Silver Overlord - ตอนที่ 201

201 – พี่หวังให้ข้ามาช่วยท่าน

เอี้ยนลี่เฉียงลูบจมูกของเขาอย่างเชื่องช้า ขณะที่เขามองดูสาวใช้สองคนจากตระกูลสู่ก้มหน้าลงและรีบหลบสายตาจากเขาพร้อมกับเดินหนีด้วยความระมัดระวัง

ลู่เปียซินอาศัยอยู่ทางทิศตะวันตกของลานด้านหลัง ซึ่งถือได้ว่าเป็นห้องชั้นในของคฤหาสน์อันโอ่อ่าของตระกูลลู่

ผู้หญิงหลายคนอยู่ในห้องชั้นในและโดยปกติแม้แต่คนรับใช้ชายของตระกูล ลู่ก็ถูกห้ามไม่ให้มาที่นี่ นับประสาคนนอก

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครหยุดเขาเมื่อเขามาที่นี่ในวันนี้ ผู้คุ้มกันและสาวใช้ทั้งหมดในตระกูลสู่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนอากาศ

ดูเหมือนว่าสถานะของเขาในฐานะลูกเขยในอนาคตของตระกูลสู่จะเป็นที่ทราบกันถ้วนทั่วแล้ว ถ้าเขาปฏิเสธการแต่งงานในอนาคต เขาสงสัยว่าผู้เฒ่าลู่จะจ้างคนมาเอาชีวิตของเขาหรือไม่

เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ครู่หนึ่งก่อนจะผลักประตูลานบ้านเข้าไป

มีหินประดับ สวนเล็กๆ และสระน้ําเล็กๆ อยู่ภายในลานบ้าน ข้างสระน้ําเล็กๆมีศาลาสองชั้น แสงที่ส่องผ่านเข้ามาจากด้านในของศาลาส่องให้เห็นทางเดินแคบๆรอบสระน้ําเล็กๆที่ปูด้วยก้อนกรวด

เอี้ยนลี่เฉียงเดินตามทางแคบๆไปที่หน้าศาลาแล้วเคาะประตู

“ข้าไม่กิน! ข้าไม่กิน! บอกท่านพ่อว่าข้าจะอดตายให้เขาลืมลูกสาวคนนี้ซะ! หากท่านพ่อไม่ปล่อยข้าออกไป ข้าจะอดตายจริงๆ? “

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากภายในศาลาและดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความคับข้องใจไม่รู้จบ

เอี้ยนลี่เฉียงค้นพบจากลู่เปียนว่าลู่เปยซินซึ่งอาศัยอยู่ข้างในได้ “อดอาหารประท้วง” เป็นเวลาสองวันแล้ว วันนี้จะเป็นวันที่สามลู่เปี่ยซินได้พูดไปแล้วว่าถ้านายผู้เฒ่าลู่ยังคงบังคับให้ให้นางอยู่ที่นี่นางจะอดอาหารจนตาย

ในช่วงของการถูกจํากัดบริเวณลู่เปยซินถูกแยกออกจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง จนถึงตอนนี้นางยังไม่ได้รับข่าวการเสียชีวิตของหวังฮ่าวเฟย

ผู้คนจากตระกูลลูไม่กล้าบอกอะไรนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าลูเป่ยซินจะดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่เชื่อฟัง แต่นางก็มีบุคลิกที่ดื้อรั้นมาก

นายผู้เฒ่าลู่และลู่เปียนต่างกังวลว่านางจะทําอะไรบางอย่างที่แก้ไขไม่ได้หากนางรู้ว่าหวังฮ่าวเฟยถูกงู จงอางฆ่าตายในขณะที่เขากําลังรอพบนาง

ตระกูลสู่จนปัญญาในเรื่องนี้แล้ว

ขณะที่ลู่เปยซินกําลังพูดอยู่ข้างใน เอี้ยนลี่เฉียงได้หยิบกุญแจออกมาและปลดล็อคประตูห้องอย่างเงียบๆ เขาเข้าไปในห้องเพื่อพูดคุยกับนางเป็นการส่วนตัว

คุณหนูลู่ซึ่งมีข่าวลือว่า อดอาหารประท้วง” เป็นเวลาสามวันกําลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนพรมนุ่มๆในห้อง นางกําลังเคี้ยวขนมเปี๊ยะขณะพูดถึงการอดอาหารจนตาย

เนื่องจากนางไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาโดยนางจึงไม่ทันระวัง มือข้างหนึ่งของนางยังคงถือขนมเปี๊ยะที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่ง และดูเหมือนว่านางกําลังลําบากใจในการตัดสินใจว่าจะกินต่อหรือโยนทิ้ง

ในเวลานี้คุณหนูลู่รู้สึกประหลาดใจมากเพราะคนที่เข้ามาในห้องคือเอี้ยนลี่เฉียง

ปัจจุบันลู่เปยซินแต่งกายด้วยเสื้อขนสุนัขจิ้งจอกสีเหลืองที่เข้ารูปและกางเกงจีบสีเขียวหยก ผมของนางถูกมัดเป็นจุกน่ารักสองอัน

การที่นางนั่งไขว่ห้างบนพรมนุ่มๆนั้น เผยให้เห็นรูปร่างที่งดงามของนางในทันที ที่ที่ควรจะใหญ่ก็ใหญ่ ที่ที่ควรเล็กก็เล็ก ที่ที่ควรเป็นทรงกลมก็กลม และที่ที่ควรจะผอมเพรียวก็ผอมเพียว นางเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์จริงๆ

ภายใต้การจ้องมองของเอี้ยนลี่เฉียงใบหน้าของคุณหนูลู่กลายเป็นสีแดงทันทีก่อนที่นางจะโกรธด้วยความอับอาย หลังจากผลักขนมเปี๊ยะที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเข้าไปในปากนางก็ยืนขึ้นด้วยความโมโหสุดขีด

“ทําไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?!”

“ชูววว…” เอี้ยนลี่เฉียงยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก แล้วลอบมองไปรอบๆตัวเขาอย่างลับๆ”เงียบก่อน… “เขากระซิบ

ลู่เปียซินงงงันนางไม่รู้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงกําลังทําอะไรอยู่ ดังนั้นนางจึงมองเขาอย่างสงสัย”พี่หวังฮ่าวเฟยส่งข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า! “เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวเบาๆขณะที่เขาเดินไปหาลู่เปยซิน

เมื่อลู่เป่ยซินได้ยินคําพูดของเอี้ยนลี่เฉียงนางก็มีความสุขมากจนกระโดดขึ้นจากพรมนุ่มๆ ด้วยความปิติยินดี อย่างไรก็ตามในชั่วพริบตาใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความสงสัย”พวกเจ้ารู้จักกันได้ยังไง แล้วเจ้าเข้ามาที่นี่ ได้ยังไง”เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นนักเรียนของสถาบันศิลปะการต่อสู้ ข้ารู้จักกับพี่หวังและชื่นชมในความองอาจสง่างามของเขาเป็นอย่างมาก

ขาไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับคุณหนูลู่เลยจนกระทั่งที่หวังเล่าให้ข้าฟังเมื่อสองสามวันก่อนตอนที่ข้ากําลังดื่มกับเขา วันนี้ข้ามีโอกาสมาที่นี่กับท่านลงและนายผู้เฒ่าลู่ได้ชวนให้เราร่วมดื่มข้าจึงแอบมาหาท่านที่นี่…“ลู่เปี่ยซิน ยังคงมองหยานหลี่เฉียงอย่างสงสัยและดูเหมือนจะไม่เชื่อเรื่องเราที่เขาพูดอย่างเต็มที่”ท่านไม่เชื่อคําพูดของข้า หรือคุณหนูลู่ พี่หวังได้คํานวณเรื่องนี้ไว้แล้วเขาบอกให้ค่ากล่าวคําพูดห้าคําแล้วท่านจะยอมเชื่อแน่นอน. “เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม” ห้าคําไหน?”ศาลาที่สวนพลัม!“ตามที่คาดไว้ การแสดงออกบนใบหน้าของลู่เป่ยซินเปลี่ยนไปทันทีที่นางได้ยินห้าคํานั้นจากเอี้ยนลี่เฉียง

สําหรับนางนี่เป็นความลับที่มีแต่นางและหวังฮ่าวเฟยเท่านั้นที่รู้ นางไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครมาก่อน การที่เอี้ยนลี่เฉียงสามารถพูดออกมาได้อย่างมั่นใจแสดงว่าหวังฮ่าวเฟยต้องเป็นคนบอกเขาแน่นอน”ฮ่าวเฟยอยู่ที่ไหน ลู่เปียซินรีบวิ่งไปหาเอี้ยนลี่เฉียงทันที นางจับไหล่เขาและถามเขาอย่างกระตือรือร้น

เอี้ยนลี่เฉียงมีสีหน้าจริงจังแล้วกล่าวว่า”พี่หวังกําลังรอคุณหนูลู่อยู่ในที่ลับ เพื่อประโยชน์ของท่าน เขาได้เตรียมการที่จําเป็นเพื่อพาท่านหนีไปแล้ว ถ้าคุณหนูรู้สึกเช่นเดียวกับพี่หวังข้าจะพาท่านไปพบเขา ถ้าคุณหนูลู่ไม่ได้มีความคิดเช่นนั้นก็ถือว่าข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ออกมา.. “ลู่เปียซินลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกัดฟันและตอบว่า”ก็ได้ ข้าจะไปกับเจ้า! “เอาล่ะรีบเก็บข้าวของที่จําเป็นแล้วสวมชุดที่หนาที่สุดข้าจะรอท่านอยู่ที่ด้านนอก.. “หลังจากพูดทั้งหมดนี้แล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็ออกจากห้องทันทีโดยไม่ได้มองที่ลู่เป่ยซินและรออยู่ข้างนอก

ลู่เปยซินยังคงลังเลเล็กน้อยในตอนแรก อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเอี้ยนลี่เฉียงออกไปและไม่ได้กระตุ้นนางอีก ทันใดนั้นนางก็มีความมุ่งมั่นมากขึ้น

เมื่อพูดถึงเรื่องจิตวิทยาแม้ลู่เป่ยซินจะฉลาดกว่านี้ร้อยเท่าก็ยังไม่สามารถท้าทายเอี้ยนลี่เฉียงได้

ตามที่คาดไว้ลู่เปยซินเร็วมาก ในเวลาเพียงไม่ถึงสามนาที นางก็ออกจากห้องพร้อมกับเสื้อผ้าหนาๆและถุงผ้าห่อใหญ่ที่สะพายไว้ด้านหลังทางนี้.. “เอี้ยนลี่เฉียงนําลู่เปยซินไปยังสวนเล็กๆในลานบ้าน เมื่อพวกเขาไปถึงกําแพงลานบ้านเอี้ยนลี่เฉียงก็กระโดดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเตะกับกําแพงสองสามครั้งและข้ามกําแพงไปอย่างง่ายดายราวกับนกนางแอ่น

ดวงตาของลู่เป้ยซินเป็นประกายเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวร่างกายที่ว่องไวของเขาจากด้านหลัง คงเป็นเรื่องยากที่จะหาใครก็ตามที่มีความว่องไวเช่นนี้ แม้แต่ในสถาบันศิลปะการต่อสู้ก็ตาม

เอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่บนกําแพงและยื่นมือลงมาด้านล่างพร้อมกับพูดว่า”จับมือข้าไว้ข้าจะดึงเจ้าขึ้นมา.. “ลู่เบี้ยซินมองไปที่กําแพงลานสูง จากนั้นมองไปที่มือที่ยื่นออกมาของเอี้ยนลี่เฉียงภายในเวลาไม่ถึงวินาทีนางตัดสินใจยอมรับข้อเสนอของเอี้ยนลี่เฉียง

ข้างนอกมันมืดสนิท สิ่งที่พวกเขาตกใจคือเสียงที่ไม่ชัดเจนของผู้คนในลานด้านหน้า เอี้ยนลี่เฉียงระมัดระวังคลําหาทางในความมืด

พวกเขาหลีกเลี่ยงยามลาดตระเวนสองคน และพลิกตัวข้ามกําแพงลานสามกําแพง ก่อนที่พวกเขาจะออกไปนอกคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลลู่

มีม้าแรดยืนอยู่ในตรอกเล็กๆนอกคฤหาสน์

เอี้ยนลี่เฉียงขึ้นมาก่อนแล้วจึงบอกกับลู่เปยซิน

“รีบขึ้นมา!””ทําไมถึงมีม้าตัวเดียว เราจะขี่มันได้ยังไง“ลู่เป่ยซินไม่ได้ปืนขึ้นไป แต่กลับจ้องมองที่เอี้ยนลี่เฉียง” ถ้าคุณหนูลู่คิดว่าข้ามีความสามารถในการขี่ม้าสองตัวพร้อมกันเหตุไฉนท่านไม่คิดว่าข้าควรจะเอาเกี้ยวมารับท่านดีกว่า?“ใบหน้าของลู่เปียซินแดงก่ําและส่งเสียงพึมพําเบาๆ

“เจ้าลงมาเกี่ยวข้าจะขึ้นไป…”

“คุณหนูลู่ เจ้าคิดจะขี่ม้าไปสถานที่นัดพบเพียงคนเดียวหรือไม่?” เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะบนม้า “สถานที่แห่งนั้นอยู่ไกลจากที่นี่มาก ถ้าคุณหนูลู่คิดว่ามันเป็นไปได้ที่จะหลบหนีการไล่ตามของผู้คนจากตระกูลลู่ถ้าอย่างนั้นท่านไปคนเดียวก็ได้”

หลังจากดิ้นรนและไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดลู่เปยซินก็กัดฟันและขึ้นม้า นางนั่งอยู่ด้านหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงและถูกเขาโอบเอวไว้ด้านหลัง

“ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนถ้าคิดจะทําอะไรตลกๆเจ้าได้เจอดีแน่..”

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนยังไงคุณหนูลู่” เอี้ยนลี่เฉียงยิ้ม จากนั้นเขาก็เขย่าบังเหียนและกระทั่งมาด้วยเท้าของเขาบนโคลน ม้าตัวนี้ก็พุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ที่ด้านบนสุดของกําแพงคฤหาสน์ตระกูลลู่ นายผู้เฒ่าลู่ ลู่เปียน เฉียนซูก็เฝ้าดูทุกอย่างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม