Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 244 สามชั่วโมงก็พอแล้ว

ณ มหาวิทยาลัยเอกกิติ เมืองเอกกิติ ประเทศไนจีเรีย

ศาสตราจารย์อีนอชยืนอยู่ในห้องเรียน เขาไม่พอใจเล็กน้อย และถึงขั้นหงุดหงิด

เขาโพสต์บน arXiv เช่นกัน ข้อคาดการณ์ปวงกาเรของเพเรลมานและข้อคาดการณ์ก็อลท์บัคของลู่โจวล้วนได้รับการยอมรับจากโลกวิชาการ แต่วิทยานิพนธ์ของเขาดันถูกโยนเข้าหมวด’คณิตศาสตร์ทั่วไป’

เขาพึ่งพบว่าหมวดหมู่นี้ก็เหมือนที่ทิ้งขยะ

นักศึกษาในห้องถาม “ศาสตราจารย์อีนอช คุณคิดว่าข้อคาดการณ์ของรีมันน์ใช้แก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้ไหม?”

ศาสตราจารย์อีนอชกล่าว “ได้แน่นอน ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคนั้นง่ายมาก การแจกแจงจำนวนเฉพาะนั้นเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับฟังก์ชัน (s) ที่ฉันสร้างขึ้นมาอย่างดี มันใช้เวลาแค่สามชั่วโมงเท่านั้นในการแก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค”

นักศึกษาถาม “แล้วปัญหายี่สิบสามข้อของฮิลเบิร์ทล่ะ? มันน่าจะง่ายสำหรับศาสตราจารย์ใช่ไหม?”

“แน่นอน มันแก้ได้อย่างง่ายดายมาก” ศาสตราจารย์อีนอชกล่าวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็พูดเสริม “ข้อคาดการณ์ของรีมันน์เป็นปัญหาข้อที่แปดของปัญหายี่สิบสามข้อของฮิลเบิร์ท อย่างไรก็ตามมันถูกคลุมด้วยระบบฟังก์ชันζ(s)”

นักศึกษากล่าว “ศาสตราจารย์อีนอช ถึงเวลาแก้ปัญหานี้แล้วครับ”

“ฉันจะเก็บไปพิจารณาเมื่อถึงเวลา แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ลูกศิษย์ของฉันจำไว้ อัจฉริยะที่แท้จริงจะไม่มีทางแก้ปัญหาที่ตนเองไม่สนใจ งานชั้นสองพวกนั้นถูกเก็บให้นักคณิตศาสตร์เกรดสอง” ศาสตราจารย์อีนอชกล่าวและโบกไม้โบกมือ “เอาล่ะ จบคลาสแล้ว การบ้านคือเขียนวิทยานิพนธ์เรื่องหนึ่ง หัวข้อวิทยานิพนธ์คือระบบฟังก์ชัน ζ(s) ของฉัน ใช้มันพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค”

“ฉันให้วิธีทางคณิตศาสตร์พวกคุณแล้ว มันน่าจะแก้ได้ง่ายๆ”

ห้องเรียนถูกปกคลุมด้วยความโศกเศร้า นักศึกษามองหน้ากันเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด

วิทยานิพนธ์ของศาสตราจารย์อีนอชนั้นยากเกินไป แม้พวกเขาจะชอบศาสตราจารย์ แต่การบ้านทุกครั้งใช้เวลานานมาก

ศาสตราจารย์อีนอชเก็บข้าวของอย่างมีความสุขและกำลังจะไปออฟฟิศ

อย่างไรก็ตามเขาเห็นชายผิวขาวและหัวหน้าสาขาคณิตศาสตร์กำลังยืนอยู่หน้าห้องเรียน

“ศาสตราจารย์อีนอช นี่เป็นสุภาพบุรุษจากอเมริกา เขาอยากคุยเรื่องข้อคาดการณ์ของรีมันน์กับคุณ” ชายผิวดำกล่าว เขาตบบ่าศาสตราจารย์อีนอชเบาๆด้วยรอยยิ้มก่อนจะกล่าวเสียงเบา “ทำให้ดี”

แน่นอน เขาอยากให้ศาสตราจารย์อีนอชชนะเงินรางวัลหนึ่งล้านเหรียญที่ติดมากับสมมุติฐานของรีมันน์

สำหรับประเทศเล็กๆ อย่างไนจีเรีย นี่เป็นเงินจำนวนมหาศาล

ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครเชื่อว่าศาสตราจารย์ทฤษฎีจำนวนคนนี้จะแก้ข้อคาดการณ์ของรีมันน์ได้ โดยเฉพาะหลังจากการสัมภาษณ์ของเดลิเมล

ตอนนี้มีนักข่าวจากอเมริกาเดินทางมา บางทีมันอาจหมายความว่าสถาบันเคลย์ยอมรับงานวิจัยของเขาแล้ว?

ในประเทศไนจีเรีย คนอังกฤษและคนอเมริกาล้วนถือเป็นชาวผิวขาว คนอเมริกาจะมีสถานะสูงกว่าเล็กน้อย โดยเฉพาะหลังจากที่พวกเขาเลือกประธานาธิบดีเป็นคนผิวดำ

ถ้าสถาบันเคลย์ยอมรับวิทยานิพนธ์ของศาสตราจารย์อีนอชจริง งั้นเขาจะได้รับโอกาสโยกย้ายไปอเมริกาอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่เพียงแต่ในประเทศไนจีเรียเท่านั้น แต่ทั้งทวีปแอฟริกาต่างก็มีความคิด’ย้ายถิ่นฐาน’แบบนี้ โดยเฉพาะเหล่าคนที่ได้รับการศึกษา พวกเขาอยากออกจากแอฟริกาแล้วเข้าสู่ประเทศอันดับหนึ่งของโลก

เมื่อศาสตราจารย์อีนอชเห็นคนอเมริกา เขาก็อึ้ง “คุณคือ?”

“ผมขอแนะนำตัวเองก่อน ผมนักข่าวจากวอชิงตันไทม์ จะเรียกผมว่าลาเตอร์ก็ได้” ลาเตอร์กล่าว เขาฝืนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติและยื่นมือออกมา “ผมอยากคุยกับคุณเรื่องข้อคาดการณ์ของรีมันน์ คุณว่างไหม?”

ลาเตอร์ไม่อยากมานี่เลย เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลังเขาลงจากเครื่อง เขาจะถูกแบล็กเมล์เงินเจ็ดหมื่นไนรา…แม้ว่ามันจะเป็นเงินไม่กี่ร้อยเหรียญสหรัฐ แต่เขาก็ยังโกรธมาก

เขาสาบานเลยว่านี่จะเป็นการมาธุระที่นี่ครั้งสุดท้ายของเขา

ศาสตราจารย์อีนอชมองลาเตอร์แล้วกล่าว “เราไปคุยกันที่ออฟฟิศกันเถอะ”

ออฟฟิศของศาสตราจารย์อีนอชรกมาก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนที่มีระเบียบ มีถุงเท้านอนอยู่บนหนังสือเรียน มีหุ่นเกาะเต็มห้อง แถมยังมีกระทั่งใยแมงมุม

ลาเตอร์หลี่ตามอง เมื่อเขาเจอที่ เขาก็กระแอมแล้วกล่าว “คือแบบนี้ เราพบว่าในปี 2015 คุณได้ส่งจดหมายไปยังสถาบันเคลย์อ้างว่าแก้ข้อคาดการณ์ของรีมันน์ได้แล้ว อย่างไรก็ตามจากการสัมภาษณ์ของเดลิเมล สถาบันเคลย์ไม่ตอบจดหมายคุณ หลังเราได้รู้สถานการณ์ของคุณ เราก็มาตามเรื่องนี้ทันที…”

ศาสตราจารย์อีนอชนั่งอยู่บนเก้าอี้มองลาเอตร์อย่างสงสัย อีนอชไม่เชื่อว่าชาวผิวขาวคนนี้จะช่วยเขาชนะเงินล้านได้ “คุณอ่านวิทยานิพน์ของผมบน arXiv ก็ได้ ทำไมคุณต้องถ่อมาไนจีเรียนด้วย”

ลาเตอร์กล่าวอย่างจริงใจ “เพื่อช่วยคุณ”

“ช่วยฉัน?” ศาสตราจารย์อีนอชกล่าว “ทำไมคุณไม่ให้เงินฉันแทนล่ะ?”

“มันไม่ใช่เรื่องเงิน คุณไม่โกรธไง!” ลาเตอร์กล่าวขณะจ้องมองศาสตราจารย์อีนอช “เมื่อกี้ฉันฟังคุณบรรยาย ฉันคิดว่าคุณเป็นนักคณิตศาสตร์ที่ยอดเยี่ยม แต่เพราะสีผิวคุณ ถึงได้มีบางคนเมินผลงานของคุณ เห็นได้ชัดว่ารัสเซีย จีน ฝรั่งเศส ได้รับการยอมรับจากชุมชนวิชาการ แต่คุณถูกกีดกัน!”

ศาสตราจารย์อีนอชมีสีหน้าแปลกๆ

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนผิวขาวจะพูดอะไรแบบนี้

อย่างไรก็ตามคำพูดของนักข่าวคนนี้ก็ทำให้เขาโกรธ

นักข่าวพูดถูก เขาส่งวิทยานิพนธ์ไปยัง arXiv และมันก็ถูกจัดหมวดหมู่เป็น’คณิตศาสตร์ทั่วไป’

ลาเตอร์จ้องมองไปที่แววตาของอีกฝ่ายแล้วกล่าว “ผมมีหนึ่งคำถามเท่านั้น คุณพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของรีมันน์ได้ งั้นคุณพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้ไหม?”

“แน่นอน” ศาสตราจารย์อีนอชกล่าวโดยไม่ลังเลแล้วกล่าวเสริม “มันง่ายมาก”

ลาเตอร์กล่าว “โอเค ผมจะจัดการเรื่องวีซ่าและเที่ยวบินให้คุณ ผมจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ด้วย…”

“รอเดี๋ยว!” ศาสตราจารย์อีนอชกล่าวและหยุดลาเตอร์ “ฉันไม่เข้าใจ คุณจะทำอะไร?”

ลาเตอร์ “เราจะจัดให้คุณไปบรรยายที่พรินซ์ตัน เพื่อบรรยายข้อคาดการณ์ของรีมันน์ คุณจะใช้ฟังก์ชันหรืออะไรก็ได้เพื่อพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค”

แน่นอน ลาเตอร์จองห้องบรรยายหนึ่งไม่ได้ อย่างไรก็ตามเขาจองโรงเรียนพรินซ์ตันได้ ตราบใดที่มีเงิน เขาสามารถจองได้สองสามวัน อันที่จริงงานประชุมทางวิชาการมากมายก็ถูกจัดในโรงแรม

เมื่อลาเตอร์เอาความคิดไปเสนอให้เจ้านายชาวเกาหลีของเขา เจ้านายก็อนุมัติค่าใช้จ่ายอย่างรวดเร็ว

เรื่องเดียวที่ซุน เมียง มุนสนใจคือการโจมตีประเทศจีน

“เดี๋ยว ฉันไม่เข้าใจ คุณอยากให้ฉันไปบรรยายผลงานทางวิชาการที่พรินซ์ตัน?” ศาสตราจารย์อีนอชกล่าว แววตาเขาเปล่งประกายเจิดจรัส

การส่งวิทยานิพนธ์เป็นเรื่องหนึ่ง การบรรยายบนเวทีก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง พูดสั้นๆอีนอชยังไม่ได้เตรียมตัว

ลาเตอร์ยิ้มมุมปาก “ใช่”

ศาสตราจารย์อีนอชอยากปฏิเสธ แต่เขาพูดไม่ออก

คนๆนนี้เป็นปีศาจ…

เขาคิดอยู่พักใหญ่ เขาตระหนักว่าเขาไม่เสียอะไรเลย การสอนอยู่ที่ไนจีเรียไม่ใช่อาชีพที่มีศักยภาพ ดังนั้นเขาควรรับโอกาสนี้ไว้

อีนอชกระแอมแล้วกล่าว “ผมต้องการเวลาเตรียมตัว…”

ลาเตอร์ถาม “นานแค่ไหน?”

อีนอชกล่าว “สามเดือน”

“นานเกินไป” ลาเตอร์กล่าวและส่ายหน้า “เวลาไม่รอคุณ คุณกรอกรายละเอียดการบรรยายได้ภายหลัง ฟังนะ ผมไม่ได้ต้องการให้คุณพูดเกลี้ยกล่อมศาสตราจารย์ของพรินซ์ตัน ฉันแค่ต้องการให้คุณเกลี้ยกล่อมองค์กรคุ้มครองสิทธิชาวผิวดำและสปอนเซอร์ของพวกเขา”

“โอเค ฉันมีเวลาแค่ไหน?” อีนอชถามขณะเกาหัว “ฉันขอขอบเขตเวลาหน่อย”

ลาเตอร์กล่าว “มากสุดสามวัน”

อีนอชกล่าว “เป็นไปไม่ได้!”

อย่างน้อยเขาก็ต้องรอให้พวกนักศึกษาทำการบ้านก่อน

สามวันมันสั้นเกินไป

ลาเตอร์กล่าว “ผมจะให้คุณหมื่นเหรียญ”

อีนอชตกลงโดยไม่ลังเล “ดีล!”

……………………………………….