Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 509 เส้นทางสู่อนาคต

ณ สถาบันพรินซ์ตัน

เวร่านั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะทำงานในสภาพอิดโรย เธอจ้องมองไปยังโต๊ะทำงานอย่างว่างเปล่า

นี่ก็ผ่านมาเจ็ดเดือนแล้ว…

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติของสถาบันพรินซ์ตันที่ว่าเหล่านักวิจัยมักจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี แต่กระนั้นก็ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างนานที่พวกเขาไม่ได้กลับมา อย่างไรก็ตามมันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ในช่วงเจ็ดเดือนที่ผ่านมา ชั้นเรียนทฤษฎีของลู่โจวได้ตกอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ

แม้ว่านี่จะเป็นงานที่สำคัญอย่างหนึ่งของผู้ช่วยสอน แต่สำหรับเด็กนักเรียนแล้วความรู้สึกในการเรียนกับศาสตราจารย์และผู้ช่วยสอนนั้นถือว่าแตกต่างกันไม่น้อยเลย

เธอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเจ็ดเดือนที่แล้ว เธอรู้สึกเหมือนกับว่างานเต้นรำที่เมืองสตอกโฮล์มเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง…

เมื่อลองคิดดู เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้คืออะไร

เวร่าที่เอนตัวไปด้านหลังรู้สึกร้อนผ่าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แต่ทว่าความรู้สึกหนาวเย็นของบรรยากาศภายนอกก็ทำให้เธอรู้สึกเย็นลงเล็กน้อย  ถึงแม้มันจะช่วยได้ไม่มากนักก็ตาม

ฤดูร้อนนั้นเป็นฤดูที่ทำให้คนง่วงนอนได้ง่ายจริง ๆ

ในไม่ช้าเวร่าก็ล้มตัวนอนพร้อมทั้งเอาหน้าแนบกับโต๊ะทำงาน

เธองีบหลับไปชั่วครู่…

ถึงอย่างไรแล้วเธอก็ทำงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย

เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจ ทั้งฉินเยว่และฮาร์ดี้ที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็มองไปทางเธอ

ผ่านมาครึ่งปีแล้ว

เธอเป็นแบบนี้มาตลอดหกเดือนที่ผ่านมา

แม้ว่าฉินเยว่และฮาร์ดี้จะคอยปลอบเธออยู่สองสามประโยค แต่จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะปลอบเธอยังไงดี

แท้จริงแล้วทุกคนสามารถรับรู้ได้ว่าเธอนั้นมีความรู้สึกบางอย่างกับลู่โจว มันเป็นสิ่งที่มากกว่าคำขอบคุณหรือคำชื่นชม

แต่ทว่าฉินเยว่เองก็ไม่รู้ว่าศาสตราจารย์จะรู้เรื่องนี้หรือไม่

แต่เมื่อคิดดูแล้ว ถึงแม้ว่าศาสตราจารย์จะรู้ แต่เรื่องแบบนี้ก็คงจัดการได้ยาก

ไม่ว่าจะเป็นการยอมรับหรือการปฏิเสธ ทั้งหมดก็ต้องขึ้นอยู่กับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

และด้วยนิสัยของเวร่า ถ้าศาสตราจารย์ลู่ไม่เป็นคนเริ่ม เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

และคำพูดของศาสตราจารย์ลู่นั้น…

ฉินเยว่เดินไปยังเครื่องปรับอากาศที่มุมห้องและกวาดตามอง

ไม่ว่าจะคิดไปในทางไหน เขาก็ไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าผู้ชายที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการทำวิจัยมาตลอดจะสนใจสิ่งที่อยู่นอกเหนือขอบเขตการศึกษาของเขา

แม้ว่าจะรอไปจนถึงชาติหน้า เขาก็ยังกลัวว่ามันจะไม่เป็นผล…

ฮาร์ดี้พยักหน้าอย่างครุ่นคิดทันทีที่เห็นว่าฉินเยว่กำลังเหม่อลอยมองดูเครื่องปรับอากาศ  “มันคงจะร้อนเกินไปสินะ อยากให้ฉันเร่งแอร์ให้หน่อยไหมล่ะ?”

“ไม่ต้องเลย”

บอกตามตรง บางครั้งมันก็น่าอิจฉาไม่น้อยเหมือนกัน

ทันใดนั้นเอง จู่ ๆ ลมร้อนก็พัดมาจากหน้าประตู

ฉินเยว่เห็นว่าประตูสำนักงานได้เปิดออก เขาเห็นบุคคลที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงนั้น

เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ทุกคนในที่ทำงานก็ต่างตกตะลึง

“ฉันคิดว่าฮาร์ดี้ก็พูดถูกนะ บรรยากาศข้างนอกดูจะร้อนไปหน่อย ว่าไง ทำไมไม่พูดอะไรหน่อยล่ะ?” ลู่โจวที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าเผยยิ้มออกมา “หรือจะให้ฉันเป็นคนพูดก่อนดี?”

“ศาสตราจารย์?!”

เวร่าแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่ได้เห็นใบหน้าของลู่โจว

ลู่โจวเผยยิ้มและพยักหน้า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

ฮาร์ดี้ที่กำลังนั่งอยู่รีบลุกขึ้นมาหยิบรีโมทของเครื่องปรับอากาศ

เจอริกและเหว่ยเหวินสบตากันทันทีที่เห็นลู่โจวปรากฏตัวอยู่หน้าประตู “พวกเราคิดว่าคุณลาออกไปแล้วเสียอีก”

“บางทีฉันก็อยากจะลาออกเหมือนกันนะ” ลู่โจวกล่าวติดตลก

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นออกไป ทุกคนในที่ทำงานจึงพูดอะไรไม่ออก

แม้แต่ฮาร์ดี้ที่กำลังเดินไปยังเครื่องปรับอากาศก็เช่นกัน

ความเงียบดำเนินไปประมาณหนึ่งนาที

ท้ายที่สุดแล้ว บุคคลที่พูดออกมาคนแรกก็คือฉินเยว่

“ศาสตราจารย์วางแผนที่จะกลับไปสอนที่มหาวิทยาลัยจินหลิงเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลู่โจวก็พยักหน้า

“ใช่แล้ว”

ดูเหมือนว่าลู่โจวจะพูดความจริง ถึงกระนั้นท่าทีของฉินเยว่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไป

“งั้นเดี๋ยวผมขอไปกับคุณด้วยสิ”

ทันใดนั้นเอง เวร่าที่นั่งอยู่ด้านหลังก็รีบพูดขึ้นมา “ฉันด้วย”

ลู่โจวเผยยิ้มและพูดแทรกทั้งคู่ “ไม่จำเป็นหรอก ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่มาตั้งหกเดือน แต่ฉันก็ได้เห็นความสามารถของทุกคนแล้ว จึงไม่ต้องเป็นกังวลเลย เพราะทุกคนที่นี่เก่งและเชี่ยวชาญเฉพาะด้านมากอยู่แล้ว แต่ยังไงก็เถอะ ฉันว่าทุกคนรีบจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยเถอะนะ”

ลู่โจวพลันมองตรงไปยังทุกคนที่อยู่ในห้อง จากนั้นเขาก็พูดต่อ

“จุดประสงค์ที่ฉันกลับมาในครั้งนี้ก็คือกลับมาจัดการและสะสางทุกเรื่องให้จบ” ฉินเยว่ที่เงียบไปสักพักก็พลันถามขึ้น

 “งั้นหลังจากจบแล้ว ผมขอตามไปด้วยได้ไหม?”

เมื่อเขาถามคำถามนี้ขึ้น ลู่โจวก็เผยยิ้มตอบทันที

“แน่นอน ประตูของสถาบันเปิดต้อนรับนายตลอดเวลาอยู่แล้ว… แต่ฉันไม่แนะนำให้ทำแบบนั้นหรอกนะ”

ฉินเยว่เผยสีหน้าสุดสงสัย “ทำไมล่ะ?”

“ฉันสามารถสอนวิธีการคิดและวิธีการแก้ปัญหาให้นายได้ แต่ความคิดสร้างสรรค์อย่างอื่นนั้นขึ้นอยู่กับตัวนายเอง มันไม่ใช่เรื่องเว่อร์เลยที่จะบอกว่าความสามารถของนายในตอนนี้เทียบเท่ากับนักวิชาการระดับสูงแล้ว แต่ถ้ายังคงตามฉันอยู่ต่อไปแบบนี้ นายก็คงจะไม่สามารถพัฒนาตัวเองไปได้มากกว่านี้แน่”

“อนาคตจะเป็นอย่างไร… มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่นายคิด”

“ไม่ว่านายจะอยู่ที่นี่ต่อหรือจะกลับไปยังสถาบันเก่าเพื่อพัฒนาตัวเองให้เก่งมากกว่านี้ ไม่ว่าจะทางไหน มันก็ยังดีกว่าการที่จะมาตามฉันแบบเดิมทั้งนั้นแหละ”

ลู่โจวพลันเผยยิ้มและพูดต่อ

“ไม่ต้องคิดมาก ฉันสอนอะไรต่อมิอะไรให้นายไปตั้งหลายอย่าง ไม่ต้องมาทำงานให้ฉันหรอก ฉันเพียงขอแค่ให้นายพบจุดยืนที่เหมาะกับตัวเอง… ก็แค่นั้น”

……………………………………………………