Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 339 ชัยชนะ

แรงบันดาลใจเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก

มันมาโดยไม่ได้ตั้งใจและก็หายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ลู่โจวไม่อยากเสียเวลาไปสักวิ

เขาเดินไปห้องสมุดใกล้ๆแล้วนั่งลง เขาวางปากกากระดาษที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อไว้บนโต๊ะ

ห้องสมุดนี้เป็นหนึ่งในยี่สิบห้องสมุดของมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย มันเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง แถมยังมีแซนด์วิชกาแฟขายในบริเวณพื้นที่พักผ่อน

เขาอยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่ต้องการ และเขายังไม่ต้องกังวลเรื่องความคิดถูกขัดจังหวะ

ลู่โจวหลับตาและจินตนาการถึงสมการที่เขาเขียนก่อนหน้านี้

แม้ว่าเขาจะไม่มีข้อมูลอยู่ในมือ แต่เขาไม่มีวันลืมสิ่งที่เขาทำการวิจัยด้วยตัวเอง

มันใช้เวลาไม่นานในการเรียกคืนข้อมูลทั้งหมด

ลู่โจวใช้โอกาสนี้เพื่อรวมแนวคิดใหม่เข้ากับทฤษฎี…

“ในระบบที่มีอิเล็กตรอน N ฟังก์ชันคลื่นทั้งหมดสามารถเขียนอยู่ในรูปแบบของฟังก์ชันคลื่นอิเล็กตรอนเดี่ยว…”

ลู่โจวเขียนสมการแรกบนหน้ากระดาษเปล่า

[Ψ(r1,r2,…,rn)= ∏Ψt(rt).]

เขาไม่หยุด เขาเขียนบรรทัดต่อไปต่อ

“จากนั้นก็ใช้สมการฮาร์ทรี!”

ลู่โจวตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น

แต่เขาเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์แล้ว

[{pi2/2m+V(ri)+1/4πε0∑∫drf|Ψj(rj)|2e2/|ri-rj|}Ψi(ri)=EiΨi(ri)]

[…]

แรงบันดาลใจมาเหมือนสึนามิ มันมาไม่หยุดเลยทีเดียว

ปากกาเขาร่ายรำอยู่บนหน้ากระดาษ มันเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เส้นของสมการปรากฏบนหน้ากระดาษค่อยๆกลายเป็นแบบจำลองเชิงทฤษฎี

ทฤษฎีนี้มีสมการที่ยุ่งยากซับซ้อนทั้งหมดรวมไปถึงการชนกันระหว่างอนุภาค การมีปฏิกิริยาระหว่างอิเล็กตรอน และแม้แต่การเปลี่ยนแปลงด้วยกล้องจุลทรรศน์

“มันควรได้ผล!”

“เราไม่จำเป็นต้องอธิบายระบบฟังก์ชันคลื่นของแต่ละการเคลื่อนที่ของอนุภาค เราแค่ต้องหาฟังก์ชันคลื่นปริภูมิที่มีแค่ความหนาแน่นของอนุภาคของสามตัวแปร…”

“อนุภาคทั้งหมดสามารถคำนวณได้ เราสามารถใช้สิ่งนี้คาดการณ์คุณสมบัติทางกายภาพของวัสดุได้!”

“แม้ว่ามันจะเป็นแค่ขอบเขตการคาดการณ์ก็ตาม!”

แววตาของลู่โจวเปล่งประกาย

ปากกาในมือเขาก็เหมือนดาบ ตัดผ่านความมืดความสับสนเพื่อไปสู่ความจริง

ลู่โจวจดจ่อกับการวิจัย เขาลืมเลือนเวลาลืมเลือนทุกสิ่งรอบข้างโดยสิ้นเชิง

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

เมื่อเขาหยุดเขียน ท้องฟ้าสีดำก็กลายเป็นท้องฟ้ารุ่งอรุณสีเหลืองอ่อนแล้ว

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงบนชั้นหนังสืออันเก่าแก่

ลู่โจวดูแผ่นกระดาษ จากนั้นเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา

ความพยายามหลายเดือนก็เพื่อช่วงเวลานี้

ในที่สุดเขาก็พบคำตอบของปัญหาที่ไร้คำตอบแล้ว

โดยเฉพาะการเขียนสมการสุดท้าย มันเป็นเหมือนกับการวางอิฐก้อนสุดท้ายในกำแพงของอาคาร เขารู้สึกเหมือนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

ความสุขนี้อยู่เหนือกว่าการได้รับสิ่งของใดๆ มา…

“บางทีบรรลุสัจธรรมอาจรู้สึกแบบนี้แหละ”

ลู่โจววางปากกาลง

สมาธิของลู่โจวดึงดูดชายผมแดงที่นั่งอยู่ข้างๆ

มีหลายคนที่กำลังเขียนวิทยานิพนธ์อยู่ในห้องสมุด แต่มีไม่กี่คนที่ตั้งใจขนาดนี้

“เฮ้สหาย เขียนวิทยานิพนธ์อยู่เหรอ?”

ลู่โจวไม่ได้ตอบ เพราะเขากำลังจัดกระดาษที่กองๆอยู่

แม้วทฤษฎีจะถูกบันทึกไว้ในหัว แต่กระดาษพวกนี้ก็เป็นต้นฉบับที่มีค่า

บางทีสักวันหนึ่ง เขาอาจบริษัทกระดาษปึกนี้ให้ห้องสมุดหรือพิพิธภัณฑ์ก็ได้

แต่ตอนนี้เขาต้องเก็บไว้กับตัวก่อน

“เคมีเชิงทฤษฎี?” ชายคนนี้ไม่ได้สนใจการเพิกเฉยของลู่โจว เขาถามต่อ “บังเอิญมาก ฉันก็กำลังศึกษาเคมีเชิงทฤษฎีเหมือนกัน ใครเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ?”

ลู่โจวยิ้ม “ฉันไม่มีอาจารย์ที่ปรึกษาเคมี”

ที่จริงลู่โจวอยากได้อาจารย์ที่ปรึกษาเคมีมาให้คำแนะนำเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนสร้างทฤษฎีขึ้นมาเอง ใครจะแนะนำเขาได้?

ชายผมแดงมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณเรียนรู้ด้วยตัวเอง? ไม่น่าเชื่อ…มีคนเรียนเรื่องนี้ด้วยตัวเองด้วยเหรอ? คุณอยู่เอกอะไร?”

ลู่โจวกล่าว “ฉันว่าคุณจะเรียกมันว่าคณิตศาสตร์ก็ได้”

ลู่โจวไม่อยากอยู่ห้องสมุดต่ออีก เขาหยิบต้นฉบับแล้วเดินไปสถาบันวิจัยเดวิด อี ชอว์

แม้ดวงอาทิตย์จะขึ้นแล้ว แต่สถาบันวิจัยยังคงสว่างไสว

แอนตันนั่งอยู่กลางห้องเหมือนเทพธิดาผู้เย็นชา ไม่เพียงแค่ราคาของเธอจะแพงเท่านั้น ค่าบำรุงรักษาหลังปรากฏตัวแต่ละครั้งก็แพงเช่นกัน

วิศวกรที่สถาบันวิจัยกำลังยุ่งอยู่กับงานตรงหน้าเครื่องซีพียู

พวกเขาต้องอยู่ตรงนี้ทั้งคืน

ไม่ใช่แค่นักวิจัย แม้แต่ตัวเดวิด ชอว์ก็เหมือนกัน

เดวิด ชอว์ยืนอยู่ตำแหน่งเดิม จ้องมองแอนตันจากหลังบานกระจก

ทันใดนั้นเดวิดก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

เขาหันหน้ามาแล้วเห็นลู่โจวอยู่ที่ทางเข้าห้องแล็บ

เดวิดสังเกตเห็นขอบตาดำคล้ำและต้นฉบับในมือ “คุณโต้รุ่งมาเหรอ? คุณควรพักบ้าง อีกสามวันเรายังต้องการความช่วยเหลือจากคุณอยู่นะ”

ลู่โจววางต้นฉบับไว้บนโต๊ะ “คุณก็ไม่เหมือนกันเหรอ?”

ทั้งสองสบตากันแล้วหัวเราะพร้อมกัน

นักวิจัยหันมามองด้วยความสนใจและสงสัยว่าทั้งสองหัวเราะเรื่องอะไร

อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเป็นเดวิดหรือลู่โจวก็ไม่ได้อธิบายอะไร

เพราะไม่มีความจำเป็นต้องอธิบาย

เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก “ฉันเดาว่าเราคงใกล้ถึงเส้นชัยมากแล้ว”

“ใช่” ลู่โจวยิ้ม “ผมสัญญาเลยว่าเส้นชัยอยู่ตรงหน้าเราแล้ว”

…………………………………