Strongest Abandoned Son บุรุษผู้ถูกทอดทิ้ง - ตอนที่ 414

บทที่ 414 : ผู้คนบนเกาะ

เพราะเย่โม่ถาม อีเดนจึงคิดว่าเย่โม่สงสัยในคำพูดของเขาและเสริมด้วยความมั่นใจว่า “ใช่ มีเรือสองลำพร้อมใบเรือและกะโหลกศีรษะกลับหัวขนาดใหญ่”

เย่โม่หยิบเรดาร์ขึ้นมาและถามว่า “คุณรู้วิธีใช้สิ่งนี้ไหม?”

อีเดนพยักหน้า “อื้ม เรดาร์นี้เป็นเรดาร์กองทัพสหรัฐ SY923 ฉันใช้มันเมื่อฉันรับใช้กองทัพ มันค่อนข้างเก่า แต่ก็ไม่เลวนะ”

เย่โม่ไม่ได้คาดหวังว่าอีเดนจะเคยรับใช้ในกองทัพ เขาโยนเรดาร์ไปที่อีเดนและพูดว่า “พาฉันไปที่เบม่าที่ถูกปล้นที ฉันต้องการเห็นมัน”

“อะไรนะ? คุณต้องการให้เราสองคนไปที่นั่นหรอ?” อีเดนมองเย่โม่ด้วยความตกใจ มันเป็นการฆ่าตัวตายเชียวนะ พวกเขาไม่มีอาวุธด้วย ความตายนี่ง่ายๆเลย ถ้าพวกเขาตามหาโจรสลัดที่โหดร้ายเหล่านั้น

เย่โม่สามารถบอกได้ว่าอีเดนกำลังคิดอะไรจากใบหน้าของเขาและพูดว่า “ถ้าเราไม่ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ โจรสลัดจะหาย คุณกลัวอะไร? ถ้าคุณกลัว คุณก็ทำตามที่คุณต้องการ ฉันมีอาการบนเรือและคุณสามารถนำติดตัวไปได้มากเท่าที่คุณจะเอาไปได้ แต่ฉันจะไป”

อีเดนมองห่วงเล็กๆ เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะกินอาหารมากแค่ไหน ห่วงลอยน้ำนี่ก็ไม่ช่วยเขา มากที่สุดเขาจะมีชีวิตก็อีก 2-3 วันเท่านั้น

“โอเค ถ้างั้นฉันจะพาคุณไปที่นั่น” อีเดนกล่าวอย่างทำอะไรไม่ถูก

เย่โม่พยักหน้าและยอมรับเขา อีเดนไม่ใช่คนไม่ดี เขาสูงและใหญ่ 1.9 เมตร แต่เขาไม่ได้พยายามบังคับให้เย่โม่ออกจากเรือประมง

เย่โม่บอกได้เลยว่าอีเดนไม่เคยคิดแม้แต่จะคิด เขาเป็นคนที่นิสัยดี หากเย่โม่อยู่ใต้เท้าของเขา เขาจะไม่ฆ่าเขา แต่อย่างน้อยเขาก็จะตบเขา ถ้ามันเป็นผู้ฝึกตนจากทวีปลั่วเยวีย เขาคงจะฆ่าอีเดนและขึ้นเรือได้อย่างแน่นอน

เย่โม่มอบเรดาร์ให้กับอีเดน และให้เขาขับเรือ เขาช่วยชีวิตเขาไว้ตอนนี้ อีเดนต้องพิสูจน์คุณค่าของเขา ซึ่งโชคดีที่อีเดนไม่ทำให้เย่โมผิดหวัง

…..

บนเกาะกำมะถัน หนิงชิงเซวียยังคงวิ่งต่อไป มีทะเลสาบขนาดใหญ่ปรากฏตรงหน้าของเธอ น้ำใสและมีไอน้ำระเหยออกมาจากผิวน้ำ เหมือนน้ำพุร้อน

หนิงชิงเซวียมองกลับไปที่เรือกระดูกที่น่าขนลุก ที่ถูกปิดกันโดยสิ่งต่างๆ และมองไม่เห็น

เธอจ้องไปที่ใจกลางเกาะ กลิ่นของซัลเฟอร์ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของหนิงชิงเซวียหยุด 1 วินาที มันเป็นภูเขาไฟที่ยังคุกรุ่นอยู่แน่นอน การมีชีวิตอยู่ที่นี่เหมือนอยู่บนระเบิด แต่เธอไม่มีทางเลือก

หนิงชิงเซวียเก็บความคิดเหล่านี้ไว้และเดินไปที่ทะเลสาบ เธอรู้สึกถึงน้ำที่อุ่น เธอลองดื่มมันและมันก็เป็นน้ำจืด

หนิงชิงเซวียรู้สุกเริงร่าและไม่กลัวอีกต่อไป เธอรีบถอดเสื้อผ้าแล้วกระโดดลงไปในน้ำ วันสุดท้ายที่ธารน้ำแข็งทำให้เธออึดอัดมาก เธอเป็นคนที่ถูกสุขอนามัยและการไม่ได้อาบน้ำหลายวันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็ซักเสื้อผ้าของเธอและทำเส้นวงชีพจรให้ครบรอบ และคราบน้ำบนเสื้อผ้าของเธอก็ระเหยไปเอง

หนิงชิงเซวียรู้สึกเบามากหลังจากอาบน้ำ เธอหยิบกระเป๋าของเธอ เธอต้องการหาสถานที่ที่อยู่ริมทะเลสาบ แม้ว่าเธอจะไปหาที่อื่นนอกเหนือจากทะเลสาบได้ แต่น้ำพุร้อนก็ได้รับความสนใจจากหนิงชิงเซวีย ถ้าเธอไม่สามารถหาสถานที่อื่นด้วยน้ำจืดได้ เธอก็ต้องมาเอาน้ำทุกวัน

หนิงชิงเซวียเดินวนใกล้ๆทะเลสาบเป็นเวลานานและในที่สุดก็พบถ้ำเล็กๆ อยู่ตามเนินเขา หนิงชิงเซวียไม่รู้ว่าสัตว์ประเภทไหนที่ทำสิ่งนี้ แต่มันค่อนข้างสะอาดและกว้างขวาง

มีก้อนหินขนาดใหญ่อยู่ติดกับถ้ำ ถ้ำนั้นถูกซ่อนไว้อย่างดีมาก สิ่งเดียวคือหนิงชิงเซวียยังคงเห็นเรือจากถ้ำ เรือลำนั้นเป็นสิ่งที่หนิงชิงเซวียเกลียดที่สุด

แต่นอกเหนือจากถ้ำนั้น หนิงชิงเซวียไม่สามารถหาที่อยู่ที่ดีกว่านี่ได้ ดังนั้นเธอจึงสามารถทำความสะอาดถ้ำ และตัดกิ่งไม้ด้วยกริชเพื่อกั้นทางเข้าได้

หลังจากที่ทุกอย่างพร้อม เธอดันหินก้อนใหญ่เข้าข้างใน เธอไม่ได้นอนมาหลายวัน หากเธอไม่สามารถฝึกตนได้ เธออาจจะคลั่งไปแล้ว

ในไม่ช้า หนิงชิงเซวียก็ผล็อยหลับไปหลังจากนอนลง เธอเหนื่อยมาหลายวันแล้ว หลังจากนอนหลับเป็นเวลานาน เธอคิดว่าเธอเห็นร่างสีดำพุ่งมาตรงหน้าเธอ แต่วิสัยทัศน์ของเธอก็พร่ามัว

หนิงชิงเซวียตื่นขึ้นทันที เธอคว้าปืนข้างๆ เธอและเงาดำนั้นก็หายไปจากถ้ำในไม่ช้า

หนิงชิงเซวียไม่เหนื่อยอีกต่อไป นั่นอาจเป็นสิ่งที่เธอเห็นไม่ชัดเจนนัก เธอเอาก้อนหินแล้วเดินไปที่ปากถ้ำอย่างระมัดระวัง พระอาทิตย์ขึ้นแล้วเธอนอนมามากกว่า 10 ชั่วโมง อย่างไรก็ตามหมอกทำให้เกาะดูพร่ามัวมาก

ภาพหลอนอีกแล้วหรอ? หนิงชิงเซวียบ่น

หนิงชิงเซวียตรวจสอบกิ่งก้านบนถ้ำอย่างระมัดระวัง พวกมันดูเหมือนจะไม่ได้ถูกย้ายไปไหน เธอสัมผัสสร้อยบนหน้าอกของเธออีกครั้ง นายช่วยชีวิตฉันอีกครั้งแล้วสินะ?

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเงาดำนั้นจริงหรือไม่ หนิงชิงเซวียก็ไม่กล้านอนอีก เธอออกไปข้างนอกและตรวจสอบภูมิทัศน์รอบๆ

ทันทีที่หนิงชิงเซวียเดินออกไปข้างนอก เกาะที่เงียบสงบก็ถูกกระแทกด้วยเสียงกรีดร้องดังลั่น หนิงชิงเซวียนั้นเต็มไปด้วยปัญหาพอแล้ว เธอคิดว่าไม่มีสัตว์บนเกาะ แต่เธอได้ยินเสียงร้องกรี๊ดดังมาก เธอพยายามหาที่ซ่อนอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ชี้ปืนไปด้านนอก

ชนพื้นเมืองผิวดำ 2 คนเปลือยเปล่า 2 คนเดินไปหาเธอพร้อมกับไม้ฟืนในมือไม่ไกลจากเธอ นอกจากกระโปรงที่ทำจากหนังปลารอบเอวพวกเขาแล้วมันก็ไม่มีอะไรเลย

หนึ่งในนั้นมีหน้าอกใหญ่หย่อนตัวลงมาจากอกของเธอ หนิงชิงเซวียรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง

อันที่จริง มีคนอยู่ที่นั่น ชนพื้นเมือง หัวใจของหนิงชิงเซวียสั่นอย่างรวดเร็ว เธอคิดถึงการเดินทางของทอมโรบินสัน เห็นได้ชัดว่าชนพื้นเมืองที่ดุร้ายเหล่านี้ไม่สามารถเทียบได้กับวันศุกร์

หนิงชิงเซวียกลั้นลมหายใจของเธอ เธอกำลังคิดว่าจะไปที่ไหนต่อไป เกาะนี้มีอย่างน้อย 20 กม. ² ขึ้นไป หากมีชนพื้นเมืองหรือชนเผ่าอาศัยอยู่ที่ พวกเขาจะกินเธอไหม?

สิ่งต่อไปที่เกิดขึ้นเกือบทำให้หนิงชิงเซวียกรีดร้อง  ชายชนพื้นเมืองพูดอะไรบางอย่างกับผู้หญิง แต่เธอส่ายหัว แต่แล้วผู้ชายก็ดันเธอลงพื้นและพลิกกระโปรงหนังปลาของเธอ

ในขณะที่ชายคนนั้นทำธุระกับผู้หญิง หนิงชิงเซวียก็นึกถึงคำว่า ‘ข่มขืน’ ทันที หนิงชิงเซวียไม่กลัวที่จะตาย แต่มันน่าขยะแขยงเกินไป เธอคว้าปืนของเธอโดยไม่รู้ตัวและคิดจะฆ่าชายคนนั้น

แต่เธอไม่กล้าทำเพราะเป้าของเธอไม่ดีนัก เธออาจฆ่าผู้หญิงคนนั้นแทน นอกจากนี้เธอยังกลัวว่าจะดึงดูดพวกเขามามากกว่านี้

ความคิดที่ขัดแย้งกันนี้เกิดขึ้นเพียงครู่เดียวในไม่ช้า หนิงชิงเซวียก็ได้ตระหนักถึงความไม่สมบูรณ์ของความคิดของเธอ

เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่การข่มขืน ผู้หญิงที่อยู่ใต้ชายคนนั้นพลิกคว่ำและนั่งลงบนผู้ชาย การกระทำของเธอดุร้ายและดุร้ายกว่าผู้ชายมาก เธอร้องครวญครางและกรีดร้องด้วยเช่นกัน

หนิงชิงเซวียรีบหันหน้าหนี ความคิดและอารมณ์ของเธอตีกัน หน้าเธอหน้าแดงก่ำ แต่การคิดว่าชนพื้นเมืองพวกนี่เป็นเหมือนสัตว์ เธอก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย

ทันใดนั้นก็มีเสียงหอนอีกครั้ง หนิงชิงเซวียมองไปในทิศทางที่มันมาและทั้งสองแยกกัน เสียงครางหนึ่งเป็นผู้ชายอีกคน

ชนพื้นเมืองที่มาทีหลังดูเหมือนจะสนใจมากเกี่ยวกับที่ทั้งสองทำอยู่เบื้องหลังของเขา และหนิงชิงเซวียสามารถบอกได้จากการแสดงออกที่โกรธของเขา

ผู้หญิงคนนั้นแยกชายสองคนที่กำลังจะต่อสู้และชี้ไปที่กิ่งไม้ที่ถูกตัด ซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป ชายสองคนหยุดเถียงและเดินไปที่กิ่งเพื่อตรวจสอบ

หัวใจของหนิงชิงเซวียหยุดนิ่ง 1 วินาที พวกเขาดูกิ่งที่เธอตัดเพื่อปกปิดถ้ำของเธอ

ชายคนหนึ่งแตะปลายกิ่งอย่างต่อเนื่องราวกับว่าเขาสงสัยบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วดูว่าหนิงชิงเซวียซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

หัวใจของหนิงชิงเซวียเต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง เธอกำแน่นปืน พวกเขากำลังมา จะทำยังไงดี? ฉันควรเริ่มก่อนไหม?