Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 352 สัมภาษณ์กับนิตยสารไทม์

[วัสดุ HCS-2 : จุดสิ้นสุดของชัตเติลเอฟเฟกต์]

วิทยานิพนธ์ที่ถูกไฮไลท์มักจะเป็นผลการวิจัยที่โดดเด่นที่สุดในวารสารฉบับนั้น

ส่วนวิทยานิพนธ์ของลู่โจว มันไม่ได้แค่ถูกเลือกให้ขึ้นปกวารสารเท่านั้น แต่การประเมินของผู้ตรวจสอบจากศาสตราจารย์บาเวนดิยังถูกเขียนอยู่ในส่วนการรีวิวด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตามผลการประเมินนั้นสั้นมาก…

[พูดตรงๆ ผมไม่เชื่อข้อมูลในวิทยานิพนธ์จนกระทั่งผมทำการทดลองด้วยตัวเอง]

การประเมินสั้นมากจนบางคนกระดากใจที่จะอ่าน

ณ มหาวิทยาลัยบิงแฮมตัน รัฐนิวยอร์ก

วารสารไซเอินซ์ฉบับล่าสุดรวมถึงรายงานการทดลองวางอยู่บนโต๊ะ

ศาสตราจารย์สแตนลีย์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

เขาดูงุนงงและไม่อยากจะเชื่อ

วู้ดส์ดูรายงานการทดลองแล้วถอนหายใจ “เราแพ้แล้ว”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์อ้าปากพะงาบๆ ราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้พูด

เขาได้รับวารสารฉบับล่าสุดตั้งแต่สามวันก่อน

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าลู่โจวจะสร้างผลการวิจัยอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ในเวลาอันสั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อมูลการทดลอง มันอย่างกับเป็นข้อมูลปลอม

เป็นอย่างที่ศาสตราจารย์บาเวนดิว่าไว้ เขาทำการทดลองซ้ำ

ผลการวิจัยสมบูรณ์แบบมากพอที่จะทำให้เขาหมดสิ้นความหวัง

แม้ว่าข้อมูลจะมีคลาดเคลื่อนไปบ้างเนื่องจากความต่างของสารเคมีและอุปกรณ์ที่ใช้ แต่ผลการทดลองโดยรวมสอดคล้องกับข้อมูลในวิทยานิพนธ์ของลู่โจว

หลักฐานทางวิทยาศาสตร์คืออะไร?

นั่นก็คือการทำซ้ำได้

อะไรคือสิ่งที่นำไปใช้งานได้ในอุตสาหกรรม?

นั่นก็คือความสามารถในการนำไปผลิตได้อย่างมีเสถียรภาพ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อ HCS-2 ตรงตามความต้องการทั้งสองข้อนี้ ตลาดย่อมเลือก HCS-2 อย่างแน่นอน

ศาสตราจารย์สแตนลีย์รู้สึกขมขื่นอย่างอดไม่ได้

การทดลองของเขาทำซ้ำไม่ได้ นี่เป็นจุดอ่อนของเขา

แม้ว่าเขาจะพยายามแก้ไข แต่ชุมชนวิชาการและตลาดเริ่มหมดความอดทนแล้ว ตั้งแต่วัสดุ HCS-2 ออกมา บริษัทพลังงานใหญ่ๆก็เริ่มออกแบบแบตเตอรี่ลิเธียมตามมาตรฐานของวัสดุ HCS-2 แล้ว

ดูเหมือนต่อให้เขาพยายาม มันก็สายไปแล้ว…

อย่างไรก็ตามศาสตราจารย์สแตนลีย์ก็ยังทนรับกับความพยายามตลอดหกเดือนที่สูญเปล่าไปไม่ได้

สุดท้ายเขาก็อดพูดออกมาไม่ได้ “ขอเวลาครึ่งปี! ฉันสัญญาว่าฉันจะหาทางแก้ปัญหาได้”

“ศาสตราจารย์สแตนลีย์ที่เคารพ มันไม่มีประโยชน์แล้ว” วู้ดส์กล่าว “นอกจากคุณจะทำได้ดีกว่าเขา มันจะไปมีประโยชน์อะไร? แล้วอีกอย่าง…”

วู้ดส์หยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “แล้วอีกอย่าง HCS-3 หรือแม้แต่ HCS-4 ก็อาจออกมาพร้อมกับผลการวิจัยของคุณ”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์อ้าปากพะงาบๆ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

วู้ดส์ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแค่ตบบ่าสแตนลีย์แล้วเดินจากไป

การกำเนิดของวัสดุ HCS-2 ทำให้เกิดการพลิกคว่ำทั่วทั้งอุตสาหกรรมพลังงาน

หลังปัญหาลิเธียมเดนไดรต์ถูกแก้ไข ตลาดก็กลับไปใช้แบตเตอรี่ลิเธียมแบบดั้งเดิม ผู้คนได้ใช้โทรศัพท์ที่นานขึ้น

หลายคนกำลังตั้งหน้าตั้งตารอดูอนาคตที่สดใสของแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์รุ่นต่อไป

และตอนนี้ความฝันก็กลายเป็นจริงแล้ว

โรงงานผลิต OME ที่ผลิตอิเล็กทรอนิกส์ 3C ได้เปลี่ยนสายการผลิตและปรับกำลังผลิตแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนในแบตเตอรี่ลิเธียม พวกเขาต้องออกแบบแผนการผลิตใหม่และเริ่มเตรียมตัวโอบกอดยุคใหม่ของแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์…

…

นับตั้งแต่ตีพิมพ์วิทยานิพนธ์ สิ่งที่โชคดีที่สุดสำหรับลู่โจวก็คือ เขาไม่ต้องไปจัดการกับปัญหาเรื่องใบอนุญาตลิขสิทธิ์และปัญหาการตั้งราคาอีกต่อไป ทั้งหมดนี้ถูกจัดการโดยฝ่ายบริหารของสตาร์สกายเทคโนโลยีแล้ว

มิฉะนั้น แค่ต้องมานั่งจัดการกับสายโทรมาสอบถามเรื่องสิทธิบัตร เขาก็คงปวดหัวตายแล้ว…

ในเช้าที่แสนสดใส ทะเลสาบคาร์เนกีใกล้วิทยาเขตพรินซ์ตัน มีโดรนลำเล็กบินผ่านทีมเรือคายักไป

สมาชิกเรือคายักส่งเสียงเฮและผิวปากให้กับโดรนลำเล็กที่บินไปทั่วทะเลสาบคาร์เนกี ก่อนที่มันจะบินกลับไปยังสวนสาธารณะและลงจอดบนพื้นหญ้า

มีนักศึกษาหลายคนกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งสวนสาธารณะ ทุกคนต่างก็กำลังมองไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊ค

“โอ้ พระเจ้า เราได้อะไรมาเนี่ย?”

“คริสตินไม่ได้ใส่บรา!”

“ใหญ่มาก…”

“เฮ้ อย่าลืมส่งรูปให้ฉันด้วยนะ”

เห็นได้ชัดว่าระหว่างถ่ายรูปที่ทะเลสาบคาร์เนกี พวกเขาใช้โดรนถ่ายรูปไม่ดี

ลู่โจวยืนอยู่ข้างพวกเขา และเอ่ยเตือนเด็กพวกนี้

“จิมมี่ ฉันสัญญาว่าจะเป็นที่ปรึกษาด้านเทคนิคเพื่อช่วยให้คุณชนะการแข่งขัน แต่ฉันไม่ได้สัญญาว่าจะช่วยคุณละเมิดความเป็นส่วนตัวของผู้อื่น”

“ขอโทษครับศาสตราจารย์ ผมจะลบเดี๋ยวนี้” ชายที่ใบหน้าเป็นกระลดหัวลงแล้วลบรูปทั้งหมดต่อหน้าลู่โจว

แม้ว่าการเอาภาพไปแชร์บนโซเชียลมีเดียจะดีไม่หยอก แต่สำหรับผู้ที่เป็นเหยื่อในรูป มันคงไม่สนุกนัก

จิมมี่เป็นหัวหน้ากลุ่ม เขาจึงต้องรับผิดชอบต่อเพื่อนๆ

ลู่โจวทำให้มั่นใจว่ารูปถูกลบไปหมดแล้วก่อนจะก้มมองนาฬิกา จากนั้นเขาก็กล่าว “เวลาบินสามสิบนาที ลองดูแบตเตอรี่คงเหลือสิ”

จิมมี่วางโน้ตบุ๊คไว้ข้างๆแล้วลุกจากม้านั่ง

“ครับศาสตราจารย์ ผมจะไปดูเดี๋ยวนี้”

ลู่โจวกล่าว “เรียกฉันว่าโค้ช”

“ครับโค้ช!”

จิมมี่ลุกขึ้นยืนแล้วหัวเราะกับเพื่อนๆ จากนั้นเขาก็เดินไปดูโดรนที่อยู่บนพื้นหญ้า

มันเป็นฤดูร้อนแล้ว ดังนั้นมันจึงไม่ได้มีแค่การแข่งขันฟุตบอล มันมีการแข่งขันที่น่าสนใจอื่นๆมากมาย

ยกตัวอย่าง การแข่งขันออกแบบโดรนเป็นหนึ่งในนั้น นี่เป็นการแข่งขันที่ได้รับความนิยมในมหาลัยอเมริกา มันเป็นเหมือนกับการแข่งขันหุ่นยนต์และการแข่งขันปัญญาประดิษฐ์

แม้ว่าสาขาวิศวกรรมของพรินซ์ตันจะไม่มีอะไรพิเศษ แต่นักศึกษาวิศวกรรมก็ยังมีความสามารถมาก พวกเขาทำโดรนด้วยตัวเองและซื้อวัสดุออนไลน์หรือซื้อจากห้องแล็บของศาสตราจารย์

ลู่โจวเป็นที่ปรึกษาและมีส่วนร่วมในการสร้างโดรนด้วยเช่นกัน

ที่ลู่โจวมาเป็นที่ปรึกษาให้นักศึกษากลุ่มนี้ มันค่อนข้างบังเอิญ

ตอนแรกนักศึกษาพวกนี้ไปหาศาสตราจารย์จิริกเพื่อถามเรื่องแบตเตอรี่ของโดรนและวิธีเพิ่มประสิทธิภาพของแบตเตอรี่ ศาสตราจารย์จิริกจึงแนะนำลู่โจวให้พวกเขาทันที

โชคดีที่ลู่โจวพึ่งทำการทดลองเสร็จและมีตัวอย่างเหลืออยู่มากมาย เขาใช้อุปกรณ์จากห้องแล็บเคมีและช่วยเด็กพวกนี้เปลี่ยนวัสดุอิเล็กโทรดขั้วบวกในแบตเตอรี่

แม้ว่าผลงานประดิษฐ์ชิ้นนี้จะเทียบไม่ได้กับมาตรฐานของอุตสาหกรรม แต่มันก็ถือว่าเป็นของไฮเทคในหมู่นักศึกษา

มันเพิ่มประสิทธิภาพของแบตเตอรี่โดรนเป็นสองเท่า

โปรเจกต์นี้น่าสนใจมาก ตอนที่เขาเห็นผลการวิจัยของเขาบินอยู่บนน่านฟ้า ลู่โจวก็เหมือนเปิดโลกใหม่

เมื่อเทียบกับฟุตบอลหรือรักบี้ ลู่โจวรู้สึกว่างานอดิเรกแนวใช้สมองแบบนี้เหมาะกับเขามากกว่า

จากนั้น เนื่องจากลู่โจวสนใจปัญหาทางเทคนิคมาก เขาได้รับแรงบันดาลใจมากมายจากการคุยกับพวกนักศึกษา ดังนั้นเขาจึงยอมรับคำเชิญและมาเป็นที่ปรึกษาของชมรม

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้ชื่อมาอีกอย่างหนึ่ง หัวหน้าที่ปรึกษาชมรมโดรนพริซ์ตัน

แน่นอน แม้ว่าเขาจะเป็นที่ปรึกษา แต่เขาก็ไม่ได้ทำงานมากนัก พวกนักศึกษารู้ว่าเขายุ่งมากจึงไม่ได้มารบกวนเขานัก

อย่างมากลู่โจวจะใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงตอนวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อพูดคุยปัญหาทางเทคนิคกับพวกเขาและดูพวกเขาบินโดรน

ขณะที่ลู่โจวดูพวกนักศึกษาบินโดรน หญิงสาวผมบลอนด์สวมชุดนักธุรกิจก็เดินเข้ามาที่สวนสาธารณะ

เธอมีผู้ช่วยและช่างกล้องตามมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็นคนจากมหาลัย

ลู่โจวสังเกตเห็นหญิงสาวเดินมาหา เขาจึงเอ่ยถาม “คุณคือ?”

หญิงสาวยิ้มและยื่นนามบัตรมาให้

“สวัสดีค่ะศาสตราจารย์ลู่ ฉันเป็นนักข่าวจากนิตยสารไทม์ คุณว่างไหม?”

……………………………….