Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 461 มื้อเย็นที่แออัดที่สุดในโลก (รีไรท์) - novel-lucky

ตอนที่ 461 มื้อเย็นที่แออัดที่สุดในโลก (รีไรท์)

โดย

เครียดไหม?

ก็มีบ้าง

แต่คราวนี้ ไม่รู้สึกแบบนั้นเลย

ตื่นเต้นไหม?

นั่นแหละ ใช่เลย

ในฐานะที่เป็นตัวแทนเกียรติยศสูงสุดของวงการวิทยาศาสตร์ นี่ถือเป็นการยกย่องที่ยิ่งใหญ่สำหรับแวดวงวิชาการและผู้คนทั่วทั้งโลก

สิ่งที่รางวัลโนเบลจะนำมาให้นั้นมีค่ามากกว่าโบนัสเก้าล้านดอลล่าด้วยซ้ำ

หากเทียบกันแล้ว เหรียญฟีลด์ยังต้องตกเป็นรองเลย

ภายใต้เสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง ลู่โจวเดินขึ้นไปยังเวทีอย่างสง่า ในระหว่างการเผชิญหน้ากับคณะกรรมการตัดสินการแข่งขัน นักวิชาการเคลส์ก็เผยยิ้มให้กับเขา นักวิชาการโอลอฟพยักหน้าให้ คุณลินเซอร์ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร และนักวิชาการเบรเซซินสกี้ก็ดูเหมือนจะมีความสุขเล็กน้อย

ทั้งนี้ มีความแตกต่างมากมายให้เห็นในการรับรางวัลโนเบลสาขาเคมี

แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน มันก็เป็นข้อสรุปที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว

ภายใต้การจับตามองและสายตาที่จับจ้องของสื่อมวลชนจากทั่วทุกมุมโลก ลู่โจวพลันได้รับประกาศนียบัตร รางวัลและเหรียญทองจากมือของสมเด็จพระราชาธิบดีคาร์ลที่สิบหก กุสตาฟ ซึ่งเป็นประมุขแห่งราชอาณาจักรสวีเดน

มือขวาของลู่โจวสั่นเทาเล็กน้อย สมเด็จพระราชาธิบดีคาร์ลที่สิบหกพลันเผยยิ้มและกล่าวคำพูด

“ขอแสดงความยินดีกับนักวิชาการรุ่นเยาว์ของเรา ฉันเองก็มอบรางวัลมาตั้งหลายปี คุณถือเป็นคนที่อายุน้อยที่สุด”

ลู่โจวพยักหน้าอย่างสุภาพและเผยยิ้ม “ขอบคุณครับ รับประกันได้เลยว่าในอนาคตผมจะทำให้ดีกว่านี้”

สมเด็จพระราชาธิบดีคาร์ลที่สิบหก เผยยิ้มและกล่าวคำพูด “ฮ่าๆ หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ!”

ผู้ชมยืนขึ้นและกล่าวคำชมเชย

เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วห้องโถง

และยังดังอยู่เป็นเวลานาน…

…

หลังพิธีมอบรางวัล

ณ ห้องประชุม ผู้ชนะและแขกที่ได้รับเชิญทั้งหมดจะถูกย้ายไปยังห้องโถงสีฟ้า ณ ศาลาว่าการเมืองสต็อกโฮล์มเพื่อร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำที่มีชื่อเสียง

ระหว่างมองไปยังอาคารอิฐสีแดงข้างทะเลสาบ ลู่โจวที่กำลังเดินขึ้นบันไดพลันกล่าวคำพูด “อันที่จริงแล้ว ฉันอยากจะถามว่าฉันมาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

นักวิชาการสเตฟานและเหยินเยว่ถามกลับ “อยากถามว่าอะไรนะ?”

ลู่โจวมองไปรอบตัวพร้อมกล่าวคำพูดอย่างเป็นกันเอง “ทำไมมันถึงเรียกว่าห้องโถงสีฟ้าล่ะ? ไม่เห็นมีตรงไหนสีฟ้าเลย”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น นักวิชาการสเตฟานก็เผยยิ้มพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลก “หลายคนก็ถามผมแบบนี้เหมือนกัน ว่ากันว่าผู้ออกแบบเมืองสตอกโฮล์มเดิมทีตั้งใจจะทาสีฟ้านี้เพื่อที่จะให้กลมกลืนไปกับทะเลสาบแม็คลาเรน แต่หลังจากได้ชมวิวจากทะเลสาบแล้ว ทุกคนก็เห็นพ้องต้องกันว่าอิฐสีแดงจะทำให้ตัวอาคารดูเคร่งขรึมกว่า”

“งั้นนั่นก็คือห้องโถงสีฟ้าที่ยังสร้างไม่เสร็จงั้นเหรอ?”

นักวิชาการสเตฟานเผยยิ้มพร้อมกล่าวคำพูด “จากมุมมองของการออกแบบแล้ว นี่ถือเป็นไปตามที่คิดแล้ว”

ไม่ว่ามันจะถูกสร้าง “เสร็จสมบูรณ์” แล้วหรือไม่ รางวัลโนเบลถูกจัดขึ้นที่นี่มากว่าศตวรรษแล้ว พิธีนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นความเก่าแก่แห่งโลกวิชาการได้เลยทีเดียว เพราะไม่เพียงแต่คนที่อยู่ในโลกวิชาการเท่านั้นที่จะความสนใจ แต่คนทั่วไปก็สนใจเช่นกัน

ในทุกปี ผู้คนหลายพันคนมักจะเขียนจดหมายถึงมูลนิธิรางวัลโนเบลเพื่อสมัครเข้าร่วมงานเลี้ยง แม้ว่าความน่าจะเป็นที่จะถูกรางวัลนั้นจะไม่ต่างกับรางวัลที่หนึ่งในการจับสลากก็ตาม

ทันทีที่เข้าไปข้างใน ลู่โจวพลันมองไปรอบๆ ห้องโถงสีฟ้า

เขาเห็นฝูงชนสุดยาวเหยียดกำลังยืนต่อแถวกันอยู่

สิ่งที่แตกต่างจากพิธีมอบรางวัลครอฟอร์ดก็คือผู้คนที่แออัดนี่แหละ

ผู้คนกว่าหนึ่งพันสามร้อยคนได้มารับประทานอาหารในเวลาเดียวกัน

เมื่อแขกทุกคนนั่งลงกันหมดแล้ว แต่ละคนก็แทบจะไหล่ตก ผู้คนว่ากันว่าพื้นที่รับประทานอาหารต่อหัวกว้างเพียงสี่สิบเซนติเมตร แต่ลู่โจวเหมือนจะรู้สึกว่าของจริงอาจจะเลวร้ายกว่าที่คิด

ไม่นานนัก อาหารจานแรกก็มาเสิร์ฟ ขวดไวน์แดงที่ไม่มีฉลาก

ทันทีที่เปิดจุกออก ฟองอากาศก็พวยพุ่งออกมาตั้งแต่ก้นขวดไปจนถึงปากขวดราวกับมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

นอกเหนือจากกลิ่นดอกไม้และผลไม้สุดหรูหราแล้ว ไวน์แดงยังเผยกลิ่นของถังไม้โอ๊คอบ

ลู่โจวพลันเทไวน์ลงในแก้วของตน จากนั้น นักวิชาการสเตฟานก็เผยยิ้มพร้อมกล่าวคำพูด “แชมเปญเกรดพิเศษของฝรั่งเศส มันหอมหวานมากเลยล่ะ มูลนิธิโนเบลได้จัดมาให้ในงานเลี้ยงโดยเฉพาะเพื่อให้ผู้คนนับพันได้ลิ้มลองเลยด้วย”

ลู่โจวเผยยิ้มทันทีที่มองไปยังแก้วบนมือ “มาดื่มด่ำกับมันกันเถอะ”

“ไม่ใช่แค่ดื่มด่ำแล้ว มันคือเครื่องบรรณาการเลยล่ะ” นักวิชาการสเตฟานกล่าวพร้อมยกแก้วขึ้น “ดื่ม!”

“ดื่ม!” ลู่โจวพลันชนแก้วกับเขา

อย่างที่นักวิชาการสเตฟานบอกเอาไว้แต่ต้น มันเป็นไวน์ที่มีรสชาติหอมหวานไม่น้อยเลย

และบางที นี่อาจเป็นรสชาติของชัยชนะก็ได้นะ

….

บรรยากาศในห้องโถงสีฟ้านั้นเต็มไปด้วยผู้คน ไม่มีใครออกไปข้างนอกเลยด้วยซ้ำ

แม้ว่าหนึ่งวันในยุโรปเหนือจะผ่านไปเร็ว แต่เวลานี้ก็ยังห่างไกลจากการเข้านอน

ประชาชนในท้องถิ่นหลายคน ณ เมืองสตอกโฮล์มพลันเดินไปยังชายฝั่งของทะเลสาบและมองไปที่อาคารอิฐสีแดง

นอกจากนี้ ยังมีนักเรียนชาวจีนและนักเรียนต่างชาติอีกด้วย

ถ้าจะถามว่าใครดูจะความสุขมากกว่าลู่โจวและครอบครัว ก็คงจะหนีไม่พ้นชุมชนชาวจีนในท้องถิ่นแถวนั้น

หากไม่รวมกลุ่มคนที่กำลังมีความสุขเหล่านั้น ก็คงไม่มีใครเข้าใจความสำเร็จของเพื่อนร่วมชาติได้อีกแล้ว

ในช่วงต้นเดือนตุลาคม ทันทีที่มีการประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลสาขาเคมี ชาวจีนทุกคนที่อาศัยอยู่ในสตอกโฮล์มก็ได้จัดงานเฉลิมฉลองกัน

ดูเหมือนว่าโอกาสที่ยิ่งใหญ่ในเวลานั้นจะเป็นภาพตัวอย่างของวันนี้

เนื่องจากผู้คนที่มารวมตัวกันที่นี่มีจำนวนเยอะกว่าวันนั้นมาก

พวกเขายืนอยู่ด้านนอกศาลาว่าการสตอกโฮล์มพร้อมถือโคมไฟสีแดง

เนื่องจากความอยากรู้อยากเห็น จึงมีประชาชนในท้องถิ่นจำนวนมากโผล่มามากขึ้น

หากมองจากระยะไกล มันไม่ต่างอะไรกับงานท่องเที่ยวหรืองานเทศกาลเลย

มันเป็นภาพที่ไม่สามารถหลบจากสายตาของนักข่าวได้

ผู้สื่อข่าวหลายคนรีบหันกล้องไปที่ฝูงชนที่รวมตัวกันนอกศาลาว่าการสต็อกโฮล์มพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ค่ำคืนที่ได้รับรางวัลโนเบล ผู้คนจำนวนมาก ซึ่งส่วนมากจะเป็นชาวจีนได้มายืนรวมตัวกัน ณ ศาลาว่าการสตอกโฮล์ม ในมือของพวกเขากำลังถือโคมไฟสีแดง พวกเขากำลังส่งคำอวยพรที่อบอุ่นและจริงใจที่สุดให้แก่ลู่โจว”

“เรารีบไปสัมภาษณ์พวกเขา แล้วถามว่าพวกเขาคิดอย่างไรกันเถอะ!”

เธอเดินไปหาเด็กนักเรียนชาวจีนคนหนึ่งพร้อมถามด้วยน้ำเสียงสุดไพเราะ

“สวัสดีค่ะ คุณเป็นนักเรียนต่างชาติใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ” นักเรียนชายในเสื้อแจ็คเก็ตลงพยักหน้า

“เมื่อวันที่สิบธันวาคมปีที่แล้ว ทุกอย่างคึกคักแบบนี้ไหม?”

น้องชายของนักเรียนคนนั้นพลันพูดแทรกขึ้น “ปีนี้ดูจะมีชีวิตชีวากว่าปีที่แล้วเยอะเลยครับ ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ”

นักข่าวเผยยิ้มและถามต่อ “แล้วรู้สึกอย่างไรบ้างคะที่ศาสตราจารย์ลู่โจวได้รับรางวัลโนเบล?”

พี่ชายเผยยิ้มอย่างจริงใจ “เอ่อ… ความรู้สึกเมื่อมองศาสตราจารย์ลู่ก็คือ ผมคิดว่าตัวเองยังห่างไกลกับคำว่ารางวัลโนเบลมาก”

นักข่าวเผยยิ้มอีกครั้ง

เขาต้องการพูดอะไรกัน?

พี่ชายพลันกระแอมและพูดต่อ

“แน่นอน นอกจากนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ผมได้เห็นความก้าวหน้าและการพัฒนาของสมาคมวิชาการจีนจากเขา”

“ถึงแม้จะยังมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่พรสวรรค์ของคนยุคใหม่ก็กำลังเติบโตขึ้น และในอนาคต ผมเชื่อว่าต้องไม่ใช่แค่ศาสตราจารย์ลู่คนเดียวแน่ที่จะได้เข้าร่วมเวทีระดับนานาชาติแห่งนี้ นักวิชาการชาวจีนคนอื่นจะต้องตามมาแน่นอน…!”

……………………………………