Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 463 สิ่งน่าสนใจกว่าแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ (รีไรท์)

ตอนที่ 463 สิ่งน่าสนใจกว่าแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ (รีไรท์)
โดย
Ink Stone_Fantasy
รู้สึกอย่างไรกับการเต้นรำของสองสาว?

ลู่โจวพยักหน้าทันทีที่ได้ยินคำขอของเวร่าเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

จนถึงตอนนี้ เขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว

“ขยับเท้าไปทางขวานิดหนึ่ง…อ่า…ใช่ อย่าใกล้ฉันมากไป ทำให้ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติสิ… ใช่ แบบนั้นแหละ”

เวร่าเผลอเหยียบเท่าลู่โจวโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าน้ำหนักของหญิงสาวจะไม่มากเท่าไหร่ แต่มันก็เจ็บใช่เล่น

เวร่ารีบถอยและพูดขึ้นด้วยความตื่นตระหนกทันทีที่มองดูท่าทีของลู่โจว

“อ่า ฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บเลย” ลู่โจวเผยหน้าสงบนิ่ง

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ตระหนักได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฝืนยิ้มต่อไปหลังจากถูกเหยียบเท้าอยู่หลายครั้ง

หลังจากจบเพลง เวร่าก็เผยหน้าแดง เธอยกกระโปรงขึ้นและโค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกับหันหลังและวิ่งหนีไป

ในที่สุด ลู่โจวที่หลุดพ้นจาก “ความเจ็บปวด” ก็พลันถอนหายใจและเดินไปยังเวทีเต้นรำ

เขาบังเอิญได้พบกับคนรู้จัก

บุคคลนั้นคือศาสตราจารย์อาร์ตัล ผู้อำนวยการของสถาบันมักซ์พลังค์สาขาเคมี

ทันทีที่เห็นลู่โจว ศาสตราจารย์อาร์ตัลพลันกล่าวคำพูด “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“เหมือนกันครับ” ลู่โจวมองไปยังศาสตราจารย์พร้อมกล่าวอย่างเคร่งขรึม “แล้วก็ขอบคุณเรื่องจดหมายเสนอชื่อด้วยครับ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ไม่ใช่แค่ฉันที่เสนอชื่อนายเข้ารับรางวัลโนเบลสาขาเคมี” ศาสตราจารย์อาร์ตัลกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แต่มันก็น่าแปลกเหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่านักวิชาการครัสก็จะคิดแบบเดียวกัน ตอนที่เห็นข่าว ฉันถึงกับตกใจจนแซนด์วิชหล่นเลยล่ะ”

ลู่โจวเขินและเริ่มยิ้ม “น่าอายจริงๆ เลย”

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไง แซนด์วิชชิ้นสุดท้ายก็เข้าท้องฉันอยู่ดี” อาร์ตัลเผยยิ้มและพูดต่อ “ยังไงก็เถอะ ยินดีด้วยนะ!”

ในช่วงครึ่งหลังของการเต้นรำจนกระทั่งดนตรีหยุดเล่น ลู่โจวลงเวทีไปแค่ครึ่งก้าวเท่านั้น

ในระหว่างที่แขกคนอื่นออกจากห้องโถงทองคำไปแล้ว ลู่โจวที่กำลังรอรถอยู่ด้านนอกพร้อมผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลคนอื่นพลันถูกผู้สื่อข่าวซุ่มรออยู่ข้างนอกรายล้อม

เนื่องจากฟ้ามืดเกินไปและเจ้าหน้าที่ก็เสียงดัง ลู่โจวจึงไม่รู้เลยว่าสื่อไหนเป็นสื่อไหน

ถึงอย่างไร ตราบใดที่มันเป็นคำถามที่จริงจังและเป็นคำถามที่สามารถตอบได้ เขาก็จะพยายามตอบแต่ละคำถามให้ได้มากที่สุด

“ศาสตราจารย์ลู่โจวคะ คุณวางแผนที่จะใช้เงินรางวัลเก้าล้านโครนาที่ได้มายังไงคะ?” ผู้สื่อข่าวจากซีเอ็นเอ็นรีบพุ่งเข้ามาถาม

ลู่โจวเผยยิ้มและตอบกลับ “ยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยครับ อาจจะเอาไปทำให้ชีวิตดีขึ้น ไม่ก็อาจจะเอาไปใช้เป็นกองทุนสำหรับโครงการวิจัยใหม่… หรือไม่ก็อาจจะเอาไปฝากธนาคาร”

“ถามได้ไหมคะว่าหัวข้อวิจัยเรื่องต่อไปของคุณคืออะไร?”

หลายคนกำลังกังวลเกี่ยวกับประเด็นนี้

หรือคนส่วนใหญ่ที่เป็นห่วงเขากำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น ลู่โจวก็ไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนเท่าไหร่

“เป็นหัวข้อที่น่าสนใจมาก แต่มันก็ค่อนข้างยากอยู่ มันอาจจะเป็นไปได้ในอนาคต และผมรับประกันว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตของเราทุกคนได้”

ทันทีที่ได้ยิน นักข่าวรีบถามขึ้นอีกครั้ง

“มันน่าสนใจกว่าแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ไหมคะ?”

ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ของเทสลา แบตเตอรี่จากอุตสาหกรรมยานยนต์จีน โดรนของบริษัทยักษ์ใหญ่หรือโทรศัพท์มือถือของบริษัทแอปเปิลแน่นอน นับตั้งแต่การพัฒนาเทคโนโลยีแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ แบตเตอรี่ความหนาแน่นพลังงานสูงนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับทุกแง่มุมของสังคม

หากผ่านไปสองปีแล้ว การเสียบสายชาร์จโทรศัพท์ระหว่างรับชมการถ่ายทอดสดยังคงเป็นเรื่องปกติ แสดงว่าคนส่วนใหญ่คงจะคุ้นเคยกับการชาร์จวันละสามหรือห้าครั้ง

แม้ว่าทุกคนจะไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร แต่สมาคมวิชาการจะไม่ลืมข้อดีของเรื่องนี้

ลู่โจวเผยเสียงหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำถาม “พนันเลยว่าหัวข้อนี้น่าสนใจกว่าแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์แน่”

หลังจากนั้น ผู้สื่อข่าวก็ชะงักไป ลู่โจวไม่ได้บอกข้อมูลทั้งหมด

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็กำจัดนักข่าวได้

ไม่นาน เขาก็รีบกลับไปยังโรงแรม

ณ ล็อบบี้ของโรงแรม เขาได้พบกับเฉินยู่ซานที่เปลี่ยนจากชุดทักซิโด้เป็นชุดลำลองธรรมดา

ทันทีที่เห็นลู่โจว เฉินยู่ซานก็รีบเดินไปหาเข้าทันที

“หายไปไหนมา? ฉันหาตัวนายตั้งนาน”

ที่นั่งในงานเลี้ยงนั้นถูกแยกกัน มีแต่ผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบล สมาชิกราชวงศ์และบุคคลสำคัญทางการเมืองเท่านั้นที่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะหลัก ส่วนคนอื่นก็กระจายกันออกไปตามที่ต่างๆ ในสถานที่จัดงาน

ในช่วงท้ายของงานเลี้ยง ผู้คนหนาแน่นมาก แทบจะไม่มีใครสนใจที่จะเต้นรำเลย เป็นการดีกว่าที่จะออกไปจากงานเลี้ยงก่อนฝูงชนคนอื่น

“เธอไม่ได้ไปที่ห้องโถงทองคำหรอกเหรอ?” ลู่โจวถาม

“ห้องโถงทองคำ?” เฉินยู่ซานตอบกลับ

ลู่โจวพยักหน้า

“มีงานเต้นรำหลังอาหารเย็นด้วย มันอยู่ถัดจากห้องโถงสีฟ้า…”

เธอรีบกระโดดขึ้นทันทีที่ตระหนักว่าเธอพลาดส่วนสุดท้ายของงานเลี้ยงไป “ทำไมนายถึงไม่บอกฉันล่ะ?”

“ก็คิดว่าเธอรู้แล้ว” ลู่โจวทำอะไรไม่ถูก

มันเป็นสิ่งที่ควรจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

เอิ่มม…

น่าจะใช่

“นายได้เต้นรำไหม?”

“เต้นสิ” ลู่โจวพยักหน้า

“กับใครกัน?” เธอถามอย่างสงสัย

“เจ้าหญิงมาเดอลีน”

ดวงตาของเธอสว่างขึ้น “เจ้าหญิง? เธอสวยไหม?”

ลู่โจวพยักหน้า “ก็สวยอยู่นะ…”

เฉินยู่ซานถอนหายใจ “น่าอิจฉาจัง ฉันอยากไปบ้าง”

ลู่โจวมองเธออย่างเงียบๆ

การเต้นรำกับเจ้าหญิงมันน่าอิจฉายังไงกัน?

ทันใดนั้นเอง เธอก็มองไปยังลู่โจวด้วยความหวัง

“แล้วจะมีโอากาสอีกไหม?”

ลู่โจวพลันกล่าวคำพูดทันทีที่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “นี่มันงานรับรางวัลโนเบลนะ ยังไงฉันก็อยากให้มีครั้งหน้าอยู่แล้วล่ะ!”

“รับรางวัลสองครั้งไม่ได้หรือยังไงกัน? ฉันจำได้ว่ารางวัลโนเบลเหมือนจะไม่จำกัดการรับรางวัลแค่ครั้งเดียวนะ”

ลู่โจวถอนหายใจ “ตามหลักแล้ว มันก็ได้แหละ แต่ก็อาจจะลำบากหน่อย”

ในประวัติศาสตร์ ไม่เคยมีใครได้รับรางวัลโนเบลถึงสองครั้ง เพราะว่านที่ได้รับนั้นมีมากมายนับไม่ถ้วน

จุดแข็งนี้เป็นสิ่งจำเป็น แต่มันก็อยู่ในระดับสูง ยังมีปัจจัยอีกมากมายในการตัดสินใจว่าจะได้รับรางวัลหรือไม่

แม้แต่เหรียญที่อยู่ในกระเป๋าของลู่โจวก็มีกฎแบบเดียวกัน

หากตอนท้ายของการตัดสินหรือลงคะแนน นักวิชาการครัสยังคงลังเลเรื่องอายุ ลู่โจวก็อาจจะต้องรอต่อไปอีกหนึ่งปี

เขารู้ดีว่ามันยากแค่ไหน

“มันจะยังเป็นไปได้ไหมนะ” เธอกล่าว

“ต้องพึ่งความหวังแล้วล่ะ” ลู่โจวส่ายหัว

เธอเผยยิ้ม “ก็ยังดี ถ้ามีครั้งหน้าอีก นายต้องพาฉันมาด้วยนะ!”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เผยยิ้มพร้อมหัวเราะ “ไม่มีปัญหา ถ้ามีครั้งหน้าอีก อยากไปไหนฉันก็จะพาไป”

เขาให้คำมั่นสัญญา

แต่ทว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้รับรางวัลโนเบลถึงสองครั้ง

……………………………………….