Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 838 สมมติฐานของรีมันน์!

แม้จะมีแผนการวิจัยแล้วก็ตามแต่การแก้สมการก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย

และแนวคิดของโซนวิกฤตมีมานานกว่าศตวรรษแล้ว

โซน Re (s) u003c 0 และ Re (s) u003e 1 ได้รับการพิสูจน์เร็วที่สุดเนื่องจากเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด แต่ขอบเขต Re (s) = 0 และ Re (s) = 1 ใช้เวลาเกือบทศวรรษในการแก้ปัญหา

การยกเว้นพื้นที่ทั้งสองนี้นำไปสู่การพิสูจน์ทฤษฎีบทจำนวนเฉพาะโดยตรง

ลู่โจวได้รวบรวมวิทยานิพนธ์จำนวนมากเพื่อที่จะเจาะลึกมากยิ่งขึ้นสำหรับหัวข้อนี้ เขาได้พบผลงานทางวิชาการของโกรเธอนดิตในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งถูกลบไปโดยผู้จัดพิมพ์รายใหญ่ เขาค้นพบวิธีการพิสูจน์ Étale ดั้งเดิม เช่นเดียวกับวิทยานิพนธ์ที่ตีพิมพ์โดยศาสตราจารย์เดอลีงย์เกี่ยวกับข้อคาดการณ์ของไวล์

ซึ่งที่จริงแล้วลู่โจวน่าจะอ่านวิทยานิพนธ์เหล่านี้ในช่วงปริญญาเอก แต่น่าเสียดายที่งานของเขาเกี่ยวข้องกับทฤษฎีจำนวน ไม่ใช่เรขาคณิตเชิงพีชคณิต

การวิจัยเกี่ยวกับข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้ใช้เวลาทั้งหมดของเขาไป ศาสตราจารย์เดอลีงย์ได้ให้อิสระกับเขามากมาย เพราะไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถจดจ่อกับข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้แน่นอน

ซึ่งมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียจากรูปแบบการสอนของเดอลีงย์

ในวันแรกของการหยุด ลู่โจวได้ใช้เวลาทั้งวันในการรวบรวมวิทยานิพนธ์ทั้งหมดเท่าที่จะหาได้

และใช้เวลาสองวันในการอ่านวิทยานิพนธ์และสรุปประเด็นหลักต่างๆ

จากนั้นในวันที่ห้าลู่โจวได้รวมสมมติฐานเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิตกับทฤษฎีตอนที่เรียนรู้ไปทั้งหมด เขาเลือกเส้นโค้งเกี่ยวกับพีชคณิตบนสนามที่มีขอบเขตจำกัดเป็นแนวรับ ซึ่งทำให้เขามีทางลัดไปสู่คำตอบสุดท้าย

ความคิดที่สร้างแรงบันดาลใจได้พุ่งออกจากสมองของเขา

หลังจากพบเส้นโค้งพีชคณิตบนสนามที่มีขอบเขตจำกัด ปริศนาทั้งหมดก็เริ่มเชื่อมโยงกันและกัน…

ในวันที่แปด

ลู่โจวนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา เขาเหยียดหลังและลุกขึ้นจากเก้าอี้

ลู่โจวเขียนวิทยานิพนธ์เสร็จแล้วเมื่อคืนนี้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

เพราะเมื่อเขาจดจ่อกับงานวิจัยมากเกินไป เขาก็จำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน

ความรู้สึกของการหมกมุ่นอยู่กับโลกคณิตศาสตร์นั้นช่างมหัศจรรย์ เพราะเวลาได้ผ่านไปโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย…

นั่นพิสูจน์ได้แล้วว่าคณิตศาสตร์คือความหลงใหลของเขาอย่างแท้จริง

เป็นความรู้สึกที่น่าอัศจรรย์!

เขามองไปที่โทรศัพท์ซึ่งอยู่ที่มุมโต๊ะ มีสายที่ไม่ได้รับและข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอของเขาหลายสิบสาย

ลู่โจวไม่มีเวลาแม้แต่จะจัดการกับสิ่งเหล่านี้เลย เขาทิ้งได้โทรศัพท์ไว้และวางแผนที่จะตอบกลับในภายหลัง จากนั้นเขาก็มองไปที่กองกระดาษเอสี่บนโต๊ะของเขาอีกครั้ง

‘ดูเหมือนว่าถึงเวลาพิมพ์วิทยานิพนธ์บนคอมพิวเตอร์แล้ว…’

ลู่โจวโอนวิทยานิพนธ์ที่เป็นลายลักษณ์อักษรไปยังคอมพิวเตอร์โดยไม่ทานอาหารเช้าแม้แต่คำเดียว

และด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวไอ การถ่ายโอนวิทยานิพนธ์จึงใช้เวลาไม่นาน

หลังจากที่ลู่โจวตรวจสอบวิทยานิพนธ์ซ้ำแล้วซ้ำอีก และตรวจดูให้แน่ใจว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดในการจัดรูปแบบ เขาได้ส่งไปที่กองบรรณาธิการของคณิตศาสตร์ประจำปีทันที

วิทยานิพนธ์ล่าสุดของเขาไม่มีมูลค่าการตีพิมพ์ ดังนั้นเขาจึงอัปโหลดใน arXiv เท่านั้น

แต่วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มันแตกต่างออกไป

เนื่องจากการวิจัยเกี่ยวกับสมมติฐานของรีมันน์ได้หยุดชะงักมาเกือบศตวรรษแล้ว ดังนั้นการวิจัยของเขาถือเป็นก้าวย่างที่ยิ่งใหญ่สำหรับมนุษยชาติ!

เขาได้พิสูจน์แล้วว่าเมื่อค่าของε เข้าใกล้ศูนย์ ไม่มีจุดเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่เป็นศูนย์ของฟังก์ชันζ ในพื้นที่ของ Re (s) ≥ 1- ε !

เขาตั้งชื่อสมการนี้อย่างสร้างสรรค์

สมมติฐานเสมือนของรีมันน์!

…

ขณะที่ลู่โจวกำลังหายหน้าไปทำให้ผู้คนในโลกภายนอกเริ่มกังวลเกี่ยวกับเขา

มันไม่เป็นเรื่องใหญ่ที่เขาจะไม่ออกจากบ้าน แต่การไม่รับโทรศัพท์ทำให้บางคนเริ่มกังวลเล็กน้อย

ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์

หวางเผิงผู้ดูแลบ้านของลู่โจว เริ่มกังวลว่าลู่โจวจะมีอะไรกินไหม หมอหยางผู้รับผิดชอบด้านสุขภาพและความปลอดภัยของลู่โจว ก็รอไม่ไหวอีกต่อไป เธอขับรถเอสยูวีมาที่ประตูหน้าของเขา

หยางหยางสวมเสื้อคลุมสีขาวของหมอเข้าไป เธอเดินไปที่ประตูหน้าและมองหวังเผิงที่กำลังสูบบุหรี่

“ทำไมศาสตราจารย์ลู่ยังไม่ออกมา?”

หวังเผิงเคาะบุหรี่แล้วส่ายหัว

“ผมไม่รู้”

หยางหยาง “…”

ไม่รู้บ้าอะไร!

คุณคือบอดี้การ์ดของเขานะ!

เธอพยายามมองเข้าไปในลานด้านหน้า และลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนถามว่า “เราควรเข้าไปข้างในไหม?”

หวังเผิงยิ้มและส่ายหัว เขาพูดว่า “อย่าทำอย่างนั้นเลย เดี๋ยวเขาจะโกรธ”

หยางหยาง “คุณรู้ได้ไง? ถ้าหากเขาต้องการความช่วยเหลือจากเราล่ะ…”

หวังเผิงเคาะบุหรี่ของเขาแล้วตอบว่า “เพราะ… ผมเคยทำมาก่อนแล้ว”

หยางหยางขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นประตูหน้าก็เปิดออก ตามมาด้วยการเปิดประตูหน้าบ้าน

ทั้งสองมองไปที่ประตูหน้าและเห็นลู่โจวเดินออกจากบ้านในชุดแจ็กเกตสีเทา

หวังเผิงโยนบุหรี่ลงถังขยะแล้วพูดว่า “คุณพิสูจน์ได้แล้วเหรอ?”

ลู่โจวมองไปที่ทั้งคู่ และเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณรู้ไหมว่าผมกำลังค้นคว้าอะไรอยู่?”

หวังเผิงส่ายหัวอย่างเชื่องช้า

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าลู่โจวกำลังค้นคว้าอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามจากประสบการณ์ที่ผ่านมาเขารู้ว่ามันต้องเป็นสมการที่ยากแน่ๆ

ลู่โจวเริ่มเดินไปที่รถ หยางหยางหยุดเขาและพูดว่า “เดี๋ยวก่อน วันนี้คุณมีการตรวจร่างกายนะ เรามีนัดกันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว…”

“เรานัดกันเหรอ?” ลู่โจวลูบหัวของเขา

เธอพยักหน้า

“คุณต้องการฟังบันทึกการโทรไหมล่ะ?”

อะไรวะเนี่ย?

ทำไมคุณถึงบันทึกการโทรล่ะเนี่ย?

“ไม่ต้องหรอก ผมเชื่อใจคุณ” ลู่โจวไอเล็กน้อยและพูดว่า “เราจะทำการตรวจร่างกายในภายหลัง ผมมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ”

หวังเผิงดูจริงจังและเขาเริ่มมองหากุญแจรถของเขา

เราจะไปไหนกันครับ”

ลู่โจวยิ้มและเริ่มดูตื่นเต้น

“เราจะไปรับรถใหม่กัน”

หวังเผิง “…”

หยางหยาง “…”

มันสำคัญตรงไหนเนี่ย?

………………….