Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 839 อย่าทำให้เขาเคือง

เมื่อสามวันก่อนเฉินยู่ซานได้ส่งข้อความถึงลู่โจว เธอบอกกับเขาว่ารถอิเล็กทริคเพอร์เพิลจาก BYD มาถึงแล้ว โดยบอกให้เขาไปรับได้จากตัวแทนขาย

แต่ลู่โจวปิดโทรศัพท์ในตอนนั้นดังนั้นเขาจึงไม่เห็นข้อความจากใครเลย เขาเพิ่งอัปโหลดวิทยานิพนธ์ลง arXiv เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เขาถึงมีเวลาเช็กข้อความต่างๆ

จากนั้น…

ประมาณครึ่งชั่วโมงลู่โจวก็อยู่กับตัวแทนจำหน่ายที่ข้างๆรถเก๋งสีดำสุดเท่

พนักงานขายกังวลเรื่องเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของลู่โจว แต่เธอก็พยายามรักษารอยยิ้มแบบมืออาชีพเอาไว้ขณะที่เธอกำลังพูดถึงฟังก์ชันพื้นฐานของรถอิเล็กทริคเพอร์เพิล

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของเธอแล้ว ลู่โจวก็ถามขึ้นมาทันทีว่า “แล้วความเร็วสูงสุดของมันอยู่ที่เท่าไหร่ครับ?”

พนักงานขายตอบอย่างสุภาพว่า “ความเร็วสูงสุดคือสองร้อยหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงค่ะ แต่ขับเร็วขนาดนั้นบนถนนปกติไม่ได้นะคะ”

ลู่โจวพยักหน้าอย่างนิ่งเฉย

บ้าจริง!

รถยนต์ไฟฟ้าที่สามารถวิ่งได้เร็วขนาดนี้เนี่ยนะ

นี่มันเร็วกว่าเทสล่าเสียอีก… แต่ถึงจะไม่ใช่รถที่ผลิตขายจริงๆ แต่มันก็ยังยอดเยี่ยมมากอยู่ดี

ลู่โจวถามคำถามสำคัญอีกข้อหนึ่งว่า “แล้วด้านความปลอดภัยล่ะครับ?”

เธอยิ้มอย่างมีมารยาท

“กระจกสามารถกันกระสุนได้…”

“ผมจะจัดการกับมันเอง” หวังเผิงกล่าวอย่างมั่นใจ “ถ้ามันไม่ผ่านการทดสอบของเรา เราจะปรับเปลี่ยนเอง”

ลู่โจวเริ่มมีอาการประหม่า

“ก็ขอแค่อย่าเปลี่ยนมันให้เป็นรถถังก็พอแล้วล่ะ”

หวังเผิงกล่าวว่า “ไม่แน่นอนครับ… เรามีผู้เชี่ยวชาญในแผนกสำหรับการปรับเปลี่ยนรถประเภทนี้อยู่ ภายนอกจะเหมือนเดิมทุกอย่างแน่นอน”

เหลวไหล!

ลู่โจวลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ผมขออย่างหนึ่งสิ”

หวังเผิง “ขออะไรครับ?”

ลู่โจวยิ้มช้าๆ และกล่าวว่า “ก่อนที่คุณจะเอาไปปรับเปลี่ยนเนี่ย ช่วยลองพาผมขับรถไปรอบๆ ดูหน่อยสิ”

หวังเผิง “ได้ครับ”

…

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ได้สนใจรถยนต์เป็นพิเศษ แต่ผู้ชายทุกคนก็ชอบรถไม่มากก็น้อย

การขับรถรุ่นลิมิเต็ดไปรอบๆ นั้นเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นเลยทีเดียว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลู่โจวเพิ่งจัดการกับสมการเสร็จแล้ว มันก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องผ่อนคลายบ้าง

หวังเผิงขับรถไปรอบเพอร์เพิล เมาน์เทน และใจกลางเมือง ลู่โจวเปิดหน้าต่างทั้งสองด้านของรถและปล่อยให้ลมปะทะใบหน้าของเขา

แต่ไม่นานเขาก็เริ่มรู้สึกเบื่อหลังจากขับไปได้เพียงสิบนาที

เป็นอย่างที่เขาคาดเอาไว้ว่าเขาไม่ชอบรถหรูสักเท่าไร

สำหรับเขาแล้วคณิตศาสตร์น่าสนใจกว่านี้เยอะ

หลังจากที่ลู่โจวปิดหน้าต่าง เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและเข้าเว็บไซต์แมทโอเวอร์โฟลว จากนั้นเขาก็ดูโพสต์ที่กำลังได้รับความนิยม

นี่ก็เป็นเรื่องเดียวกับที่เขาคาดเอาไว้ว่าภายในหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่เขาอัปโหลดวิทยานิพนธ์ ‘สมมติฐานเสมือนของรีมันน์’ บนกระดานสนทนาบนเว็บไซต์แมทโอเวอร์โฟลวจะต้องระเบิดแน่ๆ!

[โอ้… ฉันไม่อยากเชื่อเลย!]

[เมื่อไม่กี่วันก่อน ศาสตราจารย์ลู่ยังคงค้นคว้าเกี่ยวกับฟังก์ชัน π(x) อยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆเขาก็เปลี่ยนเส้นทางการวิจัยล่ะ???]

[มีนักวิชาการกี่คนที่อ้างว่ามีความก้าวหน้าครั้งสำคัญเกี่ยวกับการคาดคะเนของรีมันน์ล่ะเนี่ย? Re (s) = 1-c / ln [| Im (s) | 2] เป็นอนันต์ใกล้กับเรื่อง (s) = 1 เมื่ออิ่ม (s) →∞ เพื่อให้เราสามารถ’ T ขยายขอบเขตที่เหมาะสมต่อการสายสำคัญที่ทุกคน! ไม่ใช่ว่า คนรุ่นมิลเลนเนียลเหล่านี้เข้มงวดมากขึ้น!]

[นี่คือศาสตราจารย์ลู่ที่คุณกำลังพูดถึง! คุณได้อ่านวิทยานิพนธ์ของเขาหรือยัง? เขาไม่ได้อ้างอิงถึง Re(s)=1-c/ln[|Im(s)|+2!]

[ฉันรู้ว่านี่คือศาสตราจารย์ลู่ แต่เซอร์อะติยาห์ได้รับรางวัลคณิตศาสตร์มากกว่านั้นอีก! การวิจัยทางคณิตศาสตร์ควรได้รับการพิจารณาอย่างเป็นกลางเท่านั้น ดังนั้นประวัติผู้เขียนมันไม่สำคัญเลยสักนิด! ถ้าเขาโพสต์โดยไม่เปิดเผยตัวตนก็คงจะไม่มีใครสนใจเขาแน่นอน!]

ลู่โจวยิ้มเมื่อเขาอ่านความคิดเห็น

บ้าไปแล้ว!

หากนักคณิตศาสตร์ไร้ชื่อบางคนอ้างว่ามีความก้าวหน้าในสมมติฐานของรีมันน์คงจะไม่มีใครเชื่ออย่างแน่นอน

ไม่เชื่อฉันเหรอ?

งั้นคอยดู!

ที่น่าสนใจกว่าก็คือเขาเห็นการแท็กชื่อที่ค่อนข้างคุ้นในฟอรัม นั่นคือเทอเรนซ์ เถา

นี่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากศาสตราจารย์เถาเจ๋อเซวียนจากลอสแองเจลิส

ความคิดเห็นของศาสตราจารย์เถานั้นน่าสนใจ

[ฉันกำลังอ่านวิทยานิพนธ์อยู่ ขอเวลาสักครู่ มันอาจจะใช้เวลาสักพักในการทำความเข้าใจ]

ศาสตราจารย์เถามักจะไม่ค่อยให้ความคิดเห็นที่คลุมเครือว่าวิทยานิพนธ์ถูกต้องหรือไม่

เพราะหากหัวข้อวิทยานิพนธ์อยู่ในด้านที่เขาคุ้นเคย เขามักจะมีข้อโต้แย้งที่หักล้างได้ในทันที

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะแตกต่างออกไป

ความคิดเห็นของเขาทำให้การถกเถียงในเว็บไซต์แมทโอเวอร์โฟลวนั้นร้อนแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ลู่โจวยังคงเลื่อนดูและอ่านความคิดเห็นที่น่าสนใจเหล่านั้น เขาค่อยๆ ยิ้ม

หวางเผิงมองไปที่เขา เขาอยากรู้ว่าลู่โจวกำลังอ่านอะไรในโทรศัพท์ของเขา แต่ก็รู้ว่าไม่ควรถามไปดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่การขับรถต่อไป

หลังจากขับรถไปรอบๆ เพอร์เพิล เมาน์เทนเสร็จเรียบร้อย รถอิเล็กทริคเพอร์เพิลที่ดูดุร้ายนี้ก็ได้หยุดจอดที่ประตูของจงซาน อินเตอร์เนชั่นแนล มีเพื่อนบ้านกำลังจูงสุนัขและมองดูรถคันนี้ด้วยความสงสัย

พวกเขาไม่เคยเห็นโลโก้รถแบบนี้มาก่อน

และไม่เคยเห็นรุ่นรถนี้ด้วย

นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับผู้ที่ชื่นชอบรถแล้วมันราวกับว่าพวกเขาได้ค้นพบทวีปใหม่เลยทีเดียว พวกเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มถ่ายรูปกัน

แต่…

เมื่อพวกเขาเห็นคนลงจากรถ พวกเขาก็เก็บโทรศัพท์อย่างเงียบๆ

โอ้ ผู้ชายคนนั้นนี่เอง…

การถ่ายรูปดาราเป็นเรื่องที่ทำกันเป็นปกติ

แม้แต่คนดังเกรดบีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ในชุมชนเช่นนี้

แต่สำหรับคนอย่างลู่โจวแล้ว…

พวกเขาไม่กล้าไปยุ่งกับลู่โจวเท่าไหร่…

…………………..