้งหมดนี้ถูกกำหนดไว้แล้วนับตั้งแต่การสำรวจโดยศาสตราจารย์เวอร์นัล เบาะแสที่ไม่สมบูรณ์ได้ปรากฏต่อหน้าเรา และพ่อของคุณได้รับช่วงต่อเบาะแสนี้จากมือของเวอร์นัล เราถูกลิขิตให้ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อศึกษาหินพวกนี้ เพื่อขุดความทรงจำของอารยธรรมโบราณออกมา และคุณ…”
ลีโอนาร์ดพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “…และผมก็ได้เจอความจริงในที่สุด?”
ชุมชนโบราณคดีมองเขาเช่นนี้
อาจารย์อายุน้อยที่โดดเด่น ซึ่งเป็นดาวเด่นแห่งมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด ชายคนที่ทำให้อารยธรรมดาวอังคารกลับมาอีกครั้ง… เขาได้ยินคำชมพวกนี้นับครั้งไม่ถ้วน
เขาก็ยังภูมิใจในความสำเร็จของตัวเอง
แต่ชายชราที่ยืนข้างเขานอบน้อมเขาอีกครั้ง
“ไม่ สิ่งที่ผมอยากจะพูดคือ… คุณได้ขุดชายที่ยิ่งใหญ่ออกมาจากใต้ดินได้ในที่สุด”
“อย่าพูดแบบนั้น… ผมเองก็เป็นนักโบราณคดี คุณพูดเหมือนว่าผมเหมือนคนขุดสุสานเลย”
“ฮ่าฮ่า มันก็เหมือนกันอยู่นะ อย่างน้อยในความเห็นผม มันไม่มีความต่างระหว่างสองสิ่งนี้… เชื่อผมเถอะ ไม่ว่าคุณจะทำเรื่องเปลี่ยนโลกมากแค่ไหนในชีวิต คนในอนาคตจะจดจำแค่สิ่งเดียวที่คุณทำ”
“ขุดนักวิชาการลู่ขึ้นมาจากพื้นดินเหรอ?”
เฟอเรนพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณเป็นศิษย์ของกิลเบิร์ต คุณช่างฉลาดจริงๆ”
ลีโอนาร์ด “…”
หลังจากออกจากอาคารผู้โดยสาร ทั้งสองขึ้นรถแม็กเลฟและมุ่งไปที่โรงแรมใกล้กับเขตอุตสาหกรรม
ค่าที่พักที่นี่ราคาไม่ถูกเลย แต่โชคดีที่พวกเขาสามารถเรียกเงินคืนได้
ลีโอนาร์ดวางสัมภาระลงและล้มตัวลงนอนบนเตียง
หลังจากความก้าวหน้าของเทคโนโลยีสตาร์เกท การเดินทางจากโลกสู่ดาวอังคารสั้นลงเยอะมาก แต่การเดินทางระยะทางหลายร้อยล้านกิโลเมตรดูดพลังงานจากเขาไปทั้งหมด
เขาหลับไปทั้งคืน
ช่วงเช้าตรู่ของวันถัดไป ลีโอนาร์ดทำความสะอาดตัวเอง แล้วไปห้องแล็บในโซนอุตสาหกรรมพร้อมกับศาสตราจารย์เฟอเรน
ก่อนที่จะมาถึงดาวอังคาร เขาส่งอีเมลหาลู่โจวและนัดพบกับเขา
ลีโอนาร์ดเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงนัดพบกันที่สถานที่แห่งนี้
เมื่อเขาเดินเข้าห้องแล็บ เขารู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่จ้องมองเขาและศาสตราจารย์เฟอเรน ราวกับว่าคนพวกนี้ปกป้องบางสิ่งอย่างระมัดระวัง…
ในห้องพักผ่อนของแล็บ
ลู่โจวเห็นชายสองคนนี้เดินเข้ามาจากด้านนอก เขาเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้มและสวมกอดศาสตราจารย์ลีโอนาร์ด
“ไม่เจอกันนานเลยนะ เพื่อน ช่วงนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
“สบายดีครับ แล้วคุณล่ะ?”
“ผมก็สบายดีมาตลอด” จากนั้นลู่โจวหันมองชายชราที่ดูแปลกซึ่งยืนข้างเพื่อนเขา เขาพูดต่อพร้อมยิ้มไปด้วย “เพื่อนร่วมงานของคุณเหรอ?”
ลีโอนาร์ดมองดูศาสตราจารย์ชราที่ยืนข้างเขา เขายิ้มให้และพูดว่า “เฟอเรน ศาสตราจารย์ภาคโบราณคดีที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด เพื่อนร่วมงานและเพื่อนของผม”
ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “จริงเหรอ? อายุห่างกันมากเลยนะเนี่ย”
“ผมเองก็เป็นคนรุ่นเดียวกับพ่อเขา” ศาสตราจารย์เฟอเรนยิ้มและพูดต่อ “ผมสงสัยว่าคุณจำศาสตราจารย์เวอร์นัลได้ไหม?”
“เวอร์นัล…”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ สายตาของลู่โจวค่อยๆ หวนนึกถึงอดีต
“ผมจำได้ครับ เราไปดาวอังคารด้วยกัน… ผมเป็นคนสุดท้ายที่กลับมา”
ศาสตราจารย์เฟอเรนพูดพร้อมท่าทีรู้สึกผิดเล็กน้อย “ขอโทษที่พูดถึงเรื่องที่เจ็บปวดนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ใส่ใจแล้ว” ลู่โจวโบกมือ ยิ้มให้และพูดต่อ “จะว่าไปแล้ว ศาสตราจารย์เวอร์นัลสบายดีไหม?”
ศาสตราจารย์เฟอเรนส่ายหน้า “หลังจากทำวิจัยอารยธรรมดาวอังคารอยู่สักพัก เขาเสียชีวิตหลายปีแล้ว”
ลู่โจวนิ่งไปสักพัก จากนั้นเขาถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “…. เข้าใจได้ เขามาจากศตวรรษก่อน”
ศาสตราจารย์เฟอเรนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “พ่อของลีโอนาร์ด… ศาสตราจารย์กิลเบิร์ตเริ่มไขปริศนาการหายสาบสูญของอารยธรรมดาวอังคาร และในช่วงศตวรรษที่แล้ว เราได้ตั้งใจวิจัยงานของศาสตราจารย์เวอร์นัล แต่ตอนนี้ด้วยฟอสซิลที่คุณมอบให้ผมมา งานวิจัยของเขาได้เจอความก้าวหน้าในที่สุด”
ลู่โจวยิ้มให้และพูดว่า “เป็นเกียรติที่ผมสามารถช่วยงานวิจัยของคุณได้”
“ไม่เลยครับ มันเป็นเกียรติที่เราได้รับการช่วยเหลือจากคุณ” ศาสตราจารย์เฟอเรนถอนหายใจและพูดต่อ “ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยคิดว่าความลับของดาวอังคารจะถูกเปิดเผยในช่วงชีวิตของผม และประวัติศาสตร์เมื่อพันล้านปีก่อนสามารถถูกประจักษ์ได้อีกครั้ง… แต่เมื่อคุณกลับมา ทุกอย่างก็ดีขึ้น”
ศาสตราจารย์เฟอเรนนิ่งไปสักพักและพูดต่อด้วยเสียงจริงใจ “มันอาจจะฟังดูแปลกไปหน่อย แต่เรายังหวังว่าจะขอความช่วยเหลือของคุณ พวกเราอยู่ห่างจากความจริงเพียงแค่เอื้อมมือ”
สีหน้าลู่โจวดูงุนงง
“แม้ว่าผมอยากจะช่วยคุณ… แต่ผมเสียใจจริงๆ ผมไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องโบราณคดีเท่าไหร่”
มันไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้อะไรเลย ในความเป็นจริง ลู่โจวได้เห็นชีวิตลำบากของอารยธรรมดาวอังคารในความฝันของเขา แต่เขาไม่สามารถเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังได้
ท้ายที่สุดแล้วมันมีความต่างระหว่างโบราณคดีและฟิสิกส์ แม้ว่าอย่างหลังจะเน้นหลักฐาน แต่มันยังมีหลักฐานหลายรูปแบบ ในขณะที่สิ่งก่อนหน้าไม่ได้ยืดหยุ่นมาก
“แค่บอกพวกเราว่าคุณเจอฟอสซิลที่ไหน” ลีโอนาร์ดพูดพร้อมกับมองลู่โจวด้วยสีหน้าจริงจัง “เราไม่ต้องการความช่วยเหลือในด้านอื่นเลย เราสามารถไปหากันได้เอง”
เมื่อลู่โจวได้ยินคำขอนี้ เขารู้สึกอายเล็กน้อย
มีเสียงเคาะดังที่ประตูห้องประชุมเจ้าหน้าที่ฝึกงานในเสื้อโค้ทสีขาวเดินเข้ามา
“ศาสตราจารย์ครับ การทดลองพร้อมแล้ว เราจะเริ่มกันช่วงไหนดีครับ?”
ลีโอนาร์ดมองดูลู่โจวด้วยสีหน้าสับสน
“การทดลอง?”
ลู่โจวมีสีหน้าทำอะไรไม่ถูก “อย่ามองผมแบบนั้น ผมเองก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ ทำการทดลองก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?”
“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดอธิบายด้วยท่าทีประหม่า “ผมหมายความว่าคุณเพิ่งได้สร้างสตาร์เกทเมื่อไม่นานมานี้เหรอ? คุณไม่คิดจะพักสักหน่อยเหรอ…?”
“คำถามเรื่องวิทยาศาสตร์ไม่มีที่สิ้นสุด” ลู่โจวลุกขึ้นจากโซฟา เขามองดูศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดราวกับว่ากำลังใช้ความคิดอยู่ และพูดพร้อมรอยยิ้ม “มาด้วยกันไหมครับ?”
ลีโอนาร์ดรู้สึกอึ้งไปสักพัก “มัน… เหมาะสมใช่ไหมครับ?”
ลู่โจวยิ้มบางๆ และพูดว่า “ได้สิครับ มันไม่ใช่ความลับอะไร”
หลังจากนั้นเขาเดินนำสองคนนี้ออกจากห้องนั่งเล่น…
…………………………………………………..
YOU MAY ALSO LIKE
