Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 382 การเจอกันของปรมาจารย์

“ได้แน่นอน…”

ลู่โจวผายมือให้ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนมาทางไวท์บอร์ด

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนหยิบปากกาแล้วจ้องมองไวท์บอร์ดชั่วครู่ จากนั้นเขาก็เริ่มลงมือเขียน

คาบเรียนจบลงแล้ว แต่ไม่มีใครออกห้องบรรยายสักคน

ทุกคนรวมไปถึงลู่โจวต่างก็มองไวท์บอร์ดตาไม่กะพริบ

ลู่โจวดูสิ่งที่ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนเขียน แววตาเขาค่อยๆเปล่งประกาย

สุดยอด…

นี่เป็นส่วนที่น่าสนใจของคณิตศาสตร์

วิธีที่ใช้ไม่ได้ ไม่ว่าจะลองกี่ครั้ง มันก็ไม่ได้ผล

แต่เมื่อมีคนทำวิธีที่อาจได้ผล เราก็จะรู้สึกถึงชัยชนะเบื้องหน้า

แม้เฟฟเฟอร์แมนจะยังเขียนไม่เสร็จ แต่ลู่โจวมั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าวิธีนี้ถูก

เป็นไปตามคาด ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนเติมขั้นตอนคำนวณที่เหลืออย่างรวดเร็วแล้วเขียนบรรทัดสุดท้าย

[Pμi:= μi – (Δ^-1)·δi·δj·μj]

มีความปั่นป่วนเกิดขึ้นในห้องเรียน แม้ว่าเนื้อหาจะยากเกินไปสำหรับนักศึกษาปริญญาตรี แต่ยังไงเสียที่นี่ก็เป็นพรินซ์ตัน นักศึกษาทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ล้วนอยู่แนวหน้าของสาขาวิชา

พวกเขาคิดวิธีไม่ได้ แต่พวกเขาเข้าใจได้

เห็นได้ชัดว่าความเร็วการทำความเข้าใจของพวกกเขาช้ากว่าลู่โจว แต่ก็เป็นเหมือนลู่โจว พวกเขาเห็นความยอดเยี่ยมของขั้นตอนการคำนวณของศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมน

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนวางปากกาลงแล้วอ่านการคำนวณตั้งแต่แรกจนจบอย่างละเอียด จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วกล่าว “โจทย์นี้ไม่ง่ายเลย…มันยากเกินไปหน่อยสำหรับนักศึกษาปริญญาตรี”

ลู่โจวกระแอม “ดังนั้นมันจึงเป็นคำถามกระตุ้นความคิด”

ลู่โจวแค่วางแผนบรรยายให้นักศึกษาฟังเท่านั้น เขาจะไม่เขียนปัญหาการวิจัยบนไวท์บอร์ดถ้าไม่มีนักศึกษาจำนวนมากสนใจ

แน่นอน ลู่โจวไม่คิดว่าผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้จะนั่งอยู่แถวหลังห้องบรรยาย

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนกลับมาให้ความสนใจกับเนื้อหาบนไวท์บอร์ด เขาลูบคางแล้วพูดด้วยท่าทางครุ่นคิด

“(Δ^-1)·δi·δj ถูกกำหนดเป็นฟูเรียร์มัลติพลายเออร์ของ ξiξj/|ξ|2…แต่สิ่งที่ฉันอยากรู้คือต่อให้คุณมีสมการอนุพัทธ์ของ Pμi แต่มันมีประโยชน์อะไร? ฉันไม่ค่อยเข้าใจ…คุณช่วยอธิบายได้ไหม?”

“แน่นอน” ลู่โจวยิ้ม “แต่ฉันต้องการไวท์บอร์ดอันใหม่”

“พรินซ์ตันมีไวท์บอร์ดมากมาย ฉันจะหามาให้”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนออกห้องบรรยายไปแล้วกลับมาพร้อมกับไวท์บอร์ด

ลู่โจวลบกระดานไวท์บอร์ดอันใหม่แล้วหยิบปากกาขึ้นมา จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายไปพลางเขียนไป

“ถ้าเราได้ Pμi: = μi-(Δ^-1)·δi·δj·μj…”

งานวิจัยของลู่โจวขึ้นอยู่กับขั้นตอน “Pμi:=?” ดังนั้นเขาจึงได้สมการอนุพัทธ์มาทันที

มันฟังดูยาก

แต่ที่จริงมันง่ายมาก

ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่เขาต้องทำก็คือการใช้ข้อสรุปใหม่เพื่อสานต่อแนวคิดเดิม

อย่างไรก็ตาม…

[ <B(μ,v),w〉= -πi∫Λξ1,ξ2,ξ3(μ(ξ1),v(ξ2),w(ξ3))…]

จู่ๆ ลู่โจวก็หยุดเขียน

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพลันเกิดความสนใจขึ้นมา

ลู่โจวหันกลับมามองเฟฟเฟอร์แมน

“คุณคิดยังไง?”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนลูบคาง “มัน…น่าสนใจ”

นักศึกษามองทั้งสองที่กำลังยืนอยู่ที่โพเดียมอย่างเงียบๆ พวกเขากลัวไปขัดกระบวนการคิดของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง

ในอเมริกาไม่มีที่ไหนเคารพความรู้มากเท่าพรินซ์ตันอีกแล้ว

ห้านาทีผ่านไป จู่ๆ ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนก็พูดขึ้น

“ดูเหมือนปัญหานี้จะแก้ไม่ได้ง่ายๆ”

ลู่โจวยังคงจ้องมองไวท์บอร์ด เขาพยักหน้า “คุณพูดถูก”

ถ้าปัญหานี้แก้ได้ง่าย สถาบันเคลย์คงไม่รวมมันอยู่ในปัญหารางวัลมิลเลนเนียมหรอก

“แต่ฉันแปลกใจที่คุณมาถึงขั้นตอนนี้ได้” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนกล่าว “สมการนาเวียร์-สโตกส์เป็นหัวข้อที่น่าสนใจ มันเป็นพื้นฐานของกลศาสตร์การไหล แต่มันก็เป็นปัญหาสมการเชิงอนุพันธ์ย่อยด้วย ถ้าใครหาผลเฉลยที่ราบรื่นของสมการได้ ไม่เพียงแต่จะเป็นเกียรติยศต่อความฉลาดของมนุษย์เท่านั้น แต่มันยังส่งผลต่อสาขาวิชาต่างๆ อย่างล้ำลึกด้วย”

ดิเยอดอนเนเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งบอว์บากิกรุ๊ป และ’คณิตศาสตร์เกียรติยศต่อความฉลาดของมนุษย์’เป็นหนึ่งในคำพูดอันโด่งดังของเขา ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนไม่เห็นด้วยกับมุมมองของบอว์บากิกรุ๊ป แต่เขาเห็นด้วยกับคำพูดนี้

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและเริ่มปรบมือ

“ฉันคิดว่านี่เป็นการบรรยายที่เป็นประโยชน์มาก…แม้ว่าเราอาจไม่ใช่ผู้ตัดสินที่ดีที่สุดก็ตาม…พวกคุณคิดเห็นยังไง?”

เขาหันไปมองเหล่านักศึกษา

คำตอบนั้นชัดเจนจากเสียงปรบมือ

เมื่อได้ยินเสียงปรบมือ ลู่โจวก็อดยิ้มไม่ได้

แม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็รู้สึกค่อนข้างภาคภูมิใจ

ความรู้สึกถึงความสำเร็จในห้องเรียนนั้นต่างจากการบรรยายเผยแพร่ผลงานทางวิชาการอย่างจริงจัง

ดูเหมือนแม้เขาจะไม่ค่อยมาให้พวกนักศึกษาเห็นหน้า แต่เหล่านักศึกษาก็ยังชอบเขามาก

“เอ้อ ฉันแก้ปัญหาได้แล้ว” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ส่วนคำนวณบนไวท์บอร์ดแล้วเอ่ยถาม “คุณยังรักษาสัญญาอยู่ไหม?”

ลู่โจวอึ้ง

“สัญญา?”

หญิงสาวผมน้ำตาลแดงยกมือขึ้นมา “ศาสตราจารย์ คุณบอกว่าใครที่แก้ปัญหานี้ได้จะไปเป็นศิษย์เรียนปริญญาเอกกับคุณได้”

ห้องเรียนหัวเราะกันอย่างครึกครื้น

ลู่โจวกระแอม “เลิกหยอกกันเล่นได้แล้ว”

“ไม่ๆ ฉันไม่ได้หยอก” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนกล่าว เขายิ้มแล้วพูดต่อ “ถ้าคุณต้องการ ฉันก็ไม่คิดมากถ้าจะเอาปริญญาเอกอีกใบ”

แม้ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนจะพูดเหมือนไม่ได้ล้อเล่น แต่ลู่โจวคิดว่าเขาล้อเล่นแน่นอน

เมื่อเทียบกับศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ที่ไปจากพรินซ์ตัน เฟฟเฟอร์แมนอยู่อีกขั้วหนึ่งของ’ความหยิ่งยโส’ มีแต่เขาเท่านั้นแหละที่พูดจาหยอกล้อแบบนี้

เมื่อเห็นลู่โจวงง เฟฟเฟอร์แมนก็กระแอมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม

“ก็ได้ เพราะคุณไม่มีแผนรับฉันเป็นนักศึกษาปริญญาเอก งั้นฉันหวังว่าคุณจะช่วยฉันได้”

ลู่โจวถาม “ช่วยอะไรครับ?”

“มันเกี่ยวกับการมีอยู่ของความราบรื่นของสมการนาเวียร์-สโตกส์” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันอยากแก้ปัญหานี้กับคุณ!”

………………………………..