Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 433 การตัดสินใจของศาสตราจารย์เลเซอร์สัน (รีไรท์)

ระหว่างที่ลู่โจวและศาสตราจารย์กรีนกำลังตกลงกัน ใครคนหนึ่งก็โผล่มายังห้องทำงานของลู่โจวที่สถาบันการศึกษาขั้นสูงพรินซ์ตัน

บุคคลนั้นลังเลก่อนที่จะเคาะประตู ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน

“นี่คือห้องทำงานของศาสตราจารย์ลู่โจวใช่ไหม?”

เวร่าหยุดทำงานและตอบกลับ “ใช่ค่ะ… ทำไมคุณถึงต้องการพบอาจารย์ลู่โจวคะ?”

ชายชรามองไปรอบห้องทำงาน “ผมต้องการคุยธุระกับเขาสักหน่อย…วันนี้เป็นวันหยุดของเขาหรือ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” เวร่าส่ายหัวไปมาพร้อมพูดว่า “เขาออกไปที่ไหนสักแห่งตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

ชายชรากล่าวต่อ “ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าเขาไปที่ไหน?”

“เขาน่าจะไปทำงานวิจัยที่ศูนย์จอนโวลเนแมน ถ้าคุณอยากพบเขา ก็ไปที่นั่นได้เลยค่ะ”

ชายชราพยักหน้า “ศูนย์จอนโวลเนแมนคือศูนย์ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ใช่ไหม? ยังไงก็ขอบคุณมาก!”  ทว่า ระหว่างที่ชายชราหันกลับไปยังประตูทางออกและกำลังจะออกจากห้องทำงานของลู่โจว

ประตูห้องทำงานก็เปิดออกทันที…

ลู่โจวกลับมาจากศูนย์จอนโวลเนแมนแล้ว เขากลับมาพร้อมกับข้อมูลใหม่ในมือ

ทันทีที่เห็นศาสตราจารย์เลเซอร์สัน เขาก็พลันตกตะลึง

ครั้งแรกที่เห็น ลู่โจวนึกว่าตนเองจำคนผิด

ลู่โจวรู้จักศาสตราจารย์เลเซอร์สันตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ครั้งที่ได้ไปดูงานเตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นเซเว่นเอ็กซ์… พวกเขาเคยติดต่อกันทางอีเมลมาก่อน

อันที่จริง ลู่โจวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศาสตราจารย์เลเซอร์สันจะมาที่นี่

“ศาสตราจารย์เลเซอร์สัน? คุณกลับมาจากเยอรมันแล้วเหรอครับ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันมองไปที่นาฬิกาของตน

“ฉันเพิ่งลงจากเครื่องบินเมื่อห้าชั่วโมงที่แล้วน่ะ…”

ลู่โจวพลันหัวเราะและกล่าวคำพูด “ยินดีต้อนรับกลับมาครับ! อันที่จริง ผมกะจะส่งอีเมลไปบอกคุณแล้วว่าผมกำลังจะมีข่าวดี!”

ทันทีที่ศาสตราจารย์เลเซอร์สันเห็นว่าลู่โจวตื่นเต้นแค่ไหน เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานนัก เขาก็เดินตามลู่โจวไปยังคอมพิวเตอร์

ลู่โจวเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นและเสียบยูเอสบี จากนั้น เขาก็รีบเปิดซอฟต์แวร์จำลองอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ศาสตราจารย์เลเซอร์สันเห็นเส้นสีของจอที่ตัดกันบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมาทันที

“ไม่น่าเชื่อ… นายทำได้!”

“แต่ยังมีอีกขั้นตอนหนึ่งที่ผมต้องทำ… ผมต้องใช้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์เพื่อทดสอบแบบจำลอง มันอาจใช้เวลาสักสองสามวัน แต่ในที่สุด ผมก็ทำแบบจำลองคณิตศาสตร์สำเร็จแล้ว!” ลู่โจวกล่าวพร้อมกับเผยยิ้ม “นี่มันเหมือนกับเวทมนตร์เลย!”

“ฉันเข้าใจล่ะ!” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันค่อนข้างลังเล เขาพลันกระแอมและกล่าวคำพูด “ยังไงก็ยินดีด้วย! แค่แบบจำลองทางคณิตศาสตร์อย่างเดียวก็สมควรได้รับรางวัลจากสมาคมฟิสิกส์แล้ว! ไม่ใช่แค่นั้น ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องหนึ่งจะบอก แต่อย่าตกใจจนเกินไปล่ะ”

ลู่โจวมองไปยังศาสตราจารย์เลเซอร์สันอย่างจริงจัง “มีอะไรเหรอครับ?”

เลเซอร์สันพลันตอบกลับ “ฉันคิดว่าจะลาออก…”

โดยปกติแล้ว ศาสตราจารย์เลเซอร์สันมักจะพูดอะไรที่แย่กว่านี้… ลู่โจวไม่คิดเลยว่าจะได้ยินสิ่งนี้ออกจากปากเขา

ลู่โจวมองไปยังศาสตราจารย์ “ลาออก?”

“ใช่” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันพยักหน้า “อะตอมโพรบฮีเลียมสามเป็นเทคโนโลยีที่ใช้ตรวจเช็กพลาสมาที่ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ อีกอย่าง ฉันก็มีความรู้สึกว่ามันอาจกลายเป็นเครื่องมือที่สำคัญมากสำหรับสถาบันวิจัยพลาสมาทุกแห่งเลย… ถ้าหากอะตอมโพรบฮีเลียมสามทุกเครื่องถูกออกแบบและสร้างโดยกลุ่มวิศวกรของฉัน มันก็คงจะยุ่งยากไม่น้อยเลยล่ะ เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยต้องการออกแบบอุปกรณ์มาตรฐานที่สามารถถอดประกอบแล้วก็ติดตั้งได้ เอาเป็นชนิดที่แบบใช้งานได้โดยเสียบเข้ากับเต้ารับไฟฟ้าได้เลย”

ถึงกระนั้น ลู่โจวไม่รู้ว่าจะตอบสนองกับคำพูดเหล่านี้ยังไง

ลู่โจวเงียบไปเกือบห้าวินาทีก่อนจะกล่าวคำพูดออกมา “แต่ตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าทีมโครงงานอยู่นะ… แถมคุณก็อาจจะได้เป็นผู้อำนวยการห้องแล็บฟิสิกส์ของพลาสมาพรินซ์ตันในอนาคตอีกด้วย… คิดดีแล้วจริงเหรอครับ?”

“เรื่องนี้ไม่มีถูกผิดหรอก สำหรับฉันแล้ว การกระจายเทคโนโลยีอะตอมโพรบฮีเลียมสามสำคัญกว่าตำแหน่งเสียอีก ฉันก็แค่อยากจะมีเงินสักสองสามล้านเพื่อทำวิจัยของตัวเองมากกว่าที่จะต้องจัดการเงินตั้งหลายร้อยล้าน ก็แค่นั้นเอง…”

ลู่โจวพลันตอบกลับ “ศาสตราจารย์เลเซอร์สัน… แล้วจะมีสถาบันวิจัยพลาสมาสักกี่แห่งล่ะที่จะซื้ออุปกรณ์ของคุณ? มันจะมีสักกี่สถาบันกัน?”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้นเลย” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันเผยยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย “ฉันรู้ดีว่ามันคงจะไม่ได้เงินเยอะเท่าไหร่ ขนาดนายยังปฏิเสธรางวัลมูลค่าถึงหนึ่งล้านดอลลาร์เลย”

ลู่โจวพูด “ผมยังไม่ได้ปฏิเสธรางวัลสักหน่อย ผมแค่ขอเลื่อนเวลาออกไปเอง”

“อ่า… แค่เลื่อนออกไป แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นหลัก” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันกล่าวว่า “ย้อนกลับเข้าเรื่องเดิม… ถึงบริษัทของฉันจะเป็นบริษัทที่เพิ่งจะสร้าง แต่ฉันก็ได้เซ็นสัญญามูลค่าแปดหลักไปตั้งสองฉบับแล้วนะ”

ไม่ว่าจะเป็นในประเทศจีนหรือประเทศอเมริกา…การกระโดดจากการเป็นศาสตราจารย์ในสถาบันการศึกษาไปสู่การทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรเลย

โดยเฉพาะสำหรับวิศวกรอัจฉริยะที่มีความสามารถอย่างศาสตราจารย์เลเซอร์สัน เขาสามารถปรับปรุงและแก้ไขชิ้นส่วนเทคโนโลยีได้เก่งกว่านักวิทยาศาสตร์ทั่วไปเสียอีก

ยิ่งไปกว่านั้น นักวิชาการที่เชี่ยวชาญและเก่งเช่นเขาก็สามารถเซ็นสัญญากับสถาบันวิจัยฟิสิกส์พลาสมารายใหญ่ได้อย่างง่ายดายอีกด้วย สำหรับผู้คนที่อยู่ในแวดวงฟิสิกส์พลาสมา ทุกคนรู้กันดีว่าศาสตราจารย์เลเซอร์สันนั้นมีทั้งความฉลาดและความสามารถที่สูงส่ง ทุกคนจะต้องสนับสนุนเขาแน่!

ทว่า นี่ไม่ใช่ข่าวดีสำหรับลู่โจวเลย

นั่นเป็นเพราะลู่โจวไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรเลย

ทั้งนี้ ลู่โจวไม่เคยตั้งใจที่จะสร้างรายได้จากเทคโนโลยีอะตอมโพรบฮีเลียมสามเลย อีกทั้ง เขายังไม่ต้องการจดทะเบียนสิทธิบัตรด้วยซ้ำ วัตถุประสงค์หลักของการค้นคว้าเครื่องมือชิ้นนี้ก็เพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่การทำวิจัยของตนเองเท่านั้น แต่อันที่จริงแล้ว ลู่โจวก็ดูจะยินดีที่จะได้เห็นคนอื่นทำธุรกิจมากกว่า

ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้คาดคิดเอาไว้เลยว่าศาสตราจารย์เลเซอร์สันจะทำเช่นนี้

ถ้าหากศาสตราจารย์เลเซอร์สันต้องการจะลาออก ลู่โจวจะต้องแย่แน่ เพราะเป็นเพราะเขาจะต้องเสียผู้ช่วยในการทำวิจัยคนเก่งไปอย่างไม่ต้องสงสัย

ทว่า ลู่โจวก็พยายามโน้มน้าว  “อายุคุณเองก็จะห้าสิบอยู่แล้วนะ ยังไง ผมว่าคุณลองคิดให้ดีก่อนก็แล้วกัน”

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันพลันส่ายหัว  “อายุห้าสิบก็ยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ ฉันคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วแหละ ฉันมาที่นี่ก็เพราะต้องการบอกนายเรื่องนี้แหละ”

ลู่โจวมองไปยังศาสตราจารย์เลเซอร์สันและสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของเขา ลู่โจวรู้ตัวทันทีว่าเขาไม่สามารถโน้มน้าวให้ชายชราคนนี้เปลี่ยนใจได้

หลังจากนั้นไม่นาน ลู่โจวพลันถอนหายใจและตอบกลับ “งั้นผมขอให้คุณโชคดีกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำนะครับ ถ้าหากมีอะไรที่ผมพอช่วยได้ ก็ติดต่อมาได้เลย”

ถึงเรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องที่ทำให้รู้สึกดีนัก แต่ทุกคนก็ควรตัดสินใจด้วยตัวเอง และเราควรจะเคารพการตัดสินใจของคนอื่น

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันเป็นเหมือนเพื่อนและผู้ช่วยสุดดีใจการค้นคว้าวิจัยของลู่โจวมาโดยตลอด… ทั้งนี้ ลู่โจวไม่มีสิทธิ์แทรกแซงการตัดสินใจของเขาเลยแม้แต่น้อย

แววตาของเลเซอร์สันพลันลุกวาวทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของลู่โจว

“จริงเหรอ? นายยินดีที่จะช่วยฉันจริงหรือ?”

ระหว่างที่มองไปยังศาสตราจารย์เลเซอร์สัน ลู่โจวก็พลันกล่าวคำพูดขึ้น “แน่นอนครับ… แต่ก็ขึ้นอยู่ว่ามันคือเรื่องอะไรนะครับ”

“โอ้… ได้เลย! ตอนนี้ฉันกำลังหาระดมทุนอยู่ แต่มันก็ยังไม่พอ… ฉันเลยคิดว่าจะกู้เงินจำนวนหนึ่งจากธนาคารสักหน่อย แต่การกู้ธนาคารเพื่อให้ได้เงินทุนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยใช่ไหมล่ะ?” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันพลันกระแอมและพยายามพูด เขาเผยสีหน้าสุดลำบากใจ “งั้นนายสนใจที่จะลงทุนไหมล่ะ?”

ลู่โจวพลันขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด

………………………………