Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 262 เทพก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ ห้องปฏิบัติการวัสดุศาสตร์

ศาสตราจารย์มองกิ บาเวนดินั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน เขาดื่มกาแฟอย่างเอ้อระเหยขณะเบิดดูวิทยานิพนธ์ใหม่บน arXiv ไปด้วย

เขาเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญด้านนาโนเคมี

เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้ตีพิมพ์ผลงานวิจัยฟิล์มโซล่าเซลล์แบบบางควอนตัมดอต PBS ในวารสาร ACS-Nano สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจจากบริษัทต่างๆ ในซิลิคอนแวลลีย์อย่างกว้างขวาง

แม้ว่าเทคโนโลยีนี้จะอยู่อีกไกลกว่าจะนำมาใช้ได้ แต่มันก็มีศักยภาพที่ยอดเยี่ยม

ผู้คนจำนวนมากบอกว่า เขาอยู่ใกล้รางวัลโนเบล เมื่อเทคโนโลยีควอนตัมดอตถูกใช้ในเชิงพาณิชย์ รางวัลโนเบลจะตกเป็นของเขา

อย่างไรก็ตามมันอาจเป็นอีกสิบถึงยี่สิบปีต่อมา อุตสาหกรรมจะยอมรับเทคโนโลยีนี้อย่างช้าๆ พวกเขาจะเอาไปใช้กับหน้าจอแสดงผลก่อน จากนั้นมันก็จะเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าของอุตสาหกรรมสารกึ่งตัวนำ

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาอาจอยู่ไกลจากการนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ แต่เขาก็เป็นเจ้าของบริษัทสี่แห่งผ่านเทคโนโลยีดังกล่าวไปแล้ว ศาสตราจารย์ส่วนใหญ่กังวลเรื่องเงินทุนวิจัย แต่เขาเป็นซีอีโอไปเรียบร้อย

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ เขาก็ได้รับอีเมลจากเนเจอร์

“ลิเธียมเดนไดรต์?”

เมื่อศาสตราจารย์บาเวนดิเปิดอีเมล เขาก็เลิกคิ้วด้วยความสนใจ

เขาลูบคางและบอกกับผู้ช่วย “เลดีส เอาแซนวิสมาให้ฉันหน่อย”

“ค่ะศาสตราจารย์!”

สาวสวยชุดกาวน์ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับแซนด์วิชเบคอน

ศาสตราจารย์บาเวนดินั่งทานอาหารอยู่หน้าคอมขณะอ่านอีเมลไปด้วย

พูดตามตรง เขาไม่เชื่อว่ามีคนแก้ปัญหาลิเธียมเดนไดรต์ได้

แม้ว่าเขาจะไม่ได้วิจัยแบตเตอรี่ลิเธียม แต่คนในทีมวิจัยของเขาได้วิจัยเกี่ยวกับมัน ดังนั้นเขาจึงรู้มาบ้างเล็กน้อย

พลังงาน Oxis ของสหราชอาณาจักรและแบตเตอรี่ Sion ของอเมริกาคือแนวหน้าของการวิจัยแบตเตอรี่ และพวกเขายังไม่มีความคืบหน้าเป็นพิเศษเลย ซัมซุงมักจะสิทธิบัตรเสมอ แต่พวกเขาก็ไม่มีประกาศใหญ่ๆ

ความคืบหน้าเดียวก็คือตอนปีที่แล้ว ตอนที่ศาสตราจารย์ MIT ได้พบว่าการตรึงกำมะถันในวัสดุคาร์บอนแบบรูพรุนและรวมเข้ากับอิเล็กโทรไลต์พิเศษสามารถยับยั้งการเติบโตของลิเธียมเดนไดรต์ได้

อย่างไรก็ตามกลายเป็นว่ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิด ปัญหาลิเธียมเดนไดรท์ไม่ได้แก้ง่ายขนาดนั้น ไม่งั้น IBM คงไม่ลดเงินลงทุนในการวิจัยลิเธียมเดนไดรท์ของซูเปอร์คอมพิวเตอร์หรอก

ถ้าเป็นคนอื่นเขียนวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ ศาสตราจารย์บาเวนดิคงโยนมันทิ้งไปแล้ว ผู้เขียนน่าสนใจ แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีชื่อเสียงในสาขาวัสดุศาสตร์ แต่เขาก็เป็นศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ของพรินซ์ตัน

“ปรับปรุง’การระบายอากาศ’ของวัสดุอิเล็กโทรดขั้วลบผ่านฟิล์มวัสดุ PDMS และยับยั้งการเติบโตของลิเธียมเดนไดรท์…นี่ไม่ใช่แนวคิดเพ้อฝัน ประสิทธิภาพของกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอน SEM นั้นน่าแปลกใจ มันดูไม่ปลอมเลย…”

“วัสดุศาสตร์เชิงคำนวณทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ภาพของวัสดุอิเล็กโทรดขั้วลบของวงจรประจุและปลดปล่อยประจุแสดงให้เห็นว่าวัสดุอิเล็กโทรดขั้วลบที่อยู่ใต้ฟิล์ม PDMS ไม่ได้ก่อให้เกิดรูปแบบต้นไม้สีขาวแห่งความตาย แต่กลับกันมันสร้างชั้นมอสแบบรอยจีบชั้นต่อชั้น

จากนั้นมันก็มีขั้นตอนปลดปล่อยประจุ เนื่องจากพื้นผิวของวัสดุอิเล็กโทรดขั้วลบทั้งหมดเป็นชั้นรอยพับคล้ายมอสเป็นคลื่นๆ มันจึงไม่มีสิ่งที่เรียกว่าส่วนยอด และหลังจากปลดปล่อยประจุเสร็จ มันจึงไม่มีลิเธียมตายตกค้างบนอิเล็กโทรดมากนัก

ถ้าผลลัพธ์เหล่านี้ถูกต้อง งั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าผลลัพธ์นี้จะถือเป็นความก้าวหน้าอย่างแท้จริง

ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือรอยพบเหล่านี้จะส่งผลต่ออายุการใช้งานและประสิทธิภาพของแบตเตอรี่ อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับคอขวดลิเธียมเดนไดรต์ ข้อเสียนี้เล็กน้อยมาก

ศาสตราจารย์บาเวนดิใช้นิ้วเคาะโต๊ะและเริ่มคิด

วิทยานิพนธ์นี้เป็นวิทยานิพนธ์ที่ดี เขาหาข้อผิดพลาดในข้อมูลและรูปภาพไม่ได้เลย แต่ถึงกระนั้น สิ่งนี้ก็ก้าวหน้าเกินไป เช่นเดียวกับบรรณาธิการของเนเจอร์ เขาตัดสินใจไม่ได้

ศาสตราจารย์บาเวนดิคิดอยู่พักใหญ่ ทันใดนั้นเองจู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมา “เลดีส ฉันจะส่งรายงานการทดลองไปในอีเมลคุณ บอกให้ไอแซคทำตามรายงานนี้ อย่าลืมบอกเขาด้วยว่านี่เป็นการทดลองของสัปดาห์นี้”

“ค่ะ ศาสตราจารย์”

เรียบร้อย

ศาสตราจารย์บาเวนดิยิ้มมุมปาก

ไอแซคเป็นนักศึกษาปริญญาโทของเขาที่ทำวิจัยเทคโนโลยีแบตเตอรี่

การทดลองไม่ยาก ไอแซคใช้เวลาสามวันก็คงเสร็จแล้ว

แม้ว่าปกติแล้ว ผู้ตรวจสอบจะไม่รับผิดชอบในการทดลอง แต่บาเวนดิรู้สึกสนใจใคร่รู้

ไหนๆเขาก็มีอุปกรณ์อยู่แล้ว วัสดุก็ไม่ได้แพงอะไรมาก

ถ้าลู่โจวแก้ปัญหาลิเธียมเดนไดรต์ได้จริง งั้นบาเวนดิก็จะกลายเป็นพยานช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์

…

ขณะที่วิทยานิพนธ์เนเจอร์ของลู่โจวอยู่ในขั้นตอนพิชญพิจารณ์ ลู่โจวก็ไม่ได้อยู่ว่างเลย

เขาเรียกนักศึกษาปริญญาโททั้งสามมาที่ออฟฟิศและมอบรายชื่อหนังสือให้ทุกคน

รายชื่อหนังสือไม่ยาวนัก มีเพียงหกเล่มเท่านั้น

เขาบอกให้ทุกคนไปทำความเข้าใจกับเนื้อหาในหนังสือภายในหนึ่งเดือนครึ่ง

จากนั้นเขาก็จะทดสอบพวกเขาโดยใช้เนื้อหาในหนังสือทั้งหกเล่ม

สำหรับนักศึกษาที่พึ่งจบปริญญาตรีใหม่ นี่เป็นงานที่เป็นไปไม่ได้ เนื้อหามากมายที่สอนในระดับปริญญาตรี มันเป็นแค่ระดับเริ่มต้นเท่านั้น

และตอนนี้ลู่โจวอยากให้พวกเขาลงลึกเข้าไปอีก

พวกเขาต้องสละทั้งเลือดเนื้อและหยาดเหงื่อเพื่อเข้าร่วมโปรเจกต์ของลู่โจว

มันเป็นที่คาดการณ์ได้แล้วว่าฤดูร้อนของพวกเขาจะเต็มไปด้วยสาระมาก

ลู่โจวนั่งเขียนรายงานเปิดอยู่ในออฟฟิศ แต่แล้วจู่ๆเขาก็ได้รับสายที่โทรมาจากจีน

เสี่ยวถงวี๊ดว้ายผ่านทางโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น

“พี่! หนูทำได้!”

เมื่อลู่โจวได้ยินเสียงตื่นเต้นของเสี่ยวถง เขาก็ยิ้ม

“ขอแสดงความยินดีด้วย!”

เสี่ยวถงกล่าว “พี่ หนูขออะไรพี่อย่างหนึ่งได้ไหม?”

ลู่โจวกล่าวอย่างใจกว้าง “ว่ามาสิ น้องอยากได้ของขวัญอะไร? พี่จะส่งไปให้”

เสี่ยวถงส่ายหน้า “หนูไม่อยากได้ของขวัญ หนูอยากไปหาพี่ที่พรินซ์ตัน!”

ลู่โจวอึ้ง

“พรินซ์ตันไม่มีอะไรหรอก”

ในใจของลู่โจว นอกจากทะเลสาบคาเนกิ พรินซ์ตันไม่น่ามีที่เที่ยวแล้ว

บรรยากาศทางวิชาการก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะรู้สึกได้

เสี่ยวถงกล่าว “หนูเบื่อที่บ้านแล้ว หนูอยากไปเที่ยว”

ลู่โจวครุ่นคิด มันก็มีเหตุผล

มันน่าเสียดายเวลาแย่ถ้าน้องสาวเขาปิดเทอมอยู่แต่บ้าน ออกมานอกบ้านก็ดีเหมือนกัน

ลู่โจวกล่าว “งั้น…น้องรู้วิธีขอวีซ่าไหม?”

เสี่ยวถงตอบทันที “รู้สิ หนูทำพาสปอร์ตแล้ว! หนูจะไปขอวีซ่าที่เซี่ยงไฮ้พรุ่งนี้!”

เดาได้เลยว่าสาวน้อยคนนี้คงวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว

ลู่โจวส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

“เอาล่ะ พี่จะซื้อตั๋วเครื่องให้ ขึ้นเครื่องมาแล้วพี่จะไปรับ”

เสี่ยวถงดีอกดีใจ

“เย้! พี่ชายดีที่สุด!”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร”

ลู่โจววางสายอย่างอารมณ์ดี

ทันใดนั้นเขาก็นึกเรื่องบางอย่างได้

จะว่าไป เขาไม่รู้เลยว่าหานเมิ่งฉีทำอะไรอยู่

เขาไม่ได้สอนเธอมานานแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นศิษย์ของเขา ลู่โจวช่วยสอนหนังสือเธอไปมาก เขาเลยเป็นห่วงเธอ

หลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย เขาก็ไม่เคยถามผลลัพธ์เลย ตอนนี้จดหมายตอบรับของมหาวิทยาลัยถูกปล่อยมาแล้ว เขาอยากรู้ว่าเธอจะได้เข้าคณะที่เธอชอบไหม

ลู่โจวเปิดวีแชทแล้วส่งข้อความ

[เธอได้จดหมายตอบรับแล้วหรือยัง?]

เขารออยู่พักใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้คำตอบ

ลู่โจวเดาว่าเธอคงไม่เห็นข้อความ เขาเลยวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ

ฉันหวังว่าเธอจะเข้าคณะที่ชอบได้นะ

ลู่โจวทิ้งเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วทำงานของตัวเองต่อ

…………………………………….