Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 793 พังลง!

ในความเป็นจริง สตาร์ไลท์ถึงที่หมายก่อนที่ลู่โจวคาดไว้ 79 ชั่วโมง

หลังจากที่มันบินไป 41 วัน 2 ชั่วโมง ดาวเคราะห์สีแดงเพลิงค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่หน้าต่างของสตาร์ไลท์

หลิวเปียวชำเลืองมองนอกหน้าต่าง เขามองดูดวงอาทิตย์ส่องสว่างค่อยๆ ลอยขึ้นจากขอบของเงาสีแดงเพลิง เขามองดูคลื่นทรายที่เป็นลูกคลื่นล้มลงเป็นทะเลเพลิง

“มันดูเละเทะมาก…แต่ฉากนี้ค่อนข้างสวยงาม”

“ใช่” สวี่เจ็งฮงพยักหน้าและกดปุ่มที่หมวก เขาพูดว่า “นี่สตาร์ไลท์ เราได้เข้าสู่ระบบแรงโน้มถ่วงของดาวอังคาร เข้าวงโคจร a-1 สำเร็จ”

พวกเขารอเงียบๆ อยู่ห้านาที

มีเสียงดังที่ไม่มั่นคงมาจากโลกที่ห่างออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตร

“นี่คือศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน ขอแสดงความยินดีที่ปฏิบัติภารกิจสำเร็จ…โปรดดำเนินขั้นตอนเบรกแบบแอคทีฟและเตรียมเข้าใกล้ดาวอังคาร การนำทางวงโคจรจะถูกจัดการโดยคอมพิวเตอร์บนเครื่อง ขอให้โชคดี”

“รับทราบครับ”

เนื่องจากพวกเขาอยู่ห่างจากโลกหลายสิบล้านกิโลเมตร ศูนย์บัญชาการภาคพื้นดินไม่สามารถควบคุมยานอวกาศได้อย่างเรียลไทม์

แผนการเปลี่ยนวงโคจรได้ถูกใส่รหัสในคอมพิวเตอร์ยานอวกาศล่วงหน้า นักบินจะสำเร็จแผนเปลี่ยนวงโคจรด้วยการช่วยเหลือจากคอมพิวเตอร์ในยาน

แน่นอนว่าถึงมันจะฟังดูยุ่งยาก แต่มันง่ายกว่าในการปฏิบัติจริง

สตาร์ไลท์มีการควบคุมอัตโนมัติดีกรีสูง จนกว่าจะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น โดยปกติแล้วนักบินเพียงแค่ต้องมองดูหน้าปัดความเร็วและทำให้แน่ใจว่ายานอวกาศไม่ได้เบี่ยงเบนจากวงโคจร

หลิวเปียวถาม “เรากำลังลงจอดใช่ไหม? หรือว่าเรากำลังรอให้พวกเขามาหาเรา?”

สวี่เจ็งฮงพูดตอบ “ระบบช่วยชีวิตนิวเวอร์จิเนียมีแคปซูลขากลับ พวกเขาจะกลับยานอวกาศ BFS โดยใช้แคปซูลขากลับ จากนั้นเราจะกลับไปวงโคจร”

พวกนั้นก็จะปล่อย “โพรบอวกาศสอดแนม”

แน่นอนว่านี่เป็นภารกิจลับสุดยอด สิ่งนี้ถูกจัดการโดยหัวหน้าดีไซเนอร์ลู่โจวด้วยตัวเอง แม้แต่หลิวเปียวก็ไม่ได้รับแจ้งเรื่องภารกิจนี้

หลิวเปียวพูดต่อ “โอเค…ถ้าเกิดพวกเขาไม่กลับมาล่ะ?”

สวี่เจ็งฮงพูดว่า “งั้นเราจะสวดมนต์ให้พวกเขา…อย่าลืมถ่ายรูปเก็บหลักฐานไว้ ให้แน่ใจว่าพวกอเมริกันไม่ได้โทษเรา”

“ไม่มีปัญหา ผมจะเริ่มถ่ายรูปตอนนี้เลย!”

หลิวเปียวยิ้มและเอื้อมมือไปกดปุ่มที่แผงควบคุม

“อย่าเพิ่ง”

สวี่เจ็งฮงยิ้ม

แต่ทันใดนั้นหน้าของเขาอึ้งไป

เขามองดูยานอวกาศสีเงินนอกหน้าต่าง ตาของเขาเบิกกว้าง เขาวางแตะมือไว้ที่หมวก

“นี่คือสตาร์ไลท์…ยานอวกาศอเมริกันดูเหมือนว่าจะมีปัญหาเล็กน้อย”

ห้านาทีผ่านไป

เสียงศูนย์บัญชาการดังมาจากช่องการสื่อสาร

“เกิดอะไรขึ้น?”

สวี่เจ็งฮงชำเลืองตามองยานอวกาศสีเงินที่อยู่ห่างออกไป

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

หลิวเปียวมองไปในทางเดียวกันและเปิดไลดาร์ตรวจจับระยะทางและเล็งไปที่ยานอวกาศเป้าหมาย

ถึงแม้ว่าอุปกรณ์นี้ถูกใช้เพื่อกะระยะทางของอุกกาบาต มันยังถูกใช้เล็งเป้ายานอวกาศได้อีกด้วย

สวี่เจ็งฮงมองดูมิเตอร์ความเร็วที่ไลดาร์และสูดหายใจเข้าลึก

“ยานอวกาศ BFS กำลังพังลง…ขอย้ำอีกครั้งยานอวกาศ BFS กำลังพังลง!”

…

มันเป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือน นับตั้งแต่ที่สัญญาณขอความช่วยเหลือถูกส่งมาจากดาวอังคาร

เมื่อพูดกันตามตรง มันผ่านมาแล้ว 41 วัน กับ 2 ชั่วโมง

จากการขาดแคลนแสงและไฟฟ้า พืชผักในพื้นที่เพาะปลูกได้เหี่ยวเฉา

เพื่อเป็นการประหยัดพลังงาน เมื่อสองสัปดาห์ก่อน พวกเขาจำกัดช่วงของกิจกรรมไปที่ห้องทดลองและตัดไฟฟ้าจากพื้นที่อื่นทั้งหมด เหตุผลที่ทำแบบนี้เป็นเพราะว่าห้องทดลองมีเทอร์มินัลเดียวที่สามารถรับส่งข้อมูลกับยานอวกาศ BFS ได้

อย่างไรเสีย พวกเขามีทรัพยากรเหลือน้อย

พวกเขาอาจจะเสียชีวิตจากการขาดออกซิเจนในอีก 42 ชั่วโมง…

เสียงผู้หญิงที่สั่นคลอนทำลายความเงียบในห้องทดลอง

“พวกเขาจะช่วยเราใช่ไหม?” จูเลียมองดูกระจกด้วยสีหน้าสิ้นหวังอย่างช่วยไม่ได้

มันไม่มีโอกาสที่พายุทรายจะสิ้นสุดลง

มันดูเหมือนว่าพายุทรายจะอยู่ไปอีกอย่างน้อยหกเดือน

จอห์นสันยืนพิงหน้าต่างและมองดูรูปในมือ เขาตอบด้วยเสียงอ่อนแรง “แน่นอน”

ถึงเขาจะตอบอย่างกระตือรือร้น แต่สีหน้าของเขาไม่มีความหวังอยู่เลย

“อาจจะไม่” ทราวิสพูดตอบ “บางทีพวกเขาอาจจะปล่อยให้เราตาย”

ตาของจูเลียเบิกกว้าง แล้วเธอถามว่า “ทำไมล่ะ?”

ทราวิสตอบ “ลองคิดดูนะ ถ้าพวกเราตาย พวกเราจะตายอย่างฮีโร่ ถ้าพวกเรารอด พวกเขาจะต้องสละทรัพยากรและพาเรากลับบ้าน…มันเป็นเรื่องแง่ลบสำหรับพวกเขา”

“พอแล้ว!”

จอห์นสันคำรามขึ้นมากะทันหัน

ห้องเคบินเงียบไปหนึ่งวินาที

ทราวิสขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

“เฮ้ มีอะไรที่ผมพูดผิดไปหรือไง?”

จอห์นสันลุกขึ้นและมองหน้าทราวิส

“ผมแค่อยากให้คุณหุบปาก หยุดผลาญออกซิเจน”

“นี่มันหมายความว่าอย่างไร? ยังไงเราก็จะตายอยู่แล้ว โอ้ อยากโดนสักหน่อยใช่ไหม? มาสิ ผมทนคุณไม่ไหวแล้ว” ทราวิสถูมือและกำหมัดแน่น

จูเลียเห็นว่าชายสองคนนี้จะชกต่อยกัน เธอเลยใช้แรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้นและพยายามจะหยุดพวกเขา

“พอได้แล้ว คุณทั้งสองคนใจเย็น!”

ทันใดนั้น พวกเขาได้ยินเสียงตะกุกตะกักนอกระบบช่วยชีวิต

ชายทั้งสองหยุดทะเลาะกันและมองดูนอกหน้าต่าง

ถึงแม้ว่ามีพายุทรายโหมหนัก พวกเขาสามารถเห็นได้ชัดว่ามีลูกบอลไฟกำลังไหม้ที่พื้นดิน ในขณะเดียวกัน พวกเขาเห็นจุดสีเชียวกะพริบที่เทอร์มินัลควบคุม ท้ายที่สุดแล้ว จุดกลายเป็นสีแดง

มีบรรทัดหนึ่งปรากฏขึ้นที่มุมขวาบนของเทอร์มินัลควบคุม

[การเชื่อมต่อสูญหาย]

จอห์นสันกลืนน้ำลาย เขาดูตกตะลึง

“โอ๊ย ยานอวกาศของเรา!”

ทราวิสพึมพำเบาๆ “พระเจ้า…”

มีความเงียบเกิดขึ้นเป็นเวลานาน

ไฟเผาออกซิเจนที่เหลือทั้งหมดและถูกพายุทรายกลืนไปในที่สุด…

จูเลียมองดูนอกหน้าต่างแล้วถามด้วยเสียงสั่น “เรากำลังจะตายใช่ไหม?”

ไม่มีใครตอบเธอ

ยานอวกาศ BFR มีเชื้อเพลิงมากพอที่จะลอยในวงโคจรเป็นเวลายี่สิบปี แต่แล้ว “ความผิดพลาด” ก็เกิดขึ้น…

จอห์นสันใช้นิ้วชี้วาดไม้กางเขนที่หน้าอก

พระเจ้า โปรดปกป้องผมด้วย

แต่ลึกๆ แล้ว เขารู้ว่าพระเจ้าไม่สามารถช่วยอะไรได้ ที่นี่เป็นดินแดนของแอรีส…

ทันใดนั้น เทอร์มินัลควบคุมเริ่มส่งเสียง

ตอนแรก เขาคิดว่าเป็นเสียงสถิต เขาเลยไม่สนใจ

แต่แล้วเสียงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ…

จอห์นสันเห็น [ขอเชื่อมต่อ] ที่เทอร์มินัล เขาเลยรีบวิ่งไปกดปุ่ม

อาจจะเป็นเอเลี่ยน?

เขาหวังว่าเขาไม่ได้จินตนาการไปเอง

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง

เมื่อช่องทางการสื่อสารได้เชื่อมต่อ มีเสียงดังเข้าหูเข้ามา…

“นี่คือนักบินอวกาศจีน สวี่เจ็งฮง คุณเป็นอย่างไรบ้างครับ เพื่อนชาวดาวอังคาร?”

…………………………………….