Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 990 ถอนฟ้อง

อเมริกามีถนนที่มีชื่อเสียงอยู่สองแห่ง

แห่งแรกก็คือวอลสตรีท ที่แมนแฮตตัน นิวยอร์ก ส่วนอีกที่ก็คือเคสตรีท วอชิงตันดีซี

เนื่องจากองค์กรวิ่งเต้นและกลุ่มคนทำงานระดับมันสมองที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่นี่ เคสตรีทจึงถูกเรียกว่าเป็นถนนแห่งการวิ่งเต้นหรือหน่วยงานรัฐบาลที่สี่ของสหรัฐอเมริกา

ลอว์เรนซ์นั่งอยู่ในออฟฟิศตรงมุมเคสตรีท เขาพยักหน้าพร้อมมือถือในมือ

“ประธานาธิบดีพูดแบบนั้นเหรอ”

“โอเค ผมเข้าใจ”

ลอว์เรนซ์วางสายและยื่นโทรศัพท์ให้ผู้ช่วยของเขาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

วู้ดส์นั่งตรงข้าม เขาขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัย “ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ว่ามาเลย”

“คุณคุยโทรศัพท์กับ…”

“หัวหน้าคณะทำงาน”

หัวหน้าคณะทำงาน!

วู้ดส์มีสีหน้าที่ดูประหลาดใจ

การคุยโทรศัพท์กับหัวหน้าคณะทำงานไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติอะไร เอ็กซอนโมบิลก็มีอำนาจแบบนี้เหมือนกันที่หัวหน้าคณะทำงานจะคอยรายงานด้วยตัวเอง…

วู้ดส์กลืนน้ำลาย

ไม่แปลกใจเลยที่พวกแวมไพร์ดูดเลือดมักคิดถูกเสมอ พวกนั้นมีแหล่งข่าวพิเศษนี่เอง

เขานึกไปถึงวิกฤติตลาดการเงินพฤหัสทมิฬและสงสัยว่าชายคนนี้ทำเงินจากการขายชอร์ตได้อย่างไร…

“ทำเนียบขาวตัดสินใจว่าอย่างไร”

ลอว์เรนซ์ยิ้มอย่างไม่แยแสและตอบ “พวกเขาคิดว่าจะสอบสวนการผูกขาดตลาดของสตาร์สกายเทคโนโลยีดีไหมเพราะตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมในการสร้างความขัดแย้ง”

วู้ดส์นิ่งไปครู่หนึ่งขณะที่ใจของเขาหยุดเต้น

“แต่สิทธิบัตร”

“มันไม่ได้เป็นของคุณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ลืมเรื่องนั้นไปเถอะ”

ลอว์เรนซ์ยิ้มให้ซีอีโอเท็กซัส ลอว์เรนซ์ดูถูกเขาอย่างชัดเจน

แทนที่จะวิ่งเต้นให้ทำเนียบขาว และกดดันกระทรวงยุติธรรม หรือติดสินบนบรรดาพยาน คนป่าเถื่อนพวกนี้ตั้งใจจะขโมยความมั่งคั่งไปจากคนอื่น

มันก็เหมือนการแข่งม้า

ผู้ชนะจริงๆ ไม่ใช่ม้าที่ไปถึงเส้นชัย แต่เป็นคนรับแทงม้าที่ชนะชิปและผลประโยชน์ทั้งหมดต่างหาก

“ให้ตายเถอะ!”

วู้ดส์กำหมัดแน่น เขาพยายามวางตัวให้เป็นปกติขณะที่หายใจแรง

ลอว์เรนซ์พูด “ไหนๆ คุณก็รู้แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ผมก็คงไม่ต้องอยู่ที่นี่ต่อ ขอบคุณที่ให้การต้อนรับนะครับ คุณวู้ดส์”

ลอว์เรนซ์ลุกขึ้นจากโซฟาและพยักหน้าให้ผู้ช่วยของเขาที่กำลังเชื้อเชิญให้เขาขึ้นรถ เขามองไปที่วู้ดส์และพูด “เรากำลังให้ความสนใจกับแหล่งน้ำมันที่ปารากวัย นักวิเคราะห์ของเราคาดการณ์ว่าถ้ารถทุกคันบนโลกเปลี่ยนเป็นรถไฟฟ้าภายในปี 2040 ธุรกิจน้ำมันจะยังคงได้กำไรอยู่ ผมจึงอยากจะแนะนำว่าคุณควรดูโปรเจกต์นี้ก่อน…”

วู้ดส์ดูเหมือนเขามีอะไรจะพูด ลอว์เรนซ์นิ่งไปสักพักและพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“แน่นอน คุณไม่ต้องดูถูกผมก็ได้ วิชาประวัติศาสตร์ที่พรินซ์ตันไม่ได้สอนทักษะการลงทุนให้ผม แต่ต้องขอบคุณที่อย่างน้อยผมก็เรียนรู้ที่จะอดทน”

วู้ดส์ลุกขึ้นจากโซฟาและถาม “คุณจะไปแล้วเหรอครับ”

“ใช่” ลอว์เรนซ์พยักหน้าและพูด “เที่ยวบินขึ้นตอนบ่ายสาม ได้เวลาที่ผมต้องไปแล้ว”

“คุณกำลังจะไปไหน”

“ไปพบเพื่อนเก่า”

ลอว์เรนซ์ยิ้มและพูด

“ไม่ได้เจอเขาตั้งนานแล้ว แต่ได้ยินมาว่าเขาสบายดี”

…

ณ มหาวิทยาลัยบิงแฮมตัน

ห้องทดลองแผนกเคมี

ศาสตราจารย์สแตนลีย์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะ จู่ๆ เขาก็รู้สึกสบายใจราวกับยกภูเขาออกจากอก

นักศึกษาปริญญาเอกสวมแว่นเดินเข้ามาในห้องทดลอง เขาสังเกตเห็นศาสตราจารย์และถาม “เกิดอะไรขึ้นครับ ศาสตราจารย์”

“ถอนฟ้อง”

“ถอนฟ้องเหรอ”

“เปล่า มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” ศาสตราจารย์สแตนลีย์ยืนขึ้นและจับปกเสื้อขณะที่พูด “วิชาบ่ายเรียนห้องไหนเหรอ”

“อาคารเอ ห้อง 411…คุณจะไปเองเหรอครับ”

สีหน้านักศึกษาปริญญาเอกดูประหลาดใจ

ศาสตราจารย์สแตนลีย์เกลียดการสอนนักศึกษาปริญญาตรี เขาไม่ชอบอธิบายคอนเซปต์พื้นฐานจากหนังสือเรียน ส่วนใหญ่ศาสตราจารย์สแตนลีย์จะให้นักศึกษาและผู้ช่วยของเขาเป็นคนสอนแทน เขาจะไม่ไปสอนด้วยตัวเอง เขาพูดเสมอว่าวิทยาศาสตร์ที่แท้จริงค้นพบได้ในห้องทดลองเท่านั้น

แต่ตอนนี้สแตนลีย์กลับอยากจะสอนเอง…

ไม่มีทางเป็นไปได้!

“การศึกษาเรื่องพื้นฐานอาจจะเป็นแรงบันดาลใจสำหรับงานวิจัยใหม่ๆ …ผมลืมไปแล้วว่าใครพูด น่าจะคนดังสักคน” ศาสตราจารย์สแตนลีย์พูด “ใช่ ผมจะสอนวิชาบ่ายเอง คุณก็ช่วยผมเรื่องเอกสารก็แล้วกัน”

นักศึกษาปริญญาเอกพยักหน้า

“โอเคครับ ศาสตราจารย์ ผมจะเอาก๊อปปี้พาวเวอร์พอยต์ให้”

ศาสตราจารย์พ่นลมหายใจและพูด

“ไม่ต้องหรอก ครูที่แท้จริงต้องการแค่กระดานดำและชอล์กเท่านั้น”

นักศึกษา “…”

ศาสตราจารย์สแตนลีย์หยิบตารางการบรรยายและเดินออกจากประตูอย่างมีความสุขโดยไม่อธิบายอะไรต่อ

ขณะที่นักศึกษามองประตูปิดลง เขาสงสัยว่าอาจารย์ของเขากำลังทำอะไรอยู่

หลังจากที่สังเกตเห็นหนังสือพิมพ์ที่อยู่บนโต๊ะ

เขาเดินเข้าไปเปิดหนังสือพิมพ์เงียบๆ และเปิดไปที่หน้าที่ศาสตราจารย์สแตนลีย์อ่าน

“การฉ้อกลทางทรัพย์สินทางปัญญาที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ถูกยุติเนื่องจากหลักฐานที่ไม่เพียงพอ…”

ตาของเขาเบิกกว้างแล้วจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าศาสตราจารย์สแตนลีย์เคยทำงานโปรเจกต์วิจัยกับเอ็กซอนโมบิล

การที่เอ็กซอนโมบิลเลือกถอนคำฟ้องนับว่าเป็นข่าวร้าย แต่ทำไมหัวหน้าของเขากลับดูโล่งใจ

อยู่ดีๆ เขาก็คิดถึงข่าวลือที่กำลังเกิดขึ้นในวงการวิชาการเมื่อไม่นานมานี้

“บางทีสิทธิบัตรเมื่อหกปีที่แล้วอาจจะ…”

นักศึกษารู้สึกว่าตัวเองอาจค้นพบความลับที่น่ายิ่งใหญ่ เขารีบปิดหนังสือพิมพ์และวางมันไว้ที่เดิม

เพราะสิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือเรียนให้จบ

เขาตั้งใจว่าจะเก็บความลับนี้ตลอดไป

อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าเขาจะเรียนจบ

……………………………