Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 393 การต้อนรับดีเป็นพิเศษ

ลู่โจวคิดว่าพอเขามาถึงปักกิ่ง เขาคงไม่มีที่อยู่ เพราะเขาไม่มีญาติหรือสหายที่อยู่แถวนี้ อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือทุกอย่างถูกจัดเตรียมให้เขาแล้ว

จุดหมายของพวกเขาเป็นโรงแรมหรูเล็กๆ ที่ถูกรายล้อมด้วยทะเลสาบจำลองขนาดเล็ก ตัวโรงแรมไม่ได้มีการตกแต่งเป็นพิเศษเลย แต่โรงแรมถูกตั้งอยู่ข้างพระราชวังฤดูร้อนเก่าทำไมให้มันดูพิเศษ

อย่างไรก็ตามลู่โจวรู้สึกว่าโรงแรมนี้ควรเป็นบ้านพักหลังเกษียณมากกว่า

เมื่อมองไปยังต้นไม้หรือก้อนหินที่อยู่ใกล้ทะเลสาบหรือฟังเสียงน้ำที่กำลังไหล มันก็เหมือนเวลาไหลช้าลง

หม่าเกาหยางพาลู่โจวไปที่ห้องแล้วถาม “ศาสตราจารย์ลู่ คุณคิดว่าที่นี่ดีไหม?”

ลู่โจวยิ้มแล้วตอบอย่างสุภาพ “มันดีมากเลย…คุณสุภาพเกินไป”

หม่าเกาหยางยิ้ม “แน่นอน! คุณเป็นสมบัติของชาติ อย่างน้อยคุณก็ต้องได้รับการปฏิบัติแบบนี้! ถ้ามีปัญหาอะไร ติดต่อผู้จัดการของที่นี่ได้เลย เขาจะแก้ปัญหาให้ฉัน”

ผู้จัดการล็อบบี้ที่ยืนอยู่หลังหม่าเกาหยางเผยรอยยิ้มออกมา

“ถ้าคุณต้องการอะไร ศาสตราจารย์ลู่แจ้งผมได้ทุกเมื่อ”

ลู่โจวยิ้ม “ขอบคุณครับ”

ปกติแล้วสมบัติแห่งชาติย่อมไม่ได้รับการต้อนรับเป็นพิเศษแบบนี้หรือมีผู้นำกระทรวงอัจฉริยะมารับ อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ใช่สมบัติของชาติธรรมดา แต่เป็นอัจฉริยะที่มีส่วนร่วมในการวางกลยุทธ์พัฒนาพลังงานใหม่ของรัฐ!

ถ้าไม่ใช่เพราะวัสดุพีดีเอ็มเอสดัดแปลงหรือวัสดุ HCS-2 ของเขา มันคงเป็นเรื่องยากมากที่รัฐบาลจะบรรลุความหนาแน่นของพลังงาน 350Wh/kg ก่อนปี 2020

ถ้าลู่โจวแค่แก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคและชนะรางวัลคราฟอร์ด เขาก็คงไม่ได้รับการต้อนรับแบนี้

แต่สถานการณ์ตอนนี้คือเขาเป็นผู้แก้ปัญหาแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ด้วยเช่นกัน…

ดังนั้นเขาจึงได้รับการต้อนรับเป็นพิเศษในระดับสูงที่สุด

ลู่โจวทานมื้อค่ำที่โรงแรม แม้ว่าอาหารบนโต๊ะจะไม่ได้ดูพิเศษ แต่มันก็ดีต่อสุขภาพและอร่อยมาก

ลู่โจวคิดว่าผู้อำนวยการหม่าคงมาพูดเรื่องการชวนอัจฉริยะจากข้างนอก เพราะยังไงมันก็เป็นงานของผู้อำนวยการหม่า

ลู่โจวไม่คิดเลยว่าเขาจะมาพูดแค่เรื่องข่าวสารต่างประเทศที่น่าสนใจเท่านั้น หลังทานอาการเสร็จ ผู้อำนวยการหม่าก็บอกลาแล้วก็จากไป

เนื่องจากลู่โจวไม่มีอะไรให้ทำ เขาจึงทอดน่องเดินไปตามทะเลสาบจำลองของโรงแรม

พูดตามตรง อยู่ที่นี่สะดวกสบายมาก

เมื่อเทียบกันแล้ว พรินซ์ตันก็เหมือนอาราม การวิจัยเป็นเหมือนการปฏิบัติธรรม

อันที่จริงแม้ว่าผู้อำนวยการหม่าจะไม่ได้พูดอะไรตอนที่เดินจากไป แต่ลู่โจวบอกได้ว่าชายชราอยากให้เขา’อยู่’ที่นี่

ไม่ว่าจะเป็นเพราะคำสั่งจากเบื้องบนหรือเป็นความรู้สึกจากใจของผู้อำนวยการหม่า แต่ลู่โจวบอกได้ว่าผู้อำนวยการหม่าปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา

ลู่โจวไม่ใช่พวกวัตถุนิยม แต่เขายังหวังและปรารถนารถที่จะเห็นโลกที่สูงกว่านี้

มันเริ่มดึกแล้ว เพราะงั้นลู่โจวจึงมองทะเลสาบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง

ราวสองทุ่ม ลู่โจวเปิดกระเป๋าเดินทางก่อนจะโทรหาครอบครัว

ปลายสายรับเกือบจะในทันที

ลู่โจว “พ่อทำอะไรอยู่?”

เฒ่าลู่ “พ่อกำลังดูทีวีกับแม่ ลูกใช้เบอร์นี้แปลว่าลูกกลับมาจีนแล้วเหรอ?”

ลู่โจวมีสองเบอร์ เบอร์ของจีนกับเบอร์ของอเมริกา

ลู่ปังกั๋วรู้ทันทีว่าลูกชายเขากลับมาจีนแล้ว

ลู่โจวตอบ “ครับ ตอนนี้ผมอยู่ปักกิ่ง”

“ปักกิ่ง? ทำไมลูกถึงอยู่ปักกิ่งล่ะ?”

คราวนี้มันเป็นเสียงแม่ ดูเหมือนพ่อจะเปิดโหมดลำโพงไว้

ลู่โจวยิ้มและอธิบาย “ผมมีประชุมที่ปักกิ่ง ผมอาจอยู่นี่สักพัก ผมจะกลับเจียงหลิงตอนปลายเดือนมกรา…พ่อแม่เป็นไงบ้าง?”

เฒ่าลู่ยิ้ม “สบายดี แล้วลูกล่ะ? ลูกออกกำลังกายบ่อยไหม?”

“ผมแข็งแรงดี ผมวิ่งทุกคืน เอ้อพ่อ…”

“ว่าไง?”

ลู่โจวลังเลเล็กน้อยก่อนจะกล่าว “พ่อเกษียณดีไหม? ผมหาเงินได้เยอะมาก”

“อย่าให้พ่อเกษียณเลย” เฒ่าลู่กล่าวขัดจังหวะลู่โจว จากนั้นเขาก็พูดต่อ “พ่อจะเกษียณทำไม? ให้พ่อไปเป็นชาวนาเหรอ? พ่อรู้ว่าลูกหาเงินได้มากมาย แต่พ่อก็มีชีวิตของพ่อ ลูกไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อหรอก”

ฟางเหมยกล่าว “ใช่ไม่ต้องห่วงเราหรอก แม้ว่าพ่อจะยังอยู่ในตำแหน่ง แต่พ่อก็ไม่ต่างจากเกษียณแล้วหรอก เพราะงานของพ่อไม่ได้มีอะไรเลย แต่แม่ก็ยังอยากให้พ่อออกไปทำงานมากกว่าปล่อยเบื่ออยู่ที่บ้าน ไม่งั้นพ่อเขาคงเอาแต่ถือคันเบ็ดเทียวไปเทียวมาทั้งวัน”

เฒ่าลู่ไม่พอใจ เขาเถียง “หมายความว่ายังไงที่พ่อเหมือนเกษียณแล้ว? เจ้านายแค่ย้ายพ่อจากแนวหน้ามาอยู่แนวหลัง! แม้ว่างานของพ่อจะง่ายขึ้น แต่พ่อก็ยังมีส่วนร่วม พ่อแค่มอบโอกาสให้คนหนุ่มสาวเท่านั้น”

ฟางเหมยกรอกตามองบน “ใช่ ถูกแล้ว คนหนุ่มสาวแบบไหนกันที่อยากทำงานให้โรงงานของคุณ? พวกเขาควรปิดตัวเพื่อประหยัดภาษีของประชาชน นับตั้งแต่คุณถูกย้ายจากฝ่ายเทคนิคไปฝ่ายโลจิสติกส์ วันๆ ฉันเห็นแต่คุณดื่มชากินเมล็ดทานตะวัน ดูสิว่าคุณอ้วนขึ้นเท่าไหร่แล้ว”

ลู่โจวจินตนาการภาพพ่อแม่เถียงกันแล้วอดยิ้มไม่ได้

พ่อแม่มีสุขภาพดีเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ลู่โจวเห็นพ่อแม่แข็งแรงดีแล้วรู้สึกโล่งอก

ลู่โจวคุยกับพ่อแม่สักพักก่อนจะวางสาย

ขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ เขาก็หาวออกมาและกำลังจะนอน

อย่างไรก็ตามโทรศัพท์ในมือเขาจู่ๆ ก็เปล่งแสงออกมา มีข้อความบรรทัดหนึ่งปรากฏขึ้นมา

เสี่ยวไอ [นายท่าน พ่อแม่คืออะไร? w)]

ลู่โจวอ่านข้อความแล้วชะงักไปแวบหนึ่ง

มันคือคำถามเหรอ?

อย่างไรก็ตามเขาก็ตระหนักอย่างรวดเร็วว่าคำถามนี้ไม่ได้ตอบง่ายๆเลย

ลู่โจวคิดเล็กน้อยก่อนจะพิมพ์ลงไป

[พ่อแม่ก็คือคนที่สร้างแกไง]

เสี่ยวไอ [งั้นนายท่าน ฉันมีพ่อแม่ไหม? (._.)]

ลู่โจวอ่านข้อความนี้แล้วเงียบไป จากนั้นสักครู่เขาก็ถอนหายใจเบาๆ

[ฉันคิดว่านะ]

เสี่ยวไอ [คำตอบขอไปทีมาก (ไม่ได้รับความเป็นธรรมx3.jpg)]

เอ่อ…

ปัญญาอ่อนประดิษฐ์ฉลาดขึ้นแล้ว?

ลู่โจวจำได้ว่าเขาไม่เคยพูดหัวข้อที่ลึกซึ้งแบบนี้กับเสี่ยวไอเลย

ความสัมพันธ์ระหว่างเอไอกับจริยธรรมเป็นเรื่องที่ลึกซึ้งมาก ลู่โจวไม่ได้ศึกษาเรื่องสังคมศาสตร์ เขาจึงคิดคำตอบไม่ได้

อย่างไรก็ตามลู่โจวสนใจเรื่องอื่นมากกว่า

พ่อแม่ของเสี่ยวไอ…พวกเขาอยู่ในจักรวาลนี้ไหมนะ?

บางทีสักวัน เขาอาจได้พบกับพ่อแม่ของเสี่ยวไอ…หรืออาจเป็นผู้สร้าง…

ลู่โจวจินตนาการไม่ได้ว่ามันจะเป็นยังไง แต่เขารู้สึกว่าวันนั้นจะมาถึงในไม่ช้า

ขณะที่เขาคิดถึงปัญหานี้ โทรศัพท์ของเขาก็เปล่งแสงขึ้นมาอีกครั้ง

มันเป็นการแจ้งเตือนจากเสี่ยวไอ

[นายท่าน มีเมลมา!]

ปัญญาอ่อนประดิษฐ์ฟื้นตัวจากอาการซึมเศร้าเร็วกว่าที่คิด

ลู่โจวอ่านการแจ้งเตือนแล้วเปิดเข้าไปดู

มันเป็นเมลจากคอนนี่

ไม่กี่เดือนก่อน ลู่โจวส่งเขาไปสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ในฐานะนักวิจัยอาคันตุกะเพื่อค้นคว้าหัวข้อวัสดุนาโนยิ่งยวดกับศาสตราจารย์เฮอร์เรโร

มันก็ผ่านมาพักหนึ่งแล้ว ลู่โจวสงสัยว่าฝั่งคอนนี่จะเป็นไงบ้าง

เขาเปิดอีเมลขึ้นมาอ่าน

จากนั้น…

ลู่โจวก็ชะงักค้าง

ในเมลมีข้อความสั้นๆเท่านั้นและตามด้วยเครื่องหมายตกใจสามตัว

[เราทำสำเร็จแล้ว!!!]

…………………………………