Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 188 หอพักสองศูนย์หนึ่ง

มหาวิทยาลัยจะเริ่มแล้ว และเพื่อนๆ หอสองศูนย์หนึ่งก็กลับมาแล้ว

หลิวรุ่ยกลับมามหาวิทยาลัยคนแรก เขาขยันเหมือนเคย เขาเริ่มเรียนพีชคณิตขั้นสูงทันทีที่กลับมา

อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขารู้ว่าเขาไม่มีทางตามลู่โจวทัน เขาจึงมีเป้าหมายที่ดูเป็นไปได้มากกว่า

อย่างการสอบเข้าปริญญาโท…

คนส่วนใหญ่จะเริ่มเรียนตอนปีสี่ ดังนั้นมันจึงน่าประทับใจที่เขาเริ่มตั้งแต่ปีสาม

เมื่อสือช่างเดินเข้ามาแล้วเห็นลู่โจว เขาก็วางกระเป๋าลงแล้วร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น “โจว ช่วงซัมเมอร์ฉันไม่เจอนายเลย! นายแสร้งถ่อมตนอีกแล้ว!”

ลู่โจวกำลังศึกษาข้อคาดการณ์ปอลิญัก เขาหันไปมองสือช่างด้วยสีหน้างงๆ

“ฉันทำอะไร?”

ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แสร้งถ่อมตนหมายความว่าไง?

นายกำลังพูดเรื่องอะไร?

สือช่างนั่งลงแล้วกล่าว “เลิกถ่อมตนได้แล้ว ฉันเห็นสิ่งที่นายทำในเนเจอร์วีคลี่!”

นั่นมัน…

ข่าวเก่าแล้วนะ

ลู่โจวมองสือช่างแล้วพูดไม่ออก

“นายอ่านเนเจอร์วีคลี่ด้วยเหรอ?”

“ไม่ แต่ฉันเห็นบนเว่ยป๋อ!” สือช่างกล่าว เขาถามต่อ “แล้วมันมีหวังได้รางวัลโนเบลไหม?”

เมื่อหลิวรุ่ยได้ยินคำว่ารางวัลโนเบล เขาก็เลิกเรียนแล้วหันมาฟังแทน

ปกติเขาไม่ค่อยได้เข้าเว่ยป๋อ ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าลู่โจวอยู่ในเนเจอร์วีคลี่

เขาไม่เข้าใจว่านักคณิตศาสตร์อย่างลู่โจวจะได้รางวัลโนเบลได้ยังไง

เมื่อลู่โจวได้ยินคำถามสือช่าง เขาก็ยิ้ม “ฉันไม่รู้ ทำไมนายไม่ไปถามที่สวิสล่ะ?”

ไม่ใช่ว่ารางวัลโนเบลจะได้มาง่ายๆ สือช่างไม่รู้อะไรเลย

ทันใดนั้นเองประตูห้องพวกเขาก็ถูกเปิดออก

หวงกวงหมิงที่สวมแว่นตาก็ลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้ามาอย่างเก้ๆ กังๆ

“สองศูนย์หนึ่งพ่อกลับมาแล้ว…เชี่ย พี่เฟย พ่อผิดไปแล้ว…อย่า…คืนแว่นฉันก่อน อ้าก…”

ความรุ่งโรจน์ของเขาอยู่ได้สามวิ

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลิวรุ่ยกับสือช่างก็เริ่มฟัดกับเขาโดยมีลู่โจวเชียร์อยู่ด้านข้าง

และแล้วบรรยากาศที่เงียบสงบก่อนหน้านี้ของห้องสองศูนย์หนึ่งก็ถูกทำลายลงอีกครั้งประการฉะนี้…

…

พูดตามตรง ลู่โจวถือว่าเป็นนักศึกษาปริญญาโทปีหนึ่งเท่านั้น

อย่างไรก็ตามนี่ก็ไม่สำคัญกับเขาเท่าไหร่ เพราะปีหน้าเขาก็ได้ปริญญาแล้ว

ตารางเรียนที่ศาสตราจารย์หรูทำให้เขาค่อนข้างไร้ประโยชน์ เพราะเขามักจะเรียนคณิตศาสตร์อยู่ในห้องสมุดในหอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อคาดการณ์ของปอลิญัก

ข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝดถูกแก้แล้ว ตอนนี้เขาต้องหาวิธีแก้เพื่อขยายการพิสูจน์

วิธีทอพอโลยีไม่มีประโยชน์แล้ว เขาต้องหาวิธีใหม่เพื่อแก้ปัญหานี้

นี่เป็นส่วนที่ลำบากที่สุดของทฤษฎีจำนวน

มีตัวเลือกมากมายให้เลือก คนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มตรงไหนเมื่อเผชิญกับคำถามทฤษฎีจำนวนยากๆ

อย่างไรก็ตามลู่โจวยังสงบอยู่ เขาไม่ได้ร้อนใจเลย

แม้ว่าเขาจะไม่มี’ช่วงเวลาแห่งการเกิดแรงบันดาลใจ’มาช่วย แต่เขาก็รู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว เขาก็จะแก้ปัญหานี้ได้

ในทางกลับกันเพื่อนทั้งสามคนจากหอสองศูนย์หนึ่งของลู่โจวก็ได้เริ่มเรียนหลักสูตรปริญญาตรีปีสาม

หัวหน้าห้องเถียนจวินกลับมาจากการประชุมคณะกรรมการ เขาบอกให้ทุกคนตรวจสอบตารางเรียนบนเว็บ

คลาสบางคลาสถูกยกเลิกไป ดังนั้นนักศึกษาบางคนจึงเข้าเรียนคลาสที่ต้องการไม่ได้

ปกติแล้ว เพื่อเรียนเตรียมสอบเข้าปริญญาโทในปีสี่ นักศึกษาปีสามจะเรียนวิชาหลักๆ ทั้งหมดในปีสาม

มันเป็นความเจ็บปวดที่พวกเขาเข้าเรียนไม่ได้

และโชคร้ายเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นกับใครบางคนในหอพัก

“บัดซบ คลาสคณิตศาสตร์ประกันภัยของฉันถูกยกเลิก”

หวงกวงหมิงคำรามอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

สือช่างตกใจ เขารีบไปดูตารางเรียนของตัวเอง เขาเห็นว่าคลาสทั้งหมดที่เขาลงเรียนยังอยู่ เขาจึงยิ้มแล้วกล่าว “ไม่เลว กวงหมิง นายอยากเรียนการเงินไหม?”

หวงกวงหมิงกล่าว “เงียบไปเลย มันน่ารำคาญ ทำไมคลาสต้องถูกยกเลิกด้วย!”

ปกติแล้วอาจารย์ที่มีโปรเจกต์เยอะจะไม่อยากสอนนักศึกษาปริญญาตรี พวกเขาอยากเสียพลังงานกับนักศึกษาปริญญาเอกมากกว่า

พวกเขายุ่งเกินกว่าจะมาสอนระดับปริญญาตรี…

สือช่างยิ้ม “งั้นทำไมนายไม่รีบเลิกคลาสอื่นล่ะ? ฉันคิดว่าฝ่ายวิชาการยังเปิดอยู่ นายรีบไปดูสิ”

“ฉันรู้ ฉันกำลังเลือก…” หวงกวงหมิงพึมพำและเข้าเว็บไซต์ฝ่ายวิชาการ จากนั้นเขาก็หันไปมองลู่โจว “โจว มีคลาสไหนง่ายๆบ้าง?”

ลู่โจวตอบโดยไม่ได้คิด “แบบจำลองคณิตศาสตร์ ศาสตราจารย์หลิวสอนคลาสนี้ เขาเป็นคนดีทีเดียว”

ศาสตราจารย์หลิวเป็นอาจารย์ประเภทที่สอนทุกอย่างให้นักเรียนโดยไม่มีกั๊ก

นอกจากนี้เขายังเป็นศาสตราจารย์ที่เป็นกลางที่สุดที่ลู่โจวเคยเจอมา

ในความเห็นของเขา แบบจำลองคณิตศาสตร์เป็นหนึ่งในคลาสที่ง่ายที่สุดที่เขาเลือก

“ฉันดูแปป” หวงกวงหมิงกล่าว เขามองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วคลิกเมาส์ “เชี่ย เต็มแล้ว”

ลู่โจวคิดชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “งั้นทฤษฎีจำนวนพื้นฐานล่ะ? มันดูค่อนข้างง่าย”

“ได้ ดูแป๊บ…เชี่ย ยังมีเหลืออยู่ยี่สิบที่!” หวงกวงหมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

ทันใดนั้นหลิวรุ่ยก็พูดขึ้นมา “ยอมแพ้เถอะ” เขาเงยหน้าแล้วพูดช้าๆ “อย่าถูกหลอกด้วยคำว่า’พื้นฐาน’ ที่จริงมันเป็นคลาสคณิตศาสตร์ที่ยากที่สุด มีแต่โจวเท่านั้นที่คิดว่ามันง่าย…เลือกอย่างอื่นดีกว่า”

ลู่โจว “…”

อะไร?!

หวงกวงหมิงกล่าว “เชี่ย ลู่โจว อย่าวางกับดักฉันสิ”

“โอ้? งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วว่าอะไรที่มันง่าย…” ลู่โจวกล่าว

สือช่างลูบคางแล้วถาม “โจว นายสนิทกับศาสตราจารย์หลิวใช่ไหม?”

ลู่โจวคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “ค่อนข้างสนิท เพราะเขาเป็นคนพาฉันไปแข่งสร้างแบบจำลองคณิตศาสตร์”

สือช่างกล่าว “งั้น…ทำไมนายไม่ขอให้หวงกวงหมิงล่ะ? ดูว่าศาสตราจารย์จะยัดชื่อเขาลงไปได้เปล่า”

ลู่โจวพยักหน้า “ได้ เดี๋ยวฉันขอเขาให้”

“โจว นายเป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริงๆ ฉัน…” หวงกวงหมิงกล่าว เขาตื้นตันมาก “ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไง!”

ลู่โจวยิ้ม “ไม่ยาก แค่เลี้ยงข้าวฉันก็พอ ร้านเมนูปลาก็ไม่เลวนะ”

หวงกวงหมิง “…”

………………………………..