Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 222 จบการศึกษาอีกปี - novel-lucky

ตอนที่ 222 จบการศึกษาอีกปี

โดย

ตรุษจีนปีนี้ก็ไม่ต่างจากปีก่อน

กินข้าวเย็นกับญาติ ทะเลาะกับลูกพี่ลูกน้อง และ…

ถูกผู้อาวุโสเร่งให้หาแฟน

ไม่มีเรื่องอื่นให้พูด เพราะเรื่องเรียนของลู่โจวก็ไม่มีที่ติ เขาจะไปศึกษาต่อต่างประเทศอยู่แล้ว ส่วนเรื่องแต่งงาน มันเร็วไปหน่อย เขาอายุยี่สิบเอ็ดเอง ยังมีเวลาอีกปีหนึ่งกว่าจะแต่งงานได้ตามกฎหมาย

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังเร่งให้หาแฟนได้

เพราะยังไงเสียเขาก็ไม่อาจแต่งงานได้โดยไม่เตรียมก่อน

พูดง่ายๆ ปีนี้ก็เป็นเหมือนปีก่อน ลู่โจวมีตรุษจีนที่มีชีวิตชีวา

อย่างไรก็ตามช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นสั้นเสมอ

หลังตรุษจีน ลู่โจวก็เก็บกระเป๋าเตรียมจากไป

ลู่ปังกั๋วหยุดงานหนึ่งวันและมาส่งลู่โจวที่สถานีรถไฟ เขายิ้มให้ลู่โจวแล้วถาม “ลูกอยากให้พ่อไปส่งไหม?”

“ไม่ต้องครับ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเดินทางสักหน่อย” ลู่โจวกล่าว เขากระชับกระเป๋าเป้ข้างหลังแล้วพูดต่อ “ดูแลตัวเองด้วยครับ ปีหน้าผมจะมาหา”

ลู่ปังกั๋วพยักหน้า “เอาล่ะ ดูแลความปลอดภัยตัวเองด้วย พ่อดูข่าวมา เหมือนที่นั่นจะมีสงคราม ไม่ว่ายังไงก็อย่าไปยั่วยุคนอื่นล่ะ ตั้งใจเรียน แล้วอย่าลืมโทร…”

“ครับ!”

ในสายตาของพ่อ มีเพียงประเทศจีนกับต่างประเทศเท่านั้น ขนาดพรินซ์ตันพ่อยังคิดว่าเป็นโรงแรมในจินหลิง ไม่แปลกใจเลยที่ท่านสับสนระหว่างอเมริกาเหนือกับแอฟริกาเหนือ

ลู่โจวรู้ดีว่าพ่อขาดความรู้เรื่องภูมิศาสตร์

แม้แต่เสี่ยวถงก็บ่นเรื่องนี้

ลู่โจวนั่งรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่ไปยังภาคตะวันออก เขากำลังกลับวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยจินหลิง

เนื่องจากเลยตรุษจีนมาแล้ว นักศึกษาหลายคนจึงกลับมามหาวิทยาลัย

วันก่อนที่จะเดินทาง ลู่โจวก็โพสต์ลงบนหน้าข่าววีแชท ศาสตราจารย์หรูเสินเจียนกลับมาจีนแล้ว ดังนั้นลู่โจวจึงไปเยี่ยมเขา

…

ลู่โจวยืนอยู่หน้าประตูออฟฟิศ จากนั้นเขาก็เคาะประตู

ไม่นานก็มีเสียงดังมาจากอีกฟากหนึ่งของประตู

“เลิกเคาะได้แล้ว เข้ามา”

ลู่โจวผลักประตูแล้วเดินเข้าไป

เมื่อศาสตราจารย์หรูเห็นลู่โจว เขาก็วางขวดสุญญากาศลง จากนั้นก็ถามด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ ฉันไม่ได้เห็นเธอก็สักพักหนึ่งเลยนะ เป็นไงบ้างล่ะ?”

มันก็ผ่านมาสักพักหนึ่งเลย ลู่โจวไม่ได้เห็นศาสตราจารย์หรูตั้งแต่เดือนตุลาที่งานประชุมสมาคมคณิตศาสตร์จีน

ลู่โจวยิ้มแล้วตอบ “ก็ไม่เลวครับ ศาสตราจารย์ล่ะครับ?”

ศาสตราจารย์หรู “สบายดี ต่อให้ฉลองตรุษจีนไม่ได้ แต่ไปบรัสเซลส์ก็ค่อนข้างคุ้มค่า”

ลู่โจวเดินมาที่โต๊ะ “มีการค้นพบใหม่ๆ ในฟิสิกส์ของอนุภาคไหมครับ?”

ช่วงนี้เขาโฟกัสกับข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคและการขับรถ นอกจากตอบเมลของศาสตราจารย์แฟรงก์ เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับโลกฟิสิกส์เชิงทฤษฎีเลย

“ไม่มีการค้นพบใหม่ๆ เลย งานประชุมนี้หลักๆ ก็เพื่อจัดระเบียบงานที่ทำเสร็จ” ศาสตราจารย์หรูกล่าว เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะกล่าวต่อ “อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่งที่เธออาจสนใจ ในงานประชุมที่มหาวิทยาลัยบรัสเซลส์ เราได้พูดถึงปัญหา 750 GeV…สถานการณ์ดูไม่ค่อยดีนัก”

ลู่โจวถามทันที “บอกสถานการณ์ที่เจาะจงให้ผมได้ไหม?”

ศาสตราจารย์หรูพยักหน้า “มันไม่มาก แต่หลักๆ ก็คือ ค่าความมั่นใจยังไม่ถึงมาตรฐานการยืนยัน มันใกล้ถึงสามซิกม่า แต่มันขาดไปนิดหน่อย แถมการทดลองไม่นานนี้ ลักษณะสูงสุดก็มีหายไปอีก”

ลู่โจวอึ้ง “หายไป?”

แฟรงก์ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้เขาเลย

ศาสตราจารย์หรูพยักหน้าแล้วกล่าวต่อ “ใช่…แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ที่จะอธิบายเรื่องนี้ด้วยความผันผวนทางควอนตัม แต่ความเป็นไปได้นั้นต่ำ บางคนก็เดาว่ามีปัญหากับเซนเซอร์ของเครื่องตรวจจับ…แต่พูดตามตรง ความเป็นไปได้ของมันก็ต่ำพอกัน CERN เพิ่งอัปเกรดเครื่องชนอนุภาคแฮดรอนขนาดใหญ่ ดังนั้นอุปกรณ์ไม่น่ามีปัญหา”

ลู่โจวคิดชั่วครู่ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ “มันเป็นปัญหาเชิงมิติเหรอครับ?”

การคาดเดานี้เป็นสิ่งที่เขากับศาสตราจารย์แฟรงก์ถกเถียงกันอยู่

เมื่อศาสตราจารย์หรูได้ยินความเห็นนี้ เขาก็กล่าว “มิติ?”

ลู่โจวพยักหน้า “ครับ แต่ไม่ใช่มิติในแง่กว้าง แต่เป็นในแง่ของ’ปริภูมิซูโด-ยูคลิเดียน’ นี่เป็นทฤษฎีปริภูมิ-เวลาแบบมินคอฟสกี…”

ขณะที่กำลังพูด ลู่โจวก็เขียนสูตรสองสามตัวบนกระดาษ เขาไม่กล้าเขียนอะไรมากนัก

มันไม่ใช่เพราะเหตุผลด้านความเป็นส่วนตัว จากมุมมองของจรรยาบรรณทางวิชาการ เขาไม่อาจเปิดเผยงานวิจัยกับบุคคลที่สาม

สิ่งที่เขาเขียนล้วนเป็นทฤษฎีที่ไม่ได้รับการยืนยันเช่นทฤษฎีที่ลู่โจวกับแฟรงก์ถกเถียงกัน

ศาสตราจารย์หรูดูสูตรบนแผ่นกระดาษ เขาคิดพักใหญ่แล้วกล่าว “มีความเป็นไปได้ แต่มันพิสูจน์ได้ยาก เพราะเครื่องชนอนุภาคเป็นส่วนหนึ่งของระบบอ้างอิง มันยากที่จะพาตัวเองออกจากไทม์ไลน์…เธอยังทำทฤษฎีนี้ไม่สมบูรณ์ใช่ไหม?”

ลู่โจวยิ้ม “ผมแค่คิดถึงจุดเดียวเท่านั้น มันเลยยังไม่สมบูรณ์”

“คิดมาถึงจุดนี้ก็น่าประทับใจแล้ว” ศาสตราจารย์หรูกล่าว เขามองลู่โจวแล้วพยักหน้า “เธอไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเองมากนัก การค้นหาลักษณะสูงสุดเป็นหน้าที่ของ CERN ฟิสิกส์เชิงทฤษฎีได้รับการพัฒนาผ่านการลองผิดลองถูก ทฤษฎีทั้งหมดของเราเป็นแค่การคาดเดา…”

“…แต่ มุมมองของเธอน่าสนใจ มันคงจะดีถ้าเราพัฒนาทฤษฎีให้สมบูรณ์ได้” ศาสตราจารย์หรูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนแรกฉันอยากทดสอบเธอ ว่าปีนี้เธอเรียนรู้ได้แค่ไหน ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็น”

ลู่โจวยิ้ม “ทำไมจะไม่จำเป็นล่ะครับ…”

ศาสตราจารย์หรูยิ้ม “โอ้? งั้นฉันทดสอบดีไหม?”

ลู่โจวกระแอม “ไม่เป็นไรครับ”

เขาซื้อตั๋วไปแล้ว มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าการทดสอบจะเสร็จเมื่อไหร่

ศาสตราจารย์หรูยิ้มและไม่ได้พูดอะไร

เขาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเอาประกาศนียบัตรออกมาก่อนจะมอบให้ลู่โจว

“นี่ใบรับรองจบการศึกษากับใบปริญญา แค่ไปที่ตึกบริหารแล้วไปทำตามกระบวนการให้เสร็จ”

ลู่โจวรับประกาศนียบัตรทั้งสองใบจากศาสตราจารย์หรูแล้วกล่าว “ขอบคุณครับศาสตราจารย์!”

“ด้วยความยินดี มันเป็นผลจากความขยันของเธอ พูดตามตรง ฉันไม่อยากปล่อยศิษย์ที่ยอดเยี่ยมอย่างเธอไปไวขนาดนี้เลย” ศาสตราจารย์หรูกล่าว “แต่เนื่องจากเธอชนะรางวัลโคล เธออยู่นี่คงเสียเวลาเปล่า เธอควรไปวิจัยทางวิทยาศาสตร์บนเวทีที่สูงขึ้น ขอแสดงความยินดีด้วยที่จบการศึกษา!”

…………………………………