Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 287 ไม่ใช่นักศึกษาทุกคนจะโชคดีแบบนี้

“…อ่า ฉันรู้สึกเหมือนพลาดโอกาสกับทั้งโลก”

ณ ออฟฟิศในโรงเรียนธุรกิจวอร์ตันของมหาลัยเพนซิลเวเนีย เฉินยู่ซานหัวฟุบโต๊ะ

มันผ่านวันปีใหม่มาสองอาทิตย์แล้ว และปีใหม่จีนก็ในอีกสองอาทิตย์ อย่างไรก็ตามเธอยังขุ่นเคืองที่พลาดโอกาสไปงานปาร์ตี้คริสต์มาส

เมื่อเทียบกับอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอที่มหาวิทยาลัยเยี่ยน อาจารย์ที่ปรึกษาที่มหาลัยเพนซิลเวเนียย่อมเป็นเหมือนซาตานกลับชาติมาเกิด นับตั้งแต่เธอมาถึง เธอก็มีงานโปรเจกต์นับไม่ถ้วนรออยู่ เธอไม่เคยได้พักเลย

ตอนแรกเธอค่อนข้างชอบไลฟ์สไตล์แบบนี้ เพราะอย่างไรเสียเธอก็ได้เรียนรู้อะไรมากมาย

อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไป แม้ว่าเธอจะหลงใหลกับการเรียนบริหาร แต่มันก็รู้สึกเบื่อขึ้นเรื่อยๆ

เฉินยู่ซานเชื่อว่าสถานการณ์ของเธอไม่ปกติ เพราะนักศึกษาต่างชาติส่วนใหญ่ในวอร์ตันต่างก็เห็นใจเธอ

แม้ว่าทุกคนจะเคยถูกอาจารย์ที่ปรึกษาใช้เป็นแรงงานฟรี แต่ก็มีไม่กี่คนที่ถูกเอาเปรียบเท่าเธอโดน

ทันใดนั้นประตูออฟฟิศก็ถูกเปิดออก มิเชลล์ พาร์ซิส ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อคลุมขนสัตว์

เธอเป็นผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จที่แต่งกายอย่างประณีต ฝีมือการแต่งหน้าอย่างมืออาชีพได้ปกปิดริ้วรอยรอบดวงตาเธอเอาไว้

เธอมองลูกศิษย์ของเธอที่เอาหัวฟุบโต๊ะแล้วกล่าว “ฉันจะไปหาลูกค้า คุณเตรียมกราฟของตลาดวัสดุแอโนดแบตเตอรี่ลิเธียมในจีนรึยัง?”

เฉินยู่ซานที่ยังคงฟุบอยู่บนโต๊ะเปิดลิ้นชักอย่างเหนื่อยล้าแล้วหยิบเอาสายเชื่อมต่อออกมา “มันเสร็จแล้ว”

การบริหารเป็นวิชาที่กว้างขวางมาก และมันก็หมายความว่าขอบเขตการศึกษาจะกว้างมากหรือแคบมากก็ได้

วันหนึ่ง เราอาจวางแผนโครงสร้างองค์กรของบริษัท ในขณะที่วันถัดมาเราอาจวิจัยตลาดวัสดุแอโนดแบตเตอรี่ลิเธียมของจีน ประเภทของงานใรการบริหารจะขึ้นอยู่กับคำขอของลูกค้า

แม้ว่า AM จะเสนอแค่แผนโครงสร้างของบริษัท แต่พาร์ซิสก็ได้กลิ่นว่าสัญญาระหว่างบริษัทสตาร์สกายเทคโนโลยีของเกาะเคย์แมนและบริษัทยูมิคอร์ของเบลเยี่ยมนั้นไม่ได้รวมตลาดในประเทศจีนด้วย

การค้นพบนี้สร้างความประหลาดใจครั้งใหญ่ให้เธอ การวิจัยตลาดและกำหนดกลยุทธ์การอนุญาตใช้ทรัพย์สินทางปัญญาเพื่อให้ได้ผลกำไรมากที่สุดเป็นงานของเธอ

‘บริการเสริม’ประเภทนี้เป็นวิธีขยายฐานลูกค้าของเธอ

ท้ายที่สุดแล้วลูกค้าก็ไม่ได้มาฟรี ชนชั้นนำวอลสตรีตจะไม่ใช่แค่ตอบสนองความต้องการของลูกค้าเท่านั้น พวกเขาต้องช่วยลูกค้าหาสิ่งที่ลูกค้าต้องการอีกด้วย

พาร์ซิสรับสายเชื่อมต่อจากเฉินยู่ซานแล้วยัดใส่กระเป๋า จากนั้นเธอก็กล่าวอย่างเฉยเมย

“ฉันจะตรวจการบ้านของคุณพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้คุณไปพักผ่อนก่อน ไปบอกลอสด้วยว่าให้ส่งรายงานพรุ่งนี้”

เฉินยู่ซานย่อมไม่คิดว่านี่เป็นคำพูดแสดงความเห็นใจ พาร์ซิสแค่อยากให้เธอไปพักผ่อนเพื่อให้เธอจะได้ทำงานได้ดีขึ้น

“ค่ะศาสตราจารย์ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เฉินยู่ซานลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินโซซัดโซเซออกนอกประตูไป

…

ในขณะเดียวกัน ศาสตราจารย์ซารอทกำลังพบกับช่วงเวลาที่ยากลำบากของชีวิตที่สถาบันวิจัยเล็กๆในซิลิคอนแวลลีย์

เมื่้อเผชิญหน้ากับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ซารอทวัยห้าสิบกว่าก็โต้เถียงด้วยน้ำเสียงดุร้าย

“…ทีมของเราเป็นทีมเคมีอินทรีย์สังเคราะห์ระดับโลก! มหาวิทยาลัยคอร์เนลได้ให้การสนับสนุนทางเทคนิคแก่เรา คุณรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร? มาซื้อทีมฉันด้วยเงินสิบล้าน ทำไมคุณไม่ปล้นธนาคารเลยล่ะ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับศาสตราจารย์ที่กำลังโกรธเกรี้ยวท่านนี้ วูล์ฟก็แค่ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น “แน่นอนผมรู้ว่ามหาลัยคอร์เนลเป็นหนึ่งในมหาลัยระดับไอวี่ลีค และได้กำเนิดผู้ชนะรางวัลโนเบลถึงห้าสิบสี่ท่าน แถมยังมีศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงมากมาย…แต่นั่นเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?”

ศาสตราจารย์ซารอทแข็งค้าง ดังนั้นวูล์ฟจึงพูดต่ออย่างช้าๆ “จากที่ผมทราบ ศาสตราจารย์ที่มหาลัยคอร์เนลปกติจะต้องเป็นห่วงเรื่องเงินทุน และจะไม่ตั้งบริษัทที่ซิลิคอนแวลลีย์ สรุปผมขอถามหน่อย ศาสตราจารย์ซารอท คุณต้องจ่ายเงินเดือนเดือนนี้ใช่ไหม?”

ราคาที่ลู่โจวกำหนดคือยี่สิบล้านเหรียญสหรัฐ แต่ยิ่งวูล์ฟเจรจาได้ถูกเท่าไหร่ เขาก็จะได้ค่าคอมมิชชั่นมากเท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะอุปกรณ์ที่มีค่าไม่กี่ชิ้น วูล์ฟก็ไม่อยากจ่ายสักเพนนีเดียว

AM ให้บริการชุมชนวิทยาศาสตร์งั้นเหรอ?

ไม่ใช่ นั่นเป็นแค่โฆษณา

AM ให้บริการคนรวยเท่านั้น

ซารอทหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสดใส เขาไม่ได้พูดอะไร

เหตุผลที่ทำไมซารอทถึงก่อตั้งบริษัทในซิลิคอนแวลลีย์แทนที่จะเป็นนิวยอร์กก็เพราะ ที่นี่มันหาเงินทุนได้ง่าย

ศาสตราจารย์วัสดุศาสตร์ที่มีชื่อเสียงทุกคนย่อมไม่ทำแบบนี้ เพราะเงินทุนไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับพวกเขา บริษัทมากมายยินดีให้ความร่วมมือกับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการอัจฉริยะมากกว่าเงิน

วัสดุศาสตร์แตกต่างจากวิทยาการคอมพิวเตอร์ จำนวนของอัจฉริยะวัสดุศาสตร์ในซิลิคอนแวลลีย์ย่อมเทียบไม่ได้กับมหาลัยทางชายฝั่งตะวันออก

ส่วนซารอทนั้น…

ไม่กี่ปีก่อน เขายังหาเงินทุนได้ เพราะยังไงเสียตอนนั้นก็เป็นยุคทองของแบตเตอรี่ลิเธียม

ไมโครซอฟต์ไอบีเอ็มเทสล่า และแม้แต่กระทรวงพลังงานของสหรัฐอเมริกาก็ทำตามกระแสแบตเตอรี่ลิเธียม มันดูเหมือนจะไม่มีการขาดแคลนเงินทุนในอุตสาหกรรมนี้เลย แถมมหาเศรษฐีพันล้านก็ถูกสร้างขึ้นมาทั้งซ้ายและขวา

อย่างไรก็ตามปีที่ผ่านมาสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอย่างพลิกผัน

ปีเตอร์ บรูซ ผู้ยิ่งใหญ่สาขาแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ ถูกวิพากษ์วิจารณ์เพราะวิทยานิพนธ์เนเจอร์เคมิสทรีของตนเอง ไม่มีใครสร้างผลการวิจัยของเขาซ้ำได้ ศาสตราจารย์บรูซใกล้ประสบความสำเร็จแล้ว แต่ก็ล้มเหลวในตอนจบ

แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะเชื่อว่าบรูซ’ทำผิดแบบใสซื่อบริสุทธิ์’ แต่บางคนก็ระบุว่าบรูซเป็นคน’โกหก’ ด้วยเหตุนี้ ทั้งอุตสาหกรรมลิเธียมแอร์จึงได้รับผลกระทบอย่างหนักหน่วง

ซารอทเป็นแค่บุคคลตัวเล็กๆ ในสาขาแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ เขาอยากเก็บซากของเหลือจากผู้ยิ่งใหญ่ แต่ตอนนี้เขาถูกทิ้งให้เลี้ยงตัวเอง

พูดตามตรง ด้วยสถานการณ์การเงินของทีมวิจัยปัจจุบัน เขาไม่สามารถจ่ายเงินเดือนให้นักวิจัยด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการทดลองเลย

“ผมเดาว่าคุณคงต้องการเวลาพิจารณา…” วูล์ฟกล่าว เมื่อเขาเห็นว่าศาสตราจารย์ซารอทยังคงนิ่งอึ้ง เขาก็ยักไหล่และลุกจากโซฟา “ผมจะไปเดินเล่นใกล้ๆสักหน่อย”

เมื่อซารอทเห็นว่าโอกาสจะหลุดมือไปแล้ว เขาก็เปลี่ยนใจทันที

สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว

“รอเดี๋ยว”

วูล์ฟหยุดเดินแล้วหันกลับมาก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ “คุณเปลี่ยนใจแล้วหรือ?”

ซารอทกล่าวเสียงแผ่ว “คุณมันปีศาจ”

วูล์ฟยิ้ม “เช่นกันๆ”

………………………………….