Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 368 ทดสอบความน่ารำคาญ

หัวหน้ากองบรรณาธิการ กองบรรณาธิการรายงานวิทยาศาสตร์

หัวหน้าบรรณาธิการไช่กำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่โต๊ะทำงานพร้อมกับตรวจสอบบทความฉบับร่างในมืออย่างพิถีพิถัน

แม้ว่าสื่อดั้งเดิมจะเริ่มด้อยกว่าสื่ออินเทอร์เน็ต แต่ในชุมชนวิชาการ วารสารรายงานวิทยาศาสตร์ก็ยังคงมีอิทธิพล

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็อยู่ภายใต้สถาบันวิทยาศาสตร์จีนโดยตรง แม้ว่านักวิจัยส่วนใหญ่จะไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ของพวกเขา แต่สถาบันวิจัยส่วนใหญ่ก็ยังสั่งหนังสือพิมพ์พวกเขาเป็นจำนวนมาก

ด้วยอิทธิพลนี้ หัวหน้าบรรณาธิการไช่จึงต้องตรวจสอบบทความอย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นการรายงานของบุคคลที่มีอนาคต

ท้ายที่สุดแล้วถ้าเขาทำพลาด เขาก็จะต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตามบทความของวันนี้คุณภาพค่อนข้างดี นั่นก็คือจนพวกเขาได้พบกับการสัมภาษณ์ศาสตราจารย์หวังไห่เฟิง นักวิชาการชื่อดัง

เขาตบบทความที่เพิ่งปริ้นมาแล้วหันไปมองเลขา

“ไปเอาตัวหลี่เสว่ซงมา”

“ครับ”

เลขาโจวเห็นหัวหน้าบรรณาธิการไช่ไม่พอใจ เขาจึงไม่พูดอะไรและรีบออกจากออฟฟิศให้เร็ว

หัวหน้าบรรณาธิการไช่เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในออฟฟิศ เขาพยายามควบคุมลมหายใจสงบใจตัวเอง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาอ่านบทความบนโต๊ะ เขาก็เริ่มหัวเสียอีกครั้ง

ตอนประชุม เขาเน้นย้ำความสำคัญของการเมืองกับคนของเขา อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าไอ้โง่นี่ไม่ได้ฟังที่เขาพูด

ถ้าเขาไม่ได้ตรวจสอบบทความแล้วบทความถูกตีพิมพ์ งั้นเขาคงมีปัญหากับเบื้องบนแน่

เขาโกรธมาก

เลขาโจวไปหาหลี่เสว่ซงด้านนอก

“หัวหน้าบรรณาธิการอยากพบนาย ไปเดี๋ยวนี้”

หลี่เสว่ซงถามอย่างกังวล “พี่โจว หัวหน้าไช่…มีอะไรรึเปล่า?”

ช่วงนี้ฉันไม่ได้ไปล่วงเกินใครเข้าใช่ไหม?

“ฉันไม่รู้” เลขาโจวขมวดคิ้ว เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อีกอย่าง ในสำนักงาน อย่าเรียกฉันว่าพี่”

หลี่เสว่ซงกังวลมากจนเหงื่อเริ่มผุด จากนั้นเขาก็พยักหน้า “ครับ ผมผิดไปแล้ว”

เลขาโจวกล่าว “ไปได้แล้ว”

หลี่เสว่ซงสับสนงุนงง เขาเดินไปออฟฟิศหัวหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร

ทุกคนในห้องมองดูหลี่เสว่ซงและกระซิบกระซาบกัน

หลี่เสว่ซงอยากทราบคำตอบมากสุด เขาไม่เข้าใจว่าเขาไปล่วงเกินหัวหน้าบรรณาธิการไช่ตอนไหน

เขาเคาะประตูแล้วได้คำตอบอันเย็นชา “เข้ามา”

เขาตัวสั่นนิดๆเข้าไปข้างใน

เมื่อเห็นหัวหน้าบรรณาธิการไช่มองมาที่ตน หลี่เสว่ซงก็ถามเบาๆ “หัวหน้าไช่ หาผมอยู่เหรอครับ?”

หัวหน้าบรรณาธิการไช่ไม่ได้พูดอะไร กลับกันเขาเอานิ้วเคาะบทความ

“คุณเป็นคนเขียนใช่ไหม?”

หลี่เสว่ซงเข้าใจทันที

เขาเดาว่าเบื้องบนคงไม่พอใจกับการสัมภาษณ์ของเขา เขาจึงพยายามอธิบาย

“หัวหน้าไช่ ผมรู้ว่ารายงานนี้อาจทำให้เกิดความขัดแย้ง แต่มันเกี่ยวข้องกับเรายังไง? เราเป็นกลาง เราแค่กำลังรายงานเรื่องศาสตราจารย์หวังอย่างไม่มีอคติ เป็นศาสตราจารย์หวังที่อยู่ในวังวนนี้ มันก็แค่ข่าวขำๆ…”

“ขำๆบ้านแกสิ!” หัวหน้าบรรณาธิการไช่ปาบทความใส่หัวไอ้โง่คนนี้แล้วตะคอกใส่ “ฉันบอกให้เขียนข่าวขำๆตอนไหน? ถ้าแกฉลาดมาก ทำไมแกไม่ลาออกแล้วเปิดบริษัทสื่อเองเลยล่ะ?”

หลี่เสว่ซงถูกด่าเหมือนหมูเหมือนหมา แต่เขาก็ไม่โอดครวญ

เขาเป็นแค่ข่าวธรรมดาๆ เขาเขียนสิ่งที่ผู้สัมภาษณ์พูด

อย่างไรก็ตามเขายังคงต้องรับผิดชอบ

ท้ายที่สุดแล้วเหตุผลที่เขาสัมภาษณ์หวังไห่เฟิงก็เพื่อฟังความขัดแย้งของเขากับลู่โจว

ความขัดแย้งเป็นเนื้อหาที่ดี

ทุกคนชอบดูดราม่ามากกว่าข่าวจริงจัง

หลี่เสว่ซงยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ

หลังถูกด่าอีกสองสามประโยค หัวหน้าบรรณาธิการไช่ก็หยิบขวดสุญญากาศจิบน้ำดับกระหาย จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วสั่ง “ไสหัวไป แก้บทความซะ!”

หลี่เสว่ซงกล่าว “แก้ทั้งหมดเลยเหรอครับ? รวมถึงส่วนสัมภาษณ์ด้วย?”

หัวหน้าบรรณาธิการไช่กล่าว “หยุดเหลวไหลได้แล้ว แกโง่เหรอ? ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คือส่วนนี้แหละ!”

หลี่เสว่ซงลังเลเล็กน้อย “แต่ศาสตราจารย์หวัง…”

ผมไม่อยากล่วงเกินศาสตราจารย์หวัง ผมจะแก้คำพูดของเขาไม่ได้ใช่ไหม?

“ฉันไม่สน” หัวหน้าบรรณาธิการไช่กล่าว “แก้ซะ พอบทสัมภาษณ์ถูกตีพิมพ์ เขาจะขอบคุณเราเอง”

“ครับ…” หลี่เสว่ซงกล่าวเสียงเบาก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบทความฉบับร่าง

หลังแก้ไขเล็กน้อย ข่าวฉบับนี้ก็เสร็จ

คำพูดของศาสตราจารย์หวังถูกเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

‘ค่อนข้างน่าอับอาย’กลายเป็น’มีความสามารถ’ ‘ไม่ดูภาพรวม’กลายเป็น’นักวิจัยที่กล้าเสี่ยง’…

ความเห็นเชิงลบทั้งหมดที่ศาสตราจารย์หวังกล่าวถูกเปลี่ยนเป็นความเห็นเชิงบวก

ศาสตราจารย์หวังมีความคิดเห็นอะไรไหม?

เขาไม่มี

เขาไม่สามารถ

เป็นอย่างที่หัวหน้าบรรณาธิการไช่กล่าว เมื่อศาสตราจารย์หวังเห็นข่าวนี้ เขาไม่ได้โกรธเลย กลับกันเขารู้สึกโล่งอกราวกับเงื่อนในใจถูกคลายออกไป

ตอนแรก เขาคิดว่าโมเลกุลคาร์บอนเหมือนกรงของศาสตราจารย์สแตนลีย์จะแก้ไขปัญหาแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าอุตสาหกรรมจะปฏิเสธแผนของศาสตราจารย์สแตนลีย์และยอมรับนวัตกรรมของลู่โจวแทน

หลังลู่โจวชนะรางวัลฮอฟแมน สีหน้าเขาก็ดำคล้ำ

ประเทศจีนอยากใช้เหรียญที่มีความสำคัญทางการเมืองเพื่อส่งเสริมมิตรภาพกับเยอรมนี

ถ้าเขาวิจารณ์ลู่โจวตอนนี้ มันก็เหมือนการฆ่าตัวตาย

เขาคิดจะโทรหาวารสารวิทยาศาสตร์เพื่อบอกให้พวกเขาลบการสัมภาษณ์ทิ้ง อย่างไรก็ตามมันน่าอับอายเกินไป

แต่ถึงกระนั้นแม้หวังไห่เฟิงจะโชคดี แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยหลังเห็นข่าวนี้

แต่นอกจากบ่น เขาก็ทำอะไรไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์ผู้ชนะรางวัลฮอฟแมน

หวังไห่เฟิงอ่านวารสารวิทยาศาสตร์แล้วเย้ยหยัน “ผู้มีโอกาสได้รับรางวัลโนเบลงั้นเหรอ?”

เขาหัวเราะเยาะแล้วฉีกหนังสือพิมพ์ขาดครึ่ง

มันเหมือนกับว่าเขาไม่ได้เรียนรู้จากบทเรียน เขาเริ่มวิจารณ์ลู่โจวอีกครั้ง

“คางคกอยากกินเนื้อหงส์? ฝันไปเถอะ”

นักศึกษาปริญญาเอกที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะทำงานเขาก็ส่ายหน้า

เขาวิจารณ์ความเห็นของอาจารย์ที่ปรึกษาไม่ได้

อย่างไรก็ตามเขาทดสอบความน่ารำคาญได้จากตรงนี้…

…………………………………