Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 317 เร็วเข้า!

ห้องแล็บเคมีฟลิกมีฮาร์ดแวร์ระดับสูงสุดของอเมริกา พรินซ์ตันไม่เพียงแต่จะยินดีจ่ายเงินให้กับศาสตราจารย์เท่านั้น แต่พวกเขายังยินดีใช้เงินไปกับอุปกรณ์เช่นกัน

คอนนี่นำระบบทดสอบแบตเตอรี่ความแม่นยำสูงรุ่นล่าสุดมาให้ลู่โจวด้วยรอยยิ้ม

“นี่เป็นระบบทดสอบแบตเตอรี่ที่ดีที่สุดในแล็บเคมีฟลิก ผมยืมมาให้แล้ว!”

ลู่โจว “อันที่จริงฉันไม่ได้ต้องการระบบทดสอบแบตเตอรี่ที่ดีขนาดนี้…”

คอนนี่กล่าว “แต่ศาสตราจารย์บอกว่าการลงทุนอุปกรณ์นั้นดีกว่าการเสียเงินผลิตตัวอย่างเพิ่ม”

ลู่โจวจ้องคอนนี่และพลันตระหนักว่าอีกฝ่ายไม่ได้โง่อย่างที่คิด

เงินค่าอุปกรณ์นี้มาจากบัญชีลู่โจว

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ลู่โจวคงรู้สึกไม่สบายใจกับการเสียเงินก้อนนี้แน่

แต่ตอนนี้…

ก็ได้…อันที่จริงเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายอยู่นิดหน่อย

แต่ก็ไม่ได้ไม่สบายใจเท่าเมื่อก่อน

ลู่โจวถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อุปกรณ์ทำตัวอย่างแบตเตอรี่ได้ไหม?”

คอนนี่กล่าวทันที “ไม่มีปัญหา มันง่ายมากครับ!”

ลู่โจวคิดเล็กน้อย “คุณรับผิดชอบหมายเลขสิบเอ็ดกับสิบสี่ฉันจะรับผิดชอบตัวอย่างหมายเลขสิบห้ากับยี่สิบสามผสมคาร์บอนทรงกลมแบบกลวงกับซัลเฟอร์ ใช้อัตราส่วนสามสิบเปอร์เซ็นต์ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และสิบเปอร์เซ็นต์จากนั้นก็ทำวัสดุอิเล็กโทรดขั้วบวก และประกอบแบตเตอรี่ลิเธียม คุณเข้าใจไหม?”

คอนนี่กล่าว “ครับ!”

กระบวนการสังเคราะห์วัสดุอิเล็กโทรดขั้วลบเป็นเรื่องง่ายๆ ฟิล์มพีดีเอ็มเอสดัดแปลงกับแผ่นลิเธียมแกนทองแดงเป็นมาตรฐานของสถาบันวิจัยวัสดุใหญ่ๆทุกแห่ง

อย่างไรก็ตามวัสดุอิเล็กโทรดขั้วบวกยากกว่านั้นเล็กน้อย

มันไม่ใช่แค่คาร์บอนทรงกลมแบบกลวง วัสดุนาโนคาร์บอนทุกอย่างก็มีปัญหาคล้ายกัน

การกวนและการบดด้วยแรงทางกลทำได้ง่ายโดยการผสมคาร์บอนทรงกลมแบบกลวงเข้ากับผงเมทริกซ์ระดับมาโคร มันไม่สามารถแยกคาร์บอนทรงกลมแบบกลวงในระดับกล้องจุลทรรศน์ได้

ก่อนที่คาร์บอนทรงกลมแบบกลวงผสมเข้ากับซัลเฟอร์ มันจะแพร่กระจายในเอทานอลด้วยการเติมสารลดแรงตึงผิวอย่างโพลียูรีเทน[1]

ขั้นตอนที่เหลือคล้ายกับการทดลองแบตเตอรี่ลิเธียมครั้งแรกของลู่โจว

แบตเตอรี่ถูกประกอบในกล่องถุงมือ จากนั้นก็เชื่อมต่อกับระบบทดสอบแบตเตอรี่ ระบบทดสอบสามารถคำนวณประสิทธิภาพของวัสดุได้โดยการทดสอบประจุและคายประจุจำนวนมาก

ขั้นตอนนี้ไม่ต้องใช้ฝีมืออะไรเลย

อันที่จริงการวิจัยวัสดุศาสตร์ไม่ได้ยากอะไรมากนัก

การวิจัยและพัฒนาวัสดุใหม่ในปัจจุบันขึ้นอยู่กับ ‘การหยั่งรู้ทางวิทยาศาสตร์’ ของนักวิจัยและ ‘ทดลอง’ ซ้ำไปซ้ำมาจำนวนมาก พวกเขาพยายามหาวัสดุที่เป็นไปได้ภายใต้เงื่อนไขที่กำหนดไว้ ถ้าลู่โจวสามารถสร้างทฤษฎีวัสดุศาสตร์ชุดหนึ่ง ถ้าเช่นนั้นมันจะเป็นการเปลี่ยนอนาคตเลยทีเดียว

แม้ว่าวิธีทางคณิตศาสตร์จะสามารถลดจำนวนที่ต้องทดลองลงอย่างมาก แต่ลู่โจวก็ยังต้องทำการทดลองอยู่ดี

…..

ลู่โจวจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาทำงานหนักขนาดนี้คือประมาณหนึ่งปีก่อน

เพื่อให้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคสมบูรณ์ ลู่โจวขังตัวเองอยู่ในอะพาร์ตเมนต์ขนาดยี่สิบตารางเมตร เขาดำดิ่งอยู่กับเขาวงกตแห่งตัวเลขและพบทางออกในที่สุด

ความตื่นเต้นของลู่โจวในตอนนี้เทียบได้กับเวลานั้นเลย

ความรู้สึกแบบนี้มันน่าคิดถึงเสียจริง

นับตั้งแต่เริ่มการทดลอง มันก็ผ่านมาสัปดาห์หนึ่งแล้ว

นอกจากนอนหลับ ลู่โจวใช้เวลาในห้องแล็บทั้งวัน

สองวันก่อน หยางสวี่ ที่ทำการทดลองอยู่ที่สถาบันวัสดุเชิงคำนวณจินหลิง ได้ทำสเปรตชีตผลของเขตพื้นผิว ขนาดรูพรุน และอัตราส่วนของพอลิซัลไฟต์ในอิเล็กโทรไลต์บนซัลเฟอร์โหลด ข้อมูลนี้เข้ามาในกล่องจดหมายของลู่โจวแล้ว

เพื่อไม่ให้ความคืบหน้าการทดลองของสถาบันวิจัยที่จินหลิงล่าช้าไปกว่านี้ ลู่โจวจำเป็นต้องสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ให้เร็วที่สุดและพัฒนาแผนการทดลองครั้งต่อไป

งานของเขาเหมือนจะซ้อนกันกองเท่าภูเขา

ลู่โจวโยนปากกาไว้ด้านข้างแล้วหันไปมองคอนนี่ที่กำลังดูตัวอย่างอยู่

“หมายเลขสิบห้าเป็นไงบ้าง?”

คอนนี่ขอบตาดำคล้ำ เขาดูกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนชนิดส่องกราดแล้วส่ายหน้า “กลุ่มสุดท้ายถูกตัดทิ้งทั้งหมด ซัลเฟอร์เกือบทั้งหมดถูกสะสมอยู่บนพื้นผิวบนวัสดุคาร์บอน คุณดูสิ มันสวยมากเลย…”

ลู่โจวถอนหายใจ “ถ่ายภาพสแกนของตัวอย่างแล้วทำลายมันเลย…ฉันเห็นพอแล้ว”

ย่ำแย่มาก

ดูเหมือนตัวอย่างที่สิบเอ็ด สิบสี่ กับสิบห้าจะถูกตัดทิ้งทั้งหมด

เมื่อเผชิญกับผลลัพธ์ที่น่าเศร้า ลู่โจวก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทฤษฎีของเขาผิดรึเปล่า?

เขตพื้นผิวของ [2326m2g-1, 3762m2g-1] และคาร์บอนทรงกลมแบบกลวงในช่วง [60nm-70nm] สามารถยับยั้งการแพร่กระจายของสารประกอบพอลิซัลไฟต์ไหม?

เขาไม่อยากสงสัยทฤษฎีและข้อสันนิษฐานของตนเอง

เพราะเขาคำนวณสันนิษฐานนี้หลายครั้งและได้ผลลัพธ์เดียวกัน

ถ้าทฤษฎีของเขาผิด งั้นเขาก็ต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบาก

เขาทำได้ทั้งแสร้งทำเป็นไม่รู้หรือเป็นนักวิชาการที่มีจรรยาบรรณ เมื่อเขาพบข้อผิดพลาด เขาสามารถขอให้มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ถอนวิทยานิพนธ์อย่างจริงจัง…

ทางเลือกแรกเป็นไปได้ ต่อให้อนาคตมีคนพิสูจน์ว่าลู่โจวผิด เขาก็อ้างได้ว่ามันเป็น ‘การกระทำผิดแบบใสบริสุทธิ์’ ไม่มีใครตำหนิเขาได้…

เดี๋ยวนะ…

ลู่โจวพลันตระหนักถึงอะไรบางอย่าง

การทดลองของฉันยังไม่จบ ทำไมฉันถึงคิดผลที่ตามมาแล้วล่ะ

ฉันฟุ้งซ่านไปถึงไหนเนี่ย?

ลู่โจวกำหมัดแน่นสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเขาก็สงบใจตนเองแล้วหันไปมองคอนนี่

“ตัวอย่างหมายเลขยี่สิบสามเป็นยังไง?”

“ผมขอดูก่อน…สิบเปอร์เซ็นต์ กับสามสิบเปอร์เซ็นต์ถูกทำลายในการโคจรสองร้อยรอบ และยี่สิบเปอร์เซ็นต์คือ…ไม่น่าเชื่อ มันโคจรได้ห้าร้อยครั้ง แต่มันยังดิ้นรนอยู่”

คำว่าดิ้นรนถูกใช้อย่างน่าสนใจ

ดูเหมือนว่าผู้ช่วยของลู่โจวจะหมดหวังกับการทดลองนี้แล้ว

อย่างไรก็ตามลู่โจวยังมีหวังอยู่

เขาข่มกลั้นความตื่นเต้นและเอ่ยถาม “ปริมาณของวัสดุแอโนดเปลี่ยนแปลงไหม?”

คอนนี่ดูแบตเตอรี่ผ่านกระจกใส เขาหรี่ตามองแล้วกล่าวอย่างคลุมเครือ “ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยน”

ลู่โจวพูดเสียงดัง “อย่าเอาการประมาณให้ฉัน ฉันอยากได้คำตอบที่แม่นยำ!”

“ผมรู้ ผมแค่ล้อเล่น…” คอนนี่ถอดแบตเตอรี่ออกแล้วแกะวัสดุอิเล็กโทรดขั้วบวกออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็วัดความเปลี่ยนแปลงความกว้างด้วยเวอร์เนียคาลิปเปอร์

แม้ว่ามันจะอยู่ระดับมหภาค แต่ปริมาณการขยายตัวของวัสดุผสมคาร์บอนซัลเฟอร์นั้นชัดเจนมาก

คอนนี่ทดสอบผลการวัดและรู้สึกงุนงง

เขาทดสอบมันอีกครั้ง

และอีกครั้ง…

คอนนี่หันกลับมามองลู่โจว ลู่โจวขมวดคิ้ว “ล้มเหลวเหรอ?”

“ไม่ครับ…” คอนนี่ส่ายหน้า เขาอ้าปากค้าง “ผลลัพธ์ดีจนไม่อยากจะเชื่อ…”

“ตรวจสอบองค์ประกอบทางเคมีของอิเล็กทรอไลต์!” ลู่โจวลุกจากเก้าอี้แล้วตะโกนเสียงดัง “เร็วเข้า!”

………………………………….

[1] โพลียูรีเทน(Polyurethane) – ส่วนใหญ่เป็นพลาสติกชนิดเทอร์โมเซ็ต ผลิตขึ้นครั้งแรกในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เพื่อใช้ทดแทนยางธรรมชาติ กระดาษ เป็นต้น