Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 422 ไม่ใช่แค่ปาฏิหาริย์ของคนเดียว

“เชี่ย สุดยอด!”

สวี่เฉินหยางปรบมือจนมือแดง ปกติเขาไม่เคยสบถมาก่อน แต่คราวนี้เขาห้ามตัวเองไม่ได้

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนที่กำลังยืนอยู่บนเวที หรือไม่เคยได้พบลู่โจวมาก่อน แต่เขาก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ เขาปรบมือจากก้นบึ้งหัวใจ

ปัญหารางวัลมิลเลนเนียมที่รบกวนโลกคณิตศาสตร์มานานถูกแก้โดยนักวิชาการจีน

นี่ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ของคนๆ เดียวเท่านั้น

มันเป็นปาฏิหาริย์ต่อคนทั้งประเทศ!

สวี่เฉินหยางมั่นใจว่าหลังจากวันนี้ไปแม้แต่คนที่ไม่รู้เรื่องคณิตศาสตร์ก็คงเห็นชื่อลู่โจวบนโทรทัศน์และบนหนังสือพิมพ์

แม้แต่เกียรติยศของเหรียญฟิลด์สก็ถูกบดบังด้วยความสำเร็จทางประวัติศาสตร์นี้

พูดได้ว่าเหรียญฟิลด์สจะถือเป็นเกียรติมากที่ได้เป็นรางวัลของลู่โจว

“…”

จางเหว่ยนั่งอยู่ข้างสวี่เฉินหยาง เขาจ้องมองไปบนเวทีโดยไม่ได้พูดอะไร

นอกจากคำว่าช็อกก็ไม่มีคำอะไรอยู่ในหัวเขาอีกแล้ว

จางเหว่ยถอดแว่นตาออกมาเช็ดเลนส์แว่น แต่แล้วเขาก็เห็นเงาตัวเองสะท้อนจากแว่นตา

ตอนแรกเขาได้รับเชิญมาบรรยายสี่สิบห้านาที เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะได้มาเป็นสักขีพยานช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์

CCTV ไม่เคยถ่ายทอดสดพิธีมอบเหรียญฟิลด์สมาก่อน อย่างมากพวกเขาก็แค่ออกข่าวงานประชุมนักคณิตศาสตร์นานาชาตำในช่วงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตามถ่ายทอดสด CCTV พรุ่งนี้อาจเป็นข้อยกเว้น

แต่ลู่โจวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้…

ณ บนเวที

เสียงปรบมือดังสนั่นก้องอยู่ในหูลู่โจว หัวใจเขาเต้นระรัวจนแทบทะลุออกมาจากอก เมื่อมองไปยังฝูงชน เขารู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง

หลังผ่านไปราวสิบวิ ในที่สุดเขาก็ได้สติ

เสียงปรบมือค่อยๆ เบาลง

ผู้ชมกลับไปนั่งตามเดิม

แม้ว่าการบรรยายของเขาจะจบแล้ว แต่การพรีเซนต์ยังไม่จบ

ถัดไปเป็นขั้นตอนสำคัญที่สุดของการบรรยาย

แม้ว่าการบรรยายของเขาจะโดดเด่นพอ แม้ว่าเขาจะทำให้หลายคนเชื่อได้ แต่ก็มีคนที่ยังมีข้อสงสัยอยู่ดี

เขาจะตอบคำถามแต่ละคนในช่วงถามตอบ

ความสามารถในการตอบคำถามจะเป็นตัวกำหนดว่าวิทยานิพนธ์ของเขาจะได้รับการยอมรับจากทั้งโลกวิชาการหรือไม่…

…

ส่วนถามตอบนานกว่าที่ลู่โจวคิดไว้

เถาเจ๋อเซวียนเป็นคนแรกที่ถามคำถาม มันเป็นเรื่องของแมนิโฟลด์ L

จากนั้นก็เป็นเฟฟเฟอร์แมน ชิวเฉิงถง…

ผู้ยิ่งใหญ่สาขาสมการเชิงอนุพันธ์ย่อยเกือบทุกคนล้วนมีคำถามให้ถาม

ลู่โจวตอบคำถามทั้งหมดอย่างละเอียด

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามจนถึงตอนเที่ยง คำถามก็ยังมีมาอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนเริ่มหิวกันแล้ว ดังนั้นผู้จัดงานจึงประกาศพักชั่วคราว พวกเขามาปรึกษากับลู่โจวแล้วตัดสินใจกันว่าจะจัดส่วนถามตอบรอบสองตอนบ่าย

ในที่สุดลู่โจวก็มีเวลาพัก เขาถอนหายใจอย่างโล่งใจและเดินลงเวทีไป

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้เข้าห้องน้ำ เขาก็ถูกคนที่รออยู่นอกห้องบรรยายรายล้อม

รอบตัวเขามีทั้งนักข่าว นักวิชาการ รวมไปถึงคนที่ชื่นชมเขา ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสเป็นสักขีพยานช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ จึงมีหลายคนที่รออยู่นอกห้องบรรยาย

“ศาสตราจารย์ลู่ สวัสดีครับ ผมนักข่าวจากโคลัมเบียทีวี…”

“ฉันเดลิเมล์…”

“ผลเป็นยังไงบ้างครับ? มีผลเฉลยทั่วไปของสมการนาเวียร์-สโตกส์และความราบรื่นไหม? มันราบรื่นไหมครับ?”

“เทพลู่ ขอฉันจับมือคุณหน่อยค่ะ!”

“ผมขอถ่ายรูปหน่อย! แค่รูปเดียวพอ! ผมอยากเอาไปโพสต์ทวิต! เชี่ย ใครเหยียบเท้าวะ!”

“ฉันขอข้อมูลติดต่อหน่อยได้ไหม? ฉันมีโจทย์คณิตศาสตร์อยากถาม…”

ลู่โจวช็อคกับความกระตือรือร้นของคนพวกนี้ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีฝูงชนรออยู่นอกห้องบรรยาย

แต่เพราะอย่างไรเสีย นี่ก็เป็นงานประชุมนักคณิตศาสตร์นานาชาติที่จัดสี่ปีครั้ง ดังนั้นมันจึงพอเข้าใจได้

นอกจากผู้เข้าร่วมที่ได้รับเชิญก็มีคนที่ออกค่าใช้จ่ายเองมาเข้าร่วมงานประชุมด้วย สภาคณิตศาสตร์นานาชาติไม่ได้กีดกันผู้ที่สนใจคณิตศาสตร์ไม่ให้เข้าร่วมอีเว้นท์ที่นานเก้าวันนี้

อย่างไรก็ตามเมื่อลู่โจวมองดูฝูงชน เขาก็เริ่มปวดหัว

เขายังมีช่วงถามตอบตอนบ่าย และเขาก็เหนื่อยและหิวมาก เขาแค่อยากหาที่กินข้าวและงีบหลับสักหน่อย เขาไม่มีเวลาไม่มีแรงมารับมือกับความต้องการของคนเหล่านี้

โชคดีที่ผู้จัดงานประชุมคาดการณ์ไว้แล้ว ลู่โจวจึงสามารถหลบหนีจากฝูงชนด้วยความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่…

…

ตอนเที่ยง ผู้จัดงานประชุม สภาคณิตศาสตร์นานาชาติจัดอาหารง่ายๆ ให้ทุกคน

มื้อเที่ยงเป็นถั่วดำแท้ราดข้าวกับชามาเต และมีช็อกโกแลตบอลเป็นของหวาน แม้มันจะไม่ได้เลิศหรูนัก แต่มันก็เพียงพอแล้ว

ลู่โจวถือจานอาหารหาที่นั่งมุมเงียบแล้วนั่งลง

เมื่อเขานั่งลง ลูกศิษย์ทั้งสามของเขาก็เดินเข้ามา

“ศาสตราจารย์ การบรรยายเมื่อกี้สุดยอดมากเลย!”

ฮาร์ดี้นั่งตรงข้ามลู่โจว เขายกไม้ยกมือด้วยความตื่นเต้นราวกับเพิ่งดูการแข่งขันฟุตบอลมา

ฉินเยว่นั่งลงด้านข้างพร้อมกับพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นมากเช่นกัน

แต่เขาไม่ใช่พูดมากเหมือนฮาร์ดี้และแสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง เขาจึงนึกออกแค่คำเดียวเท่านั้น

“สุดยอด!”

ลู่โจวยิ้มแล้วตอบ

“อิจฉาเหรอ?”

ฮาร์ดี้ “แน่นอน!”

ฉินเยว่กับเวร่าไม่ได้พูดอะไร แต่พวกเขาก็พยักหน้าเหมือนกัน

แค่ได้บรรยายหนึ่งชั่วโมงก็สุดยอดแล้ว

ช่วงบรรยายพิเศษที่จัดให้เขาโดยเฉพาะ? มันเกินกว่าคำว่าสุดยอดแล้ว!

ลู่โจวมองลูกศิษย์แล้วยิ้ม จากนั้นเขาก็กล่าวให้กำลังใจ “ถ้าคุณอิจฉา งั้นก็พยายามให้หนัก! จะมีวันหนึ่งที่คุณจะได้ยืนอยู่บนเวที แบ่งปันความรู้ของตัวเองให้กับชาวโลก อนาคตเป็นของคุณ”

ฮาร์ดี้ “…ศาสตราจารย์”

ลู่โจว “ว่าไง?”

ฮาร์ดี้เกาหัว “ไม่มีอะไร…ผมแค่อยากบอกว่าผมอายุยี่สิบห้าแก่กว่าคุณปีหนึ่ง ถ้าคุณแก่ งั้นเราก็แก่เหมือนกัน…”

ลู่โจว “…”

เงียบไปเลย!

…

ลู่โจวทานข้าวจนเสร็จแล้วเอาจานเปล่าไปคืน จากนั้นเขาก็ออกจากห้องอาหารของโรงแรมอย่างรวดเร็ว

ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงช่วงถามตอบรอบสอง เขากะจะไปงีบหลับที่ห้องสักหน่อย เขาอยากเติมพลังก่อนช่วงบ่าย

ทันใดนั้นเองเวร่าที่ไม่ได้พูดสักคำก็เดินตามลู่โจวมาแล้วเรียกเขาที่ทางเดินนอกห้องอาหาร

“…ศาสตราจารย์”

เมื่อลู่โจวได้ยินเสียงเธอ เขาก็หยุดฝีเท้าลง จากนั้นก็หันไปมองหญิงสาวตัวเล็ก

“ว่าไง?”

เวร่ารู้สึกเขินที่จะแสดงความรู้สึกของตนเอง อย่างไรก็ตามลูกศิษย์อีกสองคนก็แสดงความยินดีแล้ว ดังนั้นเวร่าจึงตัดสินใจแสดงความยินดีกับลู่โจวด้วยความเขินอาย

“บนเวทีศาสตราจารย์ดู…หล่อมาก”

ลู่โจวเขิน

เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้ว”

………………………………….