Silver Overlord - ตอนที่ 204

204 – สร้างรากฐานกลายเป็นนักรบ

ทัวร์ดื่มด่’ ที่เอี้ยนลี่เฉียงเตรียมไว้สําหรับลู่เป่ยซินไม่ได้จํากัด เฉพาะคฤหาสน์อันยิ่งใหญ่ของเยเซียวเท่านั้น

วันรุ่งขึ้นเอี้ยนลี่เฉียงได้พาลู่เป่ยซินไปเยี่ยมบ้านสองสามแห่งในเมืองผิงซี พวกเขา แสดงความเห็นอกเห็นใจ” ต่อครอบครัวที่สูญเสียลูกและมอบเงินสิบเหรียญให้กับแต่ละตระกูลด้วยความปรารถนาดี

เมื่อเห็นครอบครัวเหล่านั้นที่สูญเสียลูกสาวและเห็นความเจ็บปวดจากการสูญเสียสมาชิกในครอบครัวลู่เงียซินก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เมื่อนางฟังเหตุการณ์ที่พ่อแม่ พี่น้อง และเพื่อนบ้านของสามัญชนเหล่านั้นเล่าถึงฉากการระบุตัวตนศพของลูกสาวของพวกเขาในตอนที่ขุดขึ้นมาจากด้านล่างของบ่อ ผลกระทบของสิ่งนี้ค่อยๆกัดกินความเชื่อมั่นในใจของนางว่าหวังฮ่าวเฟยเป็นคนดี

ในวันที่สามเอี้ยนลี่เฉียงได้ปลอมตัวเป็นนายหนุ่มผู้มั่งคั่งและนําอู่เงียซินที่แต่งตัวเป็นชายหนุ่มรูปงามไปยังสถานที่ที่แออัดที่สุดในเมืองผิงซี นั่นคือ โรงน้ําชาแห่งโชคชะตาสวรรค์

ทั้งคู่แอบฟังการสนทนาทุกประเภทระหว่างผู้อุปถัมภ์ที่กําลังเพลิดเพลินกับห้องน้ําชาตลอดทั้งวัน

ในห้องน้ําชานั้น เกือบทุกคนพูดถึงคดีที่น่าตกใจที่เกี่ยวข้องกับ เย่เซียวบุตรชายของผู้ว่าการแคว้นอย่างไรก็ตามเนื่องจากตอนนี้ผู้ว่าการแคว้นได้ย้ายข้อกล่าวหาทั้งหมดของคดีนั้นไปที่ตระกูลหวังของมณฑลหวงหลงผู้คนจึงเปิดโปงข้อมูลทุกประเภทไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

คนเลวสองสามคนที่สมคบคิดกับคนชาตูเพื่อทําลายและลักพาตัวเด็กหญิงในเมืองนั้นมาจากตระกูลหวัง ชายชาตูที่เอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆจับได้ยอมรับว่าทุกอย่างที่เขาทําก็ล้วนแล้วแต่ทําตามคําสั่งของตระกูลหวัง ทั้งสิ้น

แน่นอนว่าผู้รับผิดชอบในการนําเย่เซียวหลงผิดนั้นยังคงเป็นตระกูลหวัง ไม่เพียงเท่านั้นเขายังเป็นตัวแทนที่โดดเด่นที่สุดในบรรดาคนรุ่นหลังของตระกูลหวัง หวังฮ่าวเฟย

ข้อมูลส่วนหนึ่งมาจากสํานักงานบังคับใช้กฎหมายพวกเขาเล่าว่าคนตระกูลหวังได้สารภาพว่าหวังฮ่าวเฟยได้ส่งคนจากตระกูลของเขาไปลักพาตัวเด็กหญิงสองคนจากมณฑลหวงหลงก่อนจะส่งไปที่คฤหาสน์ของเย่เซียวเป็นการส่วนตัว…

ในตอนเย็น เมื่อท้องฟ้ากําลังจะมืดโรงน้ําชาก็ยิ่งแออัดมากขึ้น สีหน้าของลู่เงียซินนั้นดูน่าเกลียดและซีดเผือดเมื่อนางฟังการสนทนาในห้องเกี่ยวกับตระกูลหวังและหวังฮ่าวเฟยมากขึ้นในที่สุดนางก็ทนไม่ได้แล้วรีบวิ่งออกจากโรงน้ําชา

เอี้ยนลี่เฉียงชําระเงินแล้วรีบวิ่งตามนางไป

“อะไรกัน เจ้าจะทนไม่ไหวแล้วหรือ คุณหนูลู่ เจ้ายืนยันที่จะพิสูจน์ว่าข้าผิดและต้องการเดิมพันกับข้าบอกหรือเปล่า? เจ้ายืนยันที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของหวังฮ่าวเฟยมิใช่หรือ? ตอนนี้เจ้าทนไม่ได้แล้วหรือ?”

“สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องซุบซิบ แทบจะไม่สามารถถือเป็นข้อมูลได้ … ” น้ําตาของลู่เปยซินไหลออกมาแล้วถึงกระนั้นนางก็ยังกัดริมฝีปากและเถียงอย่างดื้อรั้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อกี้เจ้าบอกข้าว่ามันเป็นแค่เรื่องซุบซิบ ตกลงข้าจะพาเจ้าไปสถานที่แห่งหนึ่ง?เจ้าจะรู้เมื่อเราไปถึงที่นั่น!”

สถานที่ที่เอี้ยนลี่เฉียงพาณูเป่ยซินมาคือสถานที่พักผ่อนที่หรูหราที่สุดสําหรับผู้ชายในเมืองผิงซีนั่นคือ “หอคอยสีชาด ในตอนเย็นเมื่อจุดโคมไฟครั้งแรกเอี้ยนลี่เฉียงและลู่เปยซินก็มาถึงหอคอยสีชาด

ก่อนที่แม่เล้าจะพูดอะไรเอี้ยนลี่เฉียงก็มอบเงินห้าตําลึงให้ นางจึงยิ้มจนตาเป็นร่อง

“เรียกผู้หญิงที่เคยให้บริการกับนายน้อยหวังมาให้ข้าได้หรือไม่?”

“นายน้อยหวัง คนไหน?” แม่เล้าพยายามถามอย่างรอบคอบ

“ผู้อุปถัมภ์ของเราไม่ได้มีนายน้อยหวังเพียงแค่คนเดียวนายท่าน”

“อะไรนะ จําไม่ได้เหรอว่าข้ามากับใครเมื่อครั้งสุดท้าย?” เอี้ยนลี่เฉียงแสยะยิ้มขณะที่เขาแสร้งทําเป็นไม่พอใจ

“คุณชายโปรดระงับความโกรธด้วย! หอคอยสีชาดกําลังให้ความบันเทิงกับผู้อุปถัมภ์ทุกประเภททุกวันข้าคนนี้แก่ชราแล้วจึงความจําไม่ค่อยดี โปรดยกโทษให้ข้าด้วย…!”

ในความเป็นจริแม่เล้าในสถานที่ประเภทนี้จะพบปะผู้คนนับไม่ถ้วนทุกวัน เว้นเสียแต่ว่าเป็นลูกค้าประจําเป็นไปไม่ได้ที่พวกนางจะจําลูกค้าที่มาใช้บริการที่นี่ได้

“หม ข้ากําลังพูดถึงนายน้อยหวังฮ่าวเฟย!” เอี้ยนลี่เฉียงจงใจอุทานด้วยน้ําเสียงโกรธ

“ขอโทษด้วยคุณชาย พวกเราไม่กล้าเก็บผู้หญิงเหล่านั้นไว้ ทุกคนที่เคยรับรองนายน้อยหวังถูกขายออกไปหมดแล้ว…”

ก่อนที่แม่เล้าจะพูดจบ ลู่เปียซินก็หันกลับและรีบออกจากหอคอยสีชาดทันที

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงตามหานางจนพบ เขาก็มองเห็นนางกําลังกอดต้นไม่ริมแม่น้ําซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอคอยสี ชาดและร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

หลังจากสามวันเต็มๆนี่เป็นครั้งแรกที่เอี้ยนลี่เฉียงเห็นลู่เป่ยซินร้องไห้

เมื่อเขาเห็นลู่เปยซินเขาถามตัวเองว่าทุกอย่างที่เขาทําในช่วงสามวันนี้ช่างโหดร้ายเกินไปหรือเปล่าเขาได้บดขยความทรงจําที่สวยงามที่สุดของเด็กสาวจนนางเต็มไปด้วยความรู้สึกแย่หรือไม่

ลู่เปียซินร้องไห้ต่อไปประมาณครึ่งชั่วยามก่อนที่นางจะเริ่มสะอึกสะอื้น

“เมื่อเทียบกับผู้หญิงเหล่านั้นที่กลายเป็นโครงกระดูกเจ้าควรจะดีใจที่ตัวเองยังมีชีวิตรอดอยู่”หยานลี่เฉียงถอนหายใจอีกครั้ง “จริงๆแล้วความรู้สึกที่ถูกคนอื่นหลอกลวงของเจ้านั้นเจ้าก็คิดเสียว่ามันเป็นบทเรียนครั้งหนึ่ง

ในโลกนี้สิ่งต่าง มีทั้งสีดําและสีขาว ความชั่วและความดี ความสวยงามและน่าเกลียด สิ่งเหล่านี้คือความผันผวนของชีวิต ในช่วงชีวิตเจ้า เจ้าจะเจอคนมากมายและหลายเหตุการณ์ไม่ใช่ทุกอย่างจะเป็นไปตามใจเจ้าได้

ดังนั้นเจ้าควรลืมเศษขยะเหล่านั้นและความสัมพันธ์ที่ไม่ดีในอดีต หลังจากนี้เจ้าก็ใช้ชีวิตให้ดีเพื่อเห็นแก่คนที่รักเจ้าอย่างสุดหัวใจ…”

เสียงสะอื้นของลู่เยซินค่อยๆหยุดลงนางหันศีรษะไปรอบๆและมองเอี้ยนลี่เฉียงด้วยดวงตาที่บวมเป่งนางคิดไม่ถึงว่าเอี้ยนลี่เฉียงที่เป็นเด็กน้อยคนหนึ่งจะสามารถพูดคําพูดที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้

“หากสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าในสองสามวันนี้ทําร้ายจิตใจเจ้ามากเกินไปข้าก็ต้องขออภัยเจ้าด้วย!” เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มอย่างไร้กังวลให้นาง

“ข้าเพิ่งส่งคนไปแจ้งคนของตระกูลล์ให้มาที่นี่ พวกเขาจะส่งเจ้ากลับบ้านในคืนนี้เลย นายผู้เฒ่าลู่และคน อื่นๆคงกําลังเป็นห่วงเจ้าอยู่!”

ไม่กี่นาทีต่อมา รถม้าที่หรูหราก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของทั้งสองคนและพาลู่เงียซินกลับคฤหาสน์ตระกูล

“เอี้ยนลี่เฉียง…!” ทันใดนั้นลู่เปยซินก็เงยหน้าขึ้นก่อนที่นางจะปีนขึ้นไปบนรถม้า นางมองเขาด้วยสายตาซับซ้อนก่อนจะพูดว่า

“ข้าเกลียดเจ้า…!”

“ฮ่าๆๆรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง!”

ลู่เป่ยซินยกผ้าม่านขึ้นและเข้าไปในรถม้า

ในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เขาเฝ้าดูรถม้าค่อยๆหายไปในระยะไกล หลังจากแหงนมองท้องฟ้าแล้วเขาก็เดินไปทางด้านตะวันตกของเมือง

ห้าวันต่อมา เมื่อหิมะตกหนักเอี้ยนลี่เฉียงยืนเปลือยท่อนบนในห้องใต้หลังคาของลานเล็กๆที่เขาเช่าอยู่ในหมู่บ้านอุ่หยางทั้งตัวของเขาแดงราวกับว่าเขาถูกไฟไหม้

เขาเฝ้าดูพลังปราณแห่งสวรรค์และปฐพี่ปรากฏเป็นภาพของคันธนูสีแดงขนาดใหญ่คันหนึ่งและคันธนูสีแดงขนาดเล็กสี่คันภาพจมลงไปในขาแขนและกระดูกสันหลังของเขา

หลังจากนั้นไม่นานเอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกว่าจุดตันเถียนของเขาระเบิด ภาพแปลกๆของหม้อขนาดใหญ่ที่หยาบกร้านมีสี่ขาก็ปกคลุมร่างกายทั้งหมดของเขาภายในตัวมันเองและจากนั้นก็จมลงไปท่ามกลางจุดฝังเข็มฉีไห่และสร้างตันเถียนขึ้นมาได้สําเร็จ

ในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็ก้าวหน้าในฐานะนักรบที่แท้จริง..!