Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 357 เคมีใหม่!

ไม่ใช่ผู้เข้าร่วมงานประชุมทุกคนจะวิจัยเคมีเชิงทฤษฎี นอกจากนักวิชาการเคมีแล้ว ยังมีอีกหลายคนที่วิจัยคณิตศาสตร์ประยุกต์ ฟิสิกส์สสารควบแน่นและแม้แต่วัสดุศาสตร์

ศาสตราจารย์สแตนลีย์จากมหาวิทยาลัยบิงแฮมตันก็เป็นหนึ่งในนั้น

เขาสวมโค้ทยาวนั่งอยู่ที่มุมห้องอยู่เงียบๆ เขาสวมหมวกคลุมใบหน้าเอาไว้ ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้คนอื่นจำได้

แต่ต่อให้เขาไม่แต่งตัวแบบนี้ ก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่จำเขาได้

ตั้งแต่วันนั้น เขาดูเหมือนแก่ขึ้นไปอีกสิบปี ใบหน้าเขาไม่ได้เปล่งปลั่งด้วยพลังงานเต็มเปี่ยมอีกแล้ว

ศาสตราจารย์สแตนลีย์ไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกยังไงดี

เขาซื้อตั๋วมาเบอร์ลินแล้วมาที่สถานที่จัดงาน เขาไม่มั่นใจว่าเขาควรคาดหวังอะไรจากการบรรยายนี้

“เอาสิ…”

“ฉันขอดูหน่อยเถอะว่าคุณชนะฉันยังไง”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์จ้องมองหน้าจอโปรเจคเตอร์ด้วยริมฝีปากอันสั่นเทา

เขากระซิบกับตัวเอง “ฉันขอดูหน่อยเถอะว่าคุณกำลังวิจัยอะไร…”

ในที่สุดก็ถึงเวลาสิบนาฬิกา

เสียงกระซิบกระซาบทั่วห้องประชุมก็เงียบหายไป

ราวกับถูกพลังลึกลับบังคับให้เงียบ

ไม่มีใครต้องรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยของห้องประชุม ไม่มีใครต้องประกาศเริ่มการบรรยาย

เพราะจู่ๆ พาวเวอร์พอยนต์ก็เปลี่ยนไปหน้าแรก แสดงให้เห็นถึงชื่อเรื่อง

[แบบจำลองเชิงทฤษฎีของโครงสร้างพื้นผิวสัมผัสเคมีไฟฟ้า]

ลู่โจวมองไปยังฝูงชนและปรับไมโครโฟน จากนั้นเขาก็กระแอมแล้วพูด

“แบบจำลองเชิงทฤษฎีของโครงสร้างพื้นผิวสัมผัสเคมีไฟฟ้าเป็นปัญหาในชุมชนเคมีเชิงทฤษฎีมานานหลายปี”

“เว้นแต่ว่าเราจะเข้าใจธรรมชาติของพื้นผิวสัมผัส เราคงไม่สามารถอธิบายสาระสำคัญของกระบวนการทางเคมีไฟฟ้าที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าได้อย่างละเอียด”

“จากมุมมองของคณิตศาสตร์ ผมพยายามสร้างแบบจำลองเชิงทฤษฎีจากข้อมูลที่รวบรวมมาและปรากฏการณ์ที่สังเกตมาได้ แบบจำลองเชิงคณิตศาสตร์นี้ได้รับการทดสอบจากซูเปอร์คอมพิวเตอร์แอนตัน”

“ตอนนี้ ผมจะอธิบายแบบจำลองเชิงทฤษฎีที่ผมเสนออย่างละเอียด”

“ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด ผมหวังว่าผมจะแก้ไขมันให้ถูกต้องได้”

ลู่โจวค่อยๆพูด

เขาเตรียมการบรรยายนี้มาสองเดือนแล้ว

ตอนที่เขาออกแบบพาวเวอร์พอยนต์ เขาไม่เพียงแต่จะอธิบายส่วนยากๆของแบบจำลองเชิงทฤษฎีอย่างละเอียดเท่านั้น เขายังอธิบายทฤษฎีที่ซับซ้อนด้วยภาษาทีเรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้อีกด้วย

แน่นอน เขาไม่ได้ทำให้ตัวทฤษฎีเรียบง่ายเกินไป

เหตุผลของงานประชุมทางวิชาการก็คือการเผยแพร่ความรู้ อย่างไรก็ตามการบรรยายทางวิชาการไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ มันไม่ใช่หน้าที่ของลู่โจวที่จะทำให้คนอื่นๆ เข้าใจการบรรยายของเขา

มันไม่มีที่ให้ประนีประนอม

ทุกคนในห้องประชุมฟังอย่างตั้งใจ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจทุกอย่าง แต่ก็ไม่มีใครอยากพลาดแม้แต่รายละเอียดเดียว

การพลาดเพียงรายละเอียดเดียวอาจหมายถึงการพลาดทุกสิ่ง

“คุณสมบัติทั้งหมดของสถานะพื้นของระบบหลายอนุภาคเป็นฟังก์ชันความหนาแน่นเท่านั้น ด้วยสิ่งนี้เราสามารถคำนวณพลังงานทั้งหมดของระบบหลายอนุภาคเป็นผลรวมของพลังงานจลน์ พลังงานคูลอมบ์ทั่วไปและปรากฏการณ์มัลติบอดี้…”

“ค่าของพลังงานทั้งสามนี้สามารถคำนวณได้”

ขณะที่พูด ลู่โจวก็ทำเครื่องหมายบนไวท์บอร์ด

ส่วนทฤษฎีได้มาจากทฤษฎีของโฮเฮนเบิร์ก-โคห์น มันไม่ได้ยากอะไรนัก

ส่วนถัดไปคือการคำนวณ ซึ่งเป็นส่วนหลักของแบบจำลองเชิงทฤษฎี

มีสมการปรากฏบนไวท์บอร์ดมากขึ้นเรื่อยๆ หลายคนก็นั่งเอ๋อ เพราะตามความเร็วของลู่โจวไม่ทัน

ศาสตราจารย์สแตนลีย์จ้องมองไวท์บอร์ดและบ่นพึมพำ “เขากำลังเขียนอะไรเนี่ย?”

แม้ว่าสแตนลีย์จะทำการบ้านมาแล้ว และอ่านวิทยานิพนธ์ไปหลายรอบ แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจการบรรยายนี้เลย

อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเป็นนักวิชาการที่โดดเด่น

แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างจากรางวัลโนเบล แต่เขาก็ยังแข็งแกร่งกว่านักวิชาการทั่วไป

ศาสตราจารย์สแตนลีย์เอาปลายปากกาเคาะสมุดเบาๆ

ทันใดนั้นเองสมองของเขาก็ทำการเชื่อมโยง…

เชื่อมโยงอะไร?

เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

เขาไม่เข้าใจ…

ผู้ชมบางคนก็เริ่มให้ความสนใจกับการบรรยายขึ้นเรื่อยๆ

ศาสตราจารย์อาร์ตัลเป็นหนึ่งในนั้น

ในฐานะผู้ชนะรางวัลโนเบล เขามีความเข้าใจในเคมีเชิงคำนวณอย่างล้ำลึก

แม้ว่าเขาจะมีคำถามมากมายเกี่ยวกับแบบจำลองเชิงทฤษฎีของลู่โจว แต่คำถามส่วนใหญ่เป็นด้านคณิตศาสตร์

แต่ตอนนี้ลู่โจวอธิบายที่มาและสมการทุกจุดอย่างละเอียด

ความสงสัยตอนแรกของเขาจึงหายไป

น้ำเสียงของลู่โจวดังก้องกังวานไปทั่วห้องประชุมที่เงียบสงัด

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ลู่โจวเขียนไวท์บอร์ดไปห้ากระดานแล้วโดยไม่รู้ตัว เขาหันไปสนใจไวท์บอร์ดอันถัดไปแล้วเขียนต่อ

ลู่โจวเขียนไวท์บอร์ดเสร็จไปหกกระดานแล้วก้าวถอยหลังออกมาสองก้าว

“ด้วยทฤษฎีนี้ ผลลัพธ์ที่ได้คือ…”

ลู่โจวดูไวท์บอร์ดทั้งหกแล้วหยุดคิดกะทันหัน เขาเข้าสู่ภวังค์

ห้องประชุมเงียบกริบ ทุกคนต่างก็จ้องมองมาทางเขา

หนึ่งนาทีผ่านไป

หนึ่งนาทีนี้ให้ความรู้สึกเหมือนหนึ่งชั่วโมง

ศาสตราจารย์อาร์ตัลดูการคำนวณบนไวท์บอร์ดแล้วกล่าว “ไม่แปลกใจเลย…”

ประธานสตราทแมนกล่าวทันที “ไม่แปลกใจอะไร?”

อาร์ตันเผยรอยยิ้มออกมาและวางปากกาลง

“ไม่แปลกใจเลยว่านี่จะเป็นเคมียุคใหม่”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์ที่กำลังนั่งอยู่มุมห้องประชุมถอดแว่นออกแล้วขมวดคิ้ว

ไม่สงสัยเลย

เขาแพ้แล้ว

พ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง…

เขาไม่คู่ควรเป็นคู่แข่งอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามศาสตราจารย์สแตนลีย์รู้สึกโล่งอก

คำถามเขาในที่สุดก็ได้คำตอบ…

เกิดความปั่นป่วนขึ้นในฝูงชน

ผู้คนเริ่มเข้าใจแบบจำลองเชิงทฤษฎีของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดลู่โจวก็ได้สติคืน

เขายิ้มให้กับไวท์บอร์ด

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับมาแล้ววางปากกาลงบนโพเดียมอย่างเบามือ

สุดท้ายเขาก็ประกาศ

“…อย่างที่ทุกท่านเห็น ข้อสรุปของเราถูกต้อง!”

ทันทีที่เขาประกาศเสร็จ ห้องประชุมก็ดังก้องด้วยเสียงปรบมือ

เสียงปรบมือของการยอมรับ

เสียงปรบมือของการเฉลิมฉลอง

และพวกเขาก็กำลังปรบมือให้กับช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้…

…………………………………