Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 595 ขอผมอ่านอีกรอบ

นครปักกิ่ง ในห้องประชุม

มีคนจำนวนมากนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้ มีเจ้าหน้าที่หลายคนจากกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เจ้าหน้าที่ทหารที่มีเหรียญประดับหน้าอก นักวิชาการจากสถาบันวิศวกรรม รวมทั้งผู้เชี่ยวชาญด้านการบินและอวกาศ

ข้อมูลการประชุมหนาหนึ่งนิ้วถูกยื่นให้แต่ละคน

หน้าปกเอกสารการประชุมมีชื่อหัวข้อดังนี้

[โอกาสการใช้งานและความเป็นไปได้ทางเทคนิคของเทคโนโลยีย่อขนาดฟิวชั่นที่ควบคุมได้ในด้านการบินและอวกาศ]

ธีสิสนี้มีข้อมูลจำนวนหนึ่งเกี่ยวกับการใช้เครื่องปฏิกรณ์ที่ควบคุมได้ขนาดย่อส่วนรวมไปถึงทรัสเตอร์เอฟเฟคต์ฮอลล์ในด้านการบินและอวกาศ มันยังมีการคำนวณที่เคร่งครัดซึ่งสาธิตความเป็นไปได้

แต่การโต้แย้งของความเป็นไปได้นั้นเป็นความเห็นส่วนตัว

นอกจากนี้มันเป็นแนวคิดที่ล้ำมาก

“ไร้สาระที่สุด!”

นักวิชาการอู๋เหวี่ยงธีสิสในมือลงแล้วส่ายหัว เขาพูดอย่างไม่สุภาพ “แค่ดูที่แรงดลเฉพาะอย่างเดียว ทรัสเตอร์ไอออนนั้นแข็งแรงกว่าทรัสเตอร์เคมีแน่นอน แต่ว่ามันก็มีจุดอ่อน!”

“เมื่อไม่สนใจอย่างอื่น แม้แต่เครื่องยนต์ไอออน VX-200SS ที่เราได้ทดสอบเมื่อปีก่อนได้แค่ 200KW แล้วทรัสต์ทั้งหมดอยู่ที่เพียง 5N! ถึงแม้เราจะคูณสิ่งนี้ไปร้อยเท่า พันเท่า มันก็ไม่มีทางที่เราจะใช้พลังนี้ที่จะส่งยานอวกาศไปวงโคจรต่ำของโลก! เราจะส่งไข่ไปอวกาศด้วยพลังแค่นี้ไม่ได้หรอก!”

“ผมคิดว่าคนที่เขียนธีสิสนี้เสียสติไปแล้ว!”

“หมูคงจะบินได้ก่อนสิ่งนี้จะสามารถส่งดาวเทียมขึ้นอวกาศไปได้!”

ตอนที่ผู้เฒ่าอู๋พูด บรรยากาศในห้องประชุมนั้นอึดอัด

แต่นี่ก็เป็นปกติของนักวิทยาศาสตร์อายุมาก

แต่ทำไมเขาต้องเปรียบเทียบมันกับ…

หมูบิน?

ทีมผู้นำจากกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีทนต่อไปไม่ไหว แต่ประธานไม่ได้ติดใจอะไร เขาพูดอย่างครุ่นคิดว่า “มันแก้ไขไม่ได้เหรอ?”

นักวิชาการอู๋ส่ายหัวแล้วพูดว่า “แก้ไม่ได้!”

สำหรับการลดขนาดฟิวชั่นที่ควบคุมได้ เขาไม่ได้เชี่ยวชาญในด้านนี้ เขาเลยไม่อยากให้ความเห็นมาก

ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะนำเทคโนโลยีประเภทไหนมาให้

ในตอนแรก แบตเตอรี่นิวเคลียร์ฟิชชั่นนั้นมีขนาดเท่าบ้าน ไม่มีใครหวังว่าจะใส่มันเข้าไปในยานอวกาศ

แต่ในเวลาไม่กี่ปี ประมาณช่วงยุค 1970 ปัญหาการลดขนาดก็ถูกแก้ไขได้ สำหรับตอนนี้ แบตเตอรี่ที่ขนาดเล็กที่สุดก็มีขนาดเล็กเท่ากับเหรียญ

แต่เครื่องปฏิกรณ์สาธิตที่ไห่โจวมีอายุแค่สามเดือน การวางแผนที่จะนำเครื่องปฏิกรณ์ใส่ยานอวกาศตอนนี้เป็นเรื่องน่าขำขัน

เมื่อเหรินจ่างหมิงได้ยินธีสิสถูกตำหนิ เขาก็มีสีหน้าอึดอัด และเขาพยายามแก้ไขสถานการณ์

“ไอเดียที่นำเสนอในธีสิสนี้ก็พอดูมีความหวัง ผมเห็นด้วยว่ามันยากมากจริงๆ ที่จะได้เทคโนโลยีนี้ที่ถูกกล่าวถึงในธีสิส แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถูกไหม?”

“คุณห่างหายจากการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ไปนาน ผมจะไม่โต้เถียงกับคนทั่วไป” นักวิชาการอู๋โบกมือแล้วชี้ไปที่ธีสิสในขณะที่เขาพูด “ใครเขียนธีสิสชิ้นนี้? หาคนนั้นให้เจอ ผมจะต้องคุยกับเขาหน่อย!”

เหรินจ่างหมิงไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร

ทีมหัวหน้ากระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีส่งสายตาแลกเปลี่ยนกับสวี่หยวนหมิง เขากระแอมแล้วพูดว่า “หัวหน้านักออกแบบเขียนมัน”

ห้องประชุมเงียบไปครู่หนึ่ง

ความเงียบนี้น่ากลัว

ผู้เฒ่าอู๋มีสีหน้าอึดอัดแล้วหยิบธีสิสขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอผมอ่านอีกรอบนะ”

หลังจากนั้นสักพัก เขาก็ตระหนักอะไรบางอย่างได้ เขาเริ่มพึมพำเกี่ยวกับการลดขนาดเครื่องฟิวชั่นที่ควบคุมได้

“อืม ผมน่าจะพลาดบางจุดไป เรื่องของทรัสเตอร์ไอออนก็คือความแข็งแรงขอทรัสต์ขึ้นอยู่กับพลัง แบตเตอรี่ปกติไม่สามารถให้พลังนี้ได้ พลังงานไฟฟ้าเป็นคอขวด แต่กับแบตเตอรี่ฟิวชั่น มันน่าจะเป็นไปได้ ผมไม่รู้…”

สวี่หยวนหมิง “…”

ทุกคนในห้องประชุม “…”

ทุกโปรเจกต์ที่ถูกเสนอไปจะต้องถูกรีวิวโดยทีมผู้เชี่ยวชาญ ถึงแม้ว่าผู้เสนอจะเป็นผู้ได้รับรางวัลโนเบลและเหรียญหลิงหยุน

แต่มันยากที่จะหาคนรีวิวข้อเสนอวิจัยที่เขียนโดยนักวิชาการเบอร์ใหญ่อย่างลู่โจว

ขอบเขตและระดับในชุมชนวิชาการนั้นชัดเจน ไม่มีใครอยากจะให้ความอย่างสาธารณะกับคนที่มีสถานะวิชาการและศักดิ์ศรีมากกว่าตัวเอง

เพราะว่าพวกเขากังวลว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น พวกเขาเลยจงใจเอาชื่อลู่โจวออกจากธีสิส

แต่ไม่มีใครคิดว่านักวิชาการอู๋ อดีตหัวหน้าดีไซเนอร์โปรเจกต์สำรวจดวงจันทร์ ก้มหัวลงทันทีหลังจากได้ยินชื่อศาสตราจารย์ลู่

แต่เมื่อดูจากปฏิกิริยาก่อนหน้า เทคโนโลยี้นี้ได้มายากแน่นอน

ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มีปฏิกิริยาที่รุนแรงแบบนี้

ทันใดนั้น ชายที่มีอินทรธนูบนไหล่พูดอย่างใจเย็น

“ขอผมแสดงความเห็นนะ?”

ประธานตอบ “เชิญครับ”

ชายคนนี้เงียบไปสักพักแล้วพูดว่า “ผมไม่รู้เรื่องอุตสาหกรรมอวกาศมากนัก ผมเลยจะไม่ให้ความเห็นด้านนั้น แต่ถึงเราจะไม่ได้พิจารณาทรัสเตอร์เอฟเฟคต์ฮอลล์และทรัสเตอร์ไอออน การลดขนาดฟิวชั่นที่ควบคุมได้ก็จำเป็น

 “จากธีสิสฉบับนี้ ถ้าเทคโนโลยีลดขนาดฟิวชั่นที่ควบคุมได้สามารถประดิษฐ์ได้จริง การใช้งานของมันก็จะไม่ได้อยู่แค่ในด้านการบินและอวกาศ มันสามารถใช้งานได้กับเรือดำน้ำและเรือบรรทุกอากาศยานของเรา”

ผู้คนจำนวนมากที่นั่งรอบโต๊ะมีสีหน้าที่ดูจริงจัง

ประธานนิ่งไปชั่วครู่แล้วพยักหน้า

“คุณพูดถูก ไม่ว่าเทคโนโลยีนี้จะสามารถได้มาหรือไม่ ไม่ว่าการใช้งานในอวกาศจะเป็นแบบไหน โปรเจกต์นี้ก็คุ้มที่จะลองดู”

เขาหยุดนิ่งไปชั่วครู่แล้วหยิบปากกาหมึกซึมขึ้นมา เขาเขียนลงเอกสารการประชุมช้าๆ

“อนุมัติโปรเจกต์”

เขาคิดอยู่สักพักแล้วรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ เขาจึงเขียนอีกบรรทัด

“หน่วยงานที่เกี่ยวข้องทั้งหมดจะต้องให้ความร่วมมือเต็มที่”

ประธานมองดูสองประโยคนี้แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

แต่เขานึกอะไรบางอย่างออกกะทันหัน เขาเลยพูดขึ้น

“อ่อ ถามศาสตราจารย์ลู่หน่อย ถ้าเขาไม่ติดอะไร เราควรตีพิมพ์ธีสิสนี้”

เขายิ้มแล้วพูดว่า “เราได้โยนระเบิดควันใส่อเมริกาไปแล้ว เราน่าจะให้พวกนั้นรู้ว่าเรากำลังทำงาน”

…

มหาวิทยาลัยจินหลิง

ห้องเลคเชอร์ หมายเลข 1

หลังจากที่กระดิ่งห้องเรียนดัง ลู่โจวปิดหนังสือเรียนในมือแล้วหันตัวไปก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียน

นับตั้งแต่ที่คลาสทฤษฎีตัวเลขเริ่มขึ้น เลคเชอร์ของเขาเก็บเต็มไปด้วยนักศึกษาทั้งห้อง ไม่เพียงแต่ว่าจะมีนักศึกษาปริญญาตรีจากคลาสอื่นที่เข้าร่วมคลาสนี้ แล้วยังมีนักศึกษาปริญญาโทและปริญญาเอก รวมไปถึงศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ก็มาร่วมฟังเป็นครั้งคราว

สำหรับลู่โจว เขาชอบพูดคุยเรื่องปัญหากับนักศึกษาเหล่านี้

การคิดเรื่องปัญหาพื้นฐานนั้นเป็นการพักผ่อนสมองในฉบับของเขา

หลังจากการสอนเสร็จสิ้น ถ้าเขาไม่ได้ยุ่ง เขาก็จะใช้เวลายี่สิบนาทีถึงครึ่งชั่วโมงในเวลาสอนเพื่อตอบคำถามของนักศึกษา

น่าเสียดายที่เขาต้องเข้าร่วมการประชุมเรื่องการลดขนาดฟิวชั่นที่ควบคุมได้วันนี้ เขาจึงไม่มีเวลาตอบคำถามหลังคลาส

ลู่โจวเดินไปทางอาคารวิจัยคณิตศาสตร์ก่อนที่จะกลับไปสถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงกะทันหัน เขาอยากเอาหนังสือเรียนไปเก็บที่ออฟฟิศและช่วยนักศึกษาระดับบัณฑิตของเขา

แต่โทรศัพท์ในกระเป๋าเริ่มดังขึ้นกะทันหัน

ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพบว่ายางสวี่โทรหาเขา เขารับสายโทรศัพท์แล้วเอามันมาแนบหู

“สวัสดีครับ?”

ยางสวี่พูดขึ้น “มีชายชราที่อ้างว่าเป็นนักวิชาการจากแผนกวิศวกรรมจากสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน…คุณรู้จักเขาไหม?”

เขาอยู่ที่นี่แล้ว?

เมื่อลู่โจวได้ยินว่านักวิชาการมาถึงแล้ว เขาก็มีสีหน้าประหลาด การประชุมตอนห้าโมง และเขาคิดว่าผู้เชี่ยวชาญที่เขาเชิญมาจะมาถึงตอนสี่โมงครึ่ง เขาไม่คิดว่าชายชราคนนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้

ดูเหมือนว่าเขาไม่มีเวลาจะไปอาคารวิจัยคณิตศาสตร์

“ผมเชิญเขามา พาเขาไปห้องประชุม C1 ที่สถาบันฟิสิกส์”

ยางสวี่ตอบ “โอเค”

ลู่โจววางสายแล้วเปิดรายชื่อผู้ติดต่อ จากนั้นเขาโทรหาหวังเผิง

“ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”

หวังเผิงตอบ “ใกล้ทางเข้ามหาวิทยาลัย คุณต้องการให้ไปรับไหม?”

ลู่โจว “ครับ มาหาผมที่อาคารเรียน”

……………………………………………………………