Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 334 งานของอาจารย์ผู้ช่วย

มันก็ผ่านมาสักพักแล้วนับตั้งแต่ที่ลู่โจวเข้ามาในออฟฟิศที่สถาบันขั้นสูงพรินซ์ตันล่าสุด

เมื่อสองสามวันก่อน เวร่ายังติดต่อกับเขาได้ผ่านอีเมล แต่ตอนนี้ลู่โจวไม่ได้ตอบเธอเลยด้วยซ้ำ

ศาสตราจารย์เดอลีงย์ผู้ที่เคยเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของลู่โจวบอกว่า การปิดประตูวิจัยแยกตัวเองจากภายนอกเป็นวิธีพิเศษของศาสตราจารย์ลู่ การไม่ตอบเมลหมายความว่าศาสตราจารย์ลู่ใกล้จะแก้ปัญหาได้แล้ว…

อย่างไรก็ตาม ในฐานะผู้ช่วยและศิษย์ของลู่โจว เวร่ารู้สึกเป็นห่วง

อันที่จริงไม่ใช่แค่เวร่าคนเดียวที่เป็นห่วง ฉินเยว่และลูกศิษย์ทุกคนก็เป็นห่วงเหมือนกัน

ดังนั้นฮาร์ดี้จึงเสนอให้ทั้งกลุ่มใช้เวลาช่วงวันหยุดไปเยี่ยมศาสตราจารย์

อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจะได้ยืนยันว่าศาสตราจารย์ยังมีชีวิตอยู่…

“พระเจ้า…ลูกบิดฝุ่นเกาะแล้ว ศาสตราจารย์ของเราออกนอกบ้านล่าสุดเมื่อไหร่เนี่ย?” ฮาร์ดี้มองฝุ่นบนมือแล้วกล่าว “ถ้าฉันอยู่บ้านเป็นเดือนๆ แบบนี้ ฉันคงตายแน่”

เขาเป็นสมาชิกชมรมฟุตบอลพรินซ์ตัน และเล่นฟุตบอลอยู่ทุกเย็น ถ้าหากวัยใดไม่ได้เล่นเนื่องจากเหตุผลบางอย่าง เขาคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

มีคนที่ขังตัวเองอยู่ในบ้านออกห่างจากสังคมได้เป็นเดือนๆ จริงเหรอ?

ถ้าเป็นเขา เขาคงตายแน่

ฉินเยว่กล่าว “นี่แหละคือข้อแตกต่างระหว่างคุณกับศาสตราจารย์ ถ้าคุณใช้เวลาเล่นบอลให้น้อยลงแล้ววิจัยให้มากขึ้น ฉันพนันเลยว่ามันคงคืบหน้าไปเร็วมาก”

ชายทั้งสองคนแพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ แม้แต่ฉินเยว่ที่ปกติจะสงบเสงี่ยมก็อดวิจารณ์เพื่อนร่วมทีมไม่ได้

“ไม่ใช่” ฮาร์ดี้ส่ายหน้า “เหตุผลคือความต่างของไอคิว”

เวร่า “…”

ฉินเยว่ “…”

เจอริก “…”

เหว่ยเหวิน “…”

ชายชาวบราซิลเห็นว่าเพื่อนเงียบไป เขาเกาหัวแล้วถาม “ทำไมพวกคุณถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ?”

ฉันอายนะ…

เจอริกยิ้มและกล่าว “ไม่มีอะไร…ฉันแค่คิดว่ามันต้องใช้ความกล้ามากทีเดียวที่ต้องยอมรับเรื่องนี้ ฉันนับถือคุณ!”

ฮาร์ดี้ยิ้มและตบบ่าสหาย “คุณพูดถูก พวกเราต่างก็เหมือนกัน”

เวร่า ฉินเยว่ เหว่ยเหวิน เจอริก “…”

บ้าเอ้ย!

อย่างไรก็ตามมันก็ถูกของฮาร์ดี้ พวกเขาปฏิเสธไม่ได้

เหว่ยเหวินกระแอมแล้วกล่าว “อย่าลืมว่าเรามาทำอะไร ฉินเยว่ กดกริ่งเลย”

ฉินเยว่ “แต่…คุณก็กดสิ”

เหว่ยเหวิน “…”

ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่มีใครเอื้อมมือไปกดเลย

มันไม่ใช่แค่ฉินเยว่กับเหว่ยเหวิน แม้แต่ฮาร์ดี้ที่ขี้เล่นก็ไม่กดกริ่ง

แม้ว่าทุกคนอยากจะรู้ว่าตอนนี้ลู่โจวเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่มีใครอยากขัดจังหวะความคิดเขา แม้ปกติศาสตราจารย์ลู่จะเป็นคนง่ายๆ ก็อาจตำหนิพวกเขาได้…

ท้องฟ้าสีครามสดใสเริ่มมืดลง

เมฆดำกลุ่มใหญ่บดบังแสงอาทิตย์

ราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

เวร่าชี้ไปบนฟ้า “เริ่มมืดแล้ว ฉันว่าฝนจะตกแล้วนะ”

นี่เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน ดังนั้นอากาศจึงแปรปรวนบ่อยครั้ง

ฮาร์ดี้กล่าว “เยี่ยม เราจะได้ไปหลบฝนข้างใน…”

เขาพูดได้ครึ่งประโยค จู่ๆ ก็ถูกขัดจังหวะ

ประตูที่เต็มไปด้วยฝุ่นถูกแง้มออกมา

ลู่โจวเดินออกจากบ้านกำลังจะไปที่โรงรถ เมื่อสังเกตเห็นพวกลูกศิษย์ เขาก็อึ้ง

“พวกคุณมาทำอะไรกัน?”

ฉินเยว่กล่าว “ฮาร์ดี้เป็นห่วงว่าคุณจะได้พิษจากคาร์บอนมอนออกไซด์ เขาจึงเสนอให้มาเยี่ยมศาสตราจารย์…”

ฮาร์ดี้พลันตื่นตระหนก “เฮ้พวก ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น!”

ลู่โจว “…”

ลู่โจวชอบเตาผิง

แต่มันเป็นหน้าร้อน คนบ้าที่ไหนกันจะจุดเตาผิง!

เวร่ารีบกล่าว “ศาสตราจารย์ไม่ได้ไปสอนคลาสทฤษฎีจำนวนนานแล้ว พวกนักศึกษาคิดถึงศาสตราจารย์มาก คลาสจะจบในสองสัปดาห์ ศาสตราจารย์ควรเริ่มเตรียมข้อสอบได้แล้ว”

“ฉันยุ่งนิดหน่อย” ลู่โจวลูบจมูกแล้วมองสาวน้อยตรงหน้า “สอบปลายภาค…คุณเขียนได้ไหม?”

ฉันรู้สึกว่างานศาสตราจารย์ของฉันจะง่ายไปหน่อย ฉันแทบไม่ได้ไปเจอหน้าพวกนักศึกษาด้วยซ้ำ

บางทีฉันควรให้เงินเดือนสาวน้อยคนนี้ไหม?

เวร่าไม่สามารถปฏิเสธคำขอนี้ได้ กลับกันเธอกล่าวด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ “ค่ะ…”

เจอริกสังเกตเห็นกุญแจรถของศาสตราจารย์ลู่ เขาจึงถามด้วยความสงสัย “ศาสตราจารย์ คุณวางแผนจะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”

“ใช่” ลู่โจวมองลูกศิษย์ของตนแล้วเอ่ยถาม “ใครมีใบขับขี่บ้าง? ใครคุ้นกับถนนนิวยอร์กบ้าง?”

ฮาร์ดี้และเจอริกยกมือพร้อมกัน

ฮาร์ดี้ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่สนใจเขาแล้วโยนกุญแจรถให้เจอริก

“พาฉันไปมหาลัยคอลัมเบีย ฉันจะไปเยี่ยมคนรู้จัก”

ฮาร์ดี้กล่าว “ศาสตราจารย์ ผมก็ขับรถเป็น”

ลู่โจวกล่าว “คุณอาจขับเป็น แต่ฉันไม่ไว้ใจทักษะการขับรถของคุณ”

ฮาร์ดี้ “…”

เจอริกรับกุญแจรถแล้วเดินไปที่โรงรถ จากนั้นเขาก็ขับรถฟอร์ดออกมา

ลู่โจวขึ้นไปนั่งข้างคนขับ แต่แล้วฮาร์ดี้ก็เอ่ยถาม “ฝนใกล้ตกแล้ว ไปตอนนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ?”

ลู่โจวคาดเข็มขัดแล้วมองออกไปข้างนอก “ฝนก็หยุดฉันไม่ได้”

เจอริกกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ศาสตราจารย์…ประสบความสำเร็จแล้ว?”

“จะพูดแบบนั้นก็ได้ แต่มันยังเหลืออีกก้าวหนึ่ง” ลู่โจวหลับตา “ฉันจะนอนสักหน่อย พอถึงแล้วปลุกฉันด้วย”

ไม่นานลู่โจวก็ส่งเสียงกรนออกมา

เขาไม่ได้นอนมาพักใหญ่แล้ว

สิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้ก็คือหลับ

………………………..