Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 361 จดหมายฉบับใหม่

ลู่โจวส่ายหน้ากับนักศึกษาที่กำลังสับสนงุนงงก่อนจะประกาศจบการบรรยาย

เขาไม่ได้อยู่ที่ห้องเรียนต่อ กลับกันเขาเพียงหันหลังและออกห้องเรียนไป

อย่างไรก็ตามลู่โจวไปได้ไม่ไกลนักก็มีคนตะโกนเรียกเขา

“ศาสตราจารย์ลู่ โปรดรอสักครู่ค่ะ!”

ลู่โจวหยุดเดินแล้วหันหลังกลับ เขาเห็นหญิงสาวแต่งตัวดีวิ่งมาจากห้องเรียน

ลู่โจวมองหญิงสาวแล้วเอ่ยถาม “คุณคือ?”

หญิงสาวหายใจเข้าออกสองสามครั้งสงบใจตัวเองและเอามือสางผม เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น

“ฉันหูหยิง นักศึกษาปีสองมหาวิทยาลัยฟรีดรีช-วิลเฮ็ล์ม!”

ลู่โจวพยักหน้า “หูหยิง ยินดีที่รู้จัก คุณต้องการอะไร?”

“ไม่มีอะไรค่ะ” หูหยิงมองไปรอบๆ แล้วยิ้ม “อืม…ศาสตราจารย์ลู่ฟังดูแปลกๆ ฉันเรียกคุณว่าเทพลู่ได้ไหมคะ?”

แปลกๆ?

ลู่โจวไม่เข้าใจว่าทำไมศาสตราจารย์ลู่ถึงฟังดูแปลกๆ

อย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจนักว่าคนอื่นจะเรียกเขายังไง

ชื่อก็คือชื่อ นอกจากนี้รูมเมทหอพักสองศูนย์หนึ่งก็ตั้งชื่อเล่นให้เขาสารพัด เขาจึงชินแล้ว

ดังนั้นลู่โจวจึงพยักหน้าแล้วกล่าว “ได้ ฉันไม่มีความเห็น”

หูหยิงยิ้ม “เทพลู่ โปรดบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าทำยังไงฉันถึงจะเก่งเหมือนคุณ?”

มันเป็นปัญหาวิชาการ ฉันเข้าใจ

ลู่โจวยิ้ม “คุณเรียนเอกอะไร?”

หูหยิงตอบทันที “คณิตศาสตร์ประยุกต์และการค้าระหว่างประเทศ!”

ปริญญาคู่?

ลู่โจวเลิกคิ้ว

เขาไม่รู้เรื่องการค้าระหว่างประเทศมากนัก แต่คณิตศาสตร์ประยุกต์เป็นของถนัด

“คุณมีปากกากระดาษไหม?”

เขาจะให้เบอร์โทรศัพท์ฉันเหรอ?

“มีค่ะ!” แววตาของหูหยิงเปล่งประกาย เธอหยิบปากกาสมุดจากกระเป๋า จากนั้นเธอก็ยิ้มแล้วกล่าว “ขอบคุณค่ะเทพลู่ที่ให้คำปรึกษา!”

“ไม่ใช่แนะนำ แต่ฉันสอนคณิตศาสตร์ประยุกต์ให้คุณได้บ้าง”

ลู่โจวรับปากกาสมุดจากเธอแล้วเริ่มเขียนทันที

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ลู่โจวเขียนเสร็จไปอีกหน้า และหูหยิงก็เริ่มสงสัย

ขณะที่เธอกำลังสงสัยข้อมูลติดต่อแบบไหนกันถึงใช้หน้าเดียวไม่พอ ลู่โจวก็หยุดเขียนแล้วส่งสมุดคืนให้เธอ

“นี่เป็นรายชื่อหนังสือ ฉันอ่านหนังสือพวกนี้ที่ห้องสมุดมหาลัยนี้ตอนเบื่อๆ มันเป็นประโยชน์ต่อสาขาคณิตศาสตร์ประยุกต์”

หูหยิง “???”

หูหยิงยืนอึ้งอยู่กับที่ ลู่โจวคิดว่าเธอคงเข้าภวังค์อยู่ เขาจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ที่เหลือขึ้นอยู่กับคุณแล้ว ไม่มีเทคนิคอื่นนอกจากความพยายาม”

“ฉันช่วยคุณได้แค่นี้แหละ”

ก่อนที่หูหยิงจะได้พูดอะไร ลู่โจวก็หันหลังเดินจากไปแล้ว

ลู่โจวเดินออกมานอกประตูมหาลัยไปซูเปอร์มาร์เก็ต จากนั้นเขาก็ซื้อจดหมายกับซองจดหมายมา

เขาไม่อยากลืมอะไรไป เขาจึงตัดสินใจส่งจดหมายให้อาจารย์ใหญ่สวี่ตอนบ่ายเลย

ลู่โจวเดินออกนอกซูเปอร์มาร์เก็ตพร้อมถุงพลาสติก เขากำลังจะกลับโรงแรม แต่แล้วเขาก็เห็นหญิงสาววิ่งมาหาเขาอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน…”

หูหยิงหยุดหอบหายใจ ลู่โจวดูเธออย่างอึ้งๆ

“คุณมีอะไรอีกไหม?”

“ฉันลืมมอบให้คุณ”

“…มอบอะไร?”

“จดหมาย!”

หูหยิงหยิบจดหมายมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือลู่โจว

ลู่โจวรับจดหมายมาและมองเธอด้วยความสับสนงุนงง

ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือน…

เธอดูไม่พอใจล่ะ?

ลู่โจวคิดไม่ออกว่าเขาทำให้เธอโกรธได้ไง ดังนั้นเขาจึงเลิกคิดเรื่องนี้ไป

ลู่โจวพลิกจดหมายอ่าน

เขาเห็นที่อยู่ของผู้ส่งแล้วอึ้ง

สถานทูตเยอรมัน?

ลู่โจวเปิดจดหมายแล้วอ่านเนื้อหาข้างใน

[…สวัสดีศาสตราจารย์ลู่ ฉันหูหมิงเต๋อ เอกอัครราชทูตเยอรมัน ฉันอยากแสดงความยินดีที่ได้รับรางวัลฮอฟแมน…]

ลู่โจวข้ามส่วนทางการไปแล้วอ่านย่อหน้าสุดท้าย

[…ฉันกับภรรยาสนใจเรื่องราวของคุณมาก ฉันชื่นชมความสำเร็จในสาขาคณิตศาสตร์ เคมีเชิงทฤษฎีและฟิสิกส์ของคุณอย่างยิ่ง คุณจะให้เกียรติมาทานมื้อเย็นกับเราไหม?]

[เอกอัครราชทูตหูหมิงเต๋อ]

ลู่โจวมองหูหมิงด้วยความสงสัย

จดหมายฉบับนี้เหมือนจะไม่มีปัญหา ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

อย่างไรก็ตามลู่โจวรู้สึกงุนงง

ทำไมจดหมายจากทูตถึงอยู่ในมือนักศึกษา?

ลู่โจวเอ่ยถาม

หลังฟังคำอธิบาย เขาก็พบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่นักศึกษามหาลัยธรรมดาๆ

นอกจากทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของสถานทูต เธอยังเป็นประธานสมาพันธ์นักศึกษาจีนแห่งมหาวิทยาลัยฟรีดรีช-วิลเฮล์ม และยังเป็นประธานสภานักศึกษาวิทยาลัยฟรีดรีช-วิลเฮล์มอีกด้วย

แน่นอนมันไม่ได้สำคัญเท่าไหร่

สิ่งสำคัญคือเธอมีพ่อเป็นทูต…

…

เขาจำเป็นต้องเห็นแก่หน้าคำเชิญของท่านทูต

ลู่โจวบอกหูหยิงว่าเขายอมรับและตกลงเวลากันคืนนี้

พรุ่งนี้เขามีงาน เขาอาจไม่ได้อยู่เบอร์ลินนานนัก เขาจึงอยากทำเรื่องนี้ให้เสร็จโดยเร็ว

ลู่โจวกลับมาโรงแรมแล้ววางจดหมายเชิญไว้ เขาหยิบจดหมายกับซองจดหมายที่ซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วเริ่มเขียนจดหมายของอาจารย์ใหญ่สวี่

เขาไม่คิดว่ามันจะเขียนยากอะไร แต่พอเขาเริ่มเขียน เขาก็พบปัญหา

เขาไม่เก่งการเมือง แถมเขายังไม่เคยอ่านจดหมายการเมืองที่เป็นทางการมาก่อน

เขาพบว่าจดหมายของเขาเริ่มเหมือนการอธิบายขึ้นทุกที

ลู่โจวส่ายหน้าและเอนกายพิงเก้าอี้

“ถ้าฉันรู้ว่ามันยาก ฉันเซ็นชื่อบนจดหมายเปล่าแล้วส่งให้อาจารย์ใหญ่สวี่ดีกว่า”

นี่เป็นความคิดที่ดี แต่เขาไม่มีทางทำ

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นนักวิชาการที่มีวินัย เขาต้องรักษาคำพูด

สุดท้ายลู่โจวก็ยอมแพ้ เขาขยำกระดาษแล้วเริ่มเขียนใหม่หมดอีกครั้ง

เขาเป็นนักวิชาการ เขาควรเขียนในสิ่งที่คิดก็พอ

ลู่โจวเขียนหัวข้อใหม่

[โอกาสในการประยุกต์ใช้วัสดุเชิงคำนวณในการวิจัยและพัฒนาของวัสดุศาสตร์และเคมี]

………………………………….