Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 205 ใช้เงิน

เงินทุนวิจัยเป็นหัวข้อที่น่าสนใจ ถ้ามีเงินทุนเหลือ ไม่เพียงไม่มีใครชื่นชมคุณเท่านั้น พวกเขายังจะวิจารณ์คุณด้วย

ฉันทำไงดี?

มันคงเป็นเรื่องง่ายถ้าเขาเรียนวิศวกรรม เพราะเขาแค่เอาไปซื้ออุปกรณ์ใหม่ๆ วัสดุใหม่ๆ

แถมเขาอาจเอาไปใช้ในโปรเจกต์ต่อไปได้ด้วยซ้ำ อยากได้อุปกรณ์ใหม่งั้นเหรอ? ไม่มีปัญหา เขาซื้อมันแล้วโยนเข้าคลังสินค้าก็จบ

การใช้เงินทุนวิจัยเป็นเรื่องดี ต่อให้ใช้เงินหมดก็ไม่มีใครว่า แต่ยังจะได้รับการยกย่องอีกด้วย เพราะมันแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการใช้ทรัพยากรให้เกิดประโยชน์สูงสุด

อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องยากเล็กน้อยสำหรับวิชาเชิงจำนวน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคณิตศาสตร์ที่อาจมีค่าใช้จ่ายสูงสุดเป็นค่าเดินทาง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาโอกาสใช้เงิน เครื่องปริ้นคงพังทุกวันไม่ได้หรอกใช่มั้ย?

ตอนนั้นลู่โจวไม่ได้คิดอะไรมาก รัฐบาลมอบเงินทุนให้เขาหนึ่งล้านหกแสนหยวน เขาจึงเห็นด้วย เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะทำโปรเจกต์นี้เสร็จในหนึ่งปี

ตามกระบวนการใช้เงิน เงินจะถูกส่งมาให้ทางมหาวิทยาลัยก่อน จากนั้นทางมหาวิทยาลัยจะเปิดบัญชีธนาคารเพื่อเก็บเงินให้เขา เมื่อเขาต้องการเงิน เขาก็จะส่งใบแจ้งหนี้มาให้ทางมหาวิทยาลัย

รัฐบาลส่งเงินมาแล้ว ถ้าเขาไม่ใช้เลย ผู้ตรวจสอบบัญชีคงถาม ‘ทำไมคุณถึงรับเงินมากขนาดนั้นล่ะ?’

ลู่โจวไม่รู้วิธีจัดการเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคนๆ หนึ่ง

ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินเหมือนจะมีประสบการณ์ด้านนี้

หลังมื้อเย็น ลู่โจวก็กลับมาหอพัก

ทันทีที่กลับมาหอพัก สายตาทั้งสามคู่ก็จับจ้องมาทางเขา

ลู่โจวอายเล็กน้อย เขากระแอมแล้วกล่าว “ทำไมนายถึงมองฉันล่ะ? ทำธุระของตัวเองไปสิ”

หวงกวงหมิงยกมือขึ้น “โจว ฉันขอจับเหรียญหน่อยได้ไหม?”

ลู่โจวกล่าว “เอาสิ มันอยู่ในกระเป๋า เต็มที่เลย”

หวงกวงหมิงรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่กระเป๋าเดินทาง

สือช่างเดินเข้ามาตบบ่าลู่โจวแล้วกล่าวอย่างทอดถอนใจ “ไม่เลวเลยโจว ได้มาอีกรางวัลแล้ว…แล้วนายจบการศึกษาตอนไหน? ไว้ไปดื่มกัน!”

หลิวรุ่ยพยักหน้าเห็นด้วย

รีบไปไกลๆ เลย!

ฉันถูกกระทบจิตใจมาทั้งวัน ฉันรับไม่ได้อีกแล้ว!

ลู่โจวยิ้มแล้วถาม “…ฉันจะจบการศึกษาเทอมหน้า แต่ฉันจะไปอเมริกาตอนธันวา ฉันอาจไม่กลับมา ประมาณปลายเดือนธันวามั้ย?”

หลิวรุ่ยถาม “ไปอเมริกา? ไปบรรยายผลงานทางวิชาการที่งานประชุมทางวิชาการอีกแล้ว?”

ลู่โจวส่ายหน้า “ไม่ รอบนี้ไม่ใช่ ฉันจะไปรับรางวัล”

หวงกวงหมิงถ่ายรูปรางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซินแล้วถาม “คราวนี้เป็นรางวัลอะไรอีกล่ะ?”

ลู่โจวกล่าว “รางวัลโคลสาขาทฤษฎีจำนวน”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลิวรุ่ยก็ชะงัก

หวงกวงหมิงและสือช่างดูตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้จักรางวัลนี้

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาอยู่คณิตศาสตร์ประยุกต์ ไม่ใช่คณิตศาสตร์บริสุทธิ์ คนส่วนใหญ่ย่อมไม่รู้จักรางวัลโคล

สือช่างอยากรู้อย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเขาจึงถามหลิวรุ่ยด้วยความสงสัย “รางวัลนี้…มีความสำคัญแค่ไหนในจีนแค่ไหน? ผู้คนให้ความสำคัญไหม?”

“ไม่รู้” หลิวรุ่ยกล่าวและส่ายหน้า จากนั้นเขาก็กล่าว “ดูเหมือนว่าจะไม่เคยมีคนจีนได้รับรางวัลนี้มาก่อน”

สือช่าง “…”

หวงกวงหมิง “…”

อะไรนะ…

ทำไมพวกนายถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?

…

เช้าวันต่อมา ลู่โจวตื่นแต่เช้าตามปกติ อย่างไรก็ตามเขาเหนื่อยเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงนอนอยู่บนเตียงอีกครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็เผลอหลับไปจนถึงเที่ยง

เขาตื่นขึ้นมาแล้วไปทานอาหารเช้าที่โรงอาหาร จากนั้นเขาก็เดินตรงไปห้องแล็บวัสดุนาโนคาร์บอนที่ตั้งอยู่มุมวิทยาเขต เขาพบศาสตราจารย์หลี่หรงเอินที่กำลังทดลองวัสดุอิเล็กโทรดอยู่ เขาจึงถามเกี่ยวกับปัญหาเงินทุนวิจัย

“วิธีจัดการกับเงินทุนวิจัยที่เหลือ?” ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินกล่าวเมื่อได้ยินคำถาม “เธอเหลือมากแค่ไหน?”

ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าว “ประมาณหนึ่งล้านหกแสนหยวน…”

มหาวิทยาลัยจินหลิงยกเลิกสิทธิ์การจัดการบัญชีแล้วเอาเงินทั้งหมดไปไว้ในบัญชีส่วนตัวของลู่โจวแล้ว

เมื่อศาสตราจารย์หลี่หรงเอินได้ยินจำนวนนี้ เขาก็เกือบสำลักน้ำลาย

“เชี่ย! สรุปเธอไม่ได้ใช้อะไรเลยเหรอ? เธอประหยัดเกินไปแล้ว”

เขามองลู่โจวด้วยความประหลาดใจ

ลู่โจวกระแอมแล้วกล่าว “ส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้เลย”

ค่าใช้จ่ายเดียวที่เขาใช้คือค่าสมัครคณิตศาสตร์ประจำปี ค่าใช้จ่ายในสวิสของเขาก็เป็นศาสตราจารย์หรูออกให้ และเขาก็ไม่มีโอกาสใช้เงินที่จีนเลย

“ฉันขอคิดก่อน…เหลือเงินมากขนาดนี้ พวกเขาอาจต่อว่าเธอ” ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินกล่าวขณะลูบคาง “แล้ว…เธอมีเครื่องปริ้นหรือคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ไหม? ทำไมเธอถึงเหลือมาจนถึงตอนนี้! เธอไปทำอะไรมาสองเดือน?”

ลู่โจวถามทันที “ผมซื้อคอมแพงๆ ได้ไหม?”

ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินยิ้ม “คอมพิวเตอร์ก็ไม่เลว เพราะมันนับเป็นอุปกรณ์ มันไม่เหมือนกับการซื้อบ้านซื้อรถ ซื้อคอมพิวเตอร์ที่แพงที่สุดได้ตามต้องการเลย!”

ศาสตราจารย์หลี่ไม่รู้ว่าคอมพิวเตอร์มันแพงได้แค่ไหน

เขาคิดว่าอย่างมากมันก็แพงแค่ห้าหลัก

อุปกรณ์ของเขาล้วนมีราคาเจ็ดหลัก ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว คอมพิวเตอร์ไม่ถือเป็นอะไรเลย

ลู่โจวถาม “ผมจ่ายเองด้วยได้ไหม? ยกตัวอย่างผมจะซื้อคอมด้วยเงินทุนวิจัยแล้วออกเงินเองด้วย”

“ใช้เงินตัวเองซื้อคอมพิวเตอร์?” ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินถาม “คอมพิวเตอร์ของเธอมีราคาเท่าไหร่?”

“ไม่แพงมากนัก” ลู่โจวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประมาณสองล้าน”

ศาสตราจารย์หลี่หรงเอิน “…”

……………………