Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 858 ขับเคลื่อนโลกแห่งคณิตศาสตร์

ทางภาคอุตสาหกรรมตั้งตารอที่จะได้พบทีมวิจัยที่คิดค้นชิปคาร์บอน แต่ในทางกลับกัน กระทรวงความมั่นคงของรัฐได้คุยกับทีมของศาสตราจารย์อู๋เพื่อที่จะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เงินโบนัส 20 ล้านหยวนจากสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงถูกส่งมอบให้กับนักวิจัย

เนื่องจากต้องเก็บทุกอย่างเป็นความลับ ทำให้โบนัส 20 ล้านหยวนถูกส่งมอบให้กับนักวิจัยอย่างเงียบๆ ลู่โจวจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้โชคร้ายไปหน่อย

เหตุผลเดียวที่เขามอบโบนัสมากขนาดนี้ก็เพื่อกระตุ้นแผนกวิจัยอื่นๆ

แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

เพราะโบนัสจำนวนขนาดนั้นย่อมเป็นเรื่องที่ปิดยากอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงจะไม่ได้อธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คนอื่นก็พอจะเดาถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังได้อยู่ดี

ก่อนที่ประเทศจีนจะวางแผนอุตสาหกรรมชิปคาร์บอนสำเร็จ พวกเขาจะต้องเก็บทุกอย่างเป็นความลับสุดยอด

สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงจะต้องร่วมมือกับหน่วยข่าวกรองเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

เวลาของการรายงานสมมติฐานเสมือนของรีมันน์ของลู่โจวช่างเหมาะเจาะ คนทั้งโลกให้ความสนใจงานวิจัยสมมติฐานของรีมันน์ของศาสตราจารย์ลู่…

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กลางเดือนธันวาคมกำลังจะมาถึง บรรยากาศที่เมืองจินหลิงก็แปลกไปจากทุกที

อย่างแรกคือมีป้ายประกาศที่สนามบินเพื่อเป็นการต้อนรับนักคณิตศาสตร์จากทั่วโลก

แล้วก็มีการตรวจสอบอัคคีภัยและสาธารณสุขรอบๆ เมือง ในทุกที่ตั้งแต่สนามบินไปจนถึงมหาวิทยาลัยจินหลิงทำให้ทุกอย่างนั้นต่างไปจากเดิม

บรรยากาศในเมืองดีขึ้นเล็กน้อย

สภาเทศบาลเมืองและผู้อาวุโสจากสมาคมคณิตศาสตร์จีนอยากจะสร้างความประทับใจให้กับนักวิชาการต่างชาติ

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือนักคณิตศาสตร์จากทั่วโลกเหล่านี้ไม่ได้สนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้เลย สิ่งเดียวที่พวกเขาสนใจก็คือการรายงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกสองวันต่างหาก

โมลิน่าลากกระเป๋าเดินทางและเดินผ่านอาคารผู้โดยสาร เธอเดินผ่านศุลกากรพร้อมจดหมายเชิญในมือ เธอดูสับสน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาจินหลิง

และเป็นครั้งแรกของเธอที่ประเทศจีน

อยู่ดีๆ เธอก็สังเกตเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นหน้าเดินอยู่ใกล้ๆ เธอจำไม่ได้ว่าทำไมคนคนนั้นจึงดูคุ้นหน้า เธอจึงเดินไปที่เขาและถาม “สวัสดีค่ะ ฉันจะไปที่หอประชุมเก่าของมหาวิทยาลัยจินหลิงได้อย่างไรคะ”

คนคนนั้นยิ้มและตอบอย่างเป็นมิตร “ขอโทษนะครับผมก็ไม่ใช่คนที่นี่ ผมตั้งใจว่าจะนั่งแท็กซี่ไป คุณกำลังจะไปฟังบรรยายของศาสตราจารย์ลู่ใช่ไหม”

โมลิน่า “ค่ะ…คุณไม่ได้มาจากประเทศจีนเหรอคะ”

“ผมเป็นคนออสเตรเลียแต่เกิดที่ประเทศจีน อาศัยอยู่ที่ลอสแอนเจลิส” เถาเจ๋อเซวียนยิ้มและมองจดหมายในมือขณะที่พูด “พวกเขาจองโรงแรมให้เราเรียบร้อยแล้ว เราก็แค่นำจดใหม่นี้ไปให้คนขับดู”

ทันทีที่โมลิน่าได้ยินคำพูดจากชาวออสเตรเลียและลอสแอนเจลิส ตาของเธอเบิกกว้าง อยู่ดีๆ เธอก็จำคนที่อยู่ตรงหน้าได้

“คุณคือศาสตราจารย์เถาใช่ไหม”

“ใช่ครับ ผมขอถาม…”

เถาเจ๋อเซวียนยิ้ม เขากำลังจะถามชื่อของโมลิน่า

แต่เขาสังเกตเห็นชายสวมเสื่อโค้ตยาวและหมวกสีดำกำลังเดินเข้ามา

ตาเขาเบิกกว้าง เขาลืมสนใจหญิงสาวไปชั่วขณะพลางโบกมือให้กับเพื่อนเก่าพร้อมส่งยิ้มให้

“ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ บังเอิญจังเลย ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณที่สนามบินแบบนี้”

ฟาลติ้งส์เหลือบไปมองเถาเจ๋อเซวียน เขาพยักหน้าและตอบ “คุณก็มาเหมือนกันเหรอ”

เถาเจ๋อเซวียนยิ้มและพูด “ผมจะพลาดการรายงานที่สำคัญขนาดนี้ไปได้อย่างไร”

ฟาลติ้งส์ขมวดคิ้ว เขายิ้มปิดปากและพูด “อ๋อเหรอ คุณมันคนฉลาด ผมมั่นใจว่าคุณต้องเตรียมคำถามมาด้วย…คุณคิดว่าใครเป็นคนถูกกัน”

“มันยังเร็วไปที่จะบอกได้ และผมมีคำถามเกี่ยวกับวิทยานิพนธ์ของเขา แม้กระทั่งตอนนี้ผมก็พยายามทำความเข้าใจ แต่” ศาสตราจารย์เถายักไหล่และพูด “เขาก็ไม่ได้ถูกไปเสียหมด”

ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ไม่พอใจกับคำตอบกำกวมและกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่โมลิน่าก้าวเข้ามาและพูดด้วยความตื่นเต้น

“คุณฟาลติ้งส์…”

ฟาลติ้งส์เลิกคิ้วและมองไปที่เธอ

เขาจำเธอไม่ได้ จึงถามอย่างสุภาพ “คุณเป็นใครครับ”

“โมลิน่า อาเบล นักศึกษาของโซฟี โมเรล…” โมลิน่ายื่นมือออกไปอย่างประหม่าและพูด “ดีใจที่ได้พบคุณค่ะ”

โซฟี โมเรลเหรอ

ฟาลติ้งส์คุ้นหูกับชื่อนี้ ฟาลติ้งส์จำโซฟีในฐานะผู้สมัครเข้ารับรางวัลเหรียญฟิลด์ แต่แค่ผู้สมัครเข้ารับรางวัลเหรียญฟิลด์ไม่ได้มีอะไรที่น่าประทับใจสำหรับฟาลติ้งส์

มีนักวิชาการเพียงสามคนบนโลกเท่านั้นที่คู่ควรจะให้เขาสนใจ และตอนนี้เขาสนใจเพียงแค่คนคนเดียว

“ลูกสาวจากครอบครัวอาเบลเหรอ ผมคิดว่าผมเคยเจอพ่อคุณมาก่อน”

โมลิน่าไม่คิดว่าคนที่เธอชื่นชอบจะจำพ่อเธอได้ เธอจึงพูดด้วยความตื่นเต้น

“ตอนที่ฉันยังเด็ก พ่อของฉันชื่นชมความสำเร็จด้านเรขาคณิตเชิงพีชคณิตของคุณมาก…”

“โอ้ จริงเหรอ? น่าเสียดายที่ผมจำเขาไม่ได้” สีหน้าของฟาลติ้งส์ดูเบื่อหน่ายขณะที่พูด “ดูเหมือนว่านอกจากนามสกุลที่มีชื่อเสียงแล้วก็ไม่มีอะไรที่มีค่าตกทอดมาเลยนะ”

โมลิน่าที่ยืนอยู่ตรงนั้นดูสับสน

หมายความว่าอย่างไรกัน ไม่มีอะไรที่มีค่า

ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วย

เถาเจ๋อเซวียนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่อึดอัดและพยายามจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น

“ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่เก่งคณิตศาสตร์ ไม่เป็นไร…”

โมลิน่า: “…”

ไม่เก่งคณิตศาสตร์…

ไอ้พวกบ้า!

พระเจ้าช่วย!

ความมั่นใจในตัวเองของโมลิน่าถูกโจมตีโดยอัจฉริยะสองคน เธอกำลังจะเสียสติ

ในทางกลับกันสถานที่ที่ห่างออกไป 10 กิโลเมตร ที่หอประชุมเก่ามหาวิทยาลัยจินหลิง

ศาสตราจารย์เดอลีงย์ ที่เพิ่งมาถึงจินหลิงเมื่อหนึ่งวันที่แล้ว เดินที่สวนระหว่างพูดคุยกับลู่โจว

ลู่โจวพาหัวหน้าของเขาเดินชมที่ทำงานของตัวเอง ทั้งสองคนไม่ค่อยได้คุยเรื่องการรายงานที่กำลังจะเกิดขึ้นเท่าไหร่ จนพวกเขาเดินมาถึงทางเข้าหอประชุมที่ที่ชายสูงวัยที่มาจากเบลเยียมถามขึ้น “คุณพร้อมไหม”

ลู่โจวยิ้มและพูด “แน่นอนว่าผมพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อมอีก”

“ฟาลติ้งส์เป็นหนึ่งในนักวิชาการที่โดดเด่นที่สุดต่อจากก็อตเท็นดิ๊ก ขนาดผมยังเทียบกับเขาไม่ได้เลย เขาต้องเตรียมตัวมาอย่างดีแน่ๆ เพื่อหักล้างวิทยานิพนธ์ของคุณ คุณต้องเตรียมตัวให้พร้อมนะ”

ลู่โจวถามกลับ “คุณคิดว่ามีเรื่องผิดพลาดกับข้อพิสูจน์ของผมไหม”

เดอลีงย์มองไปที่อาคารเก่าแก่จากไกลๆ และเงียบไป เขาวางมือทั้งสองมือบนหัวล้านๆ ของเขา

“ผมอ่านวิทยานิพนธ์ของคุณแล้ว ผมว่าคุณคิดถูก แต่ผมไม่มั่นใจ ขอผมถามคุณหน่อย คุณใช้ทฤษฎีโคโฮโมโลยีวัฏจักรไม่สลับที่ในการอธิบายคลาสสมสัณฐานของโมดูล φ- คุณใช้วิธีการโฮโมโลจีของ Étale หรือเปล่า”

ลู่โจวพยักหน้าและพูด “ใช่ครับ”

เดอลีงย์ดูโล่งใจ

“ตอนที่ผมทำงานวิจัยข้อคาดการณ์ของไวล์ ผมก็คิดถึงข้อพิสูจน์ที่คล้ายๆ กัน ในการใช้ทฤษฎีโคโฮโมโลยีในการระบุต้นกำเนิดของฟูเรียร์ทรานส์ฟอร์ม แต่ผมอยากจะเตือนคุณว่าการอภิปรายในครั้งนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย”

ลู่โจวไตร่ตรองอยู่สักพักและพยักหน้า

“ขอบคุณครับ”

“ครับ”

……………………………