Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1682 บทพิเศษ ไว้คุยกันทีหลัง - novel-lucky

นี่เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว นานมากๆ…

นานจนมันเกือบถูกลืมไปแล้ว

หานเมิ่งฉียังจำได้ตอนที่ดอกเตอร์เหยียนเจอเธอแล้วบอกว่าพี่สาวเธอหายไป เนื่องจากความสำคัญของสตาร์สกายเทคโนโลยีและสถานะของพ่อเธอ เหตุการณ์นี้สร้างความวุ่นวายอย่างมากในปักกิ่ง เธอได้ตามหาทุกที่ในโรงพยาบาล 301

หานเมิ่งฉีคิดว่าเธอน่าจะไม่เห็นพี่สาวเป็นเวลานาน แต่เมื่อเธอกลับมาบ้านในวันนั้น หานเมิ่งฉีเจอพี่ในห้องนั่งเล่น

“พี่?” หานเมิ่งฉีมองดูพี่สาวนั่งงงอยู่ที่โซฟา สายตาเธอเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

เธอไม่อาจจินตนาการว่าพี่สาวที่ทำให้คนจำนวนมากหาเธอทั่วปักกิ่งนั่งอยู่สบายๆ ในห้องนั่งเล่นของตัวเอง

เฉินยู่ซานเห็นความประหลาดใจในตาของหานเมิ่งฉี เธอดูจะเดาออกว่าหานเมิ่งฉีคิดอะไรอยู่ เธอจึงลดคิ้วลงและพูดด้วยเสียงอ่อนเล็กน้อย

“ขอโทษที่ทำให้พวกเธอเป็นห่วง”

“ทำไมพี่…”

หานเมิ่งฉีอ้าปากแล้วอยากถามว่าทำไมเธออยู่ที่นี่ แต่หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ เธอก็ลืมความคิดในหัวตัวเองไป

เธอนั่งลงที่โซฟาตรงข้าม เธอมองดูเฉินยู่ซานแล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“พี่หายไปหลายวันมาก ทุกคนเป็นห่วงพี่มาก โดยเฉพาะคุณลุงและคุณป้า… ทำไมพี่ถึง—”

“พี่รู้…”

เฉินยู่ซานสูดลมหายใจเข้าลึก เธอใช้เวลาสามวินาทีเพื่อให้กำลังใจตัวเองขึ้นมา เธอมองดูน้องสาวด้วยแววตาขึงขังและพูดต่อ “พี่จะหาเวลาที่เหมาะไปบอกพวกท่านทีหลัง แต่พี่ไม่อยากให้ใครมาหยุดพี่… พี่หวังว่าเธอจะเก็บมันเป็นความลับนะ อย่างน้อยก็จนกว่าพวกท่านได้อ่านอีเมลของพี่”

ถึงแม้ว่ามันเป็นคำขอที่เห็นแก่ตัว หานเมิ่งฉีนิ่งไปสักพักหลังจากเห็นแววตาอ้อนวอนของพี่สาว เธอพยักหน้าเล็กน้อยในที่สุด

“โอเค…”

“สัญญา”

“ว่าจะเก็บมันเป็นความลับจนถึงตอนนั้น”

หลังจากได้ยินคำสัญญา สีหน้าของเฉินยู่ซานเบ่งบานด้วยรอยยิ้ม

บรรยากาศในห้องนั่งเล่นผ่อนคลายเล็กน้อย เธอหยิบเอกสารจากกระเป๋าออกมาแล้ววางมันลงบนโต๊ะกาแฟอย่างแผ่วเบา

หานเมิ่งฉีมองดูเอกสารบนโต๊ะกาแฟ เธอเริ่มอ่านมันด้วยความอยากรู้ แต่เธอไม่อาจหาข้อมูลที่มีประโยชน์จากพาดหัวกำกวม

เธอเริ่มถาม

“สิ่งนี้คืออะไร?”

“เอกสารที่อาจจะถูกปิดผนึกเป็นร้อยปี… หรืออีกสองร้อยปี มันบันทึกงานและการจัดการที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาในอนาคตของกองทุนพิทักษ์สิทธิมนุษยชนแช่แข็ง” หลังจากหยุดนิ่งไปเฉินยู่ซานก็พูดต่อ “มันจะพาฉันไปอนาคตด้วยกัน”

เมื่อหานเมิ่งฉีได้ยินประโยคนี้ ตาของเธอเบิกกว้าง

“เดี๋ยวก่อน พี่หมายความว่า—”

“อืม” เฉินยู่ซานพยักหน้าเล็กน้อย เธอมองน้องสาวและพูดด้วยเสียงขึงขัง “พี่ว่าแผนจะไปอนาคตโดยใช้เครื่องแช่แข็ง”

“แต่ทำไมล่ะ?” หลังจากได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ หานเมิ่งฉีก็ลุกขึ้นจากโซฟากะทันหันและมองดูพี่สาวด้วยความเหลือเชื่อ “ทำไมพี่ถึง… จู่ๆ ก็ตัดสินใจไปอนาคต? ถึงแม้ว่าพี่ไปอนาคต เขายังคง—”

“เขายังคงตายอยู่… นั่นคือสิ่งที่เธออยากจะพูดใช่ไหม?” รอยยิ้มอ่อนปรากฏขึ้นที่มุมปากเธอ เฉินยู่ซานมองดูน้องสาวและพูดเสียงอ่อน “พี่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่คนตายจะกลับมามีชีวิต แต่หลายอย่างไม่ได้จบลงด้วยความตาย เขาเคยสัญญากับพี่ว่าเขาจะมอบดาวบนฟ้าให้และทิ้งตำนานของเราสองคนไว้ที่นั่น จนถึงตอนนี้พี่ยังจำวันนั้นได้ชัดเจน…”

หานเมิ่งฉีเดาคร่าวๆ อยู่ในใจ และเธอพูดกระซิบว่า “ฉันคิดว่าพี่จะมีเหตุผลมากกว่านี้…”

“พี่เป็นคนมีเหตุผลมาตลอด พี่ตัดสินใจหลังจากไตร่ตรองมาอย่างดีแล้วจัดการอย่างถูกต้อง พี่รู้ว่าเธออาจจะคิดว่ามันแปลกไปหน่อย ท้ายที่สุดแล้วการสำรวจดาวเคราะห์ต่างดาวเป็นความฝันลมๆ แล้งๆ ในความคิดของเรา…

มันยังมีบางอย่างที่ไม่อาจจะกลายเป็นความจริง ถ้าไม่มีใครเริ่มต้นมัน”

หลังจากสูดหายใจเข้าลึก เฉินยู่ซานไม่ได้มองหน้าน้องสาว เธอกลับหันไปจ้องต้นไม้ตรงริมหน้าต่าง

เธอปล่อยให้ความรู้สึกนี้ล่องลอยอยู่ในใจเงียบๆ อยู่สักพักก่อนที่จะพูดต่อด้วยเสียงเบา

“ถ้าเธอคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว…”

“ก็ปล่อยให้พี่เห็นแก่ตัวสักครั้งเถอะ”

หานเมิ่งฉีมองดูพี่สาวและเงียบไป

ด้วยเหตุบางประการ จู่ๆ เธอรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเธออิจฉาเรื่องอะไร

ความกล้าหาญ? เธอไม่ใช่คนขี้ขลาด

ความฉลาด? หลังจากงานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติที่จินหลิง ไม่มีใครคิดว่าเธอฉลาดไม่พอ

ความงาม? ดีเอ็นเอของเธอสองคนไม่ได้ต่างกันมาก…

แต่เธอกลับรู้สึกมาตลอดว่าเธอขาดอะไรบางอย่างไป

“มันดึกแล้ว พี่ไปดีกว่า” เมื่อเห็นว่าน้องสาวไม่ได้พูดอะไรตอบ เฉินยู่ซานมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือและลุกขึ้นจากโซฟา “หลักๆ พี่มาที่นี่เพื่อบอกลาเธอ… งั้น ลาก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อน”

อยู่ดีๆ หานเมิ่งฉีรู้สึกถึงความกล้าหาญในใจ และเธอไปหยุดพี่สาวที่กำลังก้าวเท้าออกจากประตู

เมื่อได้ยินเสียงเธอ เฉินยู่ซานหยุดแล้วหันกลับมา เธอมองดูน้องสาว และไม่เข้าใจว่าน้องต้องการทำอะไร

“เธอ… วางแผนจะโน้มน้าวพี่อย่างงั้นเหรอ?”

“เปล่า”

หานเมิ่งฉีส่ายหน้าเบาๆ เธอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมองดูพี่สาวอย่างแน่วแน่

“พี่จะโดดเดี่ยวที่นั่นนะ”

“ฉันจะไปกับพี่ด้วย!”

…

บนยานมิลกี้เวย์

ในห้องกัปตัน

ลู่โจวมองดูเฉินยู่ซานที่ยืนข้างตู้หนังสือและมองดูรอบๆ ด้วยความอยากรู้ สีหน้าเธอสับสนเล็กน้อย หลังจากที่ฟังการบรรยายของลูกศิษย์ตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามโต๊ะชา เขาถอนหายใจเบาๆ และพูดกระซิบว่า “งั้น… เธอจำอะไรไม่ได้อีกแล้ว?”

หานเมิ่งฉีลังเลอยู่สักพัก แล้วพยักหน้าแผ่วเบา

“ใช่…”

ลู่โจวหลับตาแล้วนั่งเอนหลังที่เก้าอี้ เขาไม่พูดเป็นเวลานาน

เครื่องมือแช่แข็งรุ่นเก่ามีผลข้างเคียงจำนวนมาก เทคโนโลยีนี้เติบโตเต็มที่ในช่วงยุค 2050… เขาเคยได้ยินหวังเผิงพูดถูกเรื่องนี้

เขาเพียงไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ

แล้วมันดันเป็นการสูญเสียความทรงจำ…

เฉินยู่ซานบอกว่าเธอจำเรื่องจากศตวรรษที่ 21 ไม่ได้เลย ระหว่างที่เธอฝัน เธอฝันเป็นครั้งคราวถึงสิ่งที่ไม่เคยประสบมาก่อน และเธอเหมือนว่ามีบทบาทสำคัญในความฝันเหล่านั้น…

มีผู้เชี่ยวชาญการแพทย์หลายคนบนยานมิลกี้เวย์ แต่เมื่อเจออาการเหล่านี้ก็กลับไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นว่าลู่โจวไม่ได้พูดอยู่นาน หานเมิ่งฉีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่สักพักเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณวางแผน… ว่าจะทำอะไร?”

ลู่โจวนิ่งอยู่สักพัก เขาพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ

“เธอแค่จำอะไรไม่ได้ตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”

หานเมิ่งฉีขมวดคิ้วและผิดหวังเล็กน้อย

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่…”

“อืม”

ลู่โจวพยักหน้าเบาๆ

“เพราะว่าผมยังจำได้”

ความทรหดและลึกซึ้งในสายตาคู่นี้เป็นเหมือนแต่ก่อน ราวกับว่ามันไม่ได้เปลี่ยนไปในช่วงหลายร้อยปีนี้ หานเมิ่งฉีหันหน้าไปมองดูนอกหน้าต่าง

เธอเกรงว่าเธอจะหลงไปกับตาของลู่โจว…

ลู่โจวจ้องมองนอกหน้าต่างและลูบกล่องแหวนในมือด้วยนิ้วชี้เบาๆ หลังจากครุ่นคิดเป็นเวลานาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“เธอทำเพื่อผมมามาก… และเสียสละหลายสิ่งหลายอย่าง”

“ครั้งนี้ ผมจะเป็นคนไล่ตามเธอ…”