Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 910 ให้พวกเราทั้งหมดประสบความสำเร็จ!

[เรียน ศาสตราจารย์ลู่ ผมขออภัยที่มาแทรกตารางที่อันยุ่งเหยิงของคุณ!

[ผมทราบว่าก่อนที่คุณจะอ่านจดหมายฉบับนี้จบ คุณได้วางแผนที่จะปฏิเสธผมไว้แล้ว ผมขอให้คุณอย่าเพิ่งตัดสินใจ

[การแก้ปัญหาการจัดสรรทรัพยากรทางสังคมเป็นหนึ่งในข้อเสนอที่สำคัญที่สุดในด้านเศรษฐศาสตร์เสมอ คอมพิวเตอร์และคณิตศาสตร์ในศตวรรษที่ 21 ได้เปิดวิธีการใหม่ให้กับงานวิจัยของเรา อย่างไรก็ตาม มันก็หาได้ยากสำหรับนักวิชาการจากสาขาอื่นๆ ที่จะมีความสนใจในด้านเศรษฐศาสตร์ แล้วยิ่งหาได้ยากมากที่จะได้เห็นนักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่อย่างจอห์น แนช ผู้ซึ่งเต็มใจที่จะเสี่ยงผจญภัยในสาขาเศรษฐศาสตร์!

[ผมได้พยายามศึกษาสมการเหล่านี้ในอดีต แต่น่าเสียดาย เนื่องด้วยวัยของผม สิ่งต่างๆ จึงไม่เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป

[ผมทราบว่าคุณไม่สนใจจะให้ความช่วยเหลือ และคงจะเบื่อหน่ายกับการได้ยินเรื่องนี้จากผม อย่างไรก็ตามผมก็รู้สึกขอบคุณที่คุณอ่านจดหมายของผม

[ในอีกสองสัปดาห์จะมีการประชุมเศรษฐศาสตร์มหภาคนานาชาติในเซี่ยงไฮ้ ถ้าคุณมีเวลาจะเป็นการดียิ่งถ้าคุณมาเข้าร่วม

[ผมอยากพูดคุยกับคุณต่อหน้า และเพื่อให้คุณได้เห็นอิทธิพลของงานวิจัยที่คุณได้ทำขึ้น

[ผมตั้งตารอที่จะได้พบกับคุณ!]

ผู้ชายคนนี้กำลังสะกดรอยตามฉันอยู่หรือไง?

เขาไม่เคยยอมแพ้เลยจริงๆ เขาควรจะเป็นแค่พนักงานขาย

ลู่โจวกำลังนั่งอยู่ในห้องพักผ่อนของศูนย์การประชุม เขาอยู่ในชุดสูท นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับแต่งหน้าไปด้วยระหว่างที่เขาอ่านจดหมาย

“เอ่อ… คุณช่วยเร่งหน่อยได้ไหม?”

สำหรับผู้ชายอย่างเขา การแต่งหน้าคือความทรมาน

การนั่งอยู่หน้ากระจกกับใครอีกคนที่กำลังสะบัดมือบนใบหน้าของเขา…

หญิงสาวรู้ว่าลู่โจวจะพูดแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงยิ้มอย่างมืออาชีพและพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“กรุณาอดทนหน่อยเถอะค่ะศาสตราจารย์ลู่ เราแต่งเกือบจะเสร็จแล้ว”

ให้ตาย เกือบเหรอ?

ลู่โจวไม่ยินดีที่จะรออีกต่อไป

“ผมคิดว่าผมหล่อพอแล้ว ใช้ได้แล้ว”

หญิงสาวเป่าลมออกมาทางจมูกและแทบจะวางดินสอเขียนคิ้วของเธอลง

“คะ คุณล้อเล่นหรือเปล่า…? แน่นอนค่ะว่าคุณหล่อแล้ว แต่สำหรับงานทางการแบบนี้คุณก็ต้องเสริมหล่ออย่างเหมาะสมและแต่งหน้าตามมาตรฐาน”

ลู่โจวไม่อยากเถียงกับหญิงสาว ฉะนั้นเขาจึงแค่บ่นพึมพำเบาๆ ว่า “ผมไม่เคยแต่งหน้าตอนเข้าร่วมประชุม”

“นี่ไม่ใช่งานประชุมวิชาการนะ” ผู้อำนวยการหลี่จากกระทรวงป้องกันราชอาณาจักรเอ่ยขึ้น เขายิ้มแล้วเดินเข้ามา “นักวิชาการลู่ คุณเป็นหน้าเป็นตาของประเทศเรา ฉะนั้นเราต้องทำให้คุณดูดีพอที่จะอวดได้”

ลู่โจวมองไปที่ชายสูงวัยที่กำลังเดินผ่านประตูออกไปแล้วพูดว่า

“คุณแต่งหน้าด้วยหรือเปล่าครับ?”

ผู้อำนวยการหลี่ยิ้ม

“นิดหน่อย”

ลู่โจวขมวดคิ้วแล้วจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง

“ทำไมผมถึงมองไม่เห็น?”

“แค่ปกปิดพวกริ้วรอย… ผมเริ่มแก่ตัว มันไม่เหมือนเดิมแล้ว” ผู้อำนวยการหลี่กระแอมแล้วทำสีหน้าจริงจังขึ้นกว่าเดิม “คุณพร้อมไหม? คุณคือคนแรกที่ต้องพูด”

ลู่โจวจัดเนกไทแล้วยิ้ม

“ผมไม่เป็นไรครับ ผมชินกับมันแล้วตอนนี้ และที่นี่ก็ไม่ได้เหมือนสหประชาชาติ”

“คุณอยากเข้าร่วมการประชุมของพวกเขาไหม? ผมลองให้คุณเข้าไปได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ… ผมแค่ล้อเล่น”

ลู่โจวไม่ได้สนใจการประชุมของสหประชาชาติ

ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่นักการเมือง

จุดประสงค์ของการไปที่นั่นเพื่อโชว์หน้าของเขาคืออะไรกัน?

“โอเคแล้วค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาววางดินสอของเธอลงแล้วถอยหลังออกมาขณะที่เธอยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “นักวิชาการลู่ คุณดูดีมาก คุณอยากให้ฉันถ่ายรูปให้ไหมคะ?”

“ไม่ครับ ไม่เป็นไร” ลู่โจวมองนาฬิกาข้อมือของเขาแล้วพูดว่า “ผมคิดว่าตอนไม่มีเครื่องสำอางผมดูดีกว่านี้”

ช่างแต่งหน้าสาว “…”

…

มีฝูงชนกล่มใหญ่อยู่ในศูนย์การประชุม

ทั้งนักฟิสิกส์ วิศวกรการบินและอวกาศ และนักการเมืองระดับสูงจากทั่วโลก ต่างนั่งอยู่ในหอประชุมแห่งนี้

ยังมีนักศึกษาหนุ่มสาวที่ถูกเหล่าอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเขาทอดทิ้งและพยายามที่จะเข้าไปในนั้น

ยังเหลือเวลาอีกสิบนาทีก่อนเริ่มพิธีเปิด ดังนั้นผู้คนจึงใช้โอกาสนี้ในการซุบซิบกับคนอื่นๆ

“เดาสิว่าผมเห็นใครตอนเดินเข้ามา?”

“ใคร?”

“ผู้อำนวยการนาซา คาร์สัน!”

“ไม่มีทาง ผู้อำนวยการคาร์สันอยู่ที่นี่เหรอ?”

“ผมมั่นใจ 100% ว่าเป็นเขา!”

“ผมไม่อยากจะเชื่อ… ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่แค่แวดวงฟิสิกส์ แต่อุตสาหกรรมการบินและอวกาศก็น่าจะได้รับผลกระทบด้วย”

“นี่คุณอยู่ในยุคศตวรรษที่ 18 เหรอ?”

“… คุณหมายความว่ายังไง?”

“คุณไม่รู้ได้ยังไงว่าอุตสาหกรรมการบินและอวกาศกำลังจะได้รับผลกระทบ?”

ทันใดนั้นไฟบนเวทีก็สว่างขึ้น

ผู้คนหยุดพูดคุยและมองตรงไปยังเวที

เสียงพูดคุยค่อยๆ เงียบลง

ลู่โจวเดินขึ้นมาบนเวทีในชุดสูท

เขาปรับไมโครโฟนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่า

“สวัสดีครับทุกท่าน ยินดีที่ได้พบกันที่นี่”

หลายคนมองลู่โจวอย่างสนอกสนใจ

ลู่โจวพูดขึ้นเสียงแล้วพูดต่อไปว่า “การได้พบทุกท่านที่นี่หมายความว่าเราค่อนข้างมีความเห็นพ้องต้องกันในหลายประเด็น ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดีมาก

“นี่คือหนึ่งในการประชุมที่หาได้ยากที่ไม่ได้มีเนื้อหาทางวิชาการใดๆ

“ผมเชื่อว่าการเมือง เศรษฐศาสตร์ วัฒนธรรม และการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ทั้งหมดนี้เชื่อมโยงกัน เราทุกคนล้วนมาจากสาขาที่แตกต่าง อาชีพที่แตกต่าง ประเทศที่แตกต่าง แต่เรามาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียว…”

ลู่โจวมองไปรอบๆ สถานที่อันเงียบสงบนี้และพูดขึ้นอย่างช้าๆ

“นั่นก็คือเพื่อรับมือกับปัญหาในอนาคตด้วยกัน”

ปาฐกถาของเขาเกือบจะจบแล้ว

พิธีเปิดยาวเพียงแค่ 2 นาทีครึ่ง

ขณะนี้คำกล่าวเปิดก็จบแล้ว นี่คือเวลาของลู่โจวในการถ่ายทอดเนื้อหาที่แท้จริงของปาฐกถา

ลู่โจวกระแอมแล้วมองโน้ตในมือ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและสงบนิ่ง “ในนามของแวดวงวิชาการจีน เราอยากจะนำเสนอวิสัยทัศน์ของโปรเจกต์เครื่องชนอนุภาคแฮดรอนบนดวงจันทร์แก่ชาวโลก

“ผมหวังว่าพวกเราทั้งหมดจะประสบความสำเร็จไปด้วยกัน”

สถานที่จัดงานมีเสียงปรบมือดังสนั่น

ลู่โจวโค้งคำนับเล็กน้อยและเดินลงจากเวทีไป

……………..