Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 384 กระสุนล่องหน

ณ วันทดลอง เมฆหนาทึบปกคลุมทั่วพรินซ์ตัน ดูเหมือนวันนี้ฝนจะตก

ลู่โจวไปพีพีพีเอลเขาเดินไปตามทางเดินห้องแล็บและรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย

มันเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องแล็บ กลับกันมันเหมือนเขากำลังจะไปห้องคลอดของโรงพยาบาลมากกว่า

ลู่โจวคิดเล็กน้อยแล้วตระหนักว่าเปรียบเทียบแบบนี้ก็ถูกแล้ว

ทีมวิศวกรและนักวิจัยของ He3 ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนกับโปรเจกต์ที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้นี้

ลู่โจวนับไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาใช้เวลากับโปรเจกต์นี้ไปกี่ชั่วโมง

มันไม่ได้พูดเกินจริงเลยว่าเทคโนโลยี He3 อะตอมโพรบเป็นลูกของเขา

ลู่โจวเดินเข้าไปห้องควบคุม

ห้องควบคุมรกมาก มีสายไฟระโยงระยางเต็มไปหมด มันถูกมัดรวมกันด้วยเชือกพลาสติก คอมพิวเตอร์ที่ใช้ควบคุมสนามแม่เหล็กของปืนอะตอมอยู่ในสภาพที่แย่กว่านั้นอีก เพราะเมนบอร์ดและสายไฟของคอมพิวเตอร์ถูกเผยออกมา

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ถูกประกอบกันอย่างเร่งรีบ

วิศวกรแค่ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าอุปกรณ์ไม่มีข้อผิดพลาดจุดไหน มันไม่ใช่หน้าที่ของพวกเขาที่ต้องมาเอาใจแขก

ลู่โจวมองไปรอบๆ ห้องควบคุมแล้วเห็นศาสตราจารย์เลเซอร์สัน

อย่างไรก็ตามมีคนแปลกหน้ายืนอยู่ข้างศาสตราจารย์เลเซอร์สัน

เมื่อคนแปลกหน้าเห็นลู่โจว เขาก็ยื่นมือขวาออกมา

“สวัสดี มิสเตอร์ลู่โจว”

เมื่อศาสตราจารย์เลเซอร์สันเห็นลู่โจว เขาก็แนะนำหัวหน้าให้ลู่โจวรู้จักอย่างกระตือรือร้น

“ท่านนี้เป็นผู้อำนวยการสถาบันพีพีพีเอลศาสตราจารย์เทอเรนซ์ บร็อก”

ลู่โจวมองชายตรงหน้าแล้วจับมือ

“สวัสดี”

ลู่โจวเคยได้ยินชื่อเทอเรนซ์ บร็อกมาก่อน

ปีก่อน เพราะการทดลอง NSTX-U ล้มเหลว อดีตผู้อำนวยการพีพีพีเอสสจ๊วต ปราเกอร์จึงทำให้กระทรวงพลังงานสหรัฐขาดทุนไปสี่ร้อยสามสิบแปดล้านเหรียญ ปราเกอร์ตัดสินใจลาออก เทอเรนซ์ บร็อกจึงขึ้นมารับตำแหน่งผู้อำนวยการพีพีพีเอลแทนและช่วยอุตสาหกรรมวิทยาการพลังงานฟิวชั่นเอาไว้

หลังเข้ารับตำแหน่งผู้อำนวยการ สิ่งแรกที่เขาทำคือทำความสะอาดเรื่องยุ่งยากที่ผู้อำนวยการคนก่อนทำและเพิ่มทุนวิจัยทางวิทยาศาสตร์

โปรเจกต์ที่ทำไม่ได้จะถูกลบทิ้ง ถ้าทีมโปรเจกต์ He3 ไม่สามารถแสดงศักยภาพของมันได้ พวกเขาก็อาจถูกยกเลิกเช่นกัน…

ลู่โจวพลันตระหนักแล้วว่าทำไมชายคนนี้ถึงมาที่นี่

ศาสตราจารย์บร็อกมองลู่โจวแล้วกระแอมเบาๆ จากนั้นเขาก็พูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “ก่อนอื่นเลย ขอแสดงความยินดีด้วยที่มาถึงขั้นนี้ได้”

ลู่โจว “ขอบคุณ”

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แถมฉันไม่ได้มาบอกข่าวดีกับคุณด้วย” ศาสตราจารย์บร็อกกล่าว จากนั้นเขาก็หยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่ออย่างไร้อารมณ์ “ถ้าการทดลองนี้ล้มเหลว ฉันจะยกเลิกโปรเจกต์ นักวิจัย PPPL ไม่ใช่คนงานส่วนตัวของคุณ เราจะเสียเวลาเปล่ากับโปรเจกต์ที่ไม่มีศักยภาพไม่ได้”

ลู่โจวผงะ “แม้ว่าฉันจะยอมออกเงินทุนก็ตามงั้นเหรอ?”

ศาสตราจารย์บร็อกจ้องลู่โจวแล้วตอบ “ถูกต้อง”

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันสังเกตเห็นเรื่องนี้ เขากระแอมเบาๆ เขาอยากลดความตึงเครียด เขาจึงดึงตัวลู่โจวมาข้างๆ

ลู่โจวมองศาสตราจารย์เลเซอร์สันแล้วเอ่ยถาม “เขามีปัญหาอะไร?”

“บางที…” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ “เขากำลังเล็งเงินสี่ล้านเหรียญในบัญชีเงินทุนวิจัย…”

แม้ว่าเขาไม่อยากพูดไม่ดีกับเจ้านาย แต่สถานการณ์มันชัดเจน

“สี่ล้านเหรียญ?” ลู่โจวอึ้ง อย่างไรก็ตามเขาโฟกัสกับเรื่องอื่นมากกว่า “ทำไมเรายังไม่ใช้เงินสี่ล้านนี้ล่ะ?”

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันแทบหายใจผิดจังหวะ

ยังไม่ใช้เงินสี่ล้าน?

ทำไมน้ำเสียงของคุณถึงฟังดูไม่พอใจ?

“ค่าใช้จ่ายสิบล้านเป็นเพียงการประมาณคร่าวๆ อันที่จริงห้องแล็บแห่งชาติบรูคเฮเว่นมีความสัมพันธ์อันดีกับเรา เราเป็นคนซื้ออุปกรณ์เก่าของพวกเขา เราจึงจ่ายเงินเจ็ดล้านเท่านั้น…”

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันกล่าวพร้อมกับหลบสายตา “ปัญหาคือเงินทุนที่เหลืออยู่ในบัญชีวิจัย คุณก็รู้ ต่อให้เราได้รับการสนับสนุนเป็นอย่างดี เทคโนโลยีนี้ทำเงินในระยะสั้นได้ยาก คณะกรรมการงบประมาณไม่พอใจเรา…”

ลู่โจวถาม “มันเกี่ยวกับฉันยังไง?”

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เกี่ยวแน่นอน! ถ้าโปรเจกต์นี้ถูกยกเลิก งั้นเงินก็จะถูกย้ายไปโปรเจกต์อื่นที่มีศักยภาพมากกว่าได้”

ลู่โจวอดก่นด่าในใจไม่ได้

“พวกเขาทำได้ไง?”

“ใครจะคิดล่ะว่าคุณโอนเงินมาเร็วขนาดนี้” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันกล่าว จากนั้นเขาก็เบี่ยงสายตาแล้วกล่าวต่อ “ข้อตกลงตอนแรกเราเซ็นระบุว่าเงินก้อนนี้เป็นเงินบริจาค ดังนั้นเราจึงได้เปรียบ…แต่นั่นมันไม่สำคัญแล้ว…เราแค่ทำการทดลองให้สำเร็จก็พอ”

ตราบใดที่โปรเจกต์ไม่ถูกล้มเลิก ไม่มีใครแตะต้องบัญชีเงินทุนวิจัย He3 ได้ แม้ว่ามันจะไม่ถูกจรรยาบรรณ แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของการวิจัยวิทยาศาสตร์

อย่างไรก็ตามก็เหมือนกับที่ศาสตราจารย์เลเซอร์สันกล่าว จะมาคุยกันตอนนี้ก็ไม่มีความหมาย

ถ้าโปรเจกต์นี้ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร ต่อให้ไม่มีเงินทุนวิจัยสี่ล้านเหรียญ ศาสตราจารย์บร็อกก็ยกเลิกโปรเจกต์นี้อยู่ดี

ท้ายที่สุดแล้ว PPPL ก็มีหลายโปรเจกต์ที่มีศักยภาพสูงกว่า พวกเขาไม่อาจใช้ทรัพยากรทั้งหมดไปกับโปรเจกต์เดียว ต่อให้โปรเจกต์นี้จะได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่ก็ตาม

ศาสตราจารย์บร็อกเป็นผู้รับผิดชอบ ดังนั้นเขาจึงต้องคิดถึงภาพรวม

ดังนั้นทีมวิจัย He3 จึงต้องการชัยชนะเพื่อพิสูจน์ตัวเอง!

…

หลังประชุมสั้นๆ ศาสตราจารย์เลเซอร์สันก็ประกาศเริ่มการทดลอง

ทุกคนในห้องทำงานต่างก็กลั้นลมหายใจ

พวกเขาเกรงว่าลมหายใจของตนเองจะไปรบกวนพลาสมาและอนุภาคฮีเลียม3ในห้องสุญญากาศระบบปิด

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ศาสตราจารย์เลเซอร์สันก็ไม่ได้พูดอะไร กลับกันเขาหันไปมองลู่โจวแทน

ลู่โจวไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เขาแค่ยกนิ้วโป้งให้

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันเข้าใจความตั้งใจของลู่โจว หลังสูดหายใจลึกๆ เขาก็กดปุ่ม

งานทั้งหมดก็เสร็จแล้ว

ที่พวกเขาต้องทำตอนนี้ก็คือ…

สวดอธิษฐาน

ลิเธียมเหลวถูกเทลงในวิถีวงจรและตัวนำอุณหภูมิต่ำพิเศษก็ค่อยๆ ไปถึงอุณหภูมิวิกฤติของตัวนำยิ่งยวด

ทันทีที่อุณหภูมิวงโคจรถึงอุณหภูมิวิกฤติของตัวนำยิ่งยวด กระแสไฟฟ้าในขดลวดก็สูงขึ้น มันคือการเตรียมพร้อมให้อะตอมฮีเลียม3ความเร็วสูง

เมื่อสัญญาณ 1 สว่างขึ้น ความเร็วของอะตอมฮีเลียม3ก็มาถึงขีดจำกัด และปืนอะตอมก็เสร็จสิ้นการ’โหลด’

ทั้งหมดนี้ก็เหมือนการใส่กระสุนปืน มันรวดเร็วและชัดเจน

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันหันมามองลู่โจวอีกครั้ง

ลู่โจวพยักหน้าโดยไม่พูด

ครั้งนี้เป็นตาลู่โจว

ลู่โจวสูดหายใจลึกๆ แล้วเดินไปที่คอมพิวเตอร์ จากนั้นเขาก็กดปุ่มที่สอง ซึ่งเป็นปุ่มสุดท้าย

มันก็เหมือนการดึงไกปืน อะตอมฮีเลียม3ที่โคจรอยู่ในวิถีพลันหลุดออกจากวงจรเร่งความเร็วแล้วย้ายไปอยู่วงจรเส้นใน

ไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้น

ไม่มีเอฟเฟกต์อะไรออกมาให้เห็น

อย่างไรก็ตามทันทีที่ปืนอะตอมยิงอะตอมฮีเลียม3 อะตอมฮีเลียม3 ก็เหมือนกระสุนที่มีพลังงานมหาศาลปะทะเข้ากับพลาสมาร้อน

เครื่องจับคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าแสดงให้เห็นเส้นกราฟ

ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววิ แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนผ่านไปไปนับศตวรรษ

ในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นลู่โจว ศาสตราจารย์เลเซอร์สัน ศาสตราจารย์บร็อก หรือนักวิจัยคนอื่นๆ ในห้องแล็บ ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจไปครึ่งวิ

นิวเคลียสอะตอมฮีเลียม3ทะลุพลาสมาและปะทะเข้ากับวัสดุเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

โพรบที่อยู่หลังวัสดุเป้าหมายจับคลื่นความผันผวนจางๆ และข้อมูลผลกระทบก็ถูกส่งมาที่คอมพิวเตอร์

มันเหมือนกับเวลาหยุดลงกะทันหัน

จากนั้นเสียงเฮก็ดังขึ้นมาทั่วห้องแล็บ

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันโยนหมวกและกำหมัดขึ้นฟ้า

“เราทำได้แล้ว! เราทำได้!”

………………………………..