Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 465 การกล่าวคำปราศรัยสำหรับรางวัลโนเบล (รีไรท์)

ตอนที่ 465 การกล่าวคำปราศรัยสำหรับรางวัลโนเบล (รีไรท์)
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ระวังไว้หน่อยแล้วกัน”

คำพูดของอดีตที่ปรึกษาทำให้หวังไห่เฟิงเผยหน้าซีด

ด้วยเหตุนี้ เขาเดินออกจากมาสำนักงานราวกับเป็นหุ่นเชิดที่ถูกมัดด้วยเชือก

ทุกครั้งที่นึกถึงดวงตาที่แฝงคำใบ้ของนักวิชาการหลิว หวังไห่เฟิงก็ตระหนักได้ว่าพฤติกรรมของตนนั้นอันตรายเพียงใด

อาจเป็นเพราะลู่โจวยังเด็กเกินไป แม้จะอายุน้อยกว่า แต่หวังไห่เฟิงเกือบจะลืมกฎของวิชาการไปแล้ว

โชคดีอย่างเดียวคือลู่โจวไม่ใช่คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร

มิฉะนั้น ลู่โจวก็จะสามารถทำลายเขาได้อย่างง่ายดาย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกโชคดีที่ศัตรูไม่ได้สนใจตัวเองเลย…

…

แต่แท้จริงแล้ว หวังไห่เฟิงก็ยังคงประเมินตัวเองสูงเกินไป

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งสุดท้ายที่ลู่โจวได้พบกับเขาในงานเลี้ยง เขาก็จำชายคนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

ตามกระบวนการมอบรางวัลโนเบล หลังอาหารค่ำจบลง ก็จะมีการกล่าวคำปราศรัยในวันรุ่งขึ้น

เวลาประมาณสิบสี่นาฬิกา ณ เขตตะวันออก ลู่โจวได้มายังห้องโถงบรรยายของราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดน และมีการกล่าวสุนทรพจน์สามสิบนาทีในหัวข้อ “ความลึกลับของตัวเลขเชิงเศรษฐศาสตร์จุลภาค”

เมื่อมาถึง ทั้งห้องเต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งมากกว่างานเลี้ยงอาหารค่ำอีก ทว่า ก็ไม่มีใครบ่นอะไร

ไม่เพียงแค่นักวิชาการที่มาจากทั่วทุกมุมโลกเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยสตอกโฮล์ม สถาบันเทคโนโลยี KTH และแม้แต่ประชาชนในท้องถิ่นบางคนที่สนใจวิทยาศาสตร์

สรุปคือจุดประสงค์ของการกล่าวคำปราศรัยเพื่อให้นักวิชาการในสาขาอุตสาหกรรมและสาขาอื่นเข้าใจว่า ผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลทำอะไรสำเร็จไปแล้ว หรือกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ว่าจะเป็นความหมายของงานที่ทำ ทำเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร และมีความหมายอย่างไรต่อโลกใบนี้

มันพูดง่าย แต่ทำยาก

ท้ายที่สุดแล้ว หลังจากเข้าสู่ช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบ การพัฒนาทางด้านวิชาการได้เปลี่ยนจากการเติบโตที่ป่าเถื่อนไปสู่การขัดเกลาที่ดีขึ้น

การชี้แนะทางด้านสาขาเคมีเองก็ไม่ได้จำเป็นถึงเพียงนั้น บางครั้งนักวิชาการด้านชีวเคมีก็อาจไม่เข้าใจเรื่องบางเรื่องได้

อีกทั้ง ข้อบังคับก็เหมือนกัน

ในรายงาน ลู่โจวไม่ได้ใช้สูตรที่ยากเกินกว่าจะอธิบายข้อโต้แย้งของเขาเอง เขาเพียงแค่พูดถึงปัญหาที่พบในระหว่างศึกษาเรื่อง HCS-2 และปรากฏการณ์ที่ผิดปกติบางอย่างเท่านั้น

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ภาษาที่ชวนหลงใหล แต่ผู้ชมตรงหน้าก็กระตือรือร้นที่จะรับฟังเป็นพิเศษ

ในแง่หนึ่ง มันเป็นเหมือนการไม่เคารพรางวัลโนเบล

แต่ในอีกแง่หนึ่ง ก็เป็นเหมือนคลังความรู้ที่ได้รับจากรางวัลโนเบล…

นอกจากนี้ ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ยากจนและเชี่ยวชาญได้เพียงด้านเดียว

การสร้างความก้าวหน้าทีละเล็กทีละน้อยไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้เกิดความผิดหวัง

แท้จริงแล้ว วิทยาศาสตร์สมัยใหม่กำลังก้าวหน้าจากการสั่งสมในครั้งนี้ในฐานะนักวิชาการ

ถึงอย่างไร กฎนี้ก็ใช้ได้กับคนทั่วไปเท่านั้น

สำหรับลู่โจวแล้ว ไม่ว่าจะเป็นงานทางทฤษฎีของเคมีไฟฟ้าหรือแบตเตอรี่ลิเธียมซัลไฟต์ที่จะถูกนำไปประยุกต์ใช้ ปัญหาเหล่านี้จำต้องใช้คนจำนวนมากในการแก้ไข แต่ดูเหมือนว่าจะมีเพียงเขาคนเดียวที่แก้ไขมัน…

ในไม่ช้า คำปราศรัยก็สิ้นสุดลง ลู่โจวหยุดพูดไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดสรุปต่อว่า

“ผมจำได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการทำงานหรือการทดลอง ผมได้ลองผิดลองถูกอยู่หลายสิบหรือไม่ก็หลายร้อยครั้ง นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมเชี่ยวชาญในเรื่องนี้ ในสาขานี้ พวกคุณเองก็ได้รับรู้ถึงความพยายามของผมแล้ว”

“สำหรับผม เครื่องมือทางคณิตศาสตร์ก็เหมือนกับการสร้างมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์ มันทำให้เรามองข้ามประสบการณ์ที่เคยประสบพบเจอมา อีกทั้งยังช่วยให้ได้กำหนดและยืนหยัดในมุมมองหรือปรากฏการณ์ที่เราไม่เข้าใจได้อีกด้วย”

“อะไรล่ะคือวิทยาศาสตร์?”

ระหว่างที่ผู้ชมกำลังตั้งใจฟัง ลู่โจวก็พูดต่อ

“ในความคิดของผม มันเป็นการวิเคราะห์และคิดอย่างมีเหตุผลและตรรกะในสิ่งที่เราไม่เข้าใจ มันเป็นคำตอบสำหรับคนที่ไม่รู้!”

เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้องโถง

ผู้ชมจำนวนมากต่างลุกขึ้นยืนและแสดงความเคารพ

ลู่โจวโค้งคำนับเล็กน้อยและเดินลงจากเวทีไป

…

บริเวณนอกห้องโถง ณ ทางเดินของราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดนภายใต้การนำของชายชาวจีนวัยกลางคน มีนักวิชาการสวมสูทหลายคนยืนอยู่ตรงนั้น

เมื่อลู่โจวออกจากห้องบรรยาย ชายวัยกลางคนก็กะพริบตาพร้อมยิ้มทักทาย

“คำพูดและการใช้ภาษาของคุณทำให้เราประทับใจไม่น้อยเลย!”

ทันทีที่ได้ยินคำชมที่คาดไม่ถึงนั้น ลู่โจวก็มองไปยังชายคนนั้นพร้อมพยักหน้า “ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณเป็นใครกัน?”

ชายคนนั้นเผยยิ้มพร้อมยื่นมือขวาออกมา “ผมชื่อจางเหวินปิน เป็นเอกอัครราชทูตจีนที่ประจำอยู่ที่สวีเดน”

เอกอัครราชทูตจีน?

ลู่โจวพลันจับมือกับผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิดพร้อมเผยยิ้ม “งั้นขอเรียกว่าคุณก็แล้วกัน”

“โชคดีที่ได้พบคุณที่นี่นะครับ” ทั้งคู่พลันเขย่ามือ

เอกอัครราชทูตจางเหวินปินเผยยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ขอแสดงความยินดีด้วยนะศาสตราจารย์! ถือเป็นเกียรติมากที่ได้ฟังคุณพูดบนเวที เราชาวจีนทุกคนและวงการวิทยาศาสตร์ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง!”

“คุณก็พูดเกินไป” ลู่โจวเผยยิ้ม “ยังมีนักวิชาการที่โดดเด่นอีกมากมายในแวดวงวิชาการของจีน รางวัลโนเบลก็เป็นเพียงไอซิ่งบนเค้กเท่านั้นแหละครับ”

“คุณถ่อมตัวเกินไปแล้ว ถ้ารางวัลโนเบลเป็นเหมือนไอซิ่งบนเค้ก งั้นมันก็คงไม่มีค่าให้ยกย่องหรอก” เอกอัครราชทูตจางเหวินปินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “ผมขอถามได้ไหมว่าคุณเตรียมตัวหรือจัดการสิ่งต่างๆ อย่างไรบ้างหลังจากการเดินทางไปสตอกโฮล์ม?”

ลู่โจวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่พร้อมกล่าวคำพูดออกไป “ผมน่าจะไปฝรั่งเศสต่อ”

“ฝรั่งเศส?”

ลู่โจวเผยยิ้มและพูดต่อ “ใช่ครับ ผมต้องไปรับรางวัลอีกน่ะ”

ต้องไปรับรางวัล…

ผู้ชายคนนี้…

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ท่าทีของเจ้าหน้าที่สถานทูตหลายคนก็เปลี่ยนไป

แม้กระทั่งจางเหวินปินเองก็อดไม่ได้ที่จะกระโดดโลดเต้น

แต่ในไม่ช้า เขาก็พลันกระแอมและปกปิดความดีใจอย่างเร็ว

“ผมคิดมาเสมอว่าการได้รับความช่วยเหลือที่ดีนั้นมีแค่ในโลกของกีฬา ผมไม่ได้คาดหวังเลยว่าโลกแห่งวิชาการจะเป็นแบบนั้นด้วย คุณเป็นคนที่น่าประหลาดใจไม่น้อยเลยนะ”

ลู่โจวเขินเกินกว่าจะยิ้มออกมา “ก็ประมาณแหละครับ”

ถ้านับรางวัลเหรียญฟีลด์ด้วย ลู่โจวก็ได้รับรางวัลมาอย่างเยอะแยะมากมายแล้ว

ไม่นานนัก เอกอัครราชทูตจางเหวินปินก็ถามต่อ “แล้วหลังจากไปที่ฝรั่งเศสล่ะ?”

ลู่โจวครุ่นคิดสักพักพร้อมบอกว่าก็คงไม่มีอะไรอีกแล้ว จากนั้น เขาก็พูดต่อ “ผมคงกลับบ้านช่วงปีใหม่ หลังจากนั้นก็คงไม่มีอะไรให้จัดการแล้วครับ”

ทันทีที่ได้ยินเช่นคำพูดของลู่โจว ใบหน้าของเอกอัครราชทูตจางเหวินปินก็แจ่มใสขึ้นมาทันใด เขาเผยยิ้มอีกครั้ง

“งั้นก่อนกลับบ้าน คุณช่วยไปปักกิ่งหน่อยได้ไหมครับ?”

“ไปปักกิ่งเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว” เอกอัครราชทูตจางเหวินปินเผยยิ้มกว้าง “มีคนต้องการเจอคุณที่นั่น”

…………………………………………