Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 41

ตอนที่ 41 มาเอาพัสดุ

ณ อาคารซุนเฟิง ออฟฟิศซีอีโอ

มันเป็นช่วงพักกลางวัน

“ฉันอยากช่วยเขาในเวลาที่ต้องการ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าเขาคงไม่ต้องการความช่วยเหลือของเราแล้ว” หวังเหว่ยกล่าวขณะมองดูกระทู้มาแรงอันดับหนึ่งแล้วส่ายหน้า เขากดไลค์ในรีโพสต์ของเหรินเหรินไดอารี่

ในเวลานั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมา

หวังเหว่ยกล่าวโดยไม่เงยหน้า “เข้ามา”

หัวหน้าฝ่ายทรัพยากรมนุษย์เดินเข้ามา

“ซีอีโอ ผมควรรอส่งข้อเสนอจนกว่าจะถึงสุดสัปดาห์ไหม?”

หวังเหว่ยคิดชั่วครู่แล้วตอบ “ส่งไปตอนนี้เลย รอไปก็ไม่มีประโยชน์”

ข่าวนี้ทำให้เขาได้รับผลกระทบซึ่งเขาก็ไม่ได้คาดหวังเลย อย่างไรก็ตามเมื่อมันเกิดขึ้น เขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจนัก

สัมผัสกลิ่นการเมืองเป็นสิ่งจำเป็นของนักธุรกิจทุกคน

ความหมายมันชัดเจนตั้งแต่การประชุมตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว

อินเตอร์เน็ตไม่ได้ยกเว้นกฏหมาย อิสระในการพูดไม่ได้หมายความว่าเราจะทำตัวกำเริบเสิบสานยังไงก็ได้ จูฟางไฉอาศัยหัวข้อที่เป็นกระแส ใช้คำพูดที่เย่อหยิ่งและฉีกหน้าผู้คนโดยไร้เหตุผล วันเวลาของเขาจะเริ่มยากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ต้องพูดถึง เขาสร้างผลกระทบที่ไม่ดีต่อสังคม

เขาใช้สถานะของตนเพื่อทำลายชื่อเสียงของนักศึกษาที่แสวงหาความเจริญโดยไม่มีหลักฐานเป็นรูปธรรม เขาใช้วลีที่ไร้เหตุผลอย่าง’สิบวิทยานิพนธ์ต่อเดือน’และ’มะเร็งโลกวิชาการ’เพื่อเพิ่มความนิยมของตน

เขาไม่ได้แตกต่างจากเด็กที่เอะอะโวยวายเลย

ตอนนี้จูฟางไฉกลัวมาก เขาเลิกกระโดดโลดเต้น เขาอยากทำตัวโปรไฟล์ต่ำ แต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะอยู่อย่างโปรไฟล์ต่ำ

เงื้อมมือขึ้นแล้วและกำลังจะตบ มันก็กลายเป็นเรื่องที่ว่าตบนี้มันแรงแค่ไหน

ถ้าปากใหญ่ฉลาด เขาจะตบตัวเองแล้วยอมรับความผิดพลาด บางทีมือข้างนี้อาจไม่ตบลงที่เขา

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าหมอนี่โง่…

หวังเหว่ยคิดเล็กน้อยแล้วหัวเราะ เขาแตะหน้าจอโทรศัพท์แล้วรีโพสต์บทความของเหรินเหรินไดอารี่ เขากระทั่งเพิ่มแคปชั่นลงไปด้วย

[พ่อหนุ่ม เงินเดือนครึ่งล้านต่อปี เธอคิดยังไงกับการมาทำงานที่ซุนเฟิง? (รูปหน้าสุนัข)]

กด

ส่งไป

แถบคอมเมนต์และข้อความส่วนตัวก็เดือดพล่าน

…..

นับตั้งแต่เริ่มการโต้เถียงมันก็ผ่านมาสัปดาห์เดียวเท่านั้น และมันก็ถูกโพสต์ในหัวกั๋วชิงเหนียนแล้ว

ลู่โจวไม่คิดเลยว่าเขาจะชนะอย่างล้นหลาม

รีโพสต์ของหัวกั๋วชิงเหนียนได้เปลี่ยนทิศทางของความเห็นของมหาชนโดยสมบูรณ์ ประชาชนเห็นคำอธิบายของรัฐบาลแล้วรวมตัวกันไปตำหนิปากใหญ่จูทันที

นักศึกษาปริญญาตรีได้รับการยอมรับจากมหาลัยนิวยอร์กและสถาบัน Paul Scherrer ของสวิส วิทยานิพนธ์วิทยาการคอมพิวเตอร์ได้รับความสนใจจากบริษัทระดับพันล้านหยวน นักศึกษาที่ยอดเยี่ยมแบบนี้จะถูกเรียกว่ามะเร็งโลกวิชาการได้อย่างไร?

อุกอาจเกินไปแล้ว

[คุณยังชอบดูถูกคนอื่นอีกเหรอเฒ่าจู?]

[ฉันบอกแล้วว่าวิทยานิพนธ์ไม่มีปัญหา เฒ่าจูชอบสบประมาทผู้อื่น]

[ฉันต้องคุกเข่าให้กับอัจฉริยะคนนี้ ฉันเขียนวิทยานิพนธ์สองฉบับในหนึ่งปีไม่ได้ด้วยซ้ำ]

[ทุกคนนั่งลงแล้วอธิษฐานให้เทพนักศึกษากัน (สุนัข)]

[ผมรู้สึกเหมือนผมเสียเวลาสี่ปีในมหาลัยโดยเปล่าประโยชน์…]

[ในฐานะนักศึกษานานาชาติที่สถาบันเทคโนโลยีแมซซาชูเซตส์ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ปกติมากในอเมริกา ปกติเราจะเรียกคนพวกนี้ว่าผู้ทำลายเส้นโค้ง มันหมายถึงคนที่ทำลายเส้นโค้ง เพราะคะแนนของพวกเขามักจะทำลายยอดเส้นโค้งของการแจกแจงปกติเสมอ]

(ผู้แปล : น่าจะหมายถึง คนอื่นทำได้แค่ไหน คนนี้จะทำได้สูงกว่าเสมอ)

[ถ้าหากเยาวชนเข้มแข็งประเทศก็จะเข้มแข็ง มันเป็นเหมือนกับโพสต์ของเหรินเหรินไดอารี่! (กำปั้น) (กำปั้น)]

[…]

สิ่งที่ทำให้ลู่โจวไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีก็คือเขาไม่รู้ว่าใครแพร่งพรายเว่ยป๋อของเขา เพราะเขาได้รับคำขอให้เขียนวิทยานิพนธ์กว่าสองร้อยข้อความ

เขาพึ่งลงทะเบียนบัญชีนี้ไม่นาน เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะได้รับผู้ติดตามมามากกว่าห้าหมื่นคน

ในทางกลับกันจูฟางไฉถูกประชาชนโจมตี เขาเหมือนลูกแมวที่หวาดกลัว เขาไม่ได้ออกมาแถลงหรือเข้ามาเว่ยป๋อเลย

เขาจะไม่มีทางขอโทษ

แต่ประโยชน์ของการเป็นเต่าคืออะไร?

แม้ว่าเขาจะมีกระดองเต่าที่ทำจากเหล็กกล้า ผู้อื่นก็ยังสามารถกระทืบคุณจนตายได้จากด้านบน

จูฟางไฉไม่เคยคิดว่าโพสต์สบประมาทโพสต์ที่สามจะกลายเป็นโพสต์สุดท้ายที่เขาได้โพสต์

เขาเปิดคอมพิวเตอร์แล้วล็อคอินเข้าไปเพื่อดูจำนวนผู้ติดตามที่เขาสูญเสีย และแล้วเขาก็แปลกใจ

บัญชีเว่ยป๋อของเขาถูกแบน…

เมื่อจูฟางไฉเห็นข่าว เขาก็รู้สึกเหมือนเขาถูกความมืดกลืนกินจนเกือบเป็นลม

เขาเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างโง่งม

ผู้ติดตามสามล้านกว่าคน…

หายไปในพริบตา

สิ่งที่ทำให้เขาเศร้าไม่ใช่แค่เรื่องของแฟนคลับที่ติดตามเขาเท่านั้น มันเป็นรายได้โฆษณาห้าแสนหยวนต่อเดือนด้วย

บัญชีเขามีค่ามากกว่าสิบล้านหยวน!

มันเหมือนหัวใจเขาหลั่งเลือด มันทนทานไม่ได้ จูฟางไฉหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาฝ่ายบริการลูกค้าของเว่ยป๋อ

ทันทีที่มีคนรับสาย เขาก็ร้องตะโกน “ทำไมพวกคุณถึงแบนบัญชีฉัน? ฉันทำอะไรผิด! ฉันขอเตือน ถ้าคุณไม่อธิบายเรื่องนี้ให้ฉัน ฉันจะร้องเรียน!”

ฝ่ายบริการลูกค้าฟังคำร้องเรียนของเขาอย่างใจเย็นแล้วกล่าวอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ ผมขอทราบบัญชีเว่ยป๋อของท่านด้วยครับ”

จูฟางไฉยังคงโกรธ เขานึกได้ว่าเขายังไม่ได้บอกชื่อ เขาจึงรีบสงบใจลง “ฉันชื่อจูฟางไฉ”

“โปรดรอสักครู่” หลังจากนั้นไม่นานฝ่ายบริการลูกค้าก็กล่าวต่อ “สวัสดีครับ เราระงับบัญชีเว่ยป๋อของท่านเนื่องจากการโพสต์ข้อมูลที่เป็นภัย ท่านละเมิด[ข้อตกลงอนุญาตให้ใช้สิทธิของผู้ใช้เว่ยป๋อ]…”

จูฟางไฉโกรธมาก เขาขัดจังหวะแล้วถามด้วยความโกรธ “ฉันละเมิดข้อไหน?! ฉันกำลังใช้อิสระภาพในการพูด คุณไม่มีสิทธิ์หยุดฉัน! ฉันขอเตือน ปลดล็อคบัญชีของฉันเดี๋ยวนี้หรือจะให้ฉันฟ้องคุณ…”

ฝ่ายบริการลูกค้ายังคงใจเย็น “ขอโทษครับ การละเมิดดังกล่าวถูกตรวจสอบโดยแผนกควบคุมดูแลความปลอดภัยทางอินเตอร์เน็ตของรัฐบาล เราไม่สามารถปลดแบนได้ โปรดร้องทุกข์ผ่านช่องทางตุลาการ”

แผนกควบคุมดูแลความปลอดภัยทางอินเตอร์เน็ตสาธารณะ…

เราไม่สามารถปลดแบนได้…

โปรดร้องทุกข์ผ่านช่องทางตุลาการ…

ทุกประโยคเหมือนกับกำลังเยาะเย้ยเขาอย่างไร้ความปราณี

จูฟางไฉแทบกระอักเลือดบนคีย์บอร์ด

อย่างไรก็ตามโชคร้ายของเขายังไม่จบ ขณะที่เขาวางสาย เขาก็ได้รับอีกสาย

เมื่อเขารับโทรศัพท์ จูฟางไฉกล่าวอย่างหดหู่ใจ “ฮัลโหล…”

“พัสดุems รบกวนลงมารับข้างล่างหน่อยครับ…”

พัสดุ?

ช่วงนี้ฉันไม่ได้ซื้อของออนไลน์เลย…

จูฟางไฉชะงักชั่วครู่ เขาถามอย่างสับสน “พัสดุอะไร?”

“มันเป็นเอกสาร ผมจะดูให้คุณ มันเป็นเอกสารอะไรสักอย่าง” คนส่งของกล่าว เขายืนอยู่ข้างรถตู้ เขาเอาโทรศัพท์หนีบไว้ซอกคอแล้วหันพัสดุไปมา “เมืองจินหลิง…ศาล? มันเป็นพัสดุของคุณแน่นอน เชิญมารับด้วยครับ!”

จูฟางไฉวางสายเงียบๆแล้วโยนโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ

เขาเหยียดกายบนเก้าอี้แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

ผ่านควันบุหรี่ เขาสามารถมองเห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในหน้าจอโทรศัพท์

ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาดูเหมือนชายแก่อายุเก้าสิบปี…