Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 223 เริ่มการเดินทางครั้งใหม่!

ในที่สุดฉันก็จบการศึกษา

ลู่โจวกำลังเดินไปตึกบริหารพร้อมกับประกาศนียบัตรในมือ เขารู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เศร้านานนัก

สำหรับเขา พิธีจบการศึกษาของเขาจบตั้งแต่ตอนที่เขารับรางวัลบุคคลยอดเยี่ยมแห่งปีกับรางวัลพิเศษแล้ว

เขาเตรียมใจมาแล้ว

ลู่โจวทำขั้นตอนที่เหลือที่ตึกบริหารจนเสร็จ อย่างไรก็ตามเขายังไม่ได้กลับโรงแรม กลับกันเขาไปสำนักวิชาการและยืมชุดปริญญาโทมา

ชุดปริญญาโทไม่ได้ต่างจากชุดปริญญาตรีนัก มีความต่างเพียงอย่างเดียวคือพู่บนจากสีน้ำเงินเข้มเป็นสีดำ

อย่างไรก็ตามความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ นี้เปี่ยมไปด้วยความหมาย

หลังลู่โจวสวมชุด เขาก็ไปร้านถ่ายรูปหน้ามหาวิทยาลัย จากนั้นเขาก็จ้างช่างภาพมาช่วยเขาถ่ายรูปรอบๆ มหาวิทยาลัย

ด้วยรูปถ่ายพวกนี้ ตอนเขาไปเรียนต่างประเทศ เขาคงไม่เหงาแล้ว

หลังลู่โจวถ่ายรูปเสร็จ เขาก็เลือกรูปที่ดีที่สุดสามรูปแล้วโพสต์บนเว่ยป๋อ

แคปชั่นมีเพียงประโยคเดียว

[จบการศึกษาอย่างมีความสุข!]

ลู่โจวมองประโยคบนหน้าจอแล้วยิ้ม

พรินซ์ตัน ฉันมาแล้ว!

เขาโพสต์เสร็จ เขาก็ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เขาตั้งใจจะมาดูทีหลัง

ขณะที่เขากลับโรงแรม ส่วนคอมเมนต์บนเว่ยป๋อก็เดือด

[???]

[คุณพึ่งจบการศึกษาปีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงจบการศึกษาอีกแล้ว?]

[คุณพระ เขาจบการศึกษาเร็วกว่าฉันเขียนวิทยานิพนธ์เสร็จอีก]

[น่าเศร้า ฉันอยากอู้มาเล่นโทรศัพท์ แต่แล้วฉันก็เห็นโพสต์นี้…ฉันจะกลับไปเขียนงานให้เสร็จ]

[ชายคนนี้พึ่งเข้ามหาวิทยาลัยมาสามปีเท่านั้น!]

[ไม่ถูกต้อง เทพลู่เข้ามหาวิทยาลัยสองปีครึ่งเท่านั้น…]

[สุดยอด]

…

อาจารย์ รูมเมท เพื่อนร่วมห้อง อาจารย์ที่ปรึกษา…

ลู่โจวลาพวกเขาตั้งแต่ปีที่แล้ว ถ้าเขาลาอีก มันคงน่าอึดอัดแย่

ครั้งนี้ลู่โจวจากไปอย่างเงียบๆ  เขาเก็บกระเป๋าแล้วนั่งรถไฟไปสนามบินเซี่ยงไฮ้

ลู่โจวนั่งอยู่ที่เทอร์มินอลแล้วเปิด VPN เขาเปิดคอมพิวเตอร์แล้วเข้าเว็บไซต์งานประชุมฟิสิกส์เชิงทฤษฎีนานาชาติบรัสเซลส์ จากนั้นเขาก็โหลดเอกสารสรุปจากงานประชุมมาหลายใบ

เขากำลังจะศึกษา แต่แล้วเขาก็เห็นการแจ้งเตือนจากหานเมิ่งฉีเด้งขึ้นมา

[อาจารย์! นายจะไปแล้ว? (เสียใจ) (เสียใจ)]

เมื่อลู่โจวเห็นข้อความของลูกศิษย์ เขาก็ยิ้ม จากนั้นเขาก็พิมพ์ตอบ

[ใช่แล้ว]

[สอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกไม่กี่วันแล้ว ไปเรียนไป!]

หานเมิ่งฉีไม่ได้ตอบมาพักหนึ่ง

ลู่โจวคิดว่าเธอคงไปเรียนต่อแล้ว แต่ก็มีข้อความอื่นเข้ามา

หานเมิ่งฉี [ตอนนี้อยู่บนเครื่องเหรอ?]

ลู่โจว “…”

[อยู่บนเครื่องแล้วผมจะตอบได้ไง?]

หานเมิ่งฉีตระหนักว่าเธอกำลังถามคำถามโง่ๆ อยู่ เธอกำลังอยู่ในห้องเรียน เธอหัวเราะแล้วแอบมองอาจารย์ที่กำลังบรรยาย [งั้นอาจารย์ขึ้นเครื่องตอนไหน?]

ลู่โจว [ชั่วโมงหนึ่ง]

หานเมิ่งฉี [โอเค!]

จากนั้นเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรมาอีก

หลังจากรอครู่หนึ่ง ลู่โจวก็ปิดหน้าแชท

เด็กคนนี้คงไม่มาหาหรอกใช่มั้ย?

ไม่มีทางน่า…

เธออาจอยู่ที่โรงเรียนในจินหลิง มาเซี่ยงไฮ้ไม่ทันแน่นอน

สุดท้ายความคิดของลู่โจวก็ถูกต้อง

มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาขึ้นเครื่องบินตามปกติและเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่

…

หลังบินมาเป็นสิบชั่วโมง เครื่องก็ลงจอดที่สนามบินฟิลาเดลเฟีย

ตอนลู่โจวขึ้นเครื่อง ฝนกำลังตกเลย แต่พอลงจอด ท้องฟ้าก็สว่างสดใส

แสงอาทิตย์จากทิศตะวันออกส่องมาโดนหน้าลู่โจว เขายืนมองไปรอบๆ อยู่นอกสนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง จากนั้นเขาก็เดินตามถนน

สองวันก่อน เขาส่งข้อความหาหลัวเหวินเซวียน พวกเขานัดกันไว้

ที่ร้านกาแฟนอกสนามบิน ลู่โจวเห็นรถที่คุ้นเคย และหลัวเหวินเซวียนก็กำลังยืนอยู่ข้างๆ

“ฮ่าๆ  ลู่โจว! นายมาแล้ว!”

หลัวเหวินเซวียนเดินมาหาแล้วกอดเขาอย่างอบอุ่น จากนั้นเขาก็ตบบ่าลู่โจว “ไม่เลว ช่วงปีใหม่ทุกคนจะอ้วนขึ้น แต่นายยังดูผอมดูล่ะเนี่ย?”

ลู่โจวยิ้ม “เพราะผมกินไม่เยอะมั้ง? รุ่นพี่รออยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว?”

หลัวเหวินเซวียน “ไม่นาน ราวๆ ชั่วโมงหนึ่ง”

ลู่โจว “โอ้ ให้ผมเลี้ยงข้าวรุ่นพี่เถอะ”

หลัวเหวินเซวียนโบกมือ “ไม่เป็นไร มันเป็นวันแรกที่นายมาอเมริกา ฉันต่างหากที่ควรเลี้ยงนาย มีร้านอาหารเสฉวนอร่อยๆ ในฟีลาเดลเฟีย ฉันรู้จักเถ้าแก่ ขึ้นรถก่อน ไว้เราไปคุยกันต่อที่ร้าน”

หลัวเหวินเซวียนช่วยลู่โจวเอากระเป๋าไว้ท้ายรถ จากนั้นเขาก็กลับมานั่งแล้วสตาร์ทรถ

ขณะขับรถ หลัวเหวินเซวียนก็กล่าว “อย่าลืมคาดเข็มขัดล่ะ เอ้อ นายจะทำใบขับขี่ของที่นี่ไหม? รถที่นี่ถูกมาก ฉันแนะนำร้านให้นายได้นะ”

ลู่โจวยิ้ม “ผมจะทำแบบนั้นอยู่เหมือนกันครับ”

จู่ๆ ลู่โจวก็นึกเรื่องบางอย่างได้ โทรศัพท์เขายังชาร์จอยู่ในกระเป๋าเดินทาง เขาลืมเอาออกมาด้วย

“โอ้ ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเดินทาง…”

หลัวเหวินเซวียน “มีเรื่องด่วนเหรอ?”

ลู่โจวส่ายหน้า “ไม่ครับ…ไม่เป็นไร ไว้ถึงร้านผมค่อยเอาออกมา”

หลัวเหวินเซวียนยิ้ม “ความคิดดี แถวนี้หาที่จอดไม่ง่ายเลย”

ทั้งสองคุยกันหัวเราะกันสนุกสนาน ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งของสนามบินนานาชาติฟีลาเดลเฟีย มีรถสีขาวจอดอยู่ห่างจากร้านกาแฟอยู่สองร้อยเมตร

หญิงสาวร่างอรชรผมยาวสลวยยืนอยู่ริมถนน เธอถือโทรศัพท์อยู่ในมือและพูดเป็นภาษาจีนออกมาเบาๆ

“ทำไมถึงยังไม่ตอบ?”

“เครื่องดีเลย์?”

ท้องเธอดังขึ้นมาไม่หยุด

น้ำเสียงของเธอฟังดูขุ่นเคืองเล็กน้อย

……………………………..