Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 967 แค่เขียนลงไป

เล่นหมากรุกสี่มิติ…

เธอพูดแบบคนธรรมดาไม่ได้หรือไง?

ตอนนี้พระอาทิตย์ค่อยๆ ตกดิน

ลู่โจวกำลังนั่งหน้าโต๊ะและเกิดอาการปวดหัวขณะที่จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาจ้องมองเคอร์เซอร์ข้อความที่กะพริบอยู่และส่ายหัวทันที

เขาต้องตีพิมพ์วิทยานิพนธ์ที่ไม่เปิดเผยเรื่อง ‘ความลับทางอุตสาหกรรม’ หรือแม้แต่ข้อมูลทางวิชาการที่เฉพาะเจาะจงลงไป อย่างไรก็ตาม วิทยานิพนธ์ที่เขาจะต้องตีพิมพ์นั้นต้องแสดงให้โลกเห็นว่าสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงได้สร้างความก้าวหน้าครั้งสำคัญในด้านแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์…

และเขายังต้องทำให้กระดาษเหล่านี้สามารถสร้างผลกระทบได้มากที่สุด…

ฉันควรจะ ‘แค่เขียนลงไป’ ยังไงดี?

ลู่โจวอยู่ในแวดวงวิชาการมาหลายปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้

เขาเกาหัวจนอยากจะยอมแพ้ ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นหลอดทดลองที่มุมโต๊ะ

จากนั้นแรงบันดาลใจก็เริ่มไหลผ่านสมองของเขาราวกับคลื่นสึนามิ

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และอุทานว่า “รู้แล้ว!”

เนื่องจากเขาไม่สามารถเขียนเกี่ยวกับรายละเอียดทางเทคนิคเฉพาะของแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ได้ ดังนั้นจึงควรเน้นไปที่แบบจำลองทางคณิตศาสตร์แทน เขาสามารถเผยแพร่เอกสารวิทยาศาสตร์ด้านวัสดุคอมพิวเตอร์และหลีกเลี่ยงการพูดถึงแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ได้

ดวงตาของเขาเริ่มเป็นประกาย และมือก็เริ่มพิมพ์แป้นพิมพ์ เขาเริ่มพิมพ์หัวเรื่องในเอกสารเปล่า

[การวิจัยเกี่ยวกับการขนส่งโมเลกุลออกซิเจนในโมเลกุลคาร์บอนที่ถูกขังในกรงและวัสดุ PDMS ที่ดัดแปลง และโอกาสในการนำไปใช้ในด้านแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์]

เมื่อลู่โจวอ่านชื่อเรื่อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมตัวเอง “ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆ!”

การยื่นขอจดสิทธิบัตรโมเลกุลคาร์บอนในกรงได้เสร็จสิ้นลงแล้ว แม้ว่าเขาจะปรับพันธะ π ขนาดใหญ่หลายพันธะบนโมเลกุลคาร์บอนที่ถูกขังในกรง แต่ก็ยังมีสิทธิ์ในสิทธิบัตรเหมือนเดิม

เขาทำการทดลองเสร็จแล้วและมีข้อมูลทั้งหมด ดังนั้นแม้แต่นักเรียนนักเรียนก็สามารถเขียนวิทยานิพนธ์นี้ขึ้นได้อย่างง่ายดาย

ลู่โจวใช้เวลาสองสามชั่วโมงในการเขียน และจัดรูปแบบ

หลังจากที่เขาแปลงเป็นรูปแบบ PDF แล้ว เขาก็แนบไฟล์นั้นในอีเมลและดูรายชื่ออีเมล เขาใช้เมาส์คลิก และคิดว่าจะส่งเอกสารนี้ไปไหนดี

เนเจอร์?

หรือวิทยาศาสตร์ดี?

ไม่ทั้งคู่เลย

ผลลัพธ์น่าเบื่อแบบนี้ใช้เวลานานในการเผยแพร่ สิ่งสำคัญที่สุดคือการทำให้ดูโลดโผนและสร้างผลกระทบต่อการเผยแพร่ได้มากที่สุด

ลู่โจวตัดสินใจได้แล้ว

เนื่องจากมันเป็นเอกสารที่แย่มาก ดังนั้นฉันจะไม่ส่งไปเนเจอร์วีคลี่

ลู่โจวส่งอีเมลไปที่กองบรรณาธิการของ JACS

แม้ว่า JACS จะไม่มีชื่อเสียงเท่าเนเจอร์และวิทยาศาสตร์ แต่ก็ยังมีปัจจัยที่มีผลกระทบสูงในด้านวัสดุศาสตร์และเคมี ที่นี่เป็นหนึ่งในวารสารชั้นนำในสาขานั้น

บทความที่ลู่โจวเขียนเรื่อง ‘โครงสร้างทฤษฎีพื้นผิวสัมผัสไฟฟ้าเคมี’ ได้ถูกส่งไปยัง JACS ซึ่งทำให้เขาได้รับรางวัลโนเบล

เพราะเขาทบทวนบทความวารสารและมีความสัมพันธ์ที่ดีกับกองบรรณาธิการ ดังนั้นเอกสารของเขาจึงใช้เวลาไม่นานสำหรับการอนุมัติ

หลังจากนั้นลู่โจวก็เหยียดหลังและเข้านอน

…

อีกซีกหนึ่งของโลก อเมริกา

บางคนในกองบรรณาธิการของ JACS อุทานว่า “บ้าน่า คานอฟ เดาสิว่าฉันเพิ่งได้รับอะไรมาในกล่องจดหมาย เอกสารของศาสตราจารย์ลู่!”

คานอฟมองไปที่แอกริสหัวหน้าบรรณาธิการและตกตะลึง

“เดี๋ยวนะ คุณพูดว่าอะไรนะ? เอกสารของศาสตราจารย์ลู่เหรอ? เขากลับมาทำเรื่องวัสดุศาสตร์แล้วเหรอ?”

แอกริสยิ้มและพูดว่า “คุณหมายความว่าไง เขาไม่เคยทิ้งวัสดุศาสตร์ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าใครเป็นผู้ก่อตั้งแบบจำลองทางทฤษฎีของวัสดุคำนวณและส่วนต่อประสานไฟฟ้าเคมี? ผู้ได้รับรางวัลโนเบลประจำปี 2018!”

วารสาร JACS ได้ตีพิมพ์เอกสารระดับรางวัลโนเบลหลายฉบับ และแอกริสได้ตรวจสอบและอนุมัติรางวัลโนเบลสาขาเคมีปี 2018 เป็นการส่วนตัว!

ความสำเร็จเพียงอย่างเดียวก็พอแล้วที่จะให้เขาคุยโม้ไปตลอดชีวิตแล้ว

คานอฟพึมพำ “แต่ดูเหมือนเขาจะไม่คิดแบบนั้นนะ”

“นั่นมันไม่สำคัญ! สิ่งที่สำคัญคือสิ่งที่เราคิดต่างหาก! ลืมเรื่องนี้ไปก่อนแล้วกัน ให้ฉันดูหน่อยสิ” แอกริสกล่าวขณะที่พิมพ์กระดาษออกมาและเริ่มอ่าน

คานอฟเห็นสีหน้าที่แปลกประหลาดของแอกริส เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามหัวหน้าบรรณาธิการว่า “มีอะไรในกระดาษเหรอ?”

“การขนส่งโมเลกุลออกซิเจนโดยใช้โมเลกุลคาร์บอนที่ถูกขังในกรงในวัสดุ PDMS ที่ได้รับการดัดแปลง… นี่มันเกี่ยวกับแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์!” แอกริสสูดหายใจเข้าลึกๆ และเปลี่ยนสีหน้าในขณะที่เขาพูด “ฉันได้ยินข่าวลือมาว่าสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงกำลังค้นคว้าเกี่ยวกับแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์อยู่ และหัวหน้าโปรเจกต์ของพวกเขาก็คือยางสวี่!”

คานอฟรู้จักยางสวี่ ไม่นาน เขาก็มีอารมณ์บนใบหน้าของเขา

“ผู้เขียนบทความนี้คือลู่โจว…”

“ใช่” แอกริสกลืนและบีบต้นฉบับในมือขณะที่เขาพูด “คานอฟคุณรู้ไหมว่านี่มันหมายความว่าไง? นี่หมายความว่าพวกเขาอาจจะประสบความสำเร็จแล้วยังไงล่ะ!”

คานอฟไม่รู้ว่าทำไมแอกริสถึงตอบคำถามตัวเอง

แต่เขาก็คิดได้ว่าทำไมหัวหน้าบรรณาธิการของเขาถึงทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องที่ใหญ่โตขนาดนี้

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา เมื่อพูดถึงโปรเจกต์วิจัยทางวิชาการที่ได้รับความนิยม หลังจากที่ได้ค้นพบความก้าวหน้าแล้ว พวกเขามักจะยับยั้งไม่เผยแพร่ผลงานของตนในทันที

และถึงแม้ว่าพวกเขาจะเผยแพร่ออกไป นั่นก็เป็นเพราะพวกเขาถูกบังคับให้ ‘นำเสนอผลงาน’ บ่อยครั้ง พวกเขาจะเผยแพร่งานวิจัยเล็กน้อยๆ ที่ไม่สร้างแรงบันดาลใจอะไรให้คู่แข่ง

ตัวอย่างเช่น ยางสวี่ที่ไม่ได้ตีพิมพ์บทความแม้แต่เล่มเดียวในปีที่ผ่านมา แต่ทุกคนรู้ดีว่าทีมวิจัยของเขามีความก้าวหน้ามากๆ

แต่ในตอนนี้ลู่โจวได้ตีพิมพ์บทความนี้ขึ้นมา…

ไม่ต้องคิดถึงบทความนี้นั้นเกี่ยวกับความก้าวหน้าครั้งใหญ่เลย

เพราะมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงได้รับสิทธิบัตรสำหรับเทคโนโลยีนี้แล้ว และอาจถึงขั้นทำให้เทคโนโลยีเติบโตได้เต็มที่อีกด้วย!

นี่เป็นเพียงคำอธิบายเดียวว่าทำไมพวกเขาถึงเต็มใจที่จะตีพิมพ์วิทยานิพนธ์ที่เปิดเผยเช่นนี้

ไม่มีปัญหาว่าบทความนี้จะได้รับการตีพิมพ์หรือไม่

แต่ปัญหาคือการหาผู้ตรวจสอบที่เหมาะสมต่างหาก

แอกริสมองไปที่คานอฟและถามว่า “มีใครอีกบ้างที่อยู่ในพื้นที่ของการวิจัยนี้”

คานอฟคิดสักครู่แล้วพูดว่า “ศาสตราจารย์เจฟฟ์ ดาห์น จากมหาวิทยาลัยดาลเฮาซี่ในแคนาดา เขาเป็นผู้บุกเบิกการใช้งาน LiNixMnyCozO2 ในอุตสาหกรรมและได้ทำวิจัยเกี่ยวกับแบตเตอรี่ลิเธียม เขาได้ตีพิมพ์เอกสารวิทยาศาสตร์มานับไม่ถ้วน… ฉันคิดว่าเขาเป็นตัวเลือกที่ดี”

แอกริสครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดว่า “มันอาจจะยากนะ เพราะเขากำลังทำงานในโปรเจกต์ IBM ดังนั้นเขาอาจไม่มีเวลาว่าง เราต้องหาผู้เชี่ยวชาญ แต่ก็ไม่ใช่คู่แข่ง”

“มันคงจะยาก”

คานอฟเกาศีรษะของเขาและทันใดนั้นชื่อก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายในขณะที่เขาพูด “ฉันพอจะรู้ว่าใคร! เขาเป็นตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ!”

แอกริสถามว่า “ใครเหรอ?”

“ศาสตราจารย์สแตนลีย์ วิตติงแฮมจากมหาวิทยาลัยบิงแฮมตัน! เขาได้ตีพิมพ์บทความนี้เกี่ยวกับแคโทดไททาเนียมซัลไฟด์ ฉันคิดว่าเขาไม่ได้ทำการทดลองแล้ว แต่ก็ยังจำได้ว่าตอนนั้นฉันตกใจแค่ไหนตอนที่ได้อ่านบทความของเขาครั้งแรก…”

คานอฟกล่าวกล่าวเสริมต่ออย่างรวดเร็วว่า “ฉันคิดว่าศาสตราจารย์ลู่ต้องอ้างถึงผลลัพธ์จากโมเลกุลคาร์บอนที่ถูกขังในกรงของศาสตราจารย์สแตนลีย์แน่นอน

“เขาคือผู้ตรวจที่สมบูรณ์แบบมากๆ สำหรับวิทยานิพนธ์นี้!”

………………………..