Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 315 การบรรยายครั้งแรกหลังเป็นศาสตราจารย์

ลู่โจวใช้เวลาอ่านข้อมูลจากซารอทนานมาก แต่เขาก็ไม่พบอะไรที่มีค่าเลย เขาตัดสินใจจัดการปัญหานี้อีกครั้งหลังตัวอย่างมาถึง

ส่วนตอนนี้ เขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ

และนั่นก็คือการเตรียมตัวไปสอน

เพราะยังไงเสีย เขาก็เป็นศาสตราจารย์…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ณ วันพุธ ในที่สุดลู่โจวก็เริ่มบรรยายคลาสทฤษฎีจำนวนครั้งแรกที่พรินซ์ตัน

มีคนเต็มห้องตั้งแต่ห้านาทีก่อนคลาสเริ่ม

ไม่ใช่ว่าทุกคนลงทะเบียนเรียนคลาสทฤษฎีจำนวน อันที่จริงมีหลายคนที่ไม่ได้ลงทะเบียนคลาสนี้มาเข้าร่วมด้วย

มันหยั่งกับว่านี่เป็นเวทีที่สร้างมาให้ลู่โจว นับตั้งแต่เขาบรรยายที่พรินซ์ตันครั้งแรก เขาก็กลายเป็นตำนานในวิทยาเขตพรินซ์ตัน

แม้แต่ตอนนี้ นักศึกษาปริญญาตรีก็ยังพูดถึงการบรรยายตำนานครั้งนั้น

คลาสเรียนที่สอนโดยศาสตราจารย์ที่แก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคและข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝด? ทุกคนย่อมสนใจอยู่แล้วว่าคลาสนี้จะเป็นอย่างไร

เพื่อให้เป็นไปตามคาดหวัง ลู่โจวจึงเตรียมพร้อมมาอย่างหนัก

เพื่อให้ดูเหมือนศาสตราจารย์ยิ่งขึ้น เขาถึงกับสวมสูทผูกเนคไทมาบรรยาย

เนื่องจากลู่โจวเป็นคนดูดี หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย เขาก็ค่อนข้างหล่อเหลาเลยทีเดียว

ขณะที่เขาเดินไปห้องเรียน นักศึกษาสาวหลายคนก็มองเขาด้วยความสนใจ

เช่นเดียวกับอาจารย์สาวจะดึงดูดความสนใจของผู้ชาย อาจารย์หนุ่มหล่อก็ดึงดูดความสนใจของสาวๆ เช่นกัน

เวร่านั่งอยู่หลังห้อง เธอเอาหนังสือเรียนปิดใบหน้าที่แดงระเรื่อเอาไว้

อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่ไม่ได้สังเกตเห็นเวร่าเลย พวกเขาไม่ได้เชื่อมโยงสาวน้อยน่ารักคนนี้กับลู่โจวเลย กลับกันพวกเขาคิดว่าเธอเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง และไม่ได้ตระหนักเลยว่าเธอเป็นผู้ช่วยบรรยาย

ลู่โจวยืนอยู่บนโพเดียมและมองดูเหล่านักศึกษา จากนั้นเขาก็ยิ้ม “ฉันขอแนะนำตัวก่อนนะทุกคน ฉันลู่โจวมาจากเจียงหลิงประเทศจีน”

ลู่โจวเขียนแนะนำตัวบนกระดานดำก่อนจะหันกลับมามองเหล่านักศึกษา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ “นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน เพื่อให้เข้าใจกันและกันให้ลึกซึ้งขึ้น พวกคุณถามฉันได้สามข้อก่อนจะเริ่มบรรยาย”

เหล่านักศึกษาไม่คิดเลยว่าเทพลู่ในตำนานเข้าถึงง่ายขนาดนี้ พวกเขาต่างก็ประหลาดใจ

ชายผิวดำสวมแว่นยกมือขึ้น

“ศาสตราจารย์ พวกเราถามอะไรก็ได้เหรอครับ?”

ลู่โจวยิ้ม “แน่นอน”

นักศึกษาสวมแว่นถาม “อาจารย์ลู่โจวครับ ผู้ที่ตีพิมพ์วิทยานิพนธ์เคมีในวารสารเนเจอร์คือศาสตราจารย์ใช่ไหมครับ?”

ลู่โจวยิ้ม “ถ้าคุณพูดถึงวิทยานิพนธ์ฟิล์มพีดีเอ็มเอสดัดแปลง ใช่… ฉันเป็นคนเขียนเอง”

นักศึกษาในห้องเรียนอ้าปากค้าง

แม้ว่าจะเคยมีข่าวลือเรื่องนี้มาก่อน แต่คนส่วนใหญ่ไม่เชื่อนัก

ในประเทศแถบตะวันตก การมีชื่อซ้ำกับคนอื่นเป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไป อันที่จริงชาวตะวันตกหลายคนมักจะตั้งชื่อลูกด้วยชื่อพ่อ

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักวิชาการจะมีความเชี่ยวชาญทั้งคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ แต่มันหาได้ยากที่นักวิชาการจะเชี่ยวชาญทั้งคณิตศาสตร์และเคมี

ในที่สุดข่าวลือนี้ก็ได้รับการยืนยัน

ไม่เพียงแค่นั้น มันยังได้รับการยืนยันจากเทพลู่ในตำนานเองอีกด้วย

สาวผิวขาวผมยาวที่นั่งอยู่ข้างชายสวมแว่นพูดด้วยความประหลาดใจ “คุณกำลังบอกว่า ค่าสิทธิบัตรนั้น…”

ลู่โจวกระแอม “ฉันจะไม่ตอบคำถามส่วนตัวที่เกี่ยวกับสิทธิบัตร”

นักศึกษาชาวเอเชียเปลี่ยนคำที่ใช้อย่างชาญฉลาด “งั้น ผมขอถามได้ไหมว่าสิ่งแรกที่ศาสตราจารย์ซื้อหลังได้เงินค่าสิทธิบัตรคืออะไร?”

ทุกคนรอให้ลู่โจวตอบคำถาม

อย่างไรก็ตาม คำตอบของลู่โจวเหนือความคาดหมายของทุกคนอย่างเห็นได้ชัด

ลู่โจวคิดชั่วครู่ก่อนจะตอบ “พูดตรงๆ เลยนะ มันเป็นสถาบันวิจัย ฉันต้องการข้อมูลการทดลองเพื่อให้ทฤษฎีวัสดุศาสตร์เชิงคำนวณของฉันสมบูรณ์”

ทุกคนไม่อยากจะเชื่อ

ชายอ้วนข้างหน้าต่างกล่าว “ห้องแล็บ? ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะซื้อปอร์เช่สักคัน”

อีกคนกล่าว “ฉันว่าศาสตราจารย์กำลังโกหก ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเช่าคฤหาสน์ จ้างสาวๆ สักสิบคน…”

“เฮ้ มอนโร ความคิดคุณน่ารังเกียจเกินไป! บางทีอาจเป็นเพราะนายไม่มีแฟนก็ได้มั้ง “

“…”

ลู่โจวมองดูห้องเรียนที่เสียงดังจอแจ เขาตบมือขัดจังหวะทุกคน “เอาล่ะ นอกเรื่องมาพอแล้ว มาเริ่มกันเถอะ เปิดหนังสือหน้าคำนำ แม้ฉันจะรู้ว่าหลายคนคงอ่านส่วนนี้ไปแล้ว แต่เราจะเริ่มจากตรงนี้”

นักศึกษายกมือขึ้นถาม “ศาสตราจารย์ ยังเหลือคำถามอีกข้อ”

ลู่โจวตอบอย่างไม่เกรงใจ “รอหลังเลิกเรียน ฉันผิดหวังกับคำถามสองข้อที่พวกคุณถาม”

แน่นอน ลู่โจวแค่ผิดหวังเพราะคำถามมันไร้แก่นสาร

เพราะหลังจากเริ่มสอน ลู่โจวก็ค่อนข้างประหลาดใจกับประสิทธิภาพการเรียนของนักศึกษาเหล่านี้

ไม่แปลกใจเลยว่าที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ฉลาดที่สุดในโลก นักศึกษาพรินซ์ตันทำให้ลู่โจวประทับใจอย่างล้ำลึก ลู่โจวไม่ได้ประทับใจในพรสวรรค์ แต่เขาประทับใจความสามารถในการเข้าสมาธิรวมถึงการเตรียมตัวก่อนเข้าเรียน

พวกเขาสามารถซึมซับทุกหัวข้อที่ลู่โจวสอนได้อย่างรวดเร็ว

แม้ลู่โจวจะไม่เร่งความเร็วการบรรยาย แต่เขาก็สอนไปสามสิบหน้าแล้วหลังผ่านมาเพียงครึ่งชั่วโมง และไม่มีใครตามไม่ทันสักคน

อย่างน้อยที่สุด เขาก็รู้สึกว่าไม่มีใครไม่เข้าใจ

ลู่โจวได้ประสบการณ์จากการสอบนักศึกษาเหล่านี้

แม้ว่าประสบการณ์นี้อาจไม่เป็นประโยชน์ในตอนนี้ แต่มันอาจมีประโยชน์เข้าสักวัน

สุดท้ายการบรรยายก็จบลง

ลู่โจวปิดหนังสือเรียนแล้วสั่งการบ้าน

นักศึกษาเริ่มปรบมือ

ลู่โจวยิ้มและพยักหน้าให้เหล่านักศึกษา จากนั้นเขาก็เดินออกห้องไป

เขาเดินอยู่ที่โถงทางเดินกำลังลงชั้นล่าง ทันใดนั้นศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนก็มาจากไหนไม่รู้และทักทาย “ดูเหมือนคุณจะเป็นที่นิยมกับพวกนักศึกษานะ รู้สึกยังไงบ้าง?”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนเป็นหัวหน้าสาขาคณิตศาสตร์ของมหาลัยพรินซ์ตัน แม้ว่าเขาจะชนะเหรียญฟิลด์สแต่เขาก็ยังเป็นคนถ่อมตน ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความสัมพันธ์อันดีกับหลายคน และก็รวมถึงลู่โจวด้วย

ลู่โจวยิ้ม “ผมรู้สึกไม่เลวเลย นักศึกษาที่นี่ต่างมีพรสวรรค์ ผมรู้สึกเหมือนประสบความสำเร็จเมื่อได้สอนพวกเขา นอกจากนี้มันยังมีประโยชน์มากที่ได้คิดถึงปัญหาพื้นฐานง่ายๆ เป็นครั้งคราว”

เฟฟเฟอร์แมนประหลาดใจกับคำพูดของลู่โจว เขากล่าว “ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ฉันหวังว่างานนี้จะทำให้คุณเกิดแรงบันดาลใจให้งานวิจัยของคุณ”

ลู่โจวยิ้ม “แน่นอนครับ”

…

เวร่านั่งอยู่ในออฟฟิศลู่โจว เธอแยกแยะเนื้อหาบรรยายอยู่เงียบๆ

เมื่อลู่โจวเดินเข้ามา เธอก็วางปากกาลง เธอหยิบสมุดขึ้นมาแล้วเดินไปหาลู่โจว

ลู่โจวยิ้ม “คุณรู้สึกยังไง?”

เวร่างุนงงเล็กน้อย เธอกล่าว “ฉันรู้สึกว่ามันยากมาก…การสอนและการวิจัยเป็นสองสิ่งที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง”

“คุณพูดถูก แต่สองสิ่งนี้รวมกันได้” ลู่โจวรับสมุดของเธอแล้วพลิกอ่านดู จากนั้นเขาก็พยักหน้า “ดูเหมือนความเข้าใจของคุณจะไม่เลวเลย คุณสอนคลาสหน้าไหม?”

“คลาสหน้า?” เวร่าตกใจ เธอพูดเสียงแผ่วเบา “แต่…ฉันยังเตรียมตัวไม่เสร็จเลย”

“คุณมีเวลาเตรียมตัวอีกหนึ่งอาทิตย์ มันก็ไม่ยากเท่าไหร่นะ” ลู่โจวเอาสมุดคืนให้เวร่า “คุณทำได้”

เวร่าสูดหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันทำได้!”

“ใช่ สู้ๆ”

ลู่โจวกลับไปที่โต๊ะทำงานและเปิดเมลดู

มีเมลที่ไม่ได้อ่านฉบับหนึ่งรออยู่ในกล่องจดหมาย

มันมาจากแล็บเคมีฟลิก

พัสดุที่ซารอทส่งไปถึงที่หมายแล้ว…

………………………………….