Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 220 น้องชาย ซื้อประกันไหม?

จากเงินรางวัลของรางวัลโคลบวกกับล้านหยวนจากมหาวิทยาลัยจินหลิง รวมแล้วลู่โจวได้รับเงินหนึ่งล้านหกแสนหยวนในหนึ่งเดือน มันพอดาวน์บ้านแล้ว

ลู่โจวยืนดูยอดเงินในบัญชีอยู่ในธนาคาร

ดูเหมือนคนหล่อทุกคนจะโชคดี

เขาขึ้นเช็คจากมหาวิทยาลัยแล้ว ส่วนเช็คหนึ่งหมื่นดอลลาร์เขาไม่อยากขึ้น เพราะเขาอยากได้เงินดอลลาร์ไว้ใช้ที่พรินซ์ตัน

ทันใดนั้นเองก็มีชายสวมชุดสูทเดินมาพูดกับเขา

“น้องชาย อยากซื้อประกันไหม? ประกันของเราจะจ่ายเงินให้กับการบาดเจ็บทางอุบัติเหตุทุกประเภท มันเป็นเหมือนกับการลงทุน!”

ลู่โจวหันหน้าไปมองอีกฝ่าย

เขายิ้มให้พนักงานขายแล้วกล่าว “ไม่เป็นไร ขอบคุณ”

จากนั้นลู่โจวก็หันหลังกลับแล้วออกจากธนาคาร เขาขี่จักรยานแล้วปั่นกลับมหาวิทยาลัย

ขณะอยู่บนถนน ลู่โจวก็อดคิดไม่ได้

ฉันควรซื้อรถใช่ไหม?

ฉันกำลังจะไปอเมริกา ฉันได้ยินว่าคนที่นั่นต้องมีรถ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับแถบชนบทของพรินซ์ตัน

ลู่โจวตัดสินใจ

หนึ่งเดือนก่อนตรุษจีน เขาจะไปสอบใบขับขี่

…

ลู่โจวอยู่ที่มหาวิทยาลัยจนถึงวันสิ้นปี จากนั้นเขาก็นั่งรถไฟกลับบ้านที่เจียงหลิง

ลู่โจวลากกระเป๋าเดินทางมาหน้าประตูแล้วกดออด จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากหลังประตู

“พี่ชาย!”

เสี่ยวถงเปิดประตูออกมาด้วยรอยยิ้ม

ลู่โจวไม่ได้เห็นเธอมาเป็นปี เธอสูงขึ้นมามากเลย

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะสูงขึ้นแค่ไหน ในสายตาของลู่โจว เธอก็ยังเป็นเด็กน้อยที่มาหลบหลังพี่ชายพร้อมน้ำตาตอนที่ถูกรังแกอยู่ดี

ลู่โจวยิ้มแล้วลูบหัวน้องสาวก่อนจะลากกระเป๋าเข้าบ้าน

เขามองไปในครัวแล้วถาม “พ่อกับแม่ไปไหน?”

เสี่ยวถงกล่าว “พ่อแม่ไปซูเปอร์มาร์เก็ต! คืนนี้เราจะทานปลากัน!”

ลู่โจวยิ้ม “แล้วน้องล่ะทำอะไรอยู่?”

“หนูกำลังทำข้อสอบ! หนูเป็นเด็กดี!” เสี่ยวถงกล่าวขณะมองลู่โจวตาแป๋ว “พี่ แล้วของขวัญหนูล่ะ?”

เป็นไปตามคาด

รู้แล้วน่า

ย้อนกลับไปที่ร้านปลอดภาษี ลู่โจววิดีโอคอลแล้วบอกให้น้องสาวเลือกของขวัญ ตอนเห็นช็อกโกแลตที่ห่อไว้อย่างสวยงาม น้องสาวของเขาจ้องตาแทบไม่กะพริบ

หลังลู่โจวซื้อของขวัญให้ศาสตราจารย์กับพ่อแม่ เขาก็ยังเหลือเงินหลายร้อยเหรียญ เขาขี้เกียจแลกกลับมาเป็นเงินหยวน เขาจึงซื้อช็อกโกแลตให้เธอ

เสี่ยวถงก็คล้ายกับเขา ไม่ว่าจะกินมากแค่ไหน เธอก็ไม่อ้วน

ลู่โจวส่งกระเป๋าเดินทางให้เสี่ยวถงแล้วกล่าว “มันอยู่ในกระเป๋า ช่วยเอาเก็บไว้ในห้องแล้วเสิร์ฟน้ำให้พี่ชายด้วย”

“ค่ะ! พี่ชายดีที่สุดเลย!”

เธอยิ้มอย่างซุกซนแล้วหยิกหน้าเขาก่อนจะลากกระเป๋าเข้าห้องเขา

ลู่โจวมองเธอด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบชุดน้ำชาของพ่อแม่ เขาจะทำชาร้อนๆ ดื่ม

เมื่อลู่โจวเดินกลับมาห้องนั่งเล่น เขาก็เห็นเสี่ยวถงเดินออกมาจากห้องนอนของเขาพร้อมกับ’ถ้วยรางวัล’ของเธอ

ลู่โจวมองถุงพลาสติกในมือน้องสาวแล้วกล่าว “อย่ากินเยอะล่ะ ไม่งั้นพอพี่กลับมาจากพรินซ์ตัน พี่คงจำน้องไม่ได้”

“ไม่มีทาง หนูจะกินให้หมดเลย” เสี่ยวถงกล่าว

ลู่โจว “ตามใจ จะว่าไป น้องเรียนแต่งหน้าตั้งแต่ตอนไหน?”

เขาไม่ได้ให้แค่ช็อกโกแลตเท่านั้น เขายังให้เครื่องสำอางกับผลิตภัณฑ์บำรุงผิวของคลีนิกด้วย

คลีนิกเป็นแบรนด์ใหญ่ของอเมริกา มันถูกกว่าซื้อในประเทศ หลังเห็นเสี่ยวถงอยากได้ เขาจึงซื้อมาจากร้านปลอดภาษี

แต่ก่อนครอบครัวเขายากจน เสี่ยวถงเป็นเด็กดีที่ไม่เคยขออะไรเลย

ตอนนี้ลู่โจวรวยแล้ว เขาจึงไม่ปฏิบัติต่อน้องสาวแย่ๆ แต่มันเร็วไปหน่อยไหมที่นักเรียนมอปลายจะแต่งหน้า…

เสี่ยวถงกล่าว “พี่พูดถึงเครื่องสำอางเหรอ? หนูเอาให้เพื่อน”

ลู่โจวที่กำลังดื่มชาอยู่รู้สึกตะลึงไปชั่วครู่ “น้องซื้อให้เพื่อน?”

“ค่ะ” เสี่ยวถงกล่าว เธอกล่าวต่อ “หนูคำนวณต้นทุนแล้ว เครื่องสำอางกับครีมบำรุงผิวรวมแล้วหนูได้กำไรเป็นพันหยวน! พรุ่งนี้หนูจะเอาไปให้เสี่ยวโหยวที่โรงเรียน แล้วหนูจะคืนเงินให้พี่”

น้องจะเอาไปขาย?!

ลู่โจวแทบพ่นน้ำชา

เขาไปแคลิฟอร์เนียเพื่อนำเกียรติยศมาสู่ประเทศ พอเขาคุยกับน้องสาว เขาแทบจนปัญญา

ลู่โจวเช็ดปากแล้วพูด “พี่ให้น้องเลือกของขวัญให้ตัวเอง แต่น้องอยากหาเงิน?”

“อ๊ะ…พี่ อย่าเพิ่งไม่พอใจ” เสี่ยวถงกล่าว เธอมองลู่โจวแล้วพูดเบาๆ “เอางี้…เรามาแบ่งกำไรกันไหม?”

เด็กคนนี้!

ไม่คิดทบทวนเลยด้วยซ้ำ!

ลู่โจวถอนหายใจแล้วโบกไม้โบกมือ “ไม่เป็นไร เก็บไว้เถอะ…พี่ไม่ได้ต้องการเงิน นอกจากนี้น้องอย่าห่วงเรื่องเงินเลย น้องให้ความสำคัญกับการเรียนเถอะ จะบอกให้ ครั้งนี้พี่ชายกลับไปมหาวิทยาลัยจินหลิงแล้วได้ทุนการศึกษามา ลองเดาซิว่าพี่ได้มาเท่าไหร่?”

เสี่ยวถงถามด้วยสายตาเบิกกว้าง “เท่าไหร่คะ?”

ลู่โจวกล่าว “หนึ่งล้าน!”

เสี่ยวถงมองพี่ชายด้วยความประหลาดใจ “มหาวิทยาลัยจินหลิงรวยขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แน่นอนสิ มันเป็นมหาวิทยาลัยชั้นน้ำ! ตราบใดที่น้องเป็นเลิศด้านวิชาการ น้องจะได้รับรางวัล” ลู่โจวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เพราะงั้น ความรู้คือสมบัติที่มีค่าที่สุด เสี่ยวถง น้องเข้าใจไหม?”

แม้ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้รับรางวัลมากเท่าเขาก็ตาม…

เสี่ยวถงกล่าวอย่างตื่นเต้น “หนูเข้าใจแล้ว! หนูสัญญาว่าจะขยันเรียน! หนูจะเข้ามหาวิทยาลัยจินหลิงแล้วเดินตามรอยพี่!”

ลู่โจวอดคิดไม่ได้

ทำไมน้ำเสียงดูเชื่อถือไม่ได้…

พี่ไม่รู้ว่าจะเชื่อน้องดีเปล่า

มาดูกันว่าน้องจะพูดแบบนี้ตอนเริ่มเรียนมหาวิทยาลัยไหม

ลู่โจวกระแอม “ไม่จำเป็นต้องตามรอยพี่…พูดง่ายๆ พี่หวังว่าน้องจะไม่ห่วงเรื่องเงิน เพราะเราไม่ได้ยากจนเหมือนแต่ก่อนแล้ว ถ้ามีปัญหา พี่จะช่วยน้องแก้ปัญหาแน่นอน แค่ขยันเรียนก็พอ ถ้าน้องสนใจเงิน น้องไปเรียนการเงินการบัญชีก็ได้”

เหตุผลที่เขาขยันส่วนใหญ่ก็เพื่อให้เสี่ยวถงมีโอกาสเข้ามหาวิทยาลัยโดยปราศจากความกังวล

ถ้าเป็นแค่ค่าเรียนกับค่ากินค่าอยู่ของเขา ครอบครัวเขาจ่ายได้

แต่เขาเป็นผู้ชาย

เขาไม่อาจปล่อยให้น้องสาวเป็นทุกข์อย่างเขา

………………………………..