Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 341 ความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่

หลังศาสตราจารย์สแตนลีย์ได้รับหมายเลขสิทธิบัตร เขาก็ส่งวิทยานิพนธ์ไปยัง JACS

เพื่อฉลองชัยชนะ เอ็กซอนโมบิลได้จัดงานเลี้ยงขึ้น ไม่เพียงแค่ศาสตราจารย์สแตนลีย์กับทีมวิจัยของเขาเท่านั้นที่ได้รับเชิญ วู้ดส์ได้เชิญผู้ถือหุ้นของบริษัทเช่นกัน

แน่นอน ศาสตราจารย์สแตนลีย์เชิญลู่โจวเช่นกัน

เขาตัดสินใจแสดงความเคารพต่อคู่แข่งที่แพ้การแข่งขัน

อย่างไรก็ตามดูเหมือนเด็กคนนี้จะไม่ได้เคารพเขามากนัก

[ไม่ไป! ∠(?」∠)＿]

สแตนลีย์ “…”

คำตอบสั้นๆ ได้ใจความ

เมื่อสแตนลีย์เห็นคำตอบนี้ คิ้วเขาก็กระตุก

มันอะไรวะเนี่ย?

เขาสงบใจตัวเองลงแล้วกดลบอีเมล

“คุณต้องไม่ปล่อยให้ผู้แพ้ส่งผลต่ออารมณ์ของคุณ”

สแตนลีย์สูดหายใจลึกๆแล้วพยายามผ่อนคลายจิตใจ

เขาเอื้อมมือปรับเนคไทก่อนจะเดินกลับไปงานปาร์ตี้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

…

เพื่อสร้างแรงกระตุ้น ตั้งแต่ต้นปี เอ็กซอนโมบิลก็ได้มีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมแบตเตอรี่แบบลับๆอย่างต่อเนื่อง

ศาสตราจารย์สแตนลีย์ได้สร้างความก้าวหน้าในแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์เป็นข่าวที่น่าตกใจต่อทั้งวงการอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

เพราะนี่หมายความว่าบริษัทเคมีโมบิลซึ่งเป็นผู้ได้เปรียบในด้านวัตถุดิบเคมีอยู่แล้ว ยังคว้าสิทธิบัตรใบแรกไปอีก

ระหว่างงานเลี้ยง ศาสตราจารย์สแตนลีย์ย่อมเป็นจุดสนใจ

ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหรือนักวิชาการ ทุกคนต่างก็ไม่อยากพลาดโอกาสที่จะเป็นสหายกับผู้เชี่ยวชาญแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ท่านนี้

วู้ดส์ยืนอยู่กลางห้องจัดเลี้ยง เขาชูแก้วให้ศาสตราจารย์สแตนลีย์ก่อนจะกล่าว “ขอแสดงความยินดีด้วย ศาสตราจารย์สแตนลีย์ สถานะของคุณในสาขาแบตเตอรี่ลิเธียมสูงขึ้นอีกครั้ง”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์จิบไวน์ด้วยท่วงท่าสง่างาม “ขอบคุณครับ ขอแสดงความยินดีกับคุณเช่นกัน ผมได้ยินว่าหุ้นของเอ็กซอนโมบิลดีดตัวขึ้นสูง”

วู้ดส์ยิ้มอย่างสดใส “แน่นอน”

นักร้องบรอดเวย์เล่นเพลงอันไพเราะสำหรับงานเลี้ยง

แขกที่เข้าร่วมงานเลี้ยงก็ค่อยๆก้าวขึ้นมาบนฟลอร์เต้นรำ

คนที่อยู่นอกเวทีเต้นรำก็ล้อมเวทีเป็นวงกลมสนุกกับงานเลี้ยงตามทางของตน

ศาสตราจารย์สแตนลีย์กำลังยืนอยู่กับทีมวิจัย เขาถือแชมเปญขวดหนึ่งอยู่ในมือขณะพูดเสียงดัง

“ทุกคน โปรดเงียบสักครู่ ผมมีเรื่องต้องพูด!”

ผู้คนรอบตัวเขาหยุดพูดแล้วให้ความสนใจกับผู้ยิ่งใหญ่คนนี้

สแตนลีย์มีความสุขกับการเป็นจุดสนใจ เขากระแอมแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “นี่เป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย! และในช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมนี้ เราควรขอบคุณคนที่ให้การช่วยเหลืออย่างลับๆ”

เขาชูแก้วขึ้นแล้วยิ้มที่มุมปาก

“ดื่มให้ศาสตราจารย์ลู่!”

“ดื่ม!”

“ฮ่าๆ! ขอบคุณศาสตราจารย์ลู่สำหรับวิทยานิพนธ์!”

“…”

เหล่านักวิจัยรู้เรื่องราวเบื้องหลังอยู่ไม่มากก็น้อย พวกเขาเริ่มหัวเราะ บางคนก็ผิวปากเสียงดัง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าศาสตราจารย์ลู่ได้ช่วยเหลือพวกเขาอย่างมาก

อย่างไรก็ตามประวัติศาสตร์ไม่ได้จดจำผู้ที่ให้ความช่วยเหลือ ประวัติศาสตร์บันทึกแต่ผู้สร้าง

ไม่ว่าจะมีคนเข้าใกล้ผลลัพธ์มากแค่ไหน แต่เข้าเส้นชัยอันดับสองก็ไม่มีความหมายแล้ว

ริคาร์โด้รอจนกว่าไม่มีใครอยู่รอบข้างสแตนลีย์ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปถาม “ขอแสดงความยินดีด้วย ศาสตราจารย์สแตนลีย์ คุณส่งวิทยานิพนธ์หรือยัง?”

สแตนลีย์พยักหน้า “ส่งแล้ว มิสเตอร์ริคาร์โด้ ข้อมูลของคุณมีประโยชน์มาก”

ริคาร์โด้กล่าว “จากข้อตกลงของเรา คุณจะเพิ่มชื่อผมบนวิทยานิพนธ์ใช่ไหม?”

สแตนลีย์มีร่องรอยความดูถูกปรากฏในสายตาแวบหนึ่ง แต่เขาก็ปกปิดเอาไว้ได้

เขาพยักหน้า “แน่นอน คุณคือฮีโร่ของเรา”

ตามสัญญา ชื่อของเขาจะอยู่บนวิทยานิพนธ์ และเขาจะอยู่ในทีมวิจัย

แน่นอนเขาลืมเรื่องการเข้าร่วมการวิจัยที่สำคัญๆไปได้เลย

ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหน แต่สแตนลีย์ไม่มีทางยอมให้เขาอยู่ในทีมวิจัยหลักหรือแตะต้องข้อมูลที่อ่อนไหว

นักวิจัยที่ไม่มีความซื่อสัตย์นั้นไม่มีค่าอะไร

ริคาร์โด้มีความสุข เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ตระหนักถึงแผนการของศาสตราจารย์สแตนลีย์ เขาคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่จริงๆ

พูดอีกแง่หนึ่ง เขามีผลงานอย่างมาก

ผลงานที่ยอดเยี่ยมจนลู่โจวฟ้องเขา…

แต่ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือศาสตราจารย์สแตนลีย์ก็ไม่ได้สังเกตเห็นถึงสัญญาณแปลกๆ

จนกระทั่งดำเนินงานเลี้ยงไปได้ครึ่งทาง ศาสตราจารย์สแตนลีย์ก็ได้รับสายหนึ่ง…

…

“คุณว่าอะไรนะ? ผลการยับยั้งโมเลกุลคาร์บอนต่อชัตเติลเอฟเฟกต์ไม่ได้ดีอย่างที่เราคิด?”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์คุยโทรศัพท์ที่อยู่ระเบียง เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

เมื่อกี้เขาได้ข่าวร้ายจากผู้ช่วยวิจัยที่ยังอยู่ในห้องแล็บ

มันเป็นข่าวร้ายจริงๆ…

เขาตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ ก่อนจะลดเสียงลง “คุณมั่นใจเหรอว่าคุณทำการทดลองตามอัตราส่วนทั้งหมด?”

ผู้ช่วยวิจัยกล่าว “ผมเพิ่มอัตราส่วนมวลคาร์บอนเป็นห้าสิบเปอร์เซ็นต์แม้ว่าจะส่งผลต่อสารประกอบพอลิซัลไฟต์อยู่บ้าง แต่ผลต่ำกว่าที่เราคาดการณ์ไว้”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์หน้าแดง เขารู้สึกหายใจลำบาก

“เป็นไปไม่ได้! ทำการทดลองต่อไปและเพิ่มมวลคาร์บอนให้มากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์!”

ผู้ช่วยกล่าว “ศาสตราจารย์! เรากำลังทำแบตเตอรี่นะ! แบตเตอรี่!”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์พลันตระหนักในสิ่งที่พูดไป

สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาว

ใช่แล้ว พวกเขากำลังทำแบตเตอรี่

วัสดุนาโนคาร์บอนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของปฏิกิริยาเคมีไฟฟ้า

ปกติแล้วอัตราส่วนของคาร์บอนในวัสดุผสมคาร์บอนซัลเฟอร์จะไม่เกินสามสิบเปอร์เซ็นต์ถ้ามันเพิ่มเป็นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นวัสดุก็ไม่มีประโยชน์แล้ว นี่เป็นเพราะปฏิกิริยาที่แท้จริงไม่ได้เกี่ยวข้องกับคาร์บอน มันเกี่ยวข้องกับซัลเฟอร์!

แม้ว่าผู้ผลิตจะแบกรับต้นทุนนี้ได้ แต่ตลาดไม่มีทางยอมรับแบตเตอรี่ที่ใหญ่เกินจำเป็น…

ศาสตราจารย์เฒ่าก้าวถอยหลังไปสองก้าวและเอนตัวพิงราวระเบียง จู่ๆ เขาก็ดูเหมือนแก่ตัวลงไปยี่สิบปี

อารมณ์ของเขาตอนนี้เหมือนกับเขากำลังยืนอยู่บนก้อนเมฆและถูกฟ้าผ่าใส่

ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

ทันใดนั้นศาสตราจารย์สแตนลีย์ก็นึกถึงอีเมลนั้น

เขาสงบใจลงแล้วมาครุ่นคิดดูจากมุมมองที่ต่างออกไป

ถ้าเขาเป็นคนถูกแย่งคนไปและคนของเขาก็เผยข้อมูลการทดลองที่สำคัญไป เขาก็คงโกรธมาก ต่อให้เขาข่มกลั้นความโกรธได้ เขาก็ไม่มีทางเขียนเมลตอบกลับมาได้อย่างใจเย็นขนาดนี้

บางที…

เขานึกถึงเรื่องที่น่ากลัวขึ้นมา

ความคิดนี้ทำให้สแตนลีย์เย็นยะเยือกไปจนถึงกระดูกสันหลัง

บางทีเขาอาจถูกหลอก…

………………………………….